Μάνα θηλάζει δημόσια το παιδί της. Ντροπή (μας)

Τη στιγμή που λες ο κόσμος μας γίνεται καλύτερος αμέσως σου γυρνάει την πλάτη επιδεικτικά και επιστρέφει σα να σε εκδικείται που πίστεψες πως το άσχημο παρελθόν σβήστηκε. Βαθιά ριζωμένες στο συλλογικό ασυνείδητο οι σκέψεις και οι αντιλήψεις, τον εξαναγκάζουν σε άτακτη οπισθοχώρηση. Μη λυπάσαι. Μη μας λυπάσαι. Παίρνει φόρα για να πηδήξει μακριά. Του παίρνει χρόνο, τον χρειάζεται.

Πόσο χρόνο να χρειάζεται άραγε για να βγάλει από πάνω του τον υποκριτικό καθωσπρεπισμό που βυθίζει μία κοινωνία ολοένα και περισσότερο.

Απλώνω το χέρι μου να τον κρατήσω. Κι εσύ το ίδιο; Πάλεψε, προσπάθησε, μην απογοητεύεσαι. Τον κρατάω από την άκρη της μπλούζας ενώ αιωρείται στο κενό. Με τα νύχια παλεύω να τον ανεβάσω. Βοήθα με. Πες το στη γειτονιά. Βγάλε μία δυνατή κραυγή. Ακόμα κι αν δεν καταλάβουν θα σε ακούσουν. Τράβα μαζί μου. Λίγο ακόμα.

Σάββατο μεσημέρι η πλατεία Αγίας Ειρήνης είναι ασφυκτικά γεμάτη. Τα μάτια μου σκανάρουν τις καρέκλες για να βρουν το πρώτο άδειο τραπέζι που θα φιλοξενήσει το αποκαμωμένο από τη ζέστη κορμί μου. Είπε θα κάνει 40άρια. Έτσι άκουσα στην τηλεόραση. Βρίσκω ένα άδειο τραπεζάκι και ανοίγω το βήμα μου για να προλάβω να καθίσω πριν η παρέα που πλησιάζει από την αντίθετη γωνία καθυστερήσει το σχέδιο «παγωμένος χυμός».

Βάζω την τσάντα μου στην καρέκλα. Αναντίρρητο καπάρο. Οι παλμοί μου πέφτουν σταδιακά. Είμαι μόνη, γεγονός που μου επιτρέπει να παρατηρώ όσα συμβαίνουν γύρω μου χωρίς κάποια «παρεμβολή». Ένα φρεσκοερωτευμένο ζευγαράκι ανταλλάσσει φιλιά σαν να μην υπάρχει αύριο και μία παρέα γυναικών μιλά σε έντονο ύφος, μάλλον κάποια από τις τρεις χώρισε πρόσφατα. Ακριβώς στο πλάι μία οικογένεια ασχολείται με τη διαρρύθμιση ώστε να χωρέσει το καρότσι με το νεογέννητο αγοράκι της.

Ο χυμός μου τελειώνει και ετοιμάζομαι να πληρώσω, όταν η μαμά από δίπλα κάνει στην άκρη την κουνουπιέρα, που προστάτευε ως τότε το μωρό της, και το σηκώνει στην αγκαλιά της. Τον τοποθετεί προσεκτικά στην αγκαλιά της και ανοίγει τα δύο πρώτα κουμπιά του πουκαμίσου της επιτρέποντάς του να θηλάσει. Ο λογαριασμός μπορεί να περιμένει. Γρήγορα το βλέμμα μου σκανάρει ξανά τα τραπέζια. Και ξανά. Ο σερβιτόρος περνά και καρφώνεται. Ζευγάρια μάτια κοιτούν τη γυναίκα που θηλάζει το μωρό της Σάββατο μεσημέρι στην πλατεία Αγίας Ειρήνης στο κέντρο της Αθήνας. Δεν τους δίνει καμία σημασία. Δεν έχει πάρει λεπτό τα μάτια της από τον γιο της που τρώει με λαχτάρα.

Στην άλλη άκρη του κόσμου η Karina Gould, Καναδή υπουργός θηλάζει το μωρό της στο κοινοβούλιο. «Καμία ντροπή δεν έχει ο θηλασμός. Το μωρό πρέπει να φάει κι εγώ είχα ψηφοφορία» θα γράψει στο Twiiter.

Το μοντέλο Mara Martin περπατάει στην πασαρέλα για το show του Sports Illustrated στο Miami θηλάζοντας την κόρη. «Δεν μπορώ να το πιστέψω πως η κόρη μου κι εγώ γίναμε πρωτοσέλιδο για κάτι που κάνουμε κάθε μέρα» θα πει την επομένη της επίδειξης που η εικόνα τους θα γίνει viral.

Τα σχόλια θα χωριστούν σε δύο κατηγορίες. Η μία θα αποθεώσει τις γυναίκες που θήλασαν τα μωρά τους σε κοινή θέα και η άλλη θα τις κατακεραυνώσει. Καμία από τις δύο. Το να εξάρεις τον δημόσιο θηλασμό είναι σαν να παραδέχεσαι έμμεσα πως θέλει κότσια να πράξεις το φυσιολογικό. Οι κατακριτές επικαλούνται προσβολή της δημοσίας αιδούς θεωρώντας πως το θέαμα είναι ακατάλληλο, προκλητικό και ακραίο. Δεν είναι μόδα. Είναι μία συγκινητική αλληλεπίδραση μεταξύ μητέρας και παιδιού. Μία δυνατή σύνδεση. Δεν μπορούμε να στερήσουμε την ελευθερία μιας μάνας να θηλάσει το μωρό της όπου κι όποτε θελήσει, ούτε να την κάνουμε να ντραπεί κοιτώντας επίμονα το γυμνό της στήθος. Δεν πρέπει να ντυθεί, δεν πρέπει να πάει στην τουαλέτα να ταΐσει το παιδί της, δεν είναι δυνατόν ο δημόσιος θηλασμός να είναι ακόμα ταμπού.

Είναι υποκριτικό μία κοινωνία απροκάλυπτα ηδονιστική να σοκάρεται στη θέα μιας μάνας που δίνει τροφή στο παιδί της.

Μία προσβλητική λειτουργία επιλεκτικής κρίσης. Μία ξεκάθαρα αδιάκριτη εισβολή στον προσωπικό ζωτικό της χώρο την ύψιστη στιγμή έκφρασης αγάπης και φροντίδας.

Στην Ελλάδα δεν υπάρχει συγκεκριμένο νομοθετικό πλαίσιο αλλά το δικαίωμα κάθε γυναίκας να θηλάζει το παιδί της ανεμπόδιστα σε δημόσιο χώρο αντλείται συνδυαστικά από το δικαίωμα στην ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας και προσωπικής ελευθερίας. Η μητρότητα τελεί υπό την προστασία του κράτους αλλά και από τη Διεθνή Σύμβαση για τα δικαιώματα του παιδιού.

Στη Μ. Βρετανία ο δημόσιος θηλασμός προστατεύεται από το νόμο. Στην Κίνα ο δημόσιος θηλασμός θεωρείται πράξη ντροπής από κάποιους, αλλά αποδεκτή από μια άλλη μερίδα. Στη Γαλλία ο δημόσιος θηλασμός είναι νόμιμος και ευρέως αποδεκτός. Στην Αμερική η αποδοχή του δημόσιου θηλασμού εξαρτάται από την κάθε Πολιτεία και τη δική της νομοθεσία. Ωστόσο, έχουν πλέον ψηφιστεί νόμοι που απαγορεύουν την αποπομπή μιας γυναίκας σε περίπτωση που εκείνη θηλάσει δημόσια. Η Ινδία δεν έχει κάποιο νομικό πλαίσιο που να καλύπτει τον δημόσιο θηλασμό και οι αντιδράσεις εξαρτώνται από την εκάστοτε περιοχή της χώρας. Στη Σαουδική Αραβία απαγορεύεται ο δημόσιος θηλασμός, μιας και οι γυναίκες επιτρέπεται να δείχνουν δημόσια μόνο τα χέρια και μέρος του προσώπου τους. Στη Γερμανία ο δημόσιος θηλασμός είναι αποδεκτός, αν και δεν υπάρχει κάποιος νόμος επ’ αυτού. Στις Φιλιππίνες και στην Ταϊβάν ο δημόσιος θηλασμός προστατεύεται από συγκεκριμένους νόμους ενώ υπηρεσίες και σχολεία διαθέτουν τις υποδομές προκειμένου οι μητέρες να μπορούν να θηλάζουν τα μωρά έξω από το σπίτι.

Όταν σταματήσουμε να βλέπουμε τη γυναίκα και δούμε τη μάνα τότε μάλλον ο κόσμος θα κάνει ένα μικρό δειλό βήμα προς την αυτογνωσία του.

Μέχρι τότε αρκεί να προσπαθούμε, έστω και για τα αυτονόητα.

Κεντρική Φωτογραφία: instagram.com/si_swimsuit