Νέα Σμύρνη: Αντί να κλαίμε για την κακοποίηση παιδιών, να απαιτούμε, να καταγγέλλουμε, να μπλέκουμε
- 8 ΑΠΡ 2022
Δεν αντέχουμε άλλο πόνο. Δεν αντέχουμε άλλο να ζούμε στην ίδια κοινωνία όπου παιδιά κακοποιούνται «αόρατα» για χρόνια. Όπου κατόπιν εορτής όλοι θυμούνται ότι κάτι ήξεραν, ότι κάτι είδαν, ότι κάτι τους φαινόταν περίεργο και δεν μίλησαν. Ενώ την επικαιρότητα σφυροκοπά η παραμικρή λεπτομέρεια που θυμούνται, γνωστοί και γείτονες της οικογένειας Δασκαλάκη σε σχέση με τα τρία νεκρά παιδιά στην Πάτρα, μία ακόμα είδηση που αφορά ένα παιδί, που ευτυχώς παραμένει ανάμεσά μας, μία 10χρονη από τη Νέα Σμύρνη, ήρθε να μας σοκάρει. Το 10χρονο κορίτσι ζούσε τον εφιάλτη της σωματικής και σεξουαλικής κακοποίησης από τον ίδιο του τον πατέρα.
Σύμφωνα με το NEWS24/7, που επικαλείται αστυνομικές πηγές, ήταν μία καταγγελία από πρόσωπο του περιβάλλοντος του πατέρα και του κοριτσιού που μίλησε τελικά στο Τμήμα Ασφαλείας της Νέας Σμύρνης και μπόρεσε να βγάλει το κοριτσάκι από το κακοποιητικό περιβάλλον όπου ζούσε από την αρχή της ζωής του, καθώς μεγάλωνε μαζί με τον πατέρα της. Η μητέρα της φέρεται να είχε εγκαταλείψει το ίδιο και τον σύζυγό της. Το κορίτσι είχε υποστεί ξανά και ξανά την κακοποίηση στο σπίτι του στη Νέα Σμύρνη μέχρι κάποιος να πάρει την απόφαση να μιλήσει.
Ο 47χρονος πατέρας, ρουμανικής καταγωγής, αρνείται την κατηγορία της σεξουαλικής κακοποίησης κι αποδέχεται ότι ασκούσε σωματική βία στην κόρη του. Ο άνδρας κατηγορείται ότι όχι μόνο κακοποιούσε σεξουαλικά την κόρη του (έχει επιβεβαιωθεί από ιατροδικαστή η σεξουαλική κακοποίησή της), αλλά την τιμωρούσε καίγοντάς τη στο μάτι της κουζίνας κάθε φορά που εκείνη αντιδρούσε. Το παιδί πήγαινε στο σχολείο με φανερά τα σημάδια από την κακοποίηση που είχε υποστεί, αλλά κανείς δεν την έσωζε από τον εφιάλτη.
Η Σοφία Βαγενά, Πρόεδρος της Επιτροπής Δικαιωμάτων και Ισότητας Αστυνομικού Προσωπικού της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αστυνομικών Υπαλλήλων, μιλώντας στην ΕΡΤ, επέρριψε ευθύνες και στους εργαζομένους του σχολείου που δεν είχαν επέμβει προκειμένου να βοηθήσουν το κορίτσι. «Να μην έχουμε παιδιά φαντάσματα», τόνισε η ίδια, αναφερόμενη και στην περίπτωση της δολοφονίας του 7χρονου Ανδρέα στην Κυψέλη. Η δολοφονία εκείνη είχε λάβει χώρα το 2017, ωστόσο, το πτώμα του μικρού Ανδρέα ανακαλύφθηκε μόλις πριν από λίγους μήνες.
Η είδηση για τη 10χρονη που έζησε τον εφιάλτη με τη σεξουαλική και σωματική κακοποίηση που της ασκούσε ο πατέρας της στη Νέα Σμύρνη έρχεται να προστεθεί σε μία μακρά, όπως αποδεικνύεται λίστα, που έχει ξεκινήσει εδώ και μήνες με παρόμοια περιστατικά.
- Έρχεται να προστεθεί στο περιστατικό με τον 40χρονο που ασελγούσε σε βάρος της 8χρονης κόρη της συμβίας του και σε μία συμμαθήτριά της.
- Έρχεται να προστεθεί στο περιστατικό με τον 53χρονο στη Θεσσαλονίκη που είχε συλληφθεί επειδή κακοποιούσε την ανήλικη κόρη της συντρόφου του.
- Έρχεται να προσθετεί στην περίπτωση του τρίτεκνου πατέρα από τη Θεσσαλονίκη που κατηγορείται για σεξουαλική κακοποίηση 4 ανήλικων κοριτσιών που επισκέπτονταν το σπίτι του.
- Έρχεται να προστεθεί στην περίπτωση του drummer που κατηγορείται για σεξουαλική κακοποίηση 5 ανηλίκων.
- Έρχεται να προστεθεί στην περίπτωση του 62χρονου στο Ηράκλειο που αντιμετωπίζει κατηγορίες για βιασμό και σεξουαλική παρενόχληση ανηλίκων.
- Έρχεται τη στιγμή που η δίκη του Δημήτρη Λιγνάδη για βιασμούς (και) ανηλίκων συνεχίζει να διεξάγεται.
«Αόρατα παιδιά» στη Νέα Σμύρνη, στην Κυψέλη, στην Πάτρα, παντού. Παιδιά που σκοτώνονται, παιδιά που τα χτυπούν, παιδιά που τα βιάζουν οι άνθρωποι που όφειλαν να τα προστατεύουν.
Παιδιά που όλοι μαζί οφείλαμε να προστατεύουμε έχοντας τα αυτιά μας και τα μάτια μας ανοιχτά. Έχοντας λίγη παραπάνω αλληλεγγύη, σπάζοντας καμιά φορά την ασφυκτική φούσκα του μικρόκοσμού μας να ρίξουμε μια ματιά και δίπλα μας.
Να μην θυμόμαστε πάντα να το κάνουμε κατόπιν εορτής. Να μην θυμόμαστε να συμβάλλουμε αφού τα παιδιά έχουν υποστεί την κακοποίηση, αφού έχουν βιαστεί, αφού έχουν χαθεί. Να μην βάζουμε κάτω από το χαλάκι το μερίδιο ευθύνης το δικό μας απέναντι σε κάθε παιδί σε αυτή την κοινωνία την οποία αποτελούμε όλοι μαζί ως ενήλικες. Να μην προτάσσουμε μόνο το «πού να μπλέκεις» απέναντι στις υποψίες μας ότι κάτι δεν πάει καλά. Να μπλέκεις.
Μπορεί να είναι χρονοβόρο, μπορει να είναι ένα μικρό «τράβηγμα» για σένα να καταθέτεις για όσα ξέρεις, μπορεί να σε βγάζει για λίγο από τους ρυθμούς της καθημερινότητάς σου, αλλά τώρα που τα διαβάζεις αυτά γραμμένα φαντάζομαι καταλαβαίνεις πόσο «λίγα» φαντάζουν όλα αυτά αν το αποτέλεμα είναι ένα παιδί λιγότερο τραυματισμένο, λιγότερο διαλυμένο, ένα παιδί ζωντανό.
Να μπλέκεις. Είναι λιγότερο υποκριτικό από το να κλαις για τα δεινά των άλλων, έπειτα.
Κι όχι μόνο να μπλέκεις. Να απαιτείς περισσότερα για τα δικαιώματα των παιδιών. Να απαιτείς οι κοινωνικές υπηρεσίες που αφορούν τα παιδιά να έχουν γρήγορα αντανακλαστικά.Να απαιτείς να μην υπάρχουν κενά στο σύστημα των κοινωνικών υπηρεσιών όπως αυτά που ανέδειξε μιλώντας για τη δολοφονία του μικρού Ανδρέα, ο πρόεδρος του Χαμόγελου του Παιδιού. Να απαιτείς να αναγνωρίζεται πάντα το δικαίωμα του παιδιού να είναι ασφαλές και προστατευμένο. Να απαιτείς να διασφαλίζεται ότι ένα παιδί που απομακρύνεται από ένα κακοποιητικό περιβάλλον θα βρεθεί σε ένα ασφαλές περιβάλλον κι όχι σε κάποιο «ορφανοτροφειο κολαστήριο» σαν αυτό που προσφατα ήρθε στο φως της επικαιρότητας, όπου ίσως πέσει και πάλι θύμα κακοποίησης.
«Έχε το νου σου στο παιδί», έγραφε κάποτε ο Λευτέρης Παπαδόπουλος και τραγουδούσε ο Παύλος Σιδηρόπουλος. «Υπερασπίσου το παιδί/ γιατί αν γλιτώσει το παιδί/ υπάρχει ελπίδα», έλεγε. Ζούμε σε έναν κόσμο όπου η φρίκη επαναλαμβάνεται καθημερινά. Φρίκη που ζουν τα παιδιά κι εμείς παρακολουθούμε ως αποδέχτες που κάθε μέρα συνηθίζουν όλο και περισσότερο στον πόνο των άλλων. Αναρωτιέμαι, με παιδιά που σκοτώνονται, που τα χτυπούν και τα βιάζουν, με παιδιά «αόρατα», για ποια ελπίδα να μιλάμε;
