O Παντελής Παντελίδης δεν έχει ανάγκη από καμία “δικαίωση”. Λίγη ησυχία χρειάζεται

Άλλωστε, ποια είναι τα υλικά του θρύλου; Το παραμύθι, το παράδοξο, οτιδήποτε καταργεί τις πιθανότητες, τη λογική ”συνοχή” των πραγμάτων. Και ο αιφνιδιασμός, η τραγωδία. Ο Παντελής τα έχει όλα. Τα είχε εξαρχής, με κείνη την εξωφρενική ιστορία επιτυχίας from zero to hero. Το φτωχό, λαϊκό παιδί, που ο κόσμος ανακαλύπτει στο You Tube, o ασήμαντος που γίνεται σταρ, σχεδόν σε μια νύχτα, ένα υβρίδιο Justin Bieber και καλόκαρδης, ιδιότυπης αρσενικής Σταχτοπούτας, που κερδίζει το βασίλειό της, με μάγια. Και μετά, το τέλος του, τόσο αιφνιδιαστικό, τόσο εκκωφαντικό. Ένας νεαρός άντρας, στα 33 του, που τρέχει με φόρα προς το θάνατο, σαν Χριστός, Dean και Μorrison μαζί, σαν ήρωας μιας ροκ μυθολογίας, που σε θέλει να ζεις γρήγορα και να ”φεύγεις” βιαστικά, φλεγόμενος, σαν μεγάλο, κίτρινο αστέρι. 

Το φοβερό ‘τόσο νωρίς’, και το οριστικό ‘ποτέ πια’, που σε στεφανώνει με τη δόξα του τραγικού. Του αδικαίωτου.

Σε όλα αυτά, προσθέστε και μια πρέζα θεωρίας συνομωσίας, αυτή τη βρωμερή, υπόξινη μυρωδιά ενός καλά κρυμμένου μυστικού, γνωστού μόνο σε λίγους. Η συνωμοσιολογία καταφέρνει να ”συγκολλά” διάφορα, φαινομενικά ασύνδετα μεταξύ τους παράδοξα, γι’αυτό και σκεπάζει τα πάντα. Από τους εξωγήινους και την πτώση των Δίδυμων Πύργων, μέχρι τη δολοφονία του JFK και τις προφητείες του γέροντα Παΐσιου. Ή, εν προκειμένω, τον θάνατο του Παντελή Παντελίδη. Συνήθως, εμφανίζεται ξαφνικά, μετά από κάτι ”τρανταχτό” και γίνεται αμέσως δημοφιλής. Ο λόγος είναι πως ο κόσμος, γενικά, τείνει να πιστεύει πως ένα σημαντικό γεγονός θα έχει και μια σημαντική αιτία. Το χάος, το παράδοξο, είναι τρομακτικό, είναι μια σκοτεινή άβυσσος. Για να επιβιώσεις πρέπει να πέσεις μέσα της με αλεξίπτωτο, κρατημένος από μια εύλογη ή έστω ευλογοφανή εξήγηση. Μια πρόληψη. Μια ερμηνεία. Ένα μοτίβο. Μια σύμπτωση. Μια ”αλήθεια”. Μια φήμη.

Και τι είδους ”παρηγοριά”, μπορεί να είναι η αποκάλυψη αυτής της ”αλήθειας” για τη μάνα του, τ’αδέλφια του, τους αγαπημένους του, τους σπαραγμένους από την απουσία του; Ουσιαστικά καμία, αφού δεν αποδεικνύει τίποτα, δεν αποτυπώνει καμιά ηθική κρίση. Δε σημαίνει πως ο Παντελής ήταν κακός, ούτε πως δεν ήταν. Και δεν φέρνει πίσω τον νεκρό.

Έτσι έγινε και με τον Παντελή. Στην αρχή, υπήρχε απλώς μια έρπουσα φημολογία για ”κάτι παράξενο” που είχε συμβεί, κάτι που είχε προηγηθεί του τροχαίου στη Βουλιαγμένη. Μετά, από το ”κάτι” απλώθηκε σαν μουτζούρα, έγινε ένα λιγδερό σύννεφο από drugs, παράνομο τζόγο, αλκοόλ, βίζιτες, μαφία της νύχτας που κάθισε πάνω από το συμβάν. Ειπώθηκε – μεταξύ άλλων – πως ο Παντελής είχε καυγαδίσει με κάποιο συνεργάτη του- γιατί; Πως είχε νταραβέρια, οικονομικά και άλλα, με ”σκοτεινούς κύκλους” της νύχτας, πως κάποιος μπορεί να ”πείραξε” τα φρένα της Mercedes για να τον ”προειδοποιήσει”. Πως ”έπινε” τακτικά. Πως είχε ”πιει” πριν οδηγήσει. Τίποτα, δεν αποδείχτηκε. Τα πορίσματα της πραγματογνωμοσύνης ήταν ξεκάθαρα, το αυτοκίνητο ήταν ασφαλές. Όσο για τις τοξικολογικές του Παντελή έδειξαν απλώς πολύ υψηλή περιεκτικότητα αλκοόλ στο αίμα του – σχεδόν έξι φορές πάνω από το κανονικό. Οπότε το ενδιαφέρον μετατοπίστηκε σε κάτι άλλο, στο ”ερώτημα του ενός εκατομμυρίου δολαρίων”: ποιος οδηγούσε το μοιραίο τζιπ;

Ως γνωστόν, στην ερώτηση αυτή, μέχρι στιγμής, υπάρχουν δύο απαντήσεις: μια της οικογένειας Παντελίδη, που επιμένει πως ο Παντελής δεν ήταν ο οδηγός και μια των δύο κοριτσιών, που επέβαιναν στο τζιπ, της Μίνας και της Φρόσως, οι οποίες υποστηρίζουν το αντίθετο. Η διαμάχη τους, παρατείνεται εδώ και μήνες, στη δημόσια σφαίρα (με δηλώσεις, άρθρα, συνεντεύξεις δικηγόρων, κατηγορίες, προσβολές και φαρμακερά tweets) αλλά και ιδιωτικά, με απειλές και ύβρεις.

 

Η ”φωτιά”, ”συνδαυλίζεται” πρόθυμα από τα media και ειδικά από συγκεκριμένους δημοσιογράφους – ”φίλους” της μίας ή της άλλης πλευράς, που έχουν ανάγει το θέμα σε μια προσωπική σταυροφορία ”δικαίωσης”. (Η οποία, εν τω μεταξύ μεταφράζεται σε πιο πολλά τεύχη, πωλήσεις ή ”κλικ”, άρα σε ζεστά λεφτά, μη γελιέστε…)

Αλλά ”δικαίωση” για ποιον; Για τι; Με ποιον ακριβώς τρόπο θα ”δικαιωθεί” ή θα ”καθαγιαστεί” ο καλλιτέχνης – ναι, αυτός ο καλός, ο αγαπημένος, ο πρόωρα χαμένος  – αν αποδειχτεί πως, αν και μεθυσμένος, δεν οδηγούσε; Από το ”στιγμιαίο λάθος” ή την καταστροφικά κακή κρίση που του στέρησε τη ζωή κι έστειλε άλλες δυό γυναίκες στο νοσοκομείο; Και αν δεν ήταν εκείνος στο τιμόνι; Τι θα γίνει μετά; Μάλλον όχι και πολλά πράγματα. Η Φρόσω, μπορεί να εκτίσει μια μικρή ή μεγάλη ποινή στη φυλακή, αλλά αυτό δεν θα ”δικαιώσει” κανέναν – σίγουρα όχι ένα κρύο, στολισμένο κουφάρι σε έναν τάφο.

Άλλωστε, ποια είναι τα υλικά του θρύλου; Το παραμύθι, το παράδοξο, οτιδήποτε καταργεί τις πιθανότητες, τη λογική ”συνοχή” των πραγμάτων. Και ο αιφνιδιασμός, η τραγωδία. Ο Παντελής τα έχει όλα.

Και τι είδους ”παρηγοριά”, μπορεί να είναι η αποκάλυψη αυτής της ”αλήθειας” για τη μάνα του, τ’αδέλφια του, τους αγαπημένους του, τους σπαραγμένους από την απουσία του; Ουσιαστικά καμία, αφού δεν αποδεικνύει τίποτα, δεν αποτυπώνει καμιά ηθική κρίση. Δε σημαίνει πως ο Παντελής ήταν κακός, ούτε πως δεν ήταν. Και δεν φέρνει πίσω τον νεκρό.

Το κοινό, το οποίο παρακολουθεί αμήχανο το ”χορό των φαντασμάτων” γύρω από το μνήμα του Παντελή Παντελίδη, ξέρει ή έστω καταλαβαίνει βαθιά μέσα του, στο στομάχι του που σφίγγεται σ’ έναν σπασμό πως, κατά βάση, όλο αυτό είναι ένα φτηνό αλισβερίσι. Ίσως όχι από τους οικείους του, οι οποίοι παραζαλισμένοι από το δράμα τους, σέρνονται σε έναν δρόμο δικαστικής επανόρθωσης επειδή ”έτσι πρέπει”, σίγουρα όμως, από πολλούς άλλους, οι οποίοι –ανάλογα με την έκβαση της δίκης– θα πάρουν ή θα δώσουν ΠΟΛΛΑ, χρήματα, εν είδει αποζημιώσεων.

Αλλά αυτό, ελάχιστα έχει να κάνει με την μνήμη του Παντελή. Με τα τραγούδια του, τις μουσικές, την υγρασία των στίχων του και όσους ξεδίψασαν ή διέσωσαν. Διότι όποιος τους αγαπούσε πριν, θα τους αγαπάει και μετά.

Αν με ρωτάτε, ο Παντελής Παντελίδης, δεν έχει ανάγκη, από καμία ”δικαίωση”. Λίγη ησυχία χρειάζεται. Πένθος και σιωπή.