Ο Φώτης Σεργουλόπουλος μίλησε για τον γιο του. Τα σχόλια που ακολούθησαν ήταν μια σκέτη αηδία

Δεν θα κουραστώ. Θα το γράψω όσες φορές κι αν χρειαστεί. Ο Φώτης Σεργουλόπουλος είναι ένας από τους ανθρώπους με δημόσιο λόγο που θέλουμε να ακούμε. Και θέλουμε γιατί μιλά πάντα ανοιχτά και με ειλικρίνεια, ακόμα κι αν όλα γύρω του, ενδεχομένως, να απαιτούν την υιοθέτηση μιας στάσης μετριοπάθειας που δεν κοστίζει.

Ο Φώτης Σεργουλόπουλος παίρνει θέση ξανά και ξανά. Θέση ξεκάθαρη που δεν πατάει πότε στη μια όχθη, πότε στην άλλη και έτσι για την αλλαγή, ρίχνει και μια βουτιά για τη δροσιά.

Επανέλαβε τις σκέψεις του και μίλησε για τον γιο του και την όμορφη οικογένειά τους. Πρώτα θα μιλήσει ο Φώτης και στη συνέχεια σάς έχω έκπληξη. Από το φως του Φώτη στα σκοτάδια.

Ο Φώτης Σεργουλόπουλος για το coming out και τον γιο του

«Έγινε ένα σούσουρο όταν έκανα το coming out. Ήξερα γιατί το κάνω, δεν είχα συνειδητοποιήσει τι θα γινόταν μετά. Αλλά αυτό που πιστεύω και αισθάνομαι ότι είμαι υπερήφανος για αυτό που έχει συμβεί, είναι ότι έχουν βοηθηθεί ορισμένα άλλα άτομα για να κάνουν το δικό τους coming out. (…) Υπάρχει ακόμα ανισότητα νομικά, εφόσον υπάρχουν νόμοι που δεν στηρίζουν τους ανθρώπους αυτούς. (…) Εγώ που έχω παιδί, ο άνθρωπος που ζει μέσα στην οικογένειά μου δεν θεωρείται δεύτερος γονιός.

Οπότε αν εγώ πάθω κάτι το παιδί μένει εκτός οικογένειας. Αυτή τη στιγμή δεν προστατεύω τα δικά μου δικαιώματα, προστατεύω τα δικαιώματα των παιδιών. Τα παιδιά απέναντι σε μία κοινωνία έχουν ίσα δικαιώματα, το δικό μου το παιδί δεν έχει ίσα δικαιώματα με τα άλλα παιδιά. Διότι, το δικό μου παιδί μεγαλώνει σε μία οικογένεια η οποία όταν θα βγει έξω από το σπίτι είναι αόρατη. Δεν έχει καμία επιρροή.

Αν εγώ πάθω κάτι το παιδί μου πάει στον πρώτο συγγενή, δηλαδή τον αδερφό μου, εάν δεν υπάρχει ο αδερφός μου θα πάει σε έναν δεύτερο συγγενή και αν δεν υπάρχει ούτε αυτός, θα πάει σε ίδρυμα. (…) Στις ερωτήσεις του γιου μου ανταποκρίνομαι με την αλήθεια (…) Δεν είναι υπερπροστατευμένος και κλεισμένος σε ένα κουτί και δεν βγαίνει έξω.

Δεν έχει πρόβλημα με τα παιδιά, με τους φίλους του. Τον ρωτάνε, δεν τον φέρνουν σε δύσκολη θέση γιατί ξέρει την αλήθεια. Και όταν τον ρωτάνε “α, τι οικογένεια είναι αυτή;” τους εξηγεί τι οικογένεια είναι αυτή και το καταλαβαίνουν τα άλλα τα παιδιά».

Τα άθλια σχόλια που ακολούθησαν

Αφού ο Φώτης Σεργουλόπουλος μίλησε, ας μιλήσουν και οι θεματοφύλακες της ηθικής, του φυσιολογικού, του κανονικού και του «τι ξεφτιλίκια είναι αυτά».

Για τη στρέβλωση της κοινωνίας μας, για το «ω ρε πού πάμε» και για το «σπίτι χωρίς Γιάννη», αλλά με μάνα στο ντουμπλάρισμα, τοποθετήθηκαν. Για να μπουν τα πράγματα στη θέση τους.

Ξεκινάμε με ένα ελαφρύ και περιεκτικό: «Κρίμα το παιδί ξεφτιλισμένε». Συνεχίζουμε με ένα ψύχραιμο και χωρίς καμία υβριστική διάθεση: «Άντε ρε παπάρα που είναι φυσιολογικό να ζει ένα παιδί σε τέτοιο περιβάλλον, μην σε βρίσω».

Και ολοκληρώνουμε τον πρώτο κύκλο θεραπειών με αναφορές στο θέατρο και την κρατική μέριμνα: «Για να ικανοποιήσεις τον εαυτό σου και το πουσ@@ο χαρακτήρα σου να παριστάνεις τη μάνα, καταστρέφεις ένα παιδί, αλλά αφού το κράτος σε δίνει το ελεύθερο.

Αν έχει ακούσει κάποιος για την αγάπη; Τι είναι αυτό, παρακαλώ; Αγάπη; Νοιάξιμο; Φροντίδα; Αξίες; Δεν καταλαβαίνω τι μου λέτε. Μήπως εσείς που θεωρείτε ότι ο Φώτης Σεργουλόπουλος κι ο κάθε Φώτης δεν είναι δυνατόν να διαταράσσει τη φυσιολογική ροή των πραγμάτων και να μεγαλώνει ένα παιδί, θα μπορούσατε να μου ορίσετε το κανονικό;

 

Εν αναμονή των απαντήσεων, περνάμε στο επόμενο σχόλιο που ανήκει στην κατηγορία «δεν έχω πρόβλημα, εγώ έχω φίλους gay».

«Πόσο στραβό δρόμο έχουμε πάρει ρε φίλε; Κατανοώ ότι ο καθένας μπορεί να έχει τη σεξουαλική του προτίμηση, αλλά δεν μπορώ να κατανοήσω με τίποτα το γιατί προσπαθούμε να παρουσιάσουμε ως φυσιολογική, μια εντελώς μη φυσιολογική κατάσταση.

Είναι δυνατόν δύο ομοφυλόφιλοι να μεγαλώνουν ένα παιδί κι αυτό να μεγαλώνει ως φυσιολογικό; Και να μην ακούω το επιχείρημα ότι τάχα μου και ένα κανονικό ζευγάρι μπορεί να μην μεγαλώνει σωστά ένα παιδί. Έτερον εκάτερον».

Ναι, ναι μην το συζητάς. Έτερον εκάτερον. Τι πας και θυμάσαι; Τι μας νοιάζει εμάς πώς μεγαλώνει το παιδί από τη στιγμή που έχει μάνα και πατέρα. Βρίσκεται εντός φυσιολογικού περιβάλλοντος; Βρίσκεται. Οπότε αν υποφέρει, λόγος δεν μας πέφτει.

Και πάμε σιγά σιγά να κλείσουμε τη φιέστα με ένα απροειδοποίητο διαγώνισμα στο «εμείς κι ο κόσμος». Ερώτηση: «Τι το ήθελες το παιδί βρε άνθρωπε μου, τι θα του πεις για τη ”μαμά” του όταν του πει να πάει στο σχολείο ο δάσκαλος; Γιατί θέλετε να αυξάνεται αυτό το λάθος της φύσης;» Απάντηση: «Θέλουν να αυξήσουν τη φάρα τους και να εξαφανίσουν το φυσιολογικό».

Δεν υπάρχει συνταγή για τη ζωή που να ταιριάζει σε όλες τις περιπτώσεις. Να μάθετε να ακούτε και να κατανοείτε. Να δίνετε αγάπη, δεν (μας) έμεινε και τίποτα άλλο.