Μία ακόμα Ημέρα της Γυναίκας χωρίς αντίκρισμα στην κοινωνία και τις ζωές μας

Η Γενική Γραμματεία Ισότητας αναφέρει πως μόνο το 2018 στα Συμβουλευτικά Κέντρα απευθύνθηκαν 4.909 γυναίκες, 286 φιλοξενήθηκαν σε ξενώνες, ενώ η Γραμμή SOS 15900 δέχτηκε 5.088 κλήσεις. Ημέρα μεγάλης γιορτής για τις γυναίκες ανά τον κόσμο. Μία ειδική κατηγορία ανθρώπων που χρειάζεται μία ημέρα να το ρίξει έξω και να ξεχάσει όσα επί της ουσίας δεν άλλαξαν από τότε που οι εργάτριες της Νέας Υόρκης στην κλωστοϋφαντουργία συμμετείχαν στην πρώτη ιστορικά καταγεγραμμένη απεργία γυναικών ζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας.

Μία ημέρα σαν όλες τις άλλες που είναι εκεί για να χτυπήσει με δύναμη το καμπανάκι. Ο κόσμος μας δεν αλλάζει. Μας κάνει να νομίζουμε πως το παλεύει, αλλά δεν αλλάζει ρε γαμώτο. Βηματισμός αβέβαιος με διαρκή πισωγυρίσματα. Και δυστυχώς όταν η πλάτη γυρνά και τα βήματα έχουν κατεύθυνση το πίσω, οι επιπτώσεις είναι τρομακτικές για όλες εμάς. Ιστορίες με ονόματα. Ιστορίες γυναικών που υποφέρουν. Είναι φίλες σου, είναι συγγενείς σου, είναι γνωστές σου, είναι συνάδελφοί σου. Είσαι εσύ η ίδια. Τα στατιστικά στοιχεία είναι κατατοπιστικά αλλά όταν αποκτούν σάρκα και οστά, νιώθεις την αγανάκτηση να πλημμυρίζει το κεφάλι σου.

Τρωτές υπάρξεις. Κανένας λόγος γιορτής. Η Ελένη Τοπαλούδη έπεσε θύμα βιασμού και στη συνέχεια δολοφονήθηκε από τους βιαστές της στη Ρόδο. Η Αγγελική Πέτρου δολοφονήθηκε στην Κέρκυρα από τον πατέρα επειδή δε συμμορφωνόταν στις απαιτήσεις του να διακόψει τη σχέση που είχε. Η Κατερίνα στη Σητεία δολοφονήθηκε άγρια από το σύντροφό της, μπροστά στα δύο τους παιδιά, λόγω παθολογικής ζήλιας. Μία Παγκόσμια Ημέρα που σε μία ιδεατή κοινωνία δε θα είχε λόγο ύπαρξης. Μία ημέρα που όσο υπάρχουν τέτοιες ιστορίες θα παραμένει κενή νοήματος και ουσίας. Παλεύεις να βρεις λόγους να γιορτάσεις με τις φίλες σου το βράδυ;

Σύμφωνα με μη κυβερνητικές οργανώσεις στην Τουρκία, ο αριθμός των γυναικών που δολοφονούνται ή είναι θύματα σωματικής ή σεξουαλικής βίας από τους συντρόφους ή τους συγγενείς τους δεν σταματά να αυξάνει. Το 2018, 440 γυναίκες δολοφονήθηκαν για λόγους που είχαν σχέση με το φύλο τους, έναντι 210 το 2012, σύμφωνα με τη ΜΚΟ «Ας βάλουμε τέλος στις γυναικοκτονίες». Ο Τούρκος υπουργός Εσωτερικών Σουλεϊμάν Σουϊλού δήλωσε τον Νοέμβριο ότι 133.809 γυναίκες ήταν θύματα βίας το 2017 και περισσότερες από 96.000 τους πρώτους έξι μήνες του 2018.

«Ο ακρωτηριασμός των γυναικείων γεννητικών οργάνων είναι μια απεχθής παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που εξακολουθεί να πλήττει εκατοντάδες γυναίκες και κορίτσια σε ολόκληρο τον κόσμο, δήλωσε ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτέρες. «Υπολογίζεται ότι 200 εκατομμύρια γυναίκες και κορίτσια σήμερα έχουν υποστεί αυτήν την επιβλαβή πρακτική και κάθε χρόνο, περίπου 4 εκατομμύρια κορίτσια βρίσκονται σε κίνδυνο». Οι επιπλοκές περιλαμβάνουν φρικτό πόνο, αιμορραγία, σηψαιμία, καταστροφή της ουρήθρας, οδυνηρή σεξουαλική επαφή και άλλες σεξουαλικές δυσλειτουργίες. Ενώ τα περισσότερα κορίτσια που έχουν υποστεί ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων ζουν σε 28 αφρικάνικες χώρες και σε περιοχές της Ασίας, υπάρχουν επίσης πολλές περιπτώσεις στην Ευρώπη, την Αυστραλία, τον Καναδά και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Είναι πιο κοντά μας από όσο θα πίστευες.

«Αν οι γυναίκες είχαν ίσες ευκαιρίες με τους άνδρες θα τους επέτρεπε να επιτύχουν το μέγιστο των δυνατοτήτων τους, ο κόσμος θα ήταν όχι μόνον πιο δίκαιος, αλλά και θα ευημερούσε περισσότερο», σημείωσε η Κρισταλίνα Γκεοργκίεβα, προσωρινή πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας και πρόσθεσε: «2,7 δισεκατομμύρια γυναίκες εξακολουθούν να μην έχουν τις ίδιες επιλογές με τους άνδρες όσον αφορά την απασχόληση.» Η επαγγελματική ανισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών δεν έχει μειωθεί ουσιαστικά εδώ και περισσότερα από 25 χρόνια και η κατάσταση δεν θα αλλάξει, αν οι άνδρες δεν αναλάβουν να κάνουν περισσότερες οικιακές εργασίες, σύμφωνα με τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας (ILO).

Το 2018 οι πιθανότητες μία γυναίκα να εργάζεται ήταν μικρότερες κατά 26% σε σχέση με ενός άνδρα, παρά τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι το 70% των γυναικών προτιμά να εργάζεται από το να μένει στο σπίτι. «Τα τελευταία 20 χρόνια ο χρόνος που αφιερώνουν οι γυναίκες στην ανατροφή των παιδιών και τις μη αμειβόμενες οικιακές εργασίες ουσιαστικά δεν έχει μειωθεί, ενώ ο χρόνος που αφιερώνουν οι άνδρες έχει αυξηθεί μόλις κατά 8 λεπτά ημερησίως», αποκάλυψε η Μανουέλα Τοέι διευθύντρια του τομέα Συνθηκών Εργασίας και Ισότητας της ILO.

Με αυτό τον ρυθμό, πρόσθεσε, «θα χρειαστούν περισσότερα από 200 χρόνια για να υπάρξει ισότητα στον χρόνο που αφιερώνεται στις μη αμειβόμενες δραστηριότητες φροντίδας». «Δεν θα πετύχουμε ένα εργασιακό μέλλον με κοινωνική δικαιοσύνη, το οποίο έχουμε ανάγκη, αν δεν επιταχύνουμε τις δράσεις που έχουν στόχο να βελτιώσουν τις προόδους σε ό,τι αφορά την ισότητα των δύο φύλων στην εργασία», κατέληξε ο γενικός διευθυντής της ILO Γκι Ράιντερ.

«Γνωρίζουμε ήδη τι πρέπει να γίνει» συμπλήρωσε και ψάχνω ακόμα ένα λόγο εορτασμού, όσο νιώθω την οργή μου να φουντώνει. Η ανισότητα έχει τοποθετήσει τα χέρια της στους ώμους μας και μας πιέζει προς τα κάτω με εξωπραγματική δύναμη, θέλοντας να μας κάνει να γονατίσουμε. Μία Παγκόσμια Ημέρα προς ανάμνηση των αγώνων που δόθηκαν αλλά το έργο έχει ακόμα πολλές συνέχειες και πολλά ανολοκλήρωτα επεισόδια. Από την Ημέρα της Γυναίκας στην κοινωνία των ισότιμων ανθρώπων. Ουτοπικό; Είμαστε εδώ για να προσπαθήσει η καθεμία από εμάς να κατακτήσει τις μικρές κορυφές της και να φτάσουμε μαζί στην Ημέρα που δε θα μαχόμαστε για τα αυτονόητα. Βέβαια, θα χρειαστούμε ακόμα Χρόνια Πολλά.