Μια νύχτα – εφιάλτης από φωτιά. Οι ανάσες μας δεν ξαναχτίζονται

Δεν είναι πράγματα που τα διανοείται το μυαλό μας αυτά που εκτυλίσσονται λίγα λεπτά ή λίγες ώρες μακριά μας. Στην ίδια χώρα με αυτή που πριν μία εβδομάδα φωτογραφίζαμε και θαυμάζαμε τη φυσική της ομορφιά στις διακοπές μας. Στην ίδια χώρα που νιώθαμε ευλογημένοι που το θερμό καλοκαίρι μας βρήκε σε αυτήν. Βουτούσαμε στη θάλασσα, ξαπλώναμε κάτω από τη σκιά των δέντρων και γεμίζαμε τα πνευμόνια μας με μυρωδιά από ρετσίνι και πευκοβελόνες. Τώρα μόνο καμένο.

Οι φωτιές κινήθηκαν και κινούνται ανεξέλεγκτα. Στην Αττική η φωτιά αναζωπυρώθηκε και κάτοικοι και πυροσβέστες για τρίτη μέρα έμειναν άυπνοι να αγωνιούν και να εκκενώνουν τα χωριά τους οι μεν, να αγωνιούν και να παλεύουν τις φλόγες οι δε. Στην Εύβοια μέχρι τελευταία στιγμή οι κάτοικοι προσπαθούσαν να σώσουν τα σπίτια τους κι έφευγαν με πλωτά μέσα για να σωθούν από τις πύρινες γλώσσες που πλησίαζαν. Στη Φωκίδα, στην Ηλεία, στα Γρεβενά, οι φωτιές έκαιγαν παντού. Οι φωτιές έκαιγαν το μέλλον μας σε αυτή τη χώρα. Οι εικόνες της καταστροφής είναι σχεδόν αβάσταχτες.

Οι εικόνες από τη μάχη με τη φωτιά

 

 

Οι κυβερνητικές προτεραιότητες

Από το πρωί της Πέμπτης 5 Αυγούστου, ο πρωθυπουργός της χώρας, Κυριάκος Μητσοτάκης, όπως και άλλοι πολιτικοί αρχηγοί επισκεπτόταν τις καμένες περιοχές και τόνιζε ότι οι περιουσίες και τα δάση ξαναχτίζονται. Η προτεραιότητα της κυβέρνησης ήταν ως όφειλε η ανθρώπινη ζωή και μέχρι τώρα, ευτυχώς, μετράμε μόνο τραυματίες, άλλους σοβαρά κι άλλους λιγότερο. Μετράμε όμως και πληγές στο σώμα της χώρας που δεν ξαναχτίζονται έτσι απλά.

Μετράμε μνήμες που άφησαν οι άνθρωποι πίσω στα σπίτια τους να καούν, μετράμε ανάγκες κάθε οικογένειας που έμεινε άστεγη και ίσως και χωρίς καμιά πηγή εσόδων τώρα που οι επιχειρήσεις τους έγιναν στάχτη. Μετράμε τα ζώα που έμειναν πίσω. Μετράμε χιλιάδες στρέμματα να γίνονται καπνός. Μετράμε όλο και λιγότερο οξυγόνο στο μέλλον. Γι’ αυτό κρατάμε όσο γίνεται την ανάσα μας. Νιώθουμε σαν τους τελευταίους εναπομείναντες ανθρώπους σε μία Post apocalyptic ταινία. Σε τι κόσμο θα ζήσουν τα παιδιά μας; Σε έναν κόσμο μαύρο σαν κάρβουνο, με ανάσες μετρημένες;

Από τις 21.00 το βράδυ ο Κυριάκος Μητσοτάκης μας είχε προετοιμάσει πλήρως για τον εφιάλτη που θα ακολουθούσε. Έναν εφιάλτη φτιαγμένο από φωτιά. Με τα εναέρια μέσα να έχουν πάψει να επιχειρούν περιμέναμε το ξημέρωμα γνωρίζοντας πώς ό,τι είναι να καεί θα καεί. Στο διάγγελμά του ο Πρωθυπουργός επανέλαβε τις προτεραιότητες. Η ανθρώπινη ζωή στην κορυφή και στη συνέχεια η «προφύλαξη των περιουσιών, του φυσικού περιβάλλοντος και των κρίσιμων υποδομών.» «Δυστυχώς, στις συνθήκες αυτές, η ταυτόχρονη επίτευξη όλων αυτών των στόχων είναι απλά ανέφικτη», συμπλήρωσε και μείναμε να παρακολουθούμε μια προαναγγελθείσα νύχτα στην κόλαση. Κι ενώ το πρωί ο Κυριάκος Μητσοτάκης έλεγε ότι το σύστημα των εκκενώσεων λειτούργησε υποδειγματικά, το βράδυ έλεγε πώς η ώρα για κριτική και αυτοκριτική θα υπάρξει.

Φυσικά οι ανθρώπινες ζωές δεν ξαναγίνονται όπως μπορούν δυνητικά να ξαναγίνουν τα σπίτια, οι επιχειρήσεις, τα δέντρα. Φυσικά τα χωριά που καίγονται είναι ουσιώδες να είναι κενά. Φυσικά, η σκέψη όλων όσοι παρακολουθούσαμε όσα συνέβαιναν από την ασφάλεια του σπιτιού μας, βουβοί και θλιμμένοι ήταν να ξυπνήσουμε το πρωί και να είμαστε όλοι εδώ. Όμως τα δάση; Το οξυγόνο μας; Τα σπίτια; Το ψωμί των ανθρώπων; Είναι μικρότερης σημασίας, αλλά είναι μεγάλης σημασίας. Είναι πράγματα που μας λείπουν από σήμερα και θα μας λείπουν ακόμα περισσότερο στο μέλλον. Και η πιο βαθιά απορία, σαν καπνός αναδύεται από μέσα μας. Μα γιατί να καίγονται όλα αυτά; Γιατί αυτή πρέπει να είναι η νομοτελειακή κατάληξη κάθε καλοκαιριού μας;

Το πιο μεγάλο μας γιατί

Σε μία χώρα που από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας κάθε καλοκαίρι δίπλα στο μπλε της θάλασσας και το πράσινο του δάσους υπάρχει και λίγο κόκκινο της φωτιάς, η πρόληψη στο κομμάτι της πυρόσβεσης θα έπρεπε να είναι αυτονόητη. Τις πυρκαγιές του 2007 και του 2018, θανάσιμες και καταστροφικές τις θυμόμαστε όλοι. Την επάρκεια σε πυροσβεστικό προσωπικό δεν την θυμόμαστε να έχει υπάρξει ποτέ. Δεν θυμόμαστε ποτέ να έχει ξεσπάσει φωτιά και να είπε κάποιος «ευτυχώς το αντιπυρικό σχέδιο που εκπονήσαμε απέδωσε». Δεν θυμόμαστε ποτέ να είπε κάποιος «ας μην ξαναβάλουμε μόνο πεύκα εδώ, που λαμπαδιάζουν στην πρώτη φλόγα». Αυτά θέλουμε να θυμόμαστε από εδώ και πέρα.

Γιατί ναι, οι συνθήκες του καιρού εν μέσω κλιματικής κρίσης θα είναι ακραίες, αλλά τα φαινόμενα δεν είναι πρωτόγνωρα στην Ελλάδα. Η Ελλάδα κάθε χρόνο καίγεται (φέτος υπολογίζεται ότι έχουν καεί ήδη 130000 στρέμματα γης) κι εμείς έχουμε πλέον κουραστεί με τις επαναλήψεις της ίδιας οικολογικής καταστροφής. Και ναι, όλα εκτός από τις ανθρώπινες ζωές ξαναχτίζονται, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να ισοπεδώνονται κάθε καλοκαίρι. Γιατί δεν φτάνει μία δική μας ζωή για να δούμε τα δάση να ξαναγίνονται. Γιατί δεν φτάνει η ζωή των παιδιών μας για να ξαναγίνει το οξυγόνο μας.