Ο Γολγοθάς της δίαιτας

Τα είχα όλα τακτοποιημένα στο μυαλό μου εδώ και δύο χρόνια. Κάθε βράδυ κοιμόμουν με την βεβαιότητα πως το πρωί θα σηκωθώ και θα ξεκινήσω δίαιτα. Μετά από δεκάδες ανεπιτυχείς προσπάθειες, καμία αυτοσυγκράτηση και μία ζυγαριά που δεν φερόταν καλά είπα να κάνω το μεγάλο βήμα. Γιατί δεν είναι απλό να ξεκινήσεις να χάνεις κιλά.

Το εγκεφαλικό κομμάτι παίζει πρωταρχικό ρόλο. Αν δεν το διαχειριστείς εκεί ψηλά, αν δεν το συνειδητοποιήσεις κι αν δε θέσεις το ζήτημα στις σωστές του βάσεις δεν κάνεις τίποτα, το μόνο που πετυχαίνεις είναι να προσθέσεις το σύμβολο του πολλαπλασιασμού δίπλα στις ανεπιτυχείς προσπάθειες.   Αφήστε τα. Τα παλιά μου ρούχα δεν μου έμπαιναν, στα καινούργια δεν έμπαινα εγώ. Ξέρετε τι ζόρι περνάς αν κάνεις βόλτα στους διαδρόμους του καταστήματος, διαλέγεις ρούχα, φτάνεις στο δοκιμαστήριο και φλερτάρεις με την αναφυλαξία; Όταν ο κόμπος έφτασε στο χτένι και εγώ στο κατώφλι του σκασμού είπα το τιτανοτεράστιο ”δεν πάει άλλο”΄. Είπα το μεγάλο ‘όχι’ αγαπητές μου. Δεν γινόταν το μάγουλο να είναι ενιαίο με τον λαιμό. Κάποιος έπρεπε να οριοθετήσει την περιοχή του.

Μία Παρασκευή πρωί πήγα στην Παρασκευή. Θα ταίριαζε καλύτερα να πάω μια χαμένη Κυριακή αλλά είχε κλείσει η Μαρινέλα. Έφτασα στην Παρασκευή με σθένος. Ζυγίστηκα, έκανα λιπομέτρηση (πάρτι έκαναν πάνω μου τα λιπίδια), άνοιξα την καρδιά μου, μίλησα για τις διατροφικές μου συνήθειες και καταστρώσαμε το σχέδιο δράσης.

Ψάρι, πολύ ψάρι. Όσο ψάρι δεν είχα φάει σε όλη μου τη ζωή, το έχω φάει τους τελευταίους πέντε μήνες. Κοπάδια γλώσσες έχουν καταλήξει στο στομάχι μου. Άσε που δεν τα ξεχωρίζω και τα αποκαλώ όλα θαλάσσια ψοφίμια. Από τη μία είμαι έτοιμη να βγάλω λέπι και από την άλλη δίνω και λαβές για κοροϊδευτικά σχόλια στο χώρο εργασίας.

Και δεν μου έφταναν οι προφανείς δυσκολίες, έπεσα και σε εορταστική περίοδο. Κάθε μέρα γιορτή και γενέθλια. Πόση αντοχή κι εγώ; Άνθρωπος είμαι. Δεν λύγισα. Δεν έφαγα. Αρκέστηκα στο μπρόκολο.

Θυμάσαι στο σχολείο που φτιάχναμε τα ρούχα μας από βραδύς; Μία από τα ίδια αλλά με τάπερ. Σέρνω 4-5 τάπερ μαζί μου λες και θα κάνω επίδειξη. Για το φρούτο, για το κρέας, τη σαλάτα, τον ξηρό τον καρπό και πάει λέγοντας.

Στην αρχή ήμουν με το ρολόι. Πέρασε το τέταρτο; Να φάω την μπανάνα; Ήμουν για λύπηση, τουλάχιστον τον πρώτο μήνα. Μετά σαν να έγινε κάτι μαγικό. Ρυθμίστηκε το σύστημα. Πεινούσα τις σωστές ώρες, χόρταινα με μικρές ποσότητες και δεν ένιωσα να παιδεύομαι. Όχι, όχι, τα γλυκά που φέρνατε συνέχεια με παίδεψαν, μην το πω το ψέμα.

Μέτρηση στη μέτρηση φτάνουμε στο σήμερα. Τα μάγουλα εξαφανίστηκαν, αν και ακόμη βγαίνω σαν βάτραχος στις φωτογραφίες, η κοιλιά ξεφούσκωσε, έχασα και λίγο μπούτι, λίγο όμως μην κακομάθω κιόλας. Η ζυγαριά τη στιγμή που σας γράφω δείχνει ένα ελπιδοφόρο 56. Δηλαδή το τζιν σορτσάκι μου το ‘βαλα. Πάρτε αποφάσεις και μπείτε στη δράση είτε αυτή αφορά σε μικροπράγματα, είτε σε αποφάσεις ζωής. Ξεκίνα αυτό που σκέφτεσαι εχθές. Η ζωή δεν περιμένει και εσύ δεν μπορείς να τρέχεις από πίσω της ασθμαίνοντας. Προσπέρασέ την και κλείσε της το μάτι. Κουμάντο κάνεις εσύ και όχι αυτή.