Ο Ευρυπίδης Στυλιανίδης είναι αυτός που ΔΕ ΘΕΛΟΥΝ οι γυναίκες
- 10 ΙΟΥΛ 2015
Γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1966. Ήταν ένα φαινομενικά άκακο Κριαράκι που έπαιζε στους δρόμους της Κομοτηνής. Τα χρόνια περνούσαν, έγινε βουλευτής Ροδόπης, υφυπουργός εξωτερικών, υπουργός παιδείας, υπουργός μεταφορών και επικοινωνιών, αλλά και υπουργός εσωτερικών.
Παντρεύτηκε, έκανε τρία παιδιά και όλα κυλούσαν ομαλά για τον Ευριπίδη Στυλιανίδη – εκτός από τις φορές που επιχείρησε να χρησιμοποιήσει τον δημόσιο λόγο. Μια απ’ αυτές, η πιο πρόσφατη και η πιο αποτυχημένη, ήταν η μέρα που αποφάσισε να επιχειρηματολογήσει ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ και να γίνει πιο δημοφιλής με το εξής σεξιστικό σχόλιο (το οποίο είμαι αρκετά βέβαιη πως θα δικαιολογήσει ως χιουμοριστικό).
Είναι ηλίου φαεινότερο πως μας κυβερνούν ανεύθυνοι, αλλά δεν γνώριζα πως η δύναμη της εξουσίας είναι αρκετή για να σφίξεις το χέρι με συγκατάβαση και ευχαρίστηση στον μισογυνισμό και οποιαδήποτε υπόνοια αυτού.
Ας ξεκινήσουμε με τα πολύ απλά. Οι γυναίκες όταν λένε ”όχι” το εννοούν και (οποία έκπληξις) υπάρχουν όντως φορές που αρνούμαστε επειδή πραγματικά ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ. Να υποθέσουμε πως η γυναίκα σας δεν είπε ”ναι” στην πρόταση γάμου που της κάνατε; Τότε τι παντρευτήκατε αλήθεια; Μήπως απάντησε ”ίσως” και τη σύρατε με το ζόρι στην εκκλησία επειδή το εκλάβατε ως ”ναι”; Διόλου απίθανο.
Ο έκδηλος μισογυνισμός και η ανύπαρκτη επιχειρηματολογία δε θα μπορούσαν να κρυφτούν πιο φανερά πίσω από την πλέον αποτυχημένη απόπειρα χιούμορ ενός ανθρώπου που δυστυχώς εξελέγη από ψηφοφόρους και των δύο φύλων.
Ως γνωστόν οι γυναίκες δεν ξέρουν τι θέλουν και ο ”κύριος” Στυλιανίδης στέκει υπερήφανα με υψωμένο το ανάστημά του μπροστά στο υπουργείο παιδείας κρατώντας σε πλακάτ το tweet του, παρέα με αγράμματους σεξιστές. Μια παιδεία που πέρασε και δεν ακούμπησε, όταν στον βωμό της αντιπολιτευτικής πολιτικής ξεχνάμε ακόμα και τα προσχήματα και αστειευόμαστε αμφισβητώντας θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. (σ.σ. Πρόκειται για τον ίδιο άνθρωπο που είχε δηλώσει ”Όταν ενημερωθήκαμε, και ενημερωθήκαμε αργά, για το συμβάν, αμέσως αποχωρήσαμε”, σε ερώτηση για το τι έκανε στα μπουζούκια το βράδυ της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου)
Επειδή λοιπόν ο βιασμός έχει να κάνει με την εξουσία και την επιβολή και η πολιτική δεν απέχει πολύ από τις λέξεις αυτές, είναι τουλάχιστον απαράδεκτο το έμμεσο συγχωροχάρτι σε βιαστές, πορνόγερους και μπήχτες που κυκλοφορούν ανάμεσά μας.
Ακόμα και σε μια προσπάθεια να μην αντιμετωπίσω με προκατάληψη αυτή τη δήλωση και να προσπαθήσω να αναγνωρίσω την πιθανότητα ενός αστείου, είναι πραγματικά απογοητευτικό, πόσο βαθιά ριζωμένη είναι στην ιδιοσυγκρασία του μέσου Έλληνα η αντίληψη ότι οι γυναίκες είμαστε τρελές και αυτό – σε κάποιο παράλληλο σύμπαν – αποτελεί έλλογο επιχείρημα στην προσπάθεια συντήρησης της άποψης ότι δεν εννοούμε τα όσα λέμε.
Το να σκέφτεσαι και να γράφεις κάτι τέτοιο, ειδικά από τη θέση του βουλευτή, με τόση άνεση και ελευθερία δείχνει ότι γνωρίζεις την αποδοχή που έχει από τους συμπολίτες σου. Υποστηρίζει το κόμμα σου με πυγμή την παραμονή μας στην Ευρώπη. Αυτή είναι αλήθεια η Ευρώπη; Η από κοινού ανοχή σε μισογύνικα κλισέ αστειάκια; Να μεταφράσουμε ίσως και στα αγγλικά ανάλογα ελληνικά λογοπαίγνια μπας και πείσουμε τους εταίρους με το χιούμορ μας, αφού οι αρσενικοί εκπρόσωποι της χώρας μας αδυνατούν εδώ και χρόνια να το κάνουν.
Χρειάζεται να είμαι άντρας για να έχω το θάρρος της γνώμης μου και τα χρωμοσώματα που θα μου εξασφαλίσουν ευθύτητα και αποφασιστικότητα; Λυπάμαι, αλλά ευτυχώς μου έρχονται αρκετά παραδείγματα στο μυαλό που αναιρούν την άποψη αυτή. Ο σεβασμός στο δικαίωμά μας να αρνηθούμε είναι τουλάχιστον αυτονόητος και δε θα έπρεπε να αμφισβητείται σε κανένα πλαίσιο και υπό κανένα πρίσμα.
Αν η γυναίκα πει ”όχι” και αντισταθεί, δεν αντιμετωπίζεται σοβαρά. Αν πει ”ναι” και συναινέσει, δεν είναι πια γυναίκα. Αν πολιτικός λόγος σημαίνει φτηνά σκουπίδια σερβιρισμένα με το πρόσχημα του χιούμορ, την ώρα που στα διπλανά έδρανα υπάρχουν γυναίκες, οι οποίες έχουν εκλεγεί με στόχο να εκπροσωπούν τον ελληνικό λαό, καταλαβαίνουμε πόση σημασία δίνουν σε πρώτο βαθμό οι άντρες βουλευτές στα λεγόμενα των γυναικών συναδέλφων τους. Σε δεύτερο βαθμό, ας καλλιεργήσουμε για μερικά εκατομμύρια χρόνια ακόμα στο ελληνικό κεφάλι το πατριαρχικό πρότυπο κι ας κάνουμε κάθε τι που μπορούμε προκειμένου να γυρίσουμε στο μεσαίωνα. Εντός ή εκτός Ευρώπης, ελάχιστη σημασία έχει.