Ο καρκίνος έχει όνομα. Μην φοβάσαι να το προφέρεις
- 25 ΟΚΤ 2020
Επάρατη νόσος, το κακό, η αρρώστια. Τίποτα από όλα αυτά. 8 γράμματα που πρέπει να βάλεις στη σωστή σειρά. Μία απόφαση που πρέπει να πάρεις ξεχνώντας στερεότυπα, προκαταλήψεις, αναχρονισμούς και ντροπές. Ο καρκίνος είναι καρκίνος. Ο καρκίνος δεν είναι Η αρρώστια. Είναι ακόμα μία αρρώστια που έχει όνομα, συμπτώματα, βάσανα και θεραπεία.
Αν δεν έχεις περάσει δεν ξέρεις. Το πρώτο που θα σου πει μία γυναίκα που έχει νοσήσει και θεωρεί τις αράδες δουλειά πολυτελείας. Μπορεί να ξέρεις από πρώτο χέρι όλα όσα συμβαίνουν στο σώμα και την ψυχολογία μίας γυναίκας που διαγνώστηκε με καρκίνο μαστού ακόμα κι αν δεν ήσουν εσύ. Έτσι παύει να είναι ένα ακόμα κείμενο για να γεμίσει το πλάνο της Κυριακής και μετατρέπεται σε κραυγή για όλες εκείνες που το πέρασαν, το περνούν ή θα το περάσουν.
Γιατί; Γιατί πρέπει να ντραπείς; Γιατί να το κρύψεις από φίλους, συγγενείς, συναδέρφους και γνωστούς; Γιατί μέσα στην ταλαιπωρία σου πρέπει να υποστείς και το βασανιστήριο της απόκρυψης. Όταν περνάς κάτι τέτοιο γιατί να σε νοιάζει τι θα πει ο κόσμος; Δεν σε νοιάζει γιατί στον καρκίνο μπαίνεις και βγαίνεις μόνη. Οι γύρω σου, όσο κοντά κι αν είναι, παραμένουν γύρω κι όχι μέσα στον κυκλώνα. Παρατηρητές που διακρίνονται ανάλογα με την ευαισθησία που θα επιδείξουν σε πολύ καλούς και κάκιστους.
Είσαι μόνη όταν βλέπεις τις βλεφαρίδες σου να χάνονται και τις τούφες από τα άλλοτε πυκνά μαλλιά σου να φεύγουν μέσα σε τρεις μέρες. Είσαι μόνη όταν οι πόνοι από τις χημειοθεραπείες εξαντλούν το κορμί σου. Είσαι μόνη όταν τρέχεις στην τουαλέτα να κάνεις εμετό. Είσαι μόνη αλλά είσαι δυνατή. Δεν έχεις το κακό. Έχεις καρκίνο και τον πολεμάς.
Ξέρεις ποιος είναι ο αντίπαλός σου. Τον γνώρισες όταν η διάγνωση ήχησε στα αυτιά σου σαν κόρνα φορτηγού που σε παρασέρνει. Μόνο όταν συνειδητοποιήσεις, μόνο όταν το αποδεχθείς, μόνο όταν το φωνάξεις θα το νικήσεις.
Στενοχώρια και οργή για να συνοδεύσουν αυτή την άτιμη σκέψη που γυρνά στο κεφάλι σου και παίρνει τη μορφή «Γιατί σε εμένα» αλλά ποτέ ντροπή.
Χάνεις τα μαλλιά σου, χάνεις τη δύναμή σου, ίσως χάσεις και το στήθος σου. Δεν χάνεις τη μάχη, δεν χάνεις την αξιοπρέπειά σου, δεν χάνεις τη θηλυκότητά σου, δεν σε χάνεις. Όσοι δεν μπορούν να το αντέξουν μαζί σου να πάνε στο καλό. Δεν τους θέλεις στη ζωή σου, ποτέ δεν τους ήθελες, ποτέ δεν θα τους ζητήσεις πίσω.
Μην κρύβεις τη μαστεκτομή σου. Μην φοράς κλειστές μπλούζες για να μην φανούν τα ράμματα. Τι σε νοιάζει; Δεν σε νοιάζει. Παλεύεις για τη ζωή σου, όχι για να κατευνάσεις την ανάγκη των ανθρώπων για κουτσομπολιό. Δεν είσαι άρρωστη. Δεν θα φτερνιστείς και θα διασκορπίσεις μικρόβια. Έχεις καρκίνο. Αυτό που έχεις έχει όνομα. Δεν μπορείς να ρίχνεις απλά βελάκια, χρειάζεσαι και στόχο. Στόχος σου η νίκη.
Είσαι η γυναίκα που ήσουν, απλά με άλλη κουπ. Είσαι ο ίδιος άνθρωπος απλά τώρα τελευταία δεν έχεις και πολύ κέφι. Είσαι η ίδια μαμά που ήσουν μόνο που τις τελευταίες μέρες δεν έχεις πάντοτε διάθεση για ατελείωτο παιχνίδι. Είσαι η ίδια σύζυγος μόνο που τώρα χρειάζεσαι ένα χέρι να σφίξει το δικό σου και να πει θα το ξεπεράσουμε, είμαι δίπλα σου. Είσαι η ίδια φίλη που ήσουν, η ίδια γειτόνισσα, η ίδια συνάδερφος. Είσαι ίδια αλλά με διαφορετική φιλοσοφία ζωής. Υπάρχουν και οι πόνοι, ναι. Είσαι όμως η ίδια. Είσαι η Μαρία, η Κατερίνα, η Ζωή.
Όπως λέει και η Δώρα Δημάκη, δημιουργός της σελίδας Βυζάκια σας φιλώ: «Αφήστε τον καρκίνο στους γιατρούς και δημιουργήστε. Δημιουργώ σημαίνει ζω. Να μην ασχολούνται οι γυναίκες με τον καρκίνο, να το αφήσουν στο γιατρό τους».
Νιώσε όμορφη, είσαι όμορφη. Σκέψου μόνο πως θα τα καταφέρεις. Σκέψου πως θα γυρίσεις πίσω στους αγαπημένους σου και θα τους κάνεις μία μεγάλη αγκαλιά λέγοντας πως πια είσαι καλά. Η διαδρομή προς την ίαση δεν θα είναι βόλτα, θα είναι ανηφόρα κι εσύ θα είσαι εκ των πραγμάτων φορτωμένη. Μην βάλεις ακόμα ένα βαρίδι, αυτό της ντροπής, στην πλάτη σου.
Μην λυπάσαι για όσα και όσους θα χάσεις. Ξύρισε το κεφάλι σου και σκέψου διπλά πριν αγοράσεις περούκα. Κάντο αν πάντα θαύμαζες το καρέ της Elizabeth Taylor στην Κλεοπάτρα κι όχι γιατί η γειτόνισσα του πρώτου σε κοίταξε με μισό μάτι.
Θα θυμάμαι για πάντα ένα ζευγάρι σε μπαρ στα Πετράλωνα κάποια χρόνια πίσω. Εκείνη με ξυρισμένο κεφάλι κι εκείνος να την κοιτά μέσα στα μάτια με τρόπο που φώναζε σε όλους πως έχει την πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου. Της χάιδευε το γυμνό της κεφάλι, της χαμογελούσε και αδιαφορούσαν για τα αδιάκριτα βλέμματα.
Έχεις ήδη απογυμνωθεί. Δεν υπάρχει λόγος να μην ακολουθήσεις την καρδιά σου. Μην αφήσεις τον θόρυβο των απόψεων να πνίξει την εσωτερική φωνή σου για ζωή.