Ο Kobe Bryant πέθανε. Πόσο λάθος είναι να θυμόμαστε ότι κατηγορήθηκε για βιασμό;

Ήταν πολύ άδικο αυτό που συνέβη. Η αντίδραση στην είδηση του χαμού του, πρωτοφανής. Μαζικότατη. Όλοι με μερίδιο και δικαίωμα στον θρήνο. Καθόλου αλλόκοτο να δηλώνουν το ίδιο συντετριμμένοι η Jennifer Lopez και ο έφηβος γιος του γείτονά σου. Ένας θάνατος με μεγαλείο. Αυτός που αξίζει σ’ έναν άνθρωπο που επηρέασε κι ενέπνευσε μόνο θετικά εκατομμύρια κόσμου. Ένα προνόμιο αυτοματοποιημένης αγιοποίησης που απολαμβάνουν κυρίως οι σημαντικοί αθλητές και καλλιτέχνες.

Be Like Kobe. Or not to be?

Και κάπου εκεί, μέσα στην ασταμάτητη αποθέωση και τα αγγελικά tributes, κάποιος, για την ακρίβεια κάποια επέλεξε να μας υπενθυμίσει αυτό που ακόμα κι αν δεν είχαμε ξεχάσει, σίγουρα δεν θέλαμε να θυμόμαστε. Πολύ πριν την επικράτηση του #metoo, το 2003, ο Kobe Bryant κατηγορήθηκε για τον βιασμό μιας 19χρονης κοπέλας στο ξενοδοχείο όπου εργαζόταν η τελευταία. Ο σταρ των Los Angeles Lakers επέμενε πως δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μία συναινετική σεξουαλική επαφή μεταξύ ενηλίκων.

«Είμαι αθώος. Δεν την πίεσα να κάνει το παραμικρό χωρίς τη θέλησή της», είχε πει.

Η υπόθεση λύθηκε εξωδικαστικά με τις πληροφορίες της συμφωνίας να παραμένουν για πάντα μακριά από τη δημοσιότητα. Η γυναίκα που κατηγόρησε τον Kobe Bryant δεν θέλησε ποτέ να καταθέσει στο δικαστήριο. Τα τελευταία του λόγια πριν κλείσει η υπόθεση, αξίζει να μείνουν: «Αν και πιστεύω πραγματικά ότι η επαφή μεταξύ μας ήταν συναινετική, αναγνωρίζω πλέον ότι για εκείνη δεν ήταν και πως δεν αντιμετωπίζει το περιστατικό με τον ίδιο τρόπο που έκανα εγώ». Η ιστορία αυτή ήταν πολύ δραματική και σοβαρή ώστε να μην την αναφέρει κάποιος, κάπου. Όσα «όχι, όχι τώρα, γιατί το κάνετε αυτό» κι αν μοιραία ακούστηκαν, η επισήμανσή της, ήταν αναπόφευκτη.

Αυτή που «σκύλεψε» τον Kobe

Η Felicia Sonmez, ρεπόρτερ της Washington Post ήταν ο άνθρωπος που χάλασε το πάρτι του απόλυτου θρήνου. Λίγες ώρες μετά τον θάνατο του Bryant, το πρώτο πράγμα που αποφάσισε να κάνει ήταν να ανεβάσει στο twitter ένα λινκ προς το άρθρο του Daily Beast με τίτλο: “Kobe Bryant’s Disturbing Rape Case: The DNA Evidence, the Accuser’s Story, and the Half-Confession” («Η ενοχλητική υπόθεση βιασμού από τον Κόμπι Μπράιαντ: Τα στοιχεία DNA, η ιστορία της καταγγέλλουσας και η μισή ομολογία»).

Κι όταν κάποιος μπαίνει μέσα στο δωματιάκι με το σώμα του νεκρού την ώρα που οι δικοί του κλαίνε κι οδύρονται για να επισημάνει ότι ο συγχωρεμένος ήταν «μπερμπάντης» και πως «καλός καλός αλλά είχε κάνει κι αυτός τις λαδιές του», λογικό κι επόμενο είναι, οι υπόλοιποι να πέσουν να τον φάνε, μεθυσμένοι από την οδύνη. Οι πιο ψύχραιμοι θα πουν «ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ. Πάρτε τον έξω, τον ασεβή». Οι λιγότερο, έχουν ήδη ορμήσει.

Αυτό ακριβώς έγινε και στην περίπτωση της ρεπόρτερ. Η Sonmez, αφού έλαβε τα μύρια όσα μηνύματα με κατάρες, προσβολές κι απειλές για τη ζωή της, εν συνεχεία απομακρύνθηκε από τη δουλειά της. Υπό το βάρος των αντιδράσεων η Washington Post την έθεσε σε διαθεσιμότητα γιατί η κίνησή της αυτή επέδειξε σύμφωνα με τους ανωτέρους της «παντελή έλλειψη κριτικής σκέψης» και υπονόμευση του έργου των συναδέλφων της. Σύμφωνα με την επίσημη γραμμή της εφημερίδας η δημοσιογράφος παραβίασε την πολιτική της Washington Post για τη χρήση των ιστότοπων κοινωνικής δικτύωσης. Φυσικά τίποτα δεν σταμάτησε εκεί.

Τη σκυτάλη πήραν πολλοί συνάδελφοι δημοσιογράφοι της Sonmez, η οποία την υπερασπίστηκαν με το βασικό επιχείρημα πως “Οι δημοσιογραφικοί όμιλοι θα πρέπει να προστατεύουν τους δημοσιογράφους τους, όχι να συμφωνούν με τον όχλο όταν τους επιτίθεται. Η Washington Post όχι μόνο δεν προστάτευσε τη Felizia Sonmez, αλλά δημιούργησε ένα επικίνδυνο προηγούμενο». Κι αυτή είναι η απόλυτη αλήθεια.

Η άβολη αλήθεια

Γιατί μπορεί η Sonmez, ούσα και η ίδια θύμα σεξουαλικής κακοποίησης, να αντέδρασε μ’ έναν τρόπο με τον οποίο είτε συμφωνείς είτε όχι- ως προς το τάιμινγκ πάντα- ωστόσο δεν διέσυρε με ψέματα τον νεκρό και δεν διαστρέβλωσε καμία αλήθεια. Απλά έδρασε αντίστροφα στο κοινό αίσθημα, παραβιάζοντας τον άγραφο κώδικα σύμφωνα με τον οποίο όταν κάποιος είναι αυτό που λέμε «ακόμα ζεστός» εμείς πρέπει να θυμόμαστε μόνο τα καλά. Γιατί ό,τι κι αν έκανε, δεν είναι πια εδώ.

Τόσο ο φόρος τιμής, όσο και η αναφορά σε λιγότερο ευχάριστες πληροφορίες είναι στάσεις στις οποίες δεν μπορεί και δεν πρέπει να μπαίνει κόφτης. Ο Kobe Bryant δεν θα είναι ποτέ τίποτα λιγότερο από ένας αδικοχαμένος «ήρωας» του μπάσκετ. Ένα αθλητικό ίνδαλμα. Μια συμπαθέστατη, γοητευτική φιγούρα με σπουδαίες κατακτήσεις στον αθλητισμό και τεράστιο έρεισμα στον κόσμο. Θα μνημονεύεται επίσης σαν οικογενειάρχης, αγαπητός φίλος και αξιολάτρευτος πατέρας 4 κοριτσιών. Στην ιστορία της ζωής του όμως, καταγράφεται και μία υπόθεση βιασμού. Σίγουρα είχε νιώσει μίσος, απέχθεια, ζήλια και άλλα τέτοια κατώτερα πάθη κι ένστικτα. Αποδεδειγμένα, ήταν τρωτός.

Όσο, λοιπόν, επιμένουμε να αντιμετωπίζουμε εκείνους που θαυμάζουμε από μακριά σαν θεούς κι όχι σαν ανθρώπους, όσο δεν γινόμαστε φίλοι με την ιδέα ότι πρέπει επιτέλους να ξεκινήσουμε να διαχωρίζουμε κάπως τον καλλιτέχνη και τον αθλητή από τον άνθρωπο, θα πέφτουμε συνεχώς στην ίδια παγίδα που μαθηματικά οδηγεί στο να τρώει ο ένας τη ζωντανή σάρκα του άλλου. Αλίμονο σ’ αυτούς που μένουν πίσω λοιπόν.