Ο Νεκτάριος Σφυράκης προστατεύει τα παιδιά του από τους αλλοδαπούς. Ποιος θα μας προστατεύσει από τους Σφυράκηδες;
- 31 ΙΑΝ 2020
Οι δηλώσεις του Νεκτάριου Σφυράκη είναι σπάνιες, όχι λόγω κάποιας άρνησής του να παραχωρήσει δηλώσεις. Αλλά κυρίως λόγω του ότι μετά τα ’90s και τα ’00s, κάπου λίγο τον χάσαμε από την ελληνική δισκογραφία. Πέρσι επέστρεψε βέβαια με έναν καινούργιο δίσκο και ίσως γι’ αυτό οι ελληνικές εκπομπές να αναζήτησαν και πάλι τις απόψεις του.
Τα περασμένα χρόνια ο Νεκτάριος Σφυράκης μιλούσε στην ελληνική τηλεόραση κυρίως για την προσπάθεια που έκανε με τη σύζυγό του Στέλλα Φιλίππου να αποκτήσουν παιδί με τη μέθοδο της εξωσωματικής γονιμοποίησης. Δεν έκρυψαν ότι χρειάστηκαν 4 αποτυχημένες προσπάθειες και μία πολύ δύσκολη εγκυμοσύνη για να έρθει στον κόσμο ο γιος του Μανώλης το 2011. 2,5 χρόνια μετά μία πιο βατή εγκυμοσύνη έφερε τα δίδυμα παιδιά τους στη ζωή τους. Τρεις γιους έχει αποκτήσει ο Νεκτάριος Σφυράκης. Μιλώντας με γενναιότητα για την προσπάθειά του να αποκτήσει αυτά τα παιδιά, δεν πρόδιδε τις απόψεις που θα εξέφραζε για τα παιδιά του υπόλοιπου κόσμου όταν τα δικά του θα μεγάλωναν.
Οι δηλώσεις του Νεκτάριου Σφυράκη
Αλλά να που έγινε κι αυτό. Κι ένας άνθρωπος που για πολύ καιρό έχουμε ταυτίσει όχι με την καλλιτεχνική του υπόσταση αλλά με τον αγώνα για την πατρότητα, έμελλε να μας πει: «Άλλος παιδί δεν έκανε, μόνο η Μαριώ τον Γιάννη». Και με διόλου χαριτωμένο τρόπο. Αλλά με τρόπο που δεν μπαίνει καν στον κόπο να κρύψει τον ρατσισμό.
«Το δημόσιο σχολείο στην περιοχή που είμαι έχει πάρα πολλά σοβαρά προβλήματα», είπε στην εκπομπή της Κατερίνας Καινούργιου. Όπου προβλήματα βάλε τους αλλοδαπούς. «Χωρίς να θέλω να μειώσω τις προσπάθειες των Ελλήνων πατριωτών εκπαιδευτικών θα πρέπει να προφυλάξω τα παιδιά μου από την οποιαδήποτε αρρυθμία του εκπαιδευτικού συστήματος. Eίμαστε μέσα με μία πλειονότητα αλλοδαπού στοιχείου», συμπλήρωσε ο Νεκτάριος Σφυράκης.
Ο μουσικός είπε πώς στέλνει τα παιδιά του σε ιδιωτικό σχολείο γι’ αυτό το λόγο. Για να τα προστατεύσει. Από τι; Από τα προβλήματα που δημιουργούν οι αλλοδαποί. Στην φαντασία του όλα αυτά γιατί ούτε ανέφερε κάποιο περιστατικό για τα παιδιά του βλαβερό που να σημειώθηκε στο δημόσιο σχολείο, ούτε μέσα στην αίθουσα φαίνεται να έχει μπει.
«Μοιραία, τα παιδιά αυτά επειδή ακόμα προσαρμόζονται στην ελληνική κοινωνία τραβάνε πίσω τα εκπαιδευτικά προγράμματα του σχολείου», σημείωσε στη συνέχεια και κάπου εκεί είπαμε πως το χαλαρώνει. Πώς δεν έχει πρόβλημα με τους αλλοδαπούς αλλά ανησυχεί για το επίπεδο των μαθημάτων. Αλλά φευ. Ο στερεοτυπικός λόγος του Νεκτάριου Σφυράκη συνεχίστηκε.
«Εγώ δεν είμαι διατεθειμένος να αφήσω τα δικά μου παιδιά σε μια κοινωνία που θα έχει την οποιαδήποτε εγκληματικότητα, παραβατικότητα μέσα σε ένα σχολείο στο οποίο η δασκάλα δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στις ανάγκες και στις συνθήκες», είπε ο Νεκτάριος Σφυράκης. Και εμείς μείναμε να αναρωτιόμαστε γιατί πρέπει να τα ακούμε όλα αυτά.
Καμία περηφάνια, πολλές προκαταλήψεις
Ο καθένας έχει τις απόψεις του όσο στρεβλές κι αν είναι για την κοινωνία, την εκπαίδευση και την πραγματικότητα εν γένει. Και είναι δεδομένο ότι απόψεις που βασίζονται στην άγνοια αλλά και την αδιαφορία της απόκτησης κάποιας σχετικής γνώσης, θα είναι γεμάτες στερεότυπα και προκαταλήψεις. Τέτοιες είναι και οι απόψεις που εξέφρασε ο Νεκτάριος Σφυράκης Είναι τέτοιου είδους προκαταλήψεις και στερεότυπα συνοδευόμενα από μία γενικότερη αδιαφορία για το τι θα καταφέρουν τα «άλλα» παιδιά, σε σχέση με τα «δικά μας» που οδηγεί σε συμπεράσματα όπως το εξής σε πανεπιστημιακές έρευνες.
«Η δεύτερη γενιά μεταναστών βιώνει τον κοινωνικό αποκλεισμό στην εκπαίδευση, όπου εκτός από τις μαθησιακές δυσκολίες, ιδιαίτερα τον πρώτο καιρό, αντιμετωπίζουν προβλήματα προσαρμογής στο νέο περιβάλλον και δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις περιθωριοποίησης. Τα παιδιά των μεταναστών στιγματίζονται, αποτυγχάνουν στη σχολική τάξη και αποδοκιμάζονται στην αυλή του σχολείου. Αρκετά αναγκάζονται να εγκαταλείψουν το σχολείο διότι έχουν δυσκολίες να καταλάβουν την ελληνική γλώσσα και δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τα μαθήματα, παρουσιάζουν προβλήματα συμπεριφοράς και τιμωρούνται αυστηρά από τους διδάσκοντες (Έμκε – Πουλοπούλου, 2007:479)».
«Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα επιρρίπτει την ευθύνη για την ομαλή ή μη ένταξή τους στους ίδιους τους μαθητές, ενώ το σχολείο παρουσιάζεται ως “ουδέτερο” και κοινό για όλους. Ένα σημαντικό τμήμα του μαθητικού πληθυσμού των ελληνικών σχολείων οδηγείται, έτσι, στην περιθωριοποίηση και σε διαδικασίες κοινωνικού αποκλεισμού (Παγούνη & Καρούντζου, 2007)».
Τα παραπάνω για κάποιους είναι αυτονόητες παρατηρήσεις, είναι συμπεράσματα που μπορούν να βγουν μόνο με την παρατήρηση. Είναι συμπεράσματα όμως που όποιος βασανίζεται από ξενοφοβικά στερεότυπα για τον «αλλοδαπό μετανάστη» και ακολούθως για τα παιδιά του δεν θα τα δει. Θα δει ότι τα δικά του παιδιά, παιδιά που έχουν το προνόμιο να γράφονται στο σχολείο χωρίς απρόοπτα, παιδιά που στο σχολείο δεν θα περιθωριοποιηθούν για την καταγωγή του που δεν επέλεξαν, παιδιά που γενικώς δεν φοβούνται μήπως κάποιος έξω από το σχολείο ελέγξει τα χαρτιά των γονιών του, χρειάζονται προστασία.
Οι απόψεις, το δημόσιο βήμα και η μεγάλη ευθύνη
Κάποτε ο dirty Harry που υποδυόταν ο Clint Eastwood είχε πει (και με το μπαρδόν δηλαδή) ότι «Οι απόψεις είναι σαν τις κω@@@@@. Όλοι έχουν από μία». Και είναι αλήθεια. Όσο κι αν πληγώνουν την κοινή λογική τα στερεότυπα και οι προκαταλήψεις, ο ρατσιμός και η ξενοφοβία, η εμμονή σε ιδέες ξεπερασμένες σε μία εποχή όπου όλη η πληροφορία βρίσκεται στα χέρια μας, υπάρχουν. Το θέμα είναι ότι απόψεις σαν κι αυτές δεν χρειάζεται να εκφράζονται δημόσια. Ο ρατσιστικός λόγος δεν χρειάζεται να φτάνει στα μήκη και τα πλάτη της Ελλάδας, ή όπου τέλος πάντων φτάνει η εμβέλεια του Open Beyond.
Και ναι, υπάρχει η ελευθερία του λόγου, φυσικά. Και δεν είναι σύμφωνα με τον αντιρατσιστικό νόμο όλες οι (ακόμα και ρατσιστικές) απόψεις ποινικά κολάσιμες αν δεν συντρέχουν ορισμένες προϋποθέσεις. Αλλά αυτό που είναι πιο σημαντικό από όλα, αυτό που δεν θα κουραζόμαστε ποτέ να λέμε, είναι ότι εκτός από την ελευθερία του λόγου υπάρχει και η ευθύνη για τον δημόσιο λόγο. Και η ευθύνη αυτή εκτός από όσους τον εκφράζουν βαραίνει κι εκείνους που αποφασίζουν να παραχωρήσουν το βήμα.
Η Κατερίνα Καινούργιου μετά την προβολή της συνέντευξης του Νεκτάριου Σφυράκη στην εκπομπή της έδειξε ότι μετανιώνει. Τι ότι διαφωνεί κάθετα είπε, τι ότι ίσως δεν έπρεπε να παίξει το απόσπασμα, τι ότι για εκείνη το πήγε πολύ ρατσιστικά. Η Κατερίνα Καινούργιου διαχώρισε τη θέση της. Αλλά, μην ξεχνάς το αλλά.
Ο κεντρικός παρουσιαστής κάθε εκπομπής ενημερώνεται από πριν για τα θέματα που θα παίξουν στον αέρα. Ενημερώνεται από την σκαλέτα και αποκλείεται να αποφασιστεί να παίξει μία συνέντευξη χωρίς τουλάχιστον ο αρχισυντάκτης της εκπομπής να γνωρίζει το θέμα. Υποθέτουμε ότι η Κατερίνα Καινούργιου ενημερώνεται για τα θέματα. Όπως υποθέτουμε ότι ήταν ενήμερη για το ζήτημα του blackface στα «Διλήμματα», για τον σχολιασμό των αγοριών του K- Pop και κάθε άλλη φορά που η εκπομπή της μας έκανε να νιώσουμε ετεροντροπή. Αν δεν είναι ενήμερη υπάρχει πρόβλημα σοβαρό. Αν είναι, δεν ωφελεί ο κατόπιν εορτής διαχωρισμός της θέσης. Ωφελεί μόνο να αναγνωρίσει ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο στην εκπομπή της και ευχόμαστε να το αλλάξει.
Σκοπός της τηλεόρασης είναι να ψυχαγωγεί το κοινό, να εκπαιδεύει, να ενημερώνει. Όχι να προβάλλει απόψεις μόνο και μόνο για να τις καταδικάσει έπειτα. Η ευθύνη δεν βαρύνει αποκλειστικά τον ομιλούντα, βαρύνει συνολικά. Και από την ελληνική τηλεόραση ζητάμε να μας προστατεύσει. Αν συνεχίσει να μας εκθέτει σε ακραίες απόψεις, αυτές ίσως κάποια μέρα να μας φαίνονται κανονικότητα. Και τότε, ποιος θα προστατεύσει ποιον.
