Μάγδα Φύσσα, η γυναίκα σύμβολο, η μάνα όλων μας

«Τον είδα στις 5.30 το απόγευμα. Χαιρετηθήκαμε και μου είπε ότι θα πάνε στον φίλο του μαζί με την κοπέλα του κι από εκεί θα ψάχνανε να δούνε την μπάλα. Ήταν από τις ελάχιστες φορές που δεν θα έβλεπε την μπάλα με τον πατέρα του και τους άλλους φίλους του. Οι φίλοι του κάπου είχαν κανονίσει αλλού. Είπαμε θα τα πούμε το πρωί να πιούμε τον πρωινό μας καφέ (…) Το παιδί μου δεν μου ξαναμίλησε».

«Δεν ήπιαμε τον καφέ»

«Στην συνέχεια έφυγα από το σπίτι και πήγα στην κόρη μου. Δεν υπήρχε τίποτα το ανησυχητικό και που να προμηνύει ότι θα γίνει αυτό το κακό. Περίπου στις 2 και τα ξημερώματα -δεν θυμάμαι την ώρα- χτυπάει το κουδούνι. Πήρε ο άντρας μου την κόρη μας από το τηλέφωνο του κουνιάδου της, της λέει άνοιξε την πόρτα. Καταλαβαίνω ότι έγινε κάτι κακό. Μπήκε στο σπίτι ο πατέρας του κάτωχρος».

«Μου λέει: “Δεν είναι κάτι σοβαρό, ο Παύλος χτύπησε, είναι στο Κρατικό, σε ζητάει”».

Πίστεψα πως έγινε κάτι πολύ κακό, αλλά δεν πίστεψα ότι είναι νεκρός. Τον ρώτησα: “Αυτό ήταν; Μέχρι εδώ ήταν η ζωή μας;”. Δεν απαντά. Μπαίνω στο αυτοκίνητο και βλέπω να οδηγεί ο κουνιάδος μου. Καταλαβαίνω ότι έχει γίνει κάτι σοβαρό. Δεν μπορεί να μην έχει χτυπήσει σοβαρά ο Παύλος και ο Τάκης να μην μπορεί να οδηγήσει. Φτάνουμε στο Κρατικό. Βλέπω πολύ κόσμο έξω. Συγγενείς, φίλους. Δεν περιμένω να μου πει κανείς τίποτα. Οπότε φεύγω τρέχοντας μέσα. Βλέπω μπροστά μου γιατρούς, συγκεκριμένα έναν άντρα και μία γυναίκα. Η γυναίκα με κοίταγε στα μάτια, έκλαιγε αλλά δεν μιλούσε. Έλεγα πού είναι το παιδί μου. Αρχίζω να τραβάω παραβάν να δω πού είναι. Ο γιατρός μου έδωσε ένα χάπι και μου είπε την αλήθεια, ότι ο Παύλος έφυγε. Λέω πώς είναι δυνατόν; Μου είπε ότι τον μαχαίρωσε στην καρδιά η Χρυσή Αυγή. Μου είπε ότι οι μαχαιριές ήταν επαγγελματικές. Κι ότι κι εδώ έξω να γινόταν δεν θα τον προλαβαίναν. Ζήτησα να πάω να δω το παιδί μου. Και πήγα στον θάλαμο. Κι είδα το παιδί μου στον νεκροθάλαμο.

«Γι’ αυτούς που νομίζουν ότι τον τρομάξανε, το παιδί μου δεν τρόμαξε. Κοιμότανε το παιδί μου. Ήταν ένας άγγελος. Κοιμότανε. Προσπαθούσα να τον ζεστάνω».

«Δεν μπορούσα να τον αποχωριστώ. Τρεις μαχαιριές. Είδα τα τραύματα στον πνεύμονα και στην καρδιά. Από τότε, ούτε ο Παύλος έχει εμάς ούτε εμείς αυτόν. Μου λείπει. Όλα μου λείπουν. Η παρουσία του, οι κινήσεις του, η φωνή του. Κι εκείνη η πόρτα που, πλέον, δεν ανοίγει. Από τότε ξεκίνησε ο γολγοθάς μας». (Από την κατάθεση της μητέρας του Παύλου Φύσσα, Μάγδας, στις 2/10/2015).

Για τη Μάγδα Φύσσα ο χρόνος σταμάτησε στις 18 Σεπτεμβρίου του 2013. Ό,τι ακολούθησε μέσα στα 7 αυτά χρόνια είναι αλλεπάλληλες μάχες. Μια ατέλειωτη εναλλαγή θλίψης και σθένους. Ο αγώνας μιας γυναίκας στην οποία υποκλινόμαστε και βουρκώνουμε για το μεγαλείο, το κουράγιο και την καθαρή σκέψη που έχει επιδείξει. Εδώ και καιρό, η Μάγδα Φύσσα υψώνεται πάνω από όλες κι όλους μας. Η όψη της είναι σημαία. Η στάση της ξεπερνά τα τωρινά, τα ανθρώπινα. Γίνεται διαχρονικό σύμβολο του γυναικείου αγώνα. Ανήκει σ’ εκείνη τη συνομοταξία των ανθρώπων που η ζωή τους αναγκάζει να αγγίξουν τα όριά τους κι όταν συμβαίνει αυτό, με μία αντανακλαστική δρασκελιά, τα προσπερνούν. Έτσι ξεχωρίζουν οι ήρωες.

Μάγδα Φύσσα, η γυναίκα σύμβολο δύναμης, αξιοπρέπειας και διαύγειας

Αυτή την Τετάρτη την περίμενε πολύ καιρό. Το πρωινό της 7ης Οκτωβρίου, στις 9:30, η Μάγδα Φύσσα πέρασε την πόρτα του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Αθηνών για να ακούσει την απόφαση του δικαστηρίου για τους 68 ναζί της Χρυσής Αυγής. Έξω από το εφετείο, μια λαοθάλασσα, η πιο μεγάλη αγκαλιά για εκείνη. Η μάσκα της γράφει Killah P. Σήμερα η μητέρα του Παύλου Φύσσα περιμένει δικαίωση, καταδίκη του κάθε φασίστα, όχι μόνο του Ρουπακιά, όλης της οργάνωσης. Όχι ότι θα φέρει το παιδί της πίσω, αλλά η δικαίωση θα είναι ανακούφιση για εκείνη. «Μετά από επτά χρόνια αντέχω ακόμη και είμαι εκεί, παρούσα, στην αίθουσα του δικαστηρίου για να τους δω να φυλακίζονται ως εγκληματική οργάνωση. Το γεγονός ότι είναι εκτός Κοινοβουλίου είναι μια δικαίωση και αυτό οφείλεται στον αντιφασιστικό αγώνα. Είναι αποτέλεσμα της δίκης». Είναι εκεί, από την πρώτη μέχρι την τελευταία μέρα της ακροαματικής διαδικασίας.

ΕΝΟΧΟΙ! Στο άκουσμα της απόφασης, ο κόσμος ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Η Μάγδα που μέχρι εκείνη τη στιγμή παρακολουθούσε με σταυρωμένα χέρια, πετάχτηκε από τη θέση της και σήκωσε τα χέρια της ψηλά στον ουρανό. «Παύλο μου, Παύλο μου». Ήταν το μόνο που έλεγε ξανά και ξανά.

Ωστόσο, ακόμα και αυτή, η πιο δίκαιη απόφαση δεν θα επιφέρει τη λύτρωση για τον χαμό ενός ανθρώπου που ως κοινωνία επιτρέψαμε, δίνοντας χώρο και βήμα σε φασιστικές φιγούρες που νομοτελειακά υπάρχουν για να αναλαμβάνουν μετά χαράς τους πιο εγκληματικούς ρόλους. Όπως πολύ εύστοχα έχει πει και η ίδια «αν ο Παύλος στοχοποιήθηκε και δολοφονήθηκε για τη μουσική του, φταίμε εμείς, η κοινωνία που επιτρέψαμε στο μόρφωμα της Χ.Α. να στερεί σε παλικάρια τη ζωή και την ελευθερία, με πρόσχημα την πατρίδα».

«Με τον Παύλο τα λέγαμε όλα. Αλλά θα ήθελα να έχω προλάβει, προτού φύγει, να του πω άλλη μια φορά πόσο πολύ τον αγαπούσα. Κι αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω και είχα μια ευκαιρία, θα ήθελα να είχα μπει μπροστά στον γιο μου και να μαχαίρωναν εμένα».

Τον πρώτο χρόνο μετά τη δολοφονία του Παύλου με 3 μαχαιριές στην καρδιά και τους πνεύμονες, η Μάγδα δεν ήθελε ν’ ακούει και να βλέπει τίποτα. Παράλληλα, έπρεπε να περιμένει δύο ολόκληρα χρόνια μέχρι να αρχίσει η ποινική δίκη. Κι όταν ξεκίνησε, για πεντέμισι χρόνια ήταν κάθε μέρα εκεί, παρούσα, μέσα στο δικαστήριο, να ακούει τις ανατριχιαστικές απομαγνητοφωνήσεις από το ΕΚΑΒ, από τη ΔΙΑΣ, την ανάγνωση της νεκροψίας που περιέγραφε τον τρόπο του χτυπήματος στο παιδί της. Καταστάσεις που απαιτούν ασύλληπτο σθένος, που σε δοκιμάζουν κάθε στιγμή, που η καθεμία και ο καθένας μας θα έπαιρνε όρκο πως δεν θα μπορούσε να αντέξει. Να αναπνέεις τον ίδιο αέρα με εκείνους που σκότωσαν το παιδί σου.

«Θυμάμαι τη Μάγδα να είναι παρούσα. Υπήρχε μια παγωμένη, μακάβρια ατμόσφαιρα που δυσκολεύομαι και μόνο να περιγράψω. Μόνο κάποιος που είναι μέσα μπορεί να το καταλάβει αυτό. Υπήρχε το περιστατικό με επιθέσεις λεκτικές στην ίδια τη Μάγδα Φύσσα» έχει πει σε συνέντευξή της στο Oneman η Δάφνη Καραγιάννη, δικηγόρος και μέλος της πρωτοβουλίας Golden Dawn Watch που παρακολούθησε από κοντά τη δίκη.

Έχει πει η Μάγδα: «Υπήρχαν πολλές δύσκολες στιγμές στη διάρκεια των επτά ετών. Όμως η χειρότερη ήταν να ακούς στο δικαστήριο το σύνθημα ”αίμα – τιμή – Χρυσή Αυγή” και να σου λένε: ”Πού είναι ο Παύλος σου τώρα;”»

«Για μένα ήταν και παραμένει βασική υποχρέωση να παρευρίσκομαι εκεί. Όχι μόνο για τη μνήμη του γιου μου αλλά και για τον υπόλοιπο κόσμο, τις γενιές που ακολουθούν καθώς και για τους δικηγόρους. Δεν ήθελα να νιώθουν μόνοι τους όταν έδιναν έναν μεγάλο αγώνα. Μες στην απέραντη μοναξιά μου ήμουν εκεί γι’ αυτούς. Άλλωστε, τελειώνοντας το δικαστήριο, είσαι έτσι κι αλλιώς μόνη σου. Ποιος μπορεί να σου καλύψει το κενό της ψυχής σου; Κανείς».

«Η ώρα που έφτασα στα όριά μου»

Η Μάγδα Φύσσα έχει παραδεχτεί πως υπήρξαν πολλές στιγμές που, φεύγοντας από το δικαστήριο, σκέφτηκε να επιστρέψει στο σπίτι, να πάρει ένα μαχαίρι και να το στρέψει στην καρδιά της. Στο ίδιο σημείο που το έστρεψαν οι δολοφόνοι στην καρδιά του Παύλου της. Να φύγει όρθια όπως κι εκείνος. Όμως άντεξε. Αν την ρωτήσεις θα σου πει πως δεν το έκανε για εκείνη, αλλά για τους άλλους, για όλους εμάς. Με μία στάση που σε στυλώνει στα πόδια σου με κουράγιο. Για κάθε μητέρα που έχει βρεθεί στην ίδια θέση. Όπως η μητέρα της Ελένης Τοπαλούδη.

«Αισθάνθηκα την ανάγκη να την αγκαλιάσω και να σταθώ δίπλα της. Ήξερα πολύ καλά τον πόνο αυτής της γυναίκας. Να έχεις τους φονιάδες του παιδιού σου δίπλα και να πρέπει να παραμείνεις όρθια. Ανθρώπινο το ενδιαφέρον μου, μια πράξη έμπρακτης αλληλεγγύης, γι’ αυτό δεν κατάλαβα γιατί έδωσαν τόση έκταση τα μέσα ενημέρωσης. Την ίδια φρίκη ένιωσα όταν είδα και τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου».

Ποια είναι η Μάγδα Φύσσα

Γεννημένη το 1960 στο Χαλκιόπουλο Αιτωλοακαρνανίας, η Μάγδα είναι το 7ο παιδί μιας οικογένειας αγροτών, απόγονων του ήρωα της Επανάστασης, Γεώργιου Καραϊσκάκη. Στα 12 της μετακόμισε στην Αθήνα. «Οι γονείς μου ήταν άνθρωποι ανοιχτοί, με πολλή αγάπη μεταξύ τους και με δημοκρατικά ιδεώδη. Μας γαλούχησαν με τις έννοιες της ελευθερίας και της αλληλεγγύης. Απ’ αυτούς διατηρώ πολύ έντονα την ανιδιοτέλεια, την ειλικρίνειά τους και, κυρίως, ότι ήταν άνθρωποι που δεν τους άρεσαν τα πολλά λόγια, προτιμούσαν τις πράξεις» έχει πει σε συνέντευξή της στη Lifo. Ακόμα και στο Κερατσίνι, το μέρος που έχει περάσει τα περισσότερα χρόνια της ζωής της, νιώθει «φιλοξενούμενη». «Ο τόπος μου είναι εκεί, στο χωριό», λέει. Η τελευταία φορά που το επισκέφτηκε ήταν δύο μήνες πριν δολοφονηθεί ο Παύλος. «Ήταν το τελευταίο ανέμελο καλοκαίρι της ζωής μου. Συναισθηματικά και σωματικά δεν έχω τη δύναμη να βρεθώ ξανά εκεί. Από τότε που έχασα τον γιο μου δεν έχω πάει ούτε στο εξοχικό μας στη Σαλαμίνα».

Η Μάγδα Φύσσα, έγινε μάνα όλων μας

«Αυτό δεν είναι σχήμα λόγου», έχει πει σε συνέντευξή της η Χρύσα Παπαδοπούλου, μία εκ των δύο συνηγόρων υπεράσπισης στην υπόθεση Φύσσα. «Άλλωστε, το έχει πει και η ίδια, ο λόγος που το παλεύει μέχρι τέλους είναι για να μην ξανασυμβεί σε κανέναν άλλον αυτό που συνέβη στο παιδί της».

Τα λόγια της για τον Παύλο, η πιο μεγάλη παρηγοριά και ταυτόχρονα η πιο ασήκωτη οδύνη: «Ο Παύλος έβλεπε από μικρός την αδικία. Ζούσε με αυτή. Ερχόμαστε από μια γειτονιά που έπρεπε να αντιμετωπίσει πολλές δυσκολίες και τα παιδιά που κάνουν ραπ στη Δυτική Αττική αποτυπώνουν την αδικία στα τραγούδια τους. Ο Παύλος ήταν πάντα αντιφασίστας. Έτσι ήταν, έτσι γεννήθηκε. Ένας ελεύθερος νους. Έβλεπε την αδικία και μέσα από τους στίχους του μιλούσε για το άδικο.

Από εμένα ήταν ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει. Ο πατέρας του έλεγε ”μάθε μια τέχνη και η μουσική θα είναι το χόμπι σου”. Αλλά αυτός ήθελε να ζει από τη μουσική. Δεν ήρθαμε ποτέ σε κόντρα για αυτό το θέμα. Ήθελε να το κάνει, να ασχοληθεί με τη μουσική, το όνειρό του, και απλά το έκανε. Ήταν αυτοδίδακτος. Δεν σπούδασε μουσική. Ό,τι είχε ανάγκη και χρειαζόταν, έβρισκε πάντα τον τρόπο και το έκανε».

Όταν μια μητέρα χάνει το παιδί της, διαταράσσονται οι θεμελιώδεις νόμοι της ύπαρξης.

Ο μεγαλύτερος εφιάλτης του γονιού είναι να φεύγει το παιδί του από τη ζωή πριν απ’ αυτόν. Με την ύψιστη απώλεια η μορφή της μάνας παίρνει αυτόματα την πιο μαρτυρική όψη. Όταν ο θάνατος σού βουτάει μέσα από την αγκαλιά ό,τι πιο πολύτιμο έχεις, αφήνει τη σφραγίδα του στο δέρμα σου, σου καίει τα χαρακτηριστικά με ανεξίτηλη οδύνη. Όπως τότε, στο αποκαλυπτήρια του μνημείου του Παύλου: «Σ’ ευχαριστώ που ήσουνα παιδί μας, σ΄ευχαριστώ που ήρθες σ΄εμάς, σ΄ευχαριστώ που είσαι παιδί μας». Και μετά λυγίζει, σκύβει και φιλά το παιδί της, αφήνοντας ένα δάφνινο στεφάνι.

Τα δάκρυα της Μάγδας Φύσσα δεν ξεπλένονται με νερό. Η δίκαιη απόφαση δεν θα φέρει τον γιο της πίσω, αλλά τουλάχιστον θα την κάνει να αναπνεύσει και πάλι. Να βγάλει από μέσα της εκείνη την ανάσα που κρατά σφιχτά στα στήθη εδώ κι 7 χρόνια.

Και πάντα στη σκέψη της η καταδίκη του εκτελεστή, να την κρατάει όρθια, να της δίνει λόγο ύπαρξης. Μια πάλη συναισθημάτων, ενστίκτων και ιδανικών: «Αν τον είχα μπροστά μου δεν θα τον σκότωνα, αλλά ευχαρίστως θα τον βασάνιζα, να μην μπορεί να πιει ούτε ένα ποτήρι νερό να ξεδιψάσει. Η μουσική, ξέρεις, και τα ακούσματα διαμορφώνουν χαρακτήρες. Έτσι ήταν και ο Παύλος. Άκουγε μουσική που αφυπνίζει συνειδήσεις, που ξυπνά το αναφαίρετο δικαίωμα της ελευθερίας και της ζωής. Και η ατιμωρησία αυτού του εγκλήματος έχει γεμίσει τη Γη με αίμα».

Αν, αντικρύζοντάς την, τα μάτια σου δεν γεννούν δάκρυα, λυπάμαι αλλά δεν είσαι άνθρωπος.

«Αν ζούσε σήμερα ο Παύλος μετά την επίθεση, δεν θα του έλεγα ποτέ να αλλάξει τα “πιστεύω” του, ούτε αυτός άλλωστε θα άλλαζε.. Θα φοβόμασταν εμείς, σαν γονείς. Αλλά αν δεν δολοφονούνταν ο Παύλος, αν ήταν ζωντανός μετά την επίθεση, δεν θα μπορούσα να του αλλάξω την ιδεολογία, δεν θα το δεχόταν ο ίδιος. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το αίμα του Παύλου εμπόδισε να χυθεί κι άλλο αίμα, αίμα αθώων». Για τη Μάγδα Φύσσα, τη μητέρα- σύμβολο, ο στόχος είναι μόνο αυτός πια. Το αίμα του παιδιού της να ήταν το τελευταίο αίμα που έσταξε από μίσος.

Μάγδα Φύσσα, σε ευχαριστούμε για όλα.