Ο ερωτικός ύμνος του Roberto Benigni στη γυναίκα του έκρυβε το μυστικό μιας ωραίας ζωής

Τα λόγια του Roberto Benigni ξυπνούν μνήμες από ύπνους κουρασμένους. Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου είναι να ‘χει καρδιά. Καρδιά ανοιχτή και γενναιόδωρη. Καρδιά που δεν φοβάται να σκύψει και να αποτίσει φόρο τιμής στους σημαντικούς άλλους της ζωής. Η εξομολόγηση του Benigni δείχνει τον δρόμο. Έρωτας όνομα ουσιαστικό, πολύ ουσιαστικό.

Jacopo Raule/Getty Images/Ideal Image

«Αυτή τη στιγμή θέλω να αφιερώσω μια σκέψη στη Nicoletta Braschi, εδώ στην αίθουσα. Τα κάναμε όλα μαζί για 40 χρόνια, ξέρω μόνο έναν τρόπο να μετράω τον χρόνο: με εσένα ή χωρίς εσένα. Χωρίζουμε το λιοντάρι, παίρνω την ουρά, για να σου δείξω τη χαρά μου, τη χαρά μου που κουνάει και παίρνεις εσύ τα υπόλοιπα.

Ειδικά τα φτερά είναι δικά σου, γιατί αν στη δουλειά έχω πετάξει μερικές φορές, είναι εξαιτίας σου, για το ταλέντο σου, το μυστήριό σου, τη γοητεία σου, την ομορφιά σου, τη θηλυκότητά σου, το να είσαι γυναίκα.

Το να είσαι γυναίκα, είναι ένα μυστήριο που εμείς οι άντρες δεν καταλαβαίνουμε. Ο Groucho Marx είχε δίκιο όταν έλεγε ότι οι άντρες είναι γυναίκες που δεν τα κατάφεραν. Και είναι η αλήθεια.

Δεν θα μπορούσα να είμαι σαν εσένα Nicoletta. Αν κάτι καλό έχω κάνει στη ζωή μου, πάντα πέρασε από το φως σου.
Ο δικός μας ήταν ένας έρωτας με την πρώτη ματιά, στην πραγματικότητα με την αιώνια ματιά».

Ο Roberto Benigni και η Nicoletta Braschi θα συναντηθούν για πρώτη φορά το 1980, όσο η Braschi ακόμα σπούδαζε Δραματικές Τέχνες στην Ακαδημία της Ρώμης.

Eric Robert/Sygma/Sygma via Getty Images/Ideal Image

Το 1983, ο Roberto Benigni πραγματοποιεί το ντεμπούτο του ως σκηνοθέτης με την ταινία ”You disturb me” (Tu mi turbi). Η συγκεκριμένη ταινία θα γίνει η απαρχή μίας πολυετούς συνεργασίας των δυο τους. Είναι η μούσα του, τα φτερά του, ο άνθρωπος στον οποίο ακουμπά, η γυναίκα που τον μαθαίνει να αγαπά αφοσιωμένα και αχόρταγα.

Benigni και Braschi έχουν παίξει μαζί στις εξής ταινίες: Στην παγίδα του νόμου (Down by law) (1986), Ο διαβολάκος (Il piccolo diavolo) (1988), Τζόνι Στεκίνο (Johnny Stecchino) (1991), Το τέρας (Il mostro) (1994), Η ζωή είναι ωραία (La vita è bella) (1997), Πινόκιο (Pinocchio) (2002) και Ο τίγρης και το χιόνι (La tigre e la neve) (2005).

Εκτός από τις παραπάνω έχει παίξει και σε άλλες ταινίες μεταξύ των οποίων στις: Segreti segreti (1984), Come sono buoni i bianchi (1987), Τσάι στη Σαχάρα (Il tè nel deserto) (1990) και Μ’ αρέσει να δουλεύω (Mi piace lavorare (Mobbing)) (2003).

Για την ερμηνεία της στην ταινία Ovosodo, κέρδισε το 1998 το βραβείο David di Donatello για τον δεύτερο γυναικείο ρόλο. Την ίδια χρόνια της απονεμήθηκε και το Βραβείο Flaiano. Το 2005 της απονεμήθηκε το μετάλλιο Ordine al merito della Repubblica Italiana και δύο χρόνια αργότερα το Βραβείο Μαλατέστα Νοβέλλο της Πόλης της Τσεζένας (Premio Malatesta Novello – Città di Cesena).

Frank Trapper/Corbis via Getty Images/Ideal Image

Εκτός από τον κινηματογράφο η Nicoletta Braschi έχει ασχοληθεί και με το θέατρο, ήδη από τα πρώτα χρόνια της καριέρας της. Από τον Ιανουάριο του 2007, και για ένα περίπου χρόνο, πρωταγωνίστησε στο έργο Η μέθοδος Γκρόνχολμ (Il Metodo Gronholm).

«Αυτούς που ονειρεύονται τους αναγνωρίζεις, έχουν στα μάτια ένα πέπλο θλίψης. Έχουν τη μελαγχολία αποκοιμισμένη στην άκρη των χειλιών, έχουν το ύφος ανθρώπου που κάτι ψάχνει απελπισμένα. Το ονείρεμα είναι κουραστικό, δεν είναι για τον καθένα. Είναι για τους θαρραλέους όπως η θάλασσα και η αγάπη» θα πει σε μία παλαιότερη συνέντευξή του ο Roberto Benigni.

Η αγάπη το μοναδικό, το μοναχικό συναίσθημα που κινεί τον κόσμο. Αγάπη, αυτό το ανάλαφρο γαλήνιο ακροπάτημα που σε οδηγεί στην αληθινή ευτυχία.