Μην αφήνετε τα αγόρια σας να παίζουν με κουζινικά, μπορεί να γίνουν αδερφάρες

Η τακτική της προετοιμασίας έχει πιάσει τόπο. Σε κρατάει δυνατά από το χέρι και σχεδόν μπερδεύει τα βήματά του από τη βιασύνη να μπει στην τάξη του και να σε αφήσει να φύγεις. Η πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο είναι για όλη την οικογένεια μία δοκιμασία. Όλα τα μέλη της, μικρά και μεγάλα, θα πρέπει να βάζουν τη ζωή και την καθημερινότητά τους σε νέες ράγες που αναγκαστικά δε θα περιλαμβάνουν την μεταξύ τους εγγύτητα. Οι γονείς στο γραφείο και το παιδί στο σχολείο. Μόνο του. Χωρίς τη μαμά του. Χωρίς τον μπαμπά του.

Η ύψιστη στιγμή της ανεξαρτησίας έρχεται εκεί γύρω στα 4. Γεμάτο υπερηφάνεια χαλαρώνει το χέρι του, όταν βλέπει στον απέναντι δρόμο την πόρτα του σχολείου του. Η προετοιμασία που λέγαμε. Αλλάξατε δρομολόγια τον τελευταίο μήνα ώστε πριν φτάσετε στο σπίτι να περνάτε από το νηπιαγωγείο για να συνηθίζει στην ιδέα. Τώρα πια ήταν έτοιμο να μπει. Διασχίσατε τον δρόμο με προσοχή.

Διάβασε ακόμα: 300 χορευτές απάντησαν στο bullying που δέχθηκε ο πρίγκιπας George για το μπαλέτο

Ξέρει να κοιτάει και αριστερά και δεξιά πριν περάσει. Καθημερινός ο αγώνας. Αδιάλειπτος. Περνώντας το κατώφλι του χρωματιστού κτιρίου εκείνο χαλαρώνει το χέρι του κι άλλο. Θέλει να βγει από την χούφτα σου. Ασυναίσθητα σφίγγεις το χέρι σου. Για μία στιγμή και το αφήνεις. Εσύ κι αυτό δύο άνθρωποι που πρέπει να μάθουν να ζουν και χώρια. Για το καλό και των δύο. Σκύβεις, του ψιθυρίζεις «να προσέχεις, σε αγαπώ, ο μπαμπάς θα έρθει να σε πάρει το μεσημέρι» και του δίνεις ένα πεταχτό φιλί αφού έχει ήδη τρέξει να συναντήσει την Μαρία και τον Παναγιώτη, τους φίλους του.

Η πρώτη ημέρα στο νηπιαγωγείο. Η πρώτη του ημέρα σε έναν κόσμο νέο. Ξένο και μαγικό. Παράξενο και γεμάτο προκλήσεις. Ο κόσμος αυτός θα διαμορφώσει κομμάτι του χαρακτήρα του για αυτό και είστε πεπεισμένοι πως πρέπει να τον βιώσει με τους δικούς του όρους.

Επιστρέφει ενθουσιασμένο. Θέλει να σας περιγράψει τα πάντα. Όσο εκείνο αφηγείται, μία λευκή κολλά Α4 με τυπωμένες λίγες αράδες φιγουράρει στο τραπέζι της κουζίνας. Η λίστα με όσα πρέπει να έχει μαζί του από την επομένη είναι αφημένη στο τραπέζι της κουζίνας.

Μπλοκ

Ντοσιέ

Μαρκαδόροι

Κόλλες

Κασετίνα

1 παιχνίδι για τα αγόρια (ό,τι τους αρέσει)

1 σετ κουζινικά ή πλαστικά φρούτα ή ζωάκια μόνο τα κορίτσια

*η λίστα δεν αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας*

 

Η λίστα με τα υλικά δόθηκε στην πραγματικότητα και ανέφερε αυτό ακριβώς που μόλις διάβασες. Τα αγόρια μπορούν να φέρουν ό,τι γουστάρουν και τα κορίτσια αναγκαστικά να περιοριστούν σε κατσαρόλες, τηγάνια, μήλα, αχλάδια και λεοπαρδάλεις. Ή μήπως οι λεοπαρδάλεις είναι πολύ μπρουτάλ για ένα κορίτσι; Ας φέρουν καλύτερα μία πάπια. Ή ένα γατάκι μικρό. Ή ένα καναρινάκι. Καλύτερα κάτι τέτοιο.

Κι εκεί που πίστευες πως πάλεψες για να γίνει το παιδί σου ένας ελεύθερος άνθρωπος έρχονται δύο μπούλετς σε μία λευκή Α4 να τα καταστρέψουν όλα. Να καταστρέψουν την πίστη σου πως ο κόσμος γίνεται καλύτερος. Με κόπο, αλλά γίνεται. Γεμίζεις με σταγόνες ένα βαρέλι κι έρχεται κάποιος και το κλωτσάει. Χωρίς λόγους, χωρίς προλόγους. Απλά το κάνει. Από άγνοια. Η άγνοια πολλές φορές είναι χειρότερη από το δόλο. Διαχωρισμός μεταξύ αγοριών και κοριτσιών. Διαχωρισμός μεταξύ ανθρώπων. Εμετικά δίπολα.

Έμφυλα στερεότυπα που επαναλαμβάνονται, χτίζοντας έναν φαύλο κύκλο αποτυχίας. Η πρώιμη διχοτόμηση των ενδιαφερόντων και των δραστηριοτήτων αποδεικνύεται καταστροφική, αφού σύμφωνα με έρευνες όταν δίνουμε στα παιδιά στερεοτυπικά παιχνίδια με βάση το φύλο τους περιορίζουμε τις μελλοντικές τους δεξιότητες. Τυραννικά στερεότυπα που βάζουν τα παιδιά σε κουτάκια σκέψης και τα αναγκάζουν να φέρονται όπως το φύλο τους ορίζει. Να παίξει το αγόρι με κουζινικά; Πού ακούστηκε αυτό; Ταμπέλες. Όπου κι αν κοιτάξεις ταμπέλες.

Ο επίλογος ανήκει στον Αύγουστο Κορτώ.

*ακολουθεί μία εξαιρετική τοποθέτηση*

 

«Με αφορμή την αηδία του νηπιαγωγείου που κυκλοφορεί – όπου τα αγοράκια φέρνουν Ο,ΤΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΝ και τα κοριτσάκια πρέπει να ‘ρθουν εξοπλισμένα με κουζινικά, μπουγαδόσκοινα και βουρτσάκια χέστρας – έχω να καταθέσω την εξής απλή καίτοι συντριπτική περίπτωση πανωλεθρίας των (πάντα φαιδρών, πάντα τυραννικών κι αποτυχημένων) έμφυλων στερεοτύπων.

Όταν ήμουν μικράκι, το αγαπημένο μου παιχνίδι ήταν ο κούκλος Skeletor, κι έπειτα τα αυτοκινητάκια μου, οι πλαστικοί δεινόσαυροι, και μια φωσφοριζέ μπάλα από καρότσα Ντάτσουν. Διάβαζα με λύσσα το 4 Τροχοί του μπαμπά μου, μάζευα αυτοκόλλητα Μουντιάλ σαν παρλιακό, και το ίνδαλμά μου ήταν ο τεράστιος γείτονάς μας (Καλαμαριώτης γαρ) Νίκος Γκάλης.

ΚΑΙ ΜΟΛΑΤΑΥΤΑ ΒΓΗΚΑ ΑΔΕΡΦΑΡΑ.»