Να σε βιάζουν στο Ίλιον, να σε βρίσκουν νεκρή στο Λονδίνο

Ίλιον, 3 Μαρτίου: Ένας βιασμός και μία κακοποίηση

Είσαι κορίτσι. Ένα 15χρονο κορίτσι. Νομίζεις ότι ξέρεις τα πάντα, ότι μπορείς να διακρίνεις εύκολα το καλό από το κακό, με τη γνωστή αφέλεια που όλες κι όλοι είχαμε στην ηλικία σου. Με την καραντίνα μπούχτισες. Το κινητό είναι η μόνη σου διέξοδος. Αυτό και καμιά βόλτα με την ξαδέρφη σου που είστε στην ίδια ηλικία. Θες τη ζωή σου πίσω. Έχεις τόση μεγάλη περιέργεια για τη ζωή. Ένα βράδυ πάτε παρέα στην πλατεία κοντά στο σπίτι σου. Συναντάτε κάτι παιδιά, αρχίζετε να μιλάτε με δυο αγόρια. Ο ένας είναι 19, ο άλλος 25, είναι αδέλφια. Δύο μεγαλύτερα από σένα αγόρια σού μιλούν. Χαίρεσαι.

Εκείνοι πίνουν και σου δίνουν να πιεις. Θα πιεις, σιγά, τι θα πάθεις, ίσως το ‘χεις ξανακάνει. Έχεις την ξαδέρφη σου μαζί, είναι καλά παιδιά, όλοι μια γειτονιά, τι μπορεί να συμβεί. Πίνει κι εκείνη. Μεθάτε. Ζαλίζεσαι, αλλά περνάς καλά. Ζαλίζεσαι κι άλλο. Ώπα. Δεν σε ορίζεις πια. Αλλά είσαι με φίλους, σε μια πλατεία, παρέα με την ξαδέρφη σου. Το ξαναλέω, τι μπορεί να πάει στραβά;

Και τότε είναι που όλα θολώνουν, ο έλεγχος δεν σου ανήκει. Βρίσκεσαι πάνω σ’ ένα κρεβάτι. Δεν είναι το δικό σου, είναι ένα άγνωστο κρεβάτι, πού είσαι; Είσαι στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου στον Σκαραμαγκά. Πώς βρέθηκες εκεί; Μήπως δέχθηκες; Δεν μπορείς να θυμηθείς, θες μόνο να φύγεις. Φωνάζεις, το ίδιο και η ξαδέλφη σου, αλλά κανείς δεν σ’ ακούει, κανείς δεν σε σώζει από τη μανία του. Θες να σπρώξεις, να ξεφύγεις, αλλά δεν μπορείς. Το αλκοόλ σου ‘χει ναρκώσει κάθε αντίσταση, η δύναμή του είναι πολύ μεγαλύτερη από τη δική σου. Σου διαλύει τη σάρκα. Σε βιάζει με όλο του το μένος. Η ξαδέλφη σου καταφέρνει και γλιτώνει το αποτρόπαιο, εσύ όχι.

Είναι 3 Μαρτίου, βράδυ. Σε 5 μέρες ο κόσμος θα γιορτάσει την Ημέρα της Γυναίκας. Εσύ ήδη θρηνείς.

Καταφέρνετε και παίρνετε τηλέφωνο τους γονείς σας. Σε πάνε στο Παίδων, οι γιατροί που σε εξετάζουν δεν μπορούν να πιστέψουν στα μάτια τους. Ο ιατροδικαστής σφίγγει τις γροθιές του. Ήταν τέτοια η μανία του βιαστή σου που χρειάστηκε να μείνεις 6 μέρες στο νοσοκομείο. Τα γεννητικά σου όργανα φέρουν κακώσεις που θα περάσει καιρός μέχρι να γειάνουν.

Αυτοί που σας έκαναν αυτό το κακό πιάνονται. Τους φοράνε χειροπέδες. Ο βιαστής σου θα πάει φυλακή. Ο αδερφός του, αυτός που αποπειράθηκε να βιάσει την ξαδέρφη σου αφήνεται ελεύθερος με περιοριστικούς όρους. Αυτή τη στιγμή που σου γράφω είναι στο σπίτι του. Πίστεψέ το.

Ο κόσμος μαθαίνει τι τράβηξες. Αναρωτιέται γιατί ήσουν εκεί που ήσουν και πού ήταν οι γονείς σου, γιατί σε άφησαν «κορίτσι πράμα» να κυκλοφορείς μέσα στη νύχτα. Κλείσε τ’ αυτιά σου. Μην τους ακούς.

 

Νότιο Λονδίνο, 3 Μαρτίου: Μία απαγωγή και ένας φόνος

Μεγαλώνεις και είσαι πια μια όμορφη 33χρονη marketing executive. Σε λένε Sara, ζεις στο Νότιο Λονδίνο και μόλις έκλεισες έναν μήνα στη νέα σου δουλειά. Είσαι μια δυναμική, ευγενική και πολύ δημοφιλής γυναίκα. Είναι και πάλι 3 του Μάρτη. Λίγο μετά τις 21:00 φεύγεις από το σπίτι των φίλων σου και ως συνήθως επιστρέφεις στο δικό σου με τα πόδια. Ταυτόχρονα με σένα αμέτρητοι άνθρωποι στον κόσμο κάνουν την ίδια διαδρομή. Αλλά εσύ δεν θα καταφέρεις ποτέ να φτάσεις. Τα ίχνη σου χάνονται.

Η οικογένειά σου δηλώνει την εξαφάνισή σου. Όλοι είναι απαρηγόρητοι. Μα πού μπορεί να πήγες περπατώντας; Οι φωτογραφίες σου είναι σε όλες τις εφημερίδες. Λίγες μερες αργότερα θα σε βρουν νεκρή. Τελικά σε είχαν απαγάγει και σε σκότωσαν. Μα γιατί; Τι τους έκανες; τίποτα απολύτως. Τους έφτανε που περπατούσες νέα και μόνη, βράδυ σ’ έναν δρόμο στο Λονδίνο- σε έναν οποιονδήποτε δρόμο, μια οποιαδήποτε γυναίκα. Εκείνος που σου το έκανε αυτό είναι κατά πάσα πιθανότητα ένας άνδρας, ένας 40χρονος αστυνομικός που προτού αποφασίσει να πάρει τη ζωή σου στα χέρια του φύλαγε κτίρια από επίδοξους ληστές. Τι ειρωνεία.

 

Η Βρετανία δηλώνει σοκαρισμένη. Ο πρωθυπουργός Boris Johnson εκφράζει τη βαθιά του θλίψη και καλεί κάθε γυναίκα να μεταφέρει τη δική της εμπειρία υπό το hashtag #SaraEverard. Τα social media γεμίζουν και πάλι με μαρτυρίες γυναικών, με οργή, με απορία για το πόσες ακόμα γυναικτονίες θα πρέπει να μετρήσει ετούτος ‘δω ο κόσμος ώσπου να γίνει επιτέλους ένα ασφαλές μέρος για κάθε γυναίκα που περπατάει μόνη της στον δρόμο σφίγγοντας την τσάντα πάνω της, με το κινητό της σε επιφυλακή για παν ενδεχόμενο. Για κάθε κορίτσι και γυναίκα που απειλείται έξω και μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Για όλες μας.