Οι ταξικές προτεραιότητες έσπρωξαν τον 36χρονο από τον καταπέλτη του Blue Horizon

Πότε αποθηριωθήκαμε εντελώς ή μεθύσαμε από την δύναμη της όποιας εξουσίας τόσο που πετάμε ένα άνθρωπο στη θάλασσα και τον βλέπουμε να πεθαίνει αβοήθητος (δεν πέταξαν καν σωσίβιο στον 36χρονο Αντώνη Καρυώτη) και μετά συνεχίζουμε σαν να μην συνέβη τίποτα, λες και είναι κάποια φάση σε ποδοσφαιρικό αγώνα; Πώς είναι δυνατόν το Blue Horizon να απέπλευσε, να ταξίδεψε για 42 λεπτά και να επέστρεψε στο λιμάνι του Πειραιά μετά από 63 λεπτά; 

Κι αν δεν υπήρχαν σηκωμένα τηλέφωνα, το ταξίδι του Blue Horizon θα συνεχιζόταν και το πλήρωμα θα μοίραζε καφέδες και νερά στους επιβάτες. Η τόση έκθεση στην απανθρωπιά και την καθεστωτική ανοργανωσιά, τη σιγουριά της ανευθυνότητας, το νταηλίκι όχι απλά αντέχεται αλλά μάλλον συνηθίζεται. Ειδάλλως δεν θα νιώθαμε ανυπεράσπιστα μόνοι μας αλλά θα υπολογίζαμε στο νοιάξιμο, το συλλογικό. Μάλλον, συνηθίσαμε τη φρίκη. 

Αδιαπραγμάτευτη η αξία της ζωής;

Ζούμε άλλη μια υπόθεση που η ευθύνη θα μετακυλήσει στον λιγότερο σημαντικό θεσμικά, στους αναλώσιμους υφιστάμενους. Για ανθρωποκτονία από κοινού οδηγούνται το μεσημέρι σε εισαγγελέα – ανακριτή ο λοστρόμος και ο ύπαρχος που τον έσπρωξαν στον θάνατο, ο αξιωματικός καταστρώματος και ο πλοίαρχος. Στην πύλη απόπλου ενός πλοίου γεμάτο με επιβάτες δεν ήταν πουθενά το Λιμενικό, το πλήρωμα ως εργάτες κι οχι ως ναυτικοί πιθανότατα δεν έχει εκπαιδευτεί από την πλοιοκτήτρια εταιρεία να αποφεύγει τη χρήση αυτοδικίας (με ποιο δικαίωμα σπρώχνει ο όποιος ύπαρχος έναν επιβάτη, γιατί πιστεύει ότι αυτή η καθόλου επαγγελματική πρακτική βγάζει κάποιο νόημα εν ώρα εργασίας, εγείρονται πολλές ερωτησεις για την πολιτική της πλοιοκτήτριας εταιρείας και τις ανακοινώσεις για «το συμβάν»). Η μόνη απόπειρα διάσωσης σε αυτό το διάστημα φέρεται να ήταν ένα σωσίβιο που ρίχτηκε από το κοντινό πλοίο «Έλυρος».

Η εγκληματική απάθεια του πληρώματος στο Blue Horizon

Σοκάρουν οι μαρτυρίες των επιβατών στην ΕΡΤ: «Τον κοίταξαν να βυθίζεται στο νερό και έδωσαν εντολή να αναχωρήσει το πλοίο. Όλοι φωνάζαμε «τι κάνεις, τι κάνεις;». Αλλά ο αξιωματικός του καταστρώματος αφού έριξε μια ματιά, έδωσε εντολή να ξεκινήσει το πλοίο. Ευτυχώς υπάρχει το βίντεο από το Blue Horizon. Χωρίς αυτό, όλο το σύστημα θα μιλούσε για τραγωδία και το εγκλήμα θα δηλωνόταν ως ατύχημα.

Η εταιρεία εξέδωσε την εξής ανακοίνωση: «Η Διοίκηση της Attica Group, συγκλονισμένη από το τραγικό περιστατικό που έλαβε χώρα στο λιμένα Πειραιά, δηλώνει ότι συνεργάζεται με κάθε αρμόδια Αρχή για την πλήρη διαλεύκανση του συμβάντος».

Αποποίηση ευθύνης enough;

Μας εκπαιδεύουν οι τηλεοράσεις μήπως αφήνοντας τα αδιανόητα τραγελαφικά λόγια της Ιωάννας Μάνδρου («Ας μην τον σκότωναν. Ας τον έσπρωχναν μέσα. Ας τον πλάκωναν στις κλωτσιές. Ας τον παρέδιδαν στο Λιμεναρχείο»); .Θεωρούμε τα φασιστικά πογκρόμ δικαίωμα και πατριωτική κίνηση; Ναι, αυτή είναι η κυνική απάντηση.  Αναζητούμε μάταια διαφυγή από την πραγματικότητα.

Τον έλεγαν Αντώνη Καρυώτη. Ηταν από το Λασίθι, ζούσε στις εργατικές κατοικίες του Αγίου Νικολάου με τις αδελφές του και είχε χάσει πρόσφατα τη μητέρα του. Δολοφονήθηκε. Εν ψυχρώ. Και οι δολοφόνοι του πίστευαν ότι έκαναν το καθήκον τους. Ένα από τα συμπτώματα της φτωχοποίησης της δικής μας καταχρεωμένης κοινωνίας είναι ότι βλέπουμε σταθμάρχες και αξιωματικούς καταστρωμάτων να βάφουν τα χέρια τους με αίμα και να πηγαίνουμε την επόμενη μέρα στη δουλειά μας. Και νιώθουμε ότι πνιγόμαστε. Κάθε μέρα.