Ο φίλος μου ο Μάο

Πάμε λίγο από την αρχή. Στην οικογένεια από τότε που γεννήθηκα φροντίζαμε από ένα και πάνω ζωάκια. Αποστρέφομαι τους ανθρώπους που δεν συμπαθούν τα ζώα. Στο δημοτικό μάζευα γατάκια με τσίμπλες από τα σκουπίδια και τα φόρτωνα στη μαμά μου. Μία φορά ένα χώθηκε μέσα στη μηχανή του αυτοκινήτου κι επιστρατεύτηκε ο μισός ανδρικός πληθυσμός της γειτονιάς για να βγει από ‘κει. Ένα καλοκαίρι έθρεφα σαλιγκάρια. Τέτοια φάση.

Eδώ έχει φάει γιαούρτι, ολόκληρος.

Που λες, τον Μαούκο τον πήρα από pet shop, πλήρωσα γύρω στα 450 ευρώ. Θα μου πεις “γιατί ρε κοπελιά, τόσα σκυλιά περιμένουν στις φιλοζωικές”. Δίκιο, μεγάλο. Αλλά τέτοια ομορφιά βλέπεις, πρέπει να την πληρώσεις για να την αποκτήσεις. Συν ότι δεν είμαι καθόλου σίγουρη για το πού πάνε τα σκυλάκια των pet shops όταν δεν είναι πλέον κουτάβια και μένουν απούλητα. Αλήθεια, πού πάνε;

Εδώ μωρό, γνωρίζει τον κόσμο.

Λοιπόν, ο Μάο είναι ράτσας Pug-ναι αυτά από το “Men in Black”. Kαι είναι βλαξ. Εγώ για Cavalier King Charles πήγαινα, αλλά μπαίνοντας είδα το αλάνι στο κλουβί να κάνει λες και του ‘χαν δώσει να πιει νέφτι κι άλλαξα γνώμη.

 “Αυτόν θέλω”, είπα. 

Τα Pug υποτίθεται ότι είναι ήρεμα σκυλάκια, του καναπέ. Καμία σχέση ο δικός σου. Σαρωτικός. Απευθείας απόγονος του Τaz. Ένα πλάσμα σε μόνιμο παροξυσμό. Ο πιο άκακος κι όμορφος άσχημος σκύλος που έχεις δει ποτέ (δεν τα λέω εγώ, ο κόσμος). Τον έχει τρομάξει μέχρι και τσιουάουα 4 μηνών. Με το που το είδε κρύφτηκε πίσω από το πόδι μου.

 

Εδώ ένα Πάσχα που γλίτωσε το σούβλισμα.

Τον Mao τον αγαπάνε όλοι. Μα εγώ πιο πολύ. Μαζί έχουμε περάσει διάφορες φάσεις. Κάποια στιγμή τον έλεγα “παιδί μου” και δεν πήγαινα πουθενά χωρίς αυτόν. Μέχρι που άρχισε να κάνει πιπί ανεξαιρέτως και αυτό σταμάτησε. Είναι απείθαρχος, πιστεύω πως ούτε ακούει, ούτε βλέπει, ούτε μυρίζει καλά (το τελευταίο στανταράκι). Ροχαλίζει χειρότερα κι από παππού με κρεατάκια. Καμιά δυο φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να σκέφτεται εκείνο το γλυκό Cavalier. Μετά όμως βλέπω αυτή τη φάτσα και σκέφτομαι πως δεν τ’ αλλάζω με τίποτα στον κόσμο.

 

Σε καμία περίπτωση δεν πάω να το παίξω το πρότυπο σκυλομαμάς. Ο Μάο τις περισσότερες μέρες μένει στο σπίτι των γονιών μου. Όταν όμως μπαίνω σπίτι κι ακούει τη φωνή μου, κάνει σαν τρελός. Και ξέρεις γιατί; Γιατί πάντα θα θυμάται ποιος τον έβγαλε από εκείνο το κλουβάκι, και τον τάισε με μπιμπερό, και του χάιδευε το κεφαλάκι όταν ο κτηνίατρος του τσίμπαγε τον πωπό με τη βελόνα.

Εδώ ξεκάθαρα πρόστυχος.

Μην το υπεραναλύετε. Αν τ’ αγαπάτε, να τα παίρνετε στο σπίτι σας και να τα φροντίζετε. Δεν θέλουν κάτι άλλο. Και τα καταλαβαίνουν όλα. Είναι κρίμα να ανέχεσαι τόσα σ’ αυτή τη ζωή και να αρνείσαι να βιώσεις την πιο ανιδιοτελή μορφή αγάπης.

 

“Έχω δει ένα βλέμμα στα μάτια των σκυλιών, ένα φευγαλέο βλέμμα παιχνιδιάρικης περιφρόνησης, και είμαι σίγουρος πως τα σκυλιά βασικά πιστεύουν πως οι άνθρωποι είναι χαζοί”.

John Steinbeck

ΥΓ. Ψάχνουμε για νύφη ώστε ν’ αναπαράξουμε το λαμπρό αυτό είδος. Μόνο σοβαρές προτάσεις.