Λάτρεψα τη συλλογή της Phoebe Philo, μέχρι που είδα τις τιμές (και την έλλειψη συμπερίληψης)
- 31 ΟΚΤ 2023
Είμαι άνθρωπος που μεγάλωσε στα 2000s και η μόδα με τράβηξε από μικρή ηλικία. Το γεγονός ότι κάποιος μπορεί να είναι η καλύτερη εκδοχή του μέσα από τα ρούχα που φοράει, ήταν πάντα ένα από τα πράγματα που με έλκυαν στη μόδα. Ο θαυμάσιος χώρος της μόδας, αυτός ο άθραυστος, που δεν τον αγγίζει τίποτα και που κάνει τη ζωή να δείχνει τέλεια, ήταν το μήνυμα που για πολλά χρόνια υπήρχε, δημιουργώντας τελικά ένα σωρό κακά πρότυπα. Η έλλειψη ευαισθησίας που δεν σου επέτρεπε να συνδεθείς και κυρίως, να «τσαλακωθείς», είναι ένας από τους λόγους που πολλές γυναίκες, ακόμα και σήμερα, αντιμετωπίζουν τόσο αυστηρά τον εαυτό τους, ακόμα και για τα αυτονόητα. Ακόμα κι αν γερνάς ή αν το σώμα σου (φυσιολογικά) αλλάζει, ανά τα χρόνια. Όλα αυτά δεν επιτρέπονταν τότε στον χώρο της μόδας, ένα «μοτίβο» το οποίο συνεχίζει να ακολουθεί και ένα μήνυμα που δεν σταματάει να προμοτάρει.
Το βασικότερο απ’ όλα αυτά που, για εμένα, «χτύπησε δόντι» ήταν η έλλειψη εκπροσώπησης σωματότυπων. Τα 2000s ήταν μια πολύ κακή χρονιά για τα πρότυπα που τέθηκαν ως προς τη γυναικεία εικόνα και δη, το γυναικείο σώμα. Ένας τρόπος σκέψης που έχει στοιχειώσει τις περισσότερες από εμάς, πρότυπα που διαιωνίζονται μέχρι και σήμερα κυρίως, λόγω της έλλειψης εκπροσώπησης. Σε αυτό, κατά τη γνώμη μου, συνέβαλαν όλοι οι σχεδιαστές των 2000s και των 2010s, που αντιμετώπιζαν τα μοντέλα ως «κρεμάστρες», οπότε όσο πιο αδύνατα ήταν, τόσο καλύτερα. Η Phoebe Philo, μια σχεδιάστρια που η δουλειά της αναγνωρίστηκε και γιορτάστηκε την περίοδο εκείνη, μέσα από τις δυναμικές σιλουέτες που παρότρυνε τις γυναίκες να φοράνε, ήταν μια από τους πολλούς που έθεσαν τα στάνταρντ για το πώς «πρέπει» μια γυναίκα να είναι και να δείχνει.
Τα ρούχα της από τη δουλειά της στον οίκο Céline (ως πρώην καλλιτεχνική διευθύντρια του οίκου), θεωρούνται “cult pieces” και ακόμα και σήμερα γιορτάζονται από τους ανθρώπους που αναγνωρίζουν το καλό design και την αβίαστη αισθητική. Γιατί η δουλειά της Phoebe Philo εκπροσωπούσε αυτό ακριβώς.
Η επιστροφή της στη μόδα, λοιπόν, μετά από 6 χρόνια αποχής, είναι αφορμή για εορτασμό. Σε ένα τοπίο της μόδας που είναι ως ένα μεγάλο βαθμό, αδιάφορο, περιμέναμε την επιστροφή της Phoebe Philo να έρθει, σαν από «μηχανής Θεός» να σώσει την κατάσταση. Η επιστροφή της σήμαινε ότι μπορούμε να καθησυχαστούμε από την έλλειψη ενθουσιασμού που προκαλεί σε πολλούς η μόδα των τελευταίων ετών που, εκτός από την πανδημία, έχει επηρεαστεί και από την επιστροφή των 2000s στη μόδα -αυτή την «καταραμένη» δεκαετία που έθεσε τόσα κακά πρότυπα για τη γυναικεία ομορφιά.
Η Phoebe Philo όμως, θα ερχόταν σαν την «ήρεμη δύναμη» που είναι, να κάνει την επική επιστροφή της στη μόδα. Η επιστροφή έγινε, και ενώ η δυναμική των σχεδίων της Philo επέστρεψε στα ρούχα, μαζί επέστρεψε και η έλλειψη εκπροσώπησης και αυτός ο σνομπισμός της μόδας για μια αδικαιολόγητη πολυτέλεια.
Η δυναμική επιστροφή της Phoebe Philo
Θα υποστηρίξω απόλυτα την άποψη ενός από τους αγαπημένους μου κριτικούς μόδας, του Tim Blanks, ο οποίος γιορτάζει την επιστροφή της Phoebe Philo για την ωμή αντιμετώπισή της απέναντι στη ανεπιτήδευτη σεξουαλικότητα. Η Philo, εξάλλου, είναι «μανούλα» σε αυτό (pun intended -μιας και κυκλοφόρησε μια συλλογή κοσμημάτων με το όνομα “Mum”).
Καταφέρνει πάντα να προσφέρει αυτό που κάνει όλες τις γυναίκες να παραμιλούν: να είναι σέξι χωρίς προφανή τρόπο. Αυτό ήταν «παρών» και στην πρώτη της συλλογή για το ομώνυμο brand της. Στα ρούχα, υπάρχουν όλοι οι θαυμάσιοι λόγοι για τους οποίους εμείς οι βετεράνοι fashion lovers, αγαπήσαμε την σχεδιάστρια: για τα εμβληματικά παντελόνια της που είναι σχεδιασμένα to perfection, για την τρομερή ικανότητά της να γιορτάζει τον μινιμαλισμό μέσα από περίπλοκα σχέδια που έχουν αντίκτυπο και να προσφέρει αυτό το αναπάντεχο στοιχείο στα ρούχα της που την κάνει punk.
Όλοι αυτοί οι λόγοι που κάνουν τη Phoebe Philo συναρπαστική, ήταν «εκεί» στο πρώτο drop της συλλογής της. Τα εκπληκτικά tailored παντελόνια, αλλά και αυτά με τα soft bondage στοιχεία, που άνοιγαν στο πίσω μέρος μέχρι το σημείο των γλουτών, τα πλεκτά “yeti” παντελόνια με κρόσσια που συνδυάστηκαν με oversized πουκάμισα ήταν απλά εξαιρετικά, τα ασύμμετρα σαν-γλυπτά, turtleneck φορέματα αλλά και οι ασύμμετρες φούστες και φορέματα με κρόσσια, ήταν η επιτομή του «συγκρατημένου» αισθησιασμού, ήταν μοντέρνα, οικεία, αλλά και φρέσκα ταυτόχρονα. Ο σχεδιασμός κάθε ρούχου ήταν άψογος, κάτι που περιμέναμε φυσικά, από τη Phoebe Philo.
Στο πρώτο drop της συλλογής της, είδαμε και τα λιγότερο δυναμικά φορέματα με παγιέτες, όμορφα 80s δερμάτινα jackets και sculptured παλτό, αλλά και αξεσουάρ όπως, τα ήδη iconic γυαλιά ηλίου με 70s επιρροές, τις “meh” μίνιμαλ tote bags και τη σειρά κοσμημάτων “Mum”, με κολιέ. Τα αξεσουάρ (ίσως όχι τόσο οι τσάντες), έχουν (ή καλύτερα ΘΑ έχουν) τον ίδιο cult αντίκτυπο που έχουν οι παλαιότερες δημιουργίες της από τη δουλειά της στον οίκο Céline. Γι’ αυτό και είναι ήδη sold out. Όπως ακόμα και τα περισσότερα κομμάτια της συλλογής. Για την ακρίβεια, μέσα σε μια ώρα, 58 από τα 116 κομμάτια της συλλογής βγήκαν sold out, υποδηλώνοντας την επιτυχία της, αλλά και την λαχτάρα του κοινού της να επιστρέψει στη μόδα.
Η συλλογή στέφθηκε, λοιπόν, με επιτυχία και ακόμη κι αν έχει λάβει ανάμικτες κριτικές, εγώ προσωπικά αντιλαμβάνομαι το hype. Τα περισσότερα κομμάτια της συλλογής είναι φτιαγμένα στο χέρι, ενώ έχουν σχεδιαστεί με το βλέμμα στραμμένο στη βιωσιμότητα (όπως αναφέρει το brand τουλάχιστον).
Η επιστροφή της Phoebe Philo, λοιπόν, είναι γεγονός, αλλά δυστυχώς αφήνει μια πικρή επίγευση στο στόμα.
14.000€ για ένα φόρεμα
Δυο είναι τα “τζιζ” σημεία της συλλογής που είναι όμως, αρκετά σημαντικά ώστε να μην μπορείς να τα παραβλέψεις: οι υψηλές τιμές και η έλλειψη εκπροσώπησης. Εκεί φαίνεται να είναι πάντα το πρόβλημα με τους περισσότερους σχεδιαστές και μεγάλους οίκους μόδας.
Η Phoebe Philo προσεγγίζει τη μεγάλη επιστροφή της με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που έκανε η μόδα στα 2000s. Με την ίδια έλλειψη ευαισθησίας προς την ισότητα -ταξική, φυλετική ή συμπεριληπτική.
Αν, λοιπόν, θα έπρεπε να σου περιγράψω με σημερινούς όρους το brand της σχεδιάστριας, τότε θα σου έλεγα ότι πρόκειται για τον ορισμό του “quiet luxury”. Όταν, δηλαδή, ένας οίκος μόδας σχεδιάζει ρούχα χωρίς λογότυπα, όταν στοχεύει για το exclusivity και την ταξική ανισότητα, όταν θέλει τα ρούχα του να αγοράζονται μόνο από ευκατάστατους ανθρώπους.
Ένα από τα πρώτα πράγματα που προκάλεσαν εντύπωση στο λανσάρισμα της Philo, ήταν οι τιμές των ρούχων. 13.000€ για ένα παλτό, 14.000€ για ένα φόρεμα με παγιέτες, 4.500€ για ένα κολιέ, 9.000€ για ένα bomber, 3.000€ για μια φούστα και 4.000€ για ένα παντελόνι. Για να ξεκαθαρίσω την άποψή μου πάνω στο ζήτημα. Αντιλαμβάνομαι απόλυτα τη δουλειά που απαιτείται για τη δημιουργία ενός ρούχου υψηλής ραπτικής, ειδικά όταν θέλεις πολλές-πολλές ώρες λεπτοδουλειάς για να συνθέσεις ακόμα και ένα μικρό μέρος από ένα ολόκληρο ρούχο. Αλλά, πραγματικά, δεν μπορώ να καταλάβω αυτές τις τιμές. Δεν μπορώ να δεχτώ το κολάν των 800€ σε μια εποχή post-πανδημίας, στην εποχή της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και πάνω απ’ όλα, δεν μπορώ να δεχτώ ότι θέλεις το brand σου να εκπροσωπεί την επιλεκτική πολυτέλεια. Γιατί, θα μου πεις, τα περισσότερα luxury brands είναι ακριβά, και έχουν ένα συγκεκριμένο καταναλωτικό κοινό που έχει την οικονομική δυνατότητα να αγοράσει ρούχα που κοστίζουν 700 και 1.000 ευρώ. Αλλά το ταμπελάκι των 14.000€ δεν μπορείς να το χωνέψεις εύκολα.
Προφανώς και αυτό δεν σημαίνει ότι τα ρούχα της δεν θα πουλήσουν, ειδικά, από τη στιγμή που η μισή συλλογή βγήκε sold out σε 1 ώρα (χωρίς βέβαια να γνωρίζουμε λεπτομέρειες ως προς την ποσότητα των ρούχων που παράχθηκε), αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το κοινό της είναι πολύ-πολύ συγκεκριμένο. Δεν καταλαβαίνω πάντως τον λόγο γι’ αυτό.
Μου φαίνεται μια αρκετά παλιακή αντιμετώπιση απέναντι στη μόδα, μία που παλινδρομεί στο πώς ήταν η μόδα 20 χρόνια πριν, σνομπ και χωρίς ίχνος ευαισθησίας.
Η μόδα θα έπρεπε να είναι προσεγγίσιμη, θα έπρεπε να είναι προσβάσιμη σε όλους και αυτό ισχύει και για την έλλειψη εκπροσώπησης.
Το Small, Medium και Large πρόβλημα της εκπροσώπησης
Κάθε μεγάλος οίκος μόδας ή fashion brand συναντάει κάποιου είδους αντιπαράθεση κάποια στιγμή, και η Phoebe Philo επιστρέφει με μια «σκιά» να την ακολουθεί. Το supermodel Iman την είχε κατηγορήσει το 2013, για την άρνησή της να χρησιμοποιεί μαύρα μοντέλα στις καμπάνιες και τις πασαρέλες της. «Η έλλειψη έγχρωμων μοντέλων στέλνει το μήνυμα στα νέα κορίτσια μας ότι δεν είναι αρκετά καλά ή αρκετά όμορφα», είχε δηλώσει στην Evening Standard.
Αν και εκτός από την Έλενα Τοπαλίδου θα δεις μαύρα μοντέλα στην καμπάνια, νομίζω ότι και να μην το ήθελε, δεν έχει πια την επιλογή να μην χρησιμοποιήσει μαύρα μοντέλα. Αλλά αυτό που είναι ξεκάθαρο από την αρχή, είναι ότι δεν θα δεις συμπερίληψη ως προς τους σωματότυπους.
Όπως και πολλοί μεγάλοι οίκοι μόδας, έτσι και η Phoebe Philo φαίνεται να αποφεύγει την συμπερίληψη στους σωματότυπους όπως ο διάολος το λιβάνι. Αυτό ισχύει και για τα μεγέθη που προσφέρει που κυμαίνονται στο small, medium, large και xl (το xl δεν σημαίνει ότι υπάρχει εκπροσώπηση, ούτε κατά το ελάχιστο) που κάνει το λανσάρισμα αυτό, τρομερά απογοητευτικό.
Όταν υπάγεσαι σε έναν τεράστιο όμιλο, όπως το LVMH group, δεν τίθεται ζήτημα έλλειψης πόρων, οπότε δεν μπορείς να ρίξεις εκεί την έλλειψη συμπερίληψης. Είναι ξεκάθαρα θέμα επιλογής και του exclusivity που φαίνεται να υπηρετεί αυτή η στιγμή η Phoebe Philo.
Όπως πολύ σωστά ανέφερε και η Gabriella Karefa-Johnson μια καταξιωμένη στιλίστρια και fashion editor, «Σκέψου να ξεκινάς το brand σου το 2023 και να μην υπολογίζεις την εκπροσώπηση στα μεγέθη».
Είναι όμως, αυτό που σου έγραψα πριν. Από ένα σημείο κι έπειτα, είναι θέμα επιλογών. Η Phoebe Philo επέλεξε να επιστρέψει στη μόδα με μια δυναμική πρώτη συλλογή που στερείται όμως, της δυναμικής τροπής που έχει λάβει η μόδα τα τελευταία χρόνια. Όλοι οι αγώνες μας, όλες οι προσπάθειες μας για όλων των ειδών τις ανισότητες που υποβιβάζουν τόσο πολύ την γυναικεία υπόσταση, η σχεδιάστρια τις αγνοεί. Την κάνει αυτό λιγότερο αξιόλογη τελικά; Ή την κάνει απλά, σαν όλους τους άλλους σχεδιαστές που αντιμετωπίζουν τη μόδα με τον ίδιο τρόπο; Δεν ξέρω την απάντηση, το μόνο που έχω να πω είναι ότι έχω κουραστεί με τις δικαιολογίες.
