Οι βολικές σιωπές

Η περιοχή ήταν με τρόπο αόρατο οριοθετημένη, αν εξαιρέσεις την εφημερίδα. Δύο άνθρωποι που συνυπήρχαν χωρίς λέξεις και αγγίγματα. Η αποξένωση του μαζί, ανέκαθεν με τρόμαζε. Δεν ξέρω αν με τρόμαζε στα αλήθεια ή με θορυβούσε, με ανησυχούσε, ή με έβαζε σε σκέψεις. Χρόνια πριν αυτοί οι δύο άνθρωποι ήταν για ‘μενα δύο ξένοι.

Η εικόνα τους ήταν αποτρεπτική, η μορφή συμβίωσής τους απογοητευτική. Τότε δεν έδινα στον εαυτό μου περιθώριο να σκεφτεί διαφορετικά, καταδικάζοντας μία σχέση μόνο εξ’ όψεως. Μπορεί να είχα δίκιο, μπορεί και όχι όμως.

Οι εμπειρίες ζωής έρχονται ακριβώς για να προσθέσουν στη σκέψη μία αμφιβολία, να πατήσουν φρένο στο αχαλίνωτο θυμικό και να σε μάθουν να εξετάζεις σφαιρικά μία κατάσταση κι όχι βιαστικά και τσαπατσούλικα με λανθασμένες αναγωγές σε προσωπικά βιώματα.

Τους φέρνω και πάλι στο μυαλό μου και παλεύω να σχηματίσω τη μικρή εικόνα. Να θυμηθώ λεπτομέρειες θέλω κι όχι να τεστάρω απλά τη μνήμη μου. Η δύναμη της συνήθειας και η αδυναμία της μοναξιάς. Επεξεργαζόμουν τις έννοιες ξανά και ξανά.

Κι αν είχα κάνει λάθος; Κι αν τόσο καιρό αντιδρούσα αφοριστικά; Κι αν ήμουν εγώ λάθος και όχι η μεταξύ τους σχέση;

Οι δύο εκείνοι άνθρωποι μπορεί να ήταν ευτυχισμένοι. Όταν κατανόησα το βάθος μιας σιωπής τότε τους κατάλαβα. Οι βολικές σιωπές, αυτές που κρύβουν οικειότητα, συναίσθημα, κατανόηση, σκέψη, αγάπη. Ευλογημένοι όσοι μπορούν να μιλούν με τις σιωπές τους και να μη χρειάζονται αναλύσεις και πολύπλοκους συλλογισμούς.

Οι συναισθηματικές εμπειρίες που δημιουργούν και διατηρούν τις σχέσεις δεν είναι απαραίτητα μονίμως έντονες και δεν περιορίζονται στα συνταρακτικά συναισθήματα.

Ο έρωτας δεν είναι ένα και μοναδικό συναίσθημα αλλά ένα περίπλοκο μείγμα πολλών διαφορετικών συναισθημάτων. Ο καθένας μας χρησιμοποιεί διαφορετικές δόσεις από τα ίδια συστατικά για να φτιάξει το δικό του ερωτικό κοκτέιλ. Κράμα συναισθημάτων πέρα από ετικέτες και κλισέ. Εκείνοι ήταν ερωτευμένοι.

Επικοινωνούσαν με τις σιωπές τους και ένιωθαν ευτυχισμένοι έχοντας ο ένας τον άλλο δίπλα. Απολάμβαναν την ατομικότητά τους σε χρόνους παράλληλους ενισχύοντας το υποσυνείδητο δέσιμό τους, οικοδομώντας μία σχέση ειλικρινούς αφοσίωσης στο δημιούργημά τους.

Τα συναισθήματα παρουσιάζονται συχνά ως το υλικό από το οποίο κατασκευάζονται οι κορυφές και οι χαράδρες της ζωής και διευρύνοντας τα προσωπικά όρια καθορίζεται επί της ουσίας ο δρόμος προς τον ουσιαστικό πυρήνα του καθενός. Κι αυτός ενυπάρχει χωρίς την ανάγκη ανάλυσης.

Η συναισθηματική ευθύτητα που ο καθένας αντιμετωπίζει τον άνθρωπο που έχει στη ζωή του δεν μπορεί να ερμηνευθεί και δε χρειάζεται να περάσει αυτό το τεστ, αρκεί και οι δύο να ξέρουν. Εκείνοι ήξεραν πως είναι ερωτευμένοι. Εκείνοι ήξεραν πως αγαπιούνται. Θέλησαν μονάχα το χρόνο και το χώρο για να ανατροφοδοτήσουν μία σχέση που «θάβεται» συχνά στη μιζεριάκη καθημερινότητα και χάνει το βαθύτερο νόημα της ύπαρξής της. Ήταν όμως ερωτευμένοι.