Λάκη με μία συγγνώμη, συγγνώμη, μα δε γίνονται και θαύματα

Πέρασαν τρία χρόνια από την τελευταία φορά που ο Λάκης βρέθηκε στους δέκτες μας. Πέρασαν λίγα παραπάνω από τότε που η μπάλα χάθηκε από τα πόδια του, μπερδεύοντας την καλλιτεχνική του υπόσταση με τον πολιτικό του προσανατολισμό. Το κοινό παρακολουθεί και πολλές φορές τρώει κουτόχορτο αμάσητο. Είναι οι στιγμές που η κοινωνία εν γένει είναι ευάλωτη και έχει ανάγκη να πιαστεί από κάπου. Να αγκιστρωθεί από κάποιον για να βρει ένα υποσυνείδητο απάγκιο. Τότε είναι που άνθρωποι με δημόσιο λόγο πρέπει να προσέξουν διπλά. Τότε είναι που οι δημιουργοί της σάτιρας πρέπει να επιτελέσουν καταλυτικό ρόλο και να δώσουν πνοή και έκφραση. Η γραμμή, λεπτή και φορώντας τα λάθος γυαλιά η γραμμή γίνεται θαμπή.

Ο Λάκης τη δύσκολη περίοδο των μνημονίων και της κοινωνικο-πολιτικής αναταραχής φόρεσε τα λάθος γυαλιά. Έβαλε της μυωπίας για να διαβάσει κοντά και δεν έβγαζε τα γράμματα. Πήγε όλο λάθος. Η σάτιρα έγινε προπαγάνδα, έφυγε από την ευθεία και πήδηξε στη μία πλευρά χάνοντας το ρόλο της. Η σάτιρα δεν έχει όρια και δε νοείται να είναι στρατευμένη. Αν επιθυμεί να λογίζεται ως τέτοια παύει να είναι σάτιρα και μετατρέπεται σε ένα αήθες εργαλείο που καθοδηγεί μεθοδευμένα. Ο Λάκης επέστρεψε για να διορθώσει το λάθος του. Το λάθος που τον οδήγησε να υποσκάψει ο ίδιος το ταλέντο του. Αδιαμφισβήτητα, είναι ένας μεγάλος κωμικός. Και τότε ήταν αλλά είπαμε, τα λάθος γυαλιά. Έχει χιούμορ αληθινό και ξέρει πώς να καυτηριάσει τα κακώς κείμενα. Δε χρειαζόμαστε άλλους σωτήρες. Από πηγαίο χιούμορ έχουμε ανάγκη.

Η νέα εποχή του «Αλ Τσαντίρι», σύμφωνα με τα πρώτα δείγματα, θα σηματοδοτήσει την επανεκκίνησή του και θα προσπαθήσει να αποκαταστήσει τη σχέση του με το κοινό. Εμφανίστηκε μετανιωμένος και παραδέχθηκε πως έγιναν λάθη χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα ξεχάσουμε ή θα προσποιηθούμε πως δε συνέβησαν. Κάθε αναφορά του στο τώρα θα μας θυμίζει (θα του θυμίζει) κάτι από τον παλιό κακό Λάκη.

Όχι σε ένα ακόμα λαϊκό δικαστήριο. Το καλλιτεχνικό του εκτόπισμα είναι ο λόγος μίας δεύτερης ευκαιρίας. Σε αυτό πρέπει να βασιστεί και να μείνει στη μέση. Ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Η σάτιρα οφείλει να βρίσκεται στη μέση και να μην κλείνει το μάτι σε κανέναν. Με μία «συγγνώμη» μπορεί θαύματα να μη γίνονται, αλλά είναι ένα εφαλτήριο αποκατάστασης της φήμης του. Οι αναφορές του στα λάθη πολλές. Πότε έμμεσα δοσμένες και πότε ευθέως ειπωμένες.

Είναι ξεκάθαρο πως το πάθημα έγινε μάθημα και πως το ταλέντο δεν πρέπει να χαραμίζεται σε μικροπολιτικά παιχνίδια αμφιβόλου σκοπού, ηθικής και αισθητικής. Το φινάλε ήταν για εκείνον εξαγνιστικό. Παραφράζοντας τους στίχους του τραγουδιού «Οι καλύτερές μου μέρες» του Παναγιώτη Τσαφαρά, είπε εις το επανιδείν τραγουδώντας «λάθη γίνονται, μα εγώ θα είμαι εκεί.» Κι εμείς εκεί θα είμαστε αλλά αν υποψιαστώ πως θα γίνουν πάλι τα ίδια, θα πεθάνω.

Κεντρική Φωτογραφία: instagram.com/lakislazopoulos_official