Ο 53χρονος παιδοβιαστής και η απίστευτα καλή οικογένειά του

Μετά από τόσα και τόσα, κάποια στιγμή θα πρέπει πια να είμαστε απολύτως προετοιμασμένοι – και χωρίς καμία απολύτως δικαιολογία υποτιθέμενης άγνοιας- για το ότι ένας παιδοβιαστής/ βιαστής και λοιπά κατακάθια δεν κυκλοφορούν ΠΟΤΕ με φωτεινή επιγραφή ΕΙΜΑΙ ΠΑΙΔΟΒΙΑΣΤΗΣ στο κεφάλι. Είναι δε εξαιρετικά πιθανό, ο παιδοβιαστής, όπως ο 53χρονος, να έχει δικά του παιδιά, οικογένεια, σύζυγο, καριέρα, οικονομική επιφάνεια, «πρόσωπο» στην κοινωνία, κομματική ταυτοτητούλα, προβεβλημένες ευαισθησίες, φωτογραφίες αγκαλίτσα με εικονίσματα και άτομα «υπεράνω πάσης υποψίας», λευκό ποινικό μητρώο, συνηθισμένη ζωή, διασυνδέσεις και γενικώς να μην πηγαίνει με τα 4 ή ακόμα καλύτερα, σερνόμενος, ως όφειλε, αλλά με τα 2, όπως όλοι, καμαρωτός με την αράδα του.  

Αυτό το «δεν είχε δώσει κανένα δικαίωμα» που ακούγεται- ξανά- αφού πέσουν οι μάσκες, ποτέ δεν φτιάχνει τα πράγματα. Το μόνο που κάνει, είναι να βάζει το βδέλυγμα στο πλυντήριο. Και να το ξεπλένει. 

Το είπαν οι γείτονες, το λένε και το ξαναλένε στα κανάλια. Το είπε και ο συνδικαλιστής αστυνομικός Μπαλάσκας. «Απίστευτα καλή οικογένεια» και τώρα μου ήρθε στο μυαλό η «καταπληκτική ποιότητα ζωής».

Στο μεταξύ η 12χρονη «κακοποιείται» ξανά και ξανά

Τουλάχιστον αυτονόητο, αλλά η 12χρονη είναι η μόνη που δεν φταίει πουθενά. Και καθόλου. Γιατί είναι παιδί. Τελεία, παύλα και μπετόν αρμέ γύρω γύρω. Κάγκελα, σύρματα και υψωμένες, θεόρατες αγκαλιές προστασίας γι’ αυτό το κορίτσι, το εντελώς απροστάτευτο, σε μια κοινωνία που δεν έχει λύσει ούτε τα βασικά της, βασανίζοντας όσους πέφτουν στην ανάγκη της.

Τη μέρα που τηλεοπτική εκπομπή αποκάλεσε τον βιασμό παιδιού «ερωτική πράξη» και οι κάμερες έστησαν κι άλλα αντίσκηνα έξω από το σπίτι μιας κατά συρροή σεξουαλικά κακοποιημένης μαθήτριας της Α’ Γυμνασίου σε ένα ανοχύρωτο, λαϊκό προάστιο της Αθήνας, το ημερολόγιο δείχνει 11 Οκτώβρη και δίπλα, Διεθνής Ημέρα Κοριτσιού. Τι τραγική ειρωνεία. Αυτό, σε περίπτωση που νόμιζε κανείς πως όλες αυτές οι υπενθυμίσεις για καταπατημένα βασικά δικαιώματα αφορούν μόνο τα κορίτσια που κινδυνεύουν κάπου πολύ μακριά μας, σε μια απόπειρα να διαχωρίσουμε τη θέση μας από την τραγικότητα της ίδιας μας της ύπαρξης.

Το ζήτημα είναι κοινωνικό. Είναι βαθιά πολιτικό. Γιατί αν είναι το πρώτο, θα είναι και το δεύτερο.

Όπου φτωχός και η μοίρα του, λένε. Φυσικά και θα μπορούσε να έχει συμβεί στο οποιοδήποτε παιδί κάτι τέτοιο, όπου υπάρχουν ανθρωπόμορφα, το κακό ελλοχεύει. Αλλά ο 53χρονος υπάνθρωπος είδε την «ευκαιρία» στο παιδί μιας πολύτεκνης οικογένειας στην οποία, σύμφωνα με το αφήγημα, μέχρι και τα παιδιά συνεισέφεραν οικονομικά κάνοντας θελήματα. Όχι, τα παιδιά αυτά δεν είναι ηθικά διάτρητα, ούτε οι γονείς πιο ευάλωτοι μέσα στην ανέχειά τους. Αλλά στα μάτια των διεστραμμένων και των θολωμένων από την όποια εξουσία τους, εκεί, στις γειτονιές των «αοράτων» και των αδύναμων, η λεία φαντάζει πιο ανυπεράσπιστη. Κι αν κάποιος τολμήσει να μιλήσει, τα στόματα, θα σκεφτούν με το σάπιο μυαλό τους, θα κλείσουν πιο εύκολα με ένα οικονομικό αντάλλαγμα, εκφοβισμό ή και μερικές επικλήσεις για τα σπίτια που θα κλείσουν και τις ζωές που θα καταστραφούν. Λες και δεν έχουν ρημαχτεί ήδη.

Η γυναίκα του 53χρονου, σύμφωνα με τη μητέρα του κοριτσιού, αντί να τρέξει να καταγγείλει ή έστω να διαπιστώσει τι διάολο συμβαίνει μέσα στο ίδιο της στο σπίτι, επιχείρησε- και εκείνη- τη συγκάλυψη, τάζοντας ψυχολόγους και οικονομική στήριξη- δηλαδή δωροδοκία. Γιατί (και) για τα δικά της «νοικοκυρεμένα» μέτρα και σταθμά, αυτό που μετρά είναι «να μην καταστραφούν οι οικογένειες», σύμφωνα πάντα με τη θεωρία που θέλει κάτι να συμβαίνει από τη στιγμή που το μαθαίνουν οι υπόλοιποι.

Στο άκουσμα της νοσηρής ιστορίας για το 12χρονο κορίτσι στα Σεπόλια, αρρωσταίνεις και δύσκολα συνέρχεσαι. Η συνείδησή σου σε κάνει να νιώθεις συνυπευθυνότητα και μόνο που αναπνέεις τον ίδιο αέρα με αυτό το ανθρωπόμορφο κτήνος, τον παιδοβιαστή, τον μαστροπό, τους 200 και βάλε επίσης παιδοβιαστές πελάτες του 53χρονου και με όσους πάσης φύσεως αυτουργούς έβαλαν το δικό τους λιθαράκι σε αυτή τη δίχως τέλος διαστροφή. Όσες φορές κι αν πεις «συγγνώμη» σε αυτό το κορίτσι, δεν αρκούν. Συγγνώμη από όλους, στον βαθμό που μας αναλογεί, που δεν το προστατέψαμε, που δεν είδαμε, που δεν μιλήσαμε, που δεν το υπερασπιστήκαμε πριν γίνει το κακό. Ντροπή, οργή και αηδία από την τόση φρίκη. Αλλά όχι μόνο αυτό. Πάνω απ’ όλα απόδοση ευθυνών. Όλων των ευθυνών. Προς όλους.