Ο μεγαλύτερος έρωτας είναι αυτός που δεν του έδωσες ποτέ σημασία

Δεν είναι όμως εδώ για να σε νιώσει. Είναι μία από εκείνες τις μέρες που όλα μοιάζουν πληκτικά. Ένα μεγάλο λάθος. Το έκανες τότε, το κατάλαβες τώρα. Ή μήπως και τότε αναγνώριζες τα σημάδια και το άφησες να χαθεί; Είναι μία από εκείνες τις μέρες. Και είσαι μόνη. Το διάλεξες; Σε διάλεξε; Καμία απάντηση δε παίρνεις. Μπες στις σκέψεις σου. Είναι λύτρωση και τιμωρία. Είναι αυτό που χρειάζεσαι γιατί είναι μία από εκείνες τις μέρες.

Ο μεγαλύτερος έρωτας είναι αυτός που δεν του έδωσες ποτέ σημασία αγαπητή μου. Το κακό στον εαυτό σου το έκανες εσύ η ίδια. Λάθος στιγμή γλυκιά μου σε διάλεξε ο έρωτας, τότε που είχες μάτια δεμένα κι αισθήσεις νεκρωμένες.

Γιατί τον άφησες να φύγει; Ήξερες πως είναι ο ένας και μοναδικός όμως δίστασες να πάρεις την απόφαση. Ήσουν κότα, αγαπητή μου.

Δε θέλησες να διαταράξεις τη ρουτίνα σου και τον αποχαιρέτισες σιωπηλά, σχεδόν ασυνείδητα. Τον άφησες να σε στιγματίσει και μετά του άνοιξες την πόρτα για να φύγει. Μία αγάπη που δεν ξεθώριασε. Μετέτρεψες την αγάπη σας σε ένα φωτεινό σημάδι στο σκοτάδι της νύχτας σου. Τουλάχιστον έκανες και και σωστό.

Η ανάμνηση του θα σε πληγώνει για χρόνια. Έζησες όμως τον έρωτα. Κάποιος ήταν διατεθειμένος να δώσει τη ζωή του για να ζήσεις. Να μπει σε δεύτερη μοίρα για να είσαι εσύ στην πρώτη. Εγκατέλειψε τα πάντα για να είσαι το πεπρωμένο του. Άλλαξε για να γίνει ο ιδανικός σου. Πόνεσε για να μη σε πονέσει. Έχασε την ύπαρξή του γιατί η η δική σου το αρκούσε. Άφησε για εσένα τα ρόδα και κράτησε εκείνος τα αγκάθια για να μη σε τραυματίσει το παραμικρό.

Και τι έκανες; Πες μου τι έκανες; Θεώρησες την αγάπη του και την παρουσία του δεδομένη. Περίμενε του έλεγες. Θέλω λίγο χρόνο του έλεγες. Και τον έχασες. Δεν είναι πια δικός σου. Κατάφερες να τον απομακρύνεις. Και τώρα είσαι αιώνια δική του χωρίς να το γνωρίζει. Δέσμια του έρωτα που δεν επέτρεψες στον εαυτό σου να ζήσει γιατί φοβήθηκες.

Διάλεξες την συναισθηματική ανηφόρα. Βήμα βαρύ. Αχ, να σε δω μία στιγμή, τώρα που σε έχω ανάγκη. Πηγαίνετε αντίθετα πια όμως και τον έχεις ανάγκη.

Πάντα εκείνος είχες ανάγκη και κανέναν άλλο. Σε εκείνον ήθελες να πεις όσα σε απασχολούσαν, σε εκείνον έτρεχες όταν ζητούσες μία αγκαλιά που να σε καταλαβαίνει κι όχι δύο χέρια που ανοίγουν για να σε ακουμπήσουν τυπικά. Μόνο εκείνον είχες ανάγκη και δεν το καταλάβαινες. Σήμερα είναι μία από εκείνες τις ημέρες.

Αν προλαβαίνεις να τον προλάβεις μην είσαι κότα καλή μου γυναίκα. Πάρε το ρίσκο και βρες τη θέση σου στην ευτυχία. Μην ζήσεις κι εσύ μία από εκείνες τις μέρες. Δεν αντέχονται μωρέ εκείνες οι μέρες.

Η λυπημένη (Γ. Σεφέρης)

Στην πέτρα της υπομονής

κάθισες προς το βράδυ

με του ματιού σου το μαυράδι

δείχνοντας πώς πονεί·

κι είχες στα χείλια τη γραμμή

που είναι γυμνή και τρέμει

σαν η ψυχή γίνεται ανέμη

και δέουνται οι λυγμοί·

κι είχες στο νου σου το σκοπό

που ξεκινά το δάκρυ

κι ήσουν κορμί που από την άκρη

γυρίζει στον καρπό

μα της καρδιάς σου α σπαραγμός

δε βόγκηξε κι εγίνη

το νόημα που στον κόσμο δίνει

έναστρος ουρανός.