Μια μητέρα ξυλοκοπήθηκε από τον πρώην άνδρα της μπροστά στα μάτια σας. Κι εσείς δεν κάνατε τίποτα
- 16 ΣΕΠ 2020
Ανέκαθεν με τρόμαζαν οι αμέτοχοι άνθρωποι. Εκείνοι με τα ανενεργά αντανακλαστικά. Που πιστεύουν ότι κερδίζουν όταν δεν ανακατεύονται, που «δεν θέλουν μπλέκουν». Που έχουν ανατραφεί και ανατρέφουν με διδαχές ακραίου ατομισμού και κάθε λογής κίνητρα απάθειας για να μην βρίσκουν τον μπελά τους. Που κι έναν συνάνθρωπο, μια γυναίκα, μια μητέρα, εν προκειμένω να δουν να ξυλοκοπείται μπροστά στα μάτια τους, στα μάτια του παιδιού της, και των παιδιών τους, στη μέση του δρόμου, αυτοί θα προτιμήσουν να γυρίσουν το βλέμμα, να πάρουν την απόσταση ασφαλείας, να κοιτάνε σαν ξεδιάντροποι χάνοι, αφού το θέαμα δεν τους αφορά.
Συνέβη την ώρα του Αγιασμού, στις 14 Σεπτεμβρίου έξω από ένα από τα μεγαλύτερα δημοτικά σχολεία της Κέρκυρας, στο Κανόνι. Θύτης ο πατέρας ενός 8χρονου μαθητή που εκείνη την ώρα βρισκόταν στο προαύλιο του σχολείου. Θύμα η μητέρα του παιδιού και πρώην σύζυγος του «τέρατος» (ας τον λέμε έτσι από την αρχή μέχρι το τέλος). Σύμφωνα με τους αυτόπτες μάρτυρες όλα ξεκίνησαν με κάποια λόγια από το τέρας προς τη μητέρα. Φραστική επίθεση και τίποτα δεν τελειώνει εκεί. Όλα τότε αρχίζουν. Οι βρισιές του γίνονται κλωτσιές, ολοκληρωτική βία. Η άμυνά της γίνεται αντίδραση. Εκείνη ωρύεται, ζητάει βοήθεια, αντιστέκεται. Το παιδί έχει φύγει από το προαύλιο και προσγειώνεται γαντζωμένο στο πόδι της μητέρας του για να την προστατεύσει. «Μην ξαναχτυπήσεις τη μαμά μου!» φωνάζει. Το ακούτε; Δεν είναι η πρώτη φορά. Ακούει κανείς;
«ΜΗΝ ΞΑΝΑΧΤΥΠΗΣΕΙΣ ΤΗ ΜΑΜΑ ΜΟΥ!»
Σύμφωνα με τα σχετικά δημοσιεύματα, το ζευγάρι είναι γνωστό στην τοπική κοινωνία. Στερεοτυπικοί χαρακτηρισμοί γράφονται για να αποδώσουν το προφίλ των εμπλεκομένων:«Η μητέρα είναι ένα εξαιρετικό κορίτσι από μια πολύ αξιοπρεπή οικογένεια του νησιού». Λέξεις που αντανακλούν τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Που υπόγεια επιδιώκουν να κατευνάσουν τις όποιες υποψίες προς το πρόσωπο της γυναίκας που κακοποιήθηκε. Λες κι αν δεν ήταν «αξιοπρεπής» θα της άξιζε να την πλακώσουν στο ξύλο.
Το τέρας, ένας «νταής», με ιστορικό στην ενδοοικογενειακή βία. Άλλο ένα από εκείνα τα «κοινά μυστικά» που συντηρεί η κοινωνία. Εμείς δηλαδή. Παρ’ όλα αυτά, του επιτρέπεται να διεκδικεί τη συνεπιμέλεια του παιδιού, να θέτει υποψήφιος για δημοτικός σύμβουλος και να έχει θέση μέλους στο σύλλογο γονέων και κηδεμόνων του σχολείου. Διαβάζουμε πως η νεαρή γυναίκα έχει μαρτυρήσει στα χέρια του, πως είχε ξανακαταθέσει και κατά το παρελθόν μήνυση εναντίον του, ωστόσο η τιμωρία του περιορίστηκε, σε μία απλή επίπληξη.
Πρόκειται για ένα θλιβερό γεγονός που κλείνει μέσα του πολλές από τις ισχυρές παθογένειες που έχουν χτίσει το νοσηρό οικοδόμημα που λέγεται ελληνική κοινωνία. Δεν είναι περιστατικό βίας μόνο, είναι και απάθειας.
Πίσω στο προαύλιο, την ώρα του δράματος. Εκεί όπου οι θεατές με την απαθή στάση τους θάβουν βαθιά στο χώμα ό,τι ορίζεται με στόμφο αλληλοβοήθεια, ενσυναίσθηση, ανθρωπισμός. Όλες εκείνες οι αξίες που μας διαχωρίζουν από τα ζώα, που τι φταίνε κι αυτά τα έρμα να τα έχουμε ως μέτρο σύγκρισης κάθε φορά για να αποδείξουμε ότι έχουμε μυαλό, σκέψη και κρίση. Αμ δεν έχουμε. Είναι φόβος ή αδιαφορία το κίνητρο; Μήπως θεωρείτε κάτι εντός προγράμματος, ανθρώπινο γεγονός, «κάτι που συμβαίνει», να τρώει ξύλο μια γυναίκα και μάλιστα μπροστά στα μάτια παιδιών; Γιατί δεν τον ακινητοποιήσατε όλοι μαζί;
Κι έχουμε γίνει τόσο μα τόσο ανθεκτικοί στον πόνο του άλλου.
Πιστεύετε πως δεν σας αφορά; πως μην κάνοντας κάτι, προστατεύετε τους εαυτούς σας και τον πλησίον σας; Μόνο δυο μαμάδες επενέβησαν και μπήκαν στη μέση για να σταματήσουν το τέρας, την ώρα που παιδάκια έκλαιγαν πίσω από τις πλάτες των γονιών τους. Κανένας μα κανένας άλλος δεν αντέδρασε. Οι δάσκαλοι πού ήταν; ο διευθυντής; οι άλλοι πατεράδες; Όλοι προτίμησαν να παρακολουθήσουν με απάθεια, λες κι επρόκειτο για μια σκηνή βγαλμένη από ταινία. Μερικές φορές το να μην κάνεις τίποτα είναι το πιο επικίνδυνο πράγμα στον κόσμο. Και η απραξία συνυπευθυνότητα.
Μια μητέρα ξυλοκοπήθηκε μπροστά στα μάτια σας και δεν κάνατε τίποτα για να το σταματήσετε. Ντροπή σας.