Όσα με έμαθαν οι («χρυσοί» και μη) αθλητές μας αυτό το καλοκαίρι

Τα 5 μετάλλια του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος στίβου έφεραν την Ελλάδα στην τρίτη θέση στον πίνακα της κατάταξης των χωρών στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στίβου, σε ένα καλοκαίρι που γέμισε με επιτυχίες για τον ελληνικό αθλητισμό. Ο Λευτέρης Πετρούνιας κατέκτησε το 6ο του χρυσό μετάλλιο σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Γυμναστικής την Κυριακή, 21 Αυγούστου, ενώ στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα υγρού στίβου, ο Απόστολος Χρήστου κατέκτησε ένα χρυσό κι ένα αργυρό μετάλλιο και ο Κρίστιαν Γκολομέεβ πήρε το χάλκινο μετάλλιο στα 50 μ. ελεύθερο. Σε αυτά πρόσθεσε και 4 μετάλλια στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κωπηλασίας, αλλά και το χάλκινο των γυναικών της καλλιτεχνικής κολύμβησης. Αυτός ήταν ένας Αύγουστος γεμάτος επιτυχίες.

Εκεί που άλλοι μπορεί να βλέπουν εθνική υπερηφάνεια και λόγους να τη νιώσουν, εγώ βλέπω τεράστιες, προσωπικές κατακτήσεις που πάντα έρχονται με πολλή προσωπική θυσία. Βλέπω ότι μπορείς να ονειρεύεσαι και αν έχεις επιμονή κι υπομονή, τα όνειρά σου τα κατακτάς. Εσύ. Το έθνος το οποίο «γεμίζεις υπερηφάνεια» συνήθως σε θυμάται αφού τα καταφέρεις. Και στρέφει την προσοχή του πάνω σου για να αντλήσει από το δικό σου φως για να σε ξεχάσει όταν πάλι μπεις για προπόνηση μακριά από τους αγώνες.

Το φως που εξέπεμψαν τα πρόσωπα αυτού του Πρωταθλήματος Ευρωπαϊκού Στίβου ήταν έντονο και καθαρό και φώτισε με ειλικρίνεια όλη την πραγματικότητα που συχνά αγνοούμε για την καθημερινότητα που βιώνουν οι αθλητές πριν βάλουν τη γαλανόλευκη στολή τους και ανέβουν στο βάθρο.

Το παράδειγμα της Αντιγόνης Ντρισμπιώτη και του απίστευτου αγώνα της, είναι ενδεικτικό. Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη επέστρεψε στο βάδην στα 27 της χρόνια, ενώ είχε σταματήσει τον αθλητισμό από τα 19 της. Το έκανε για τον εαυτό της κι ένα στοίχημα με έναν φίλο της την έκανε να στραφεί ξανά στον πρωταθλητισμό. Τα πρωινά δούλευε στην οικογενειακή της επιχείρηση στην Καρδίτσα και τα βράδια προπονούνταν.

Όταν έφτασε να τερματίσει 8η στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, κόντεψε να χάσει την Ολυμπιακή υποτροφία επειδή είχε μπει ηλικιακό όριο στους αθλητές που θα έπαιρναν χρήματα από την Ολυμπιακή Επιτροπή. Όταν τερμάτισε 4η στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στίβου είχε γράψει στο Instagram: «Δεν ξέρω πώς θα τελειώσει η ιστορία μου, αλλά δεν θα γράψει πουθενά “τα παράτησε”».

Κατακτώντας τα 2 χρυσά μετάλλια στο βάδην, η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη κατέκτησε στόχους που είχε βάλει η ίδια στον εαυτό της, στόχους που ονειρεύτηκε, στόχους που δεν θα πετύχαινε αν η οικογένεια της δεν ήταν αυτή που την στήριξε ουσιαστικά επιτρέποντάς της να λείψει για μήνες από τη δουλειά της στην οικογενειακή επιχείρηση, για να προχωρήσει. Η οικογένεια, ο προπονητής της, ο σύζυγός της, οι δικοί της άνθρωποι, ο εαυτός της για τον οποίο η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη είχε αποφασίσει ότι δεν θα τα παρατήσει. Η ίδια για τον εαυτό της. Το μάθημα της επιμονής της, πολύτιμο σε πολλά επίπεδα.

Τα μόνα εμπόδια που μπορεί τελικά να είναι ανυπέρβλητα είναι αυτά που εσύ θέτεις στον εαυτό σου.

Οι μόνοι στόχοι που αξίζει να κυνηγήσεις είναι αυτοί που σε κάνουν να νιώθεις χαρούμενη. Και όταν νιώθεις ότι αδικείσαι, να αντιδράς. Όπως έκανε και η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη, όταν κόντεψε να χάσει την Ολυμπιακή Υποτροφία. Τα κατάφερε και τότε και τώρα. Και η επιτυχία της είναι όλη δική της.

Σου είπα πριν ότι οι στόχοι που θέτεις εσύ στον εαυτό σου είναι οι σημαντικοί. Για την Κατερίνα Στεφανίδη, ο στόχος ήταν «να μην πονάω», όπως είπε η ίδια με ειλικρίνεια μετά την κατάκτηση του αργυρού μεταλλίου της στο άλμα επί κοντώ.

Η Κατερίνα Στεφανίδη με το πλατύ χαμόγελο που «δεν μασάει τα λόγια της» διακρίνεται για κάτι μάλλον περισσότερο κι από τις αθλητικές της επιδόσεις. Για την αισιοδοξία της και τον τρόπο που στηρίζει με πάθος τους συναδέλφους της, αθλητές.

«Νομίζω γίνεται πολύ καλή δουλειά στην Ελλάδα στα τεχνικά αγωνίσματα. Ακόμη και στο βάδην, το οποίο είναι αντοχής, αλλά θεωρώ το πιο τεχνικό από τα αγωνίσματα αντοχής. Γι’ αυτό βγαίνουν η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη και ο Μίλτος Τεντόγλου», είπε μετά τη νίκη της, μην παραλείποντας να αναφερθεί στους συναθλητές της από την πρώτη στιγμή. Η Κατερίνα Στεφανίδη είχε μόλις γράψει τη δική της ιστορία στον αθλητισμό αφού έγινε η πρώτη αθλήτρια του επί κοντώ που έχει καταφέρει να κατακτήσει 4 μετάλλια σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στίβου. Κι όμως είχε στο νου της να μιλήσει για τους άλλους.

Το ίδιο έκανε και με μία ανάρτησή της σε Instagram Stories της μετά το δεύτερο χρυσό της Αντιγόνης Ντρισμπιώτη. Με χιούμορ, αλλά και αληθινή χαρά έγραψε το πιο πρωτότυπο συγχαρητήριο μήνυμα: «Έχω πάρει 4 μετάλλια σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα από το 2014 και η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη πήρε 2 σε μία εβδομάδα».

Η Κατερίνα Στεφανίδη με μαθαίνει κάθε φορά, διαχρονικά, την συναδελφική αλληλεγγύη. Αυτή που σε οδηγεί να αναγνωρίζεις τα επιτεύγματα των άλλων, να τα χαίρεσαι, να τα γιορτάζεις.

Κι αν η Κατερίνα Στεφανίδη με μαθαίνει αυτό, ο Μίλτος Τεντόγλου «διδάσκει» τη χαρά του να αγαπάς αυτό με το οποίο καταπιάνεσαι. Ο άνθρωπος που έχει απαντήσει σε συνέντευξή του στο SPORT24 ότι βαριέται ακόμα και τις προπονήσεις, χαίρεται και τα δίνει όλα την ώρα των αγώνων του. Είναι η επιτομή του coolness, παρά το απίστευτο ταλέντο του και τη βαθιά γνώση του αθλήματός του. Ο Μίλτος Τεντόγλου είναι ο άνθρωπος που θα διακόψει τις δηλώσεις του για να φωνάξει μαζί με το κοινό στο στάδιο, είναι εκείνος που θα παραδεχτεί τους αντιπάλους του και την αξία τους κι είναι κι εκείνος που θα μας πει με τον τρόπο του «Πώς κάνετε έτσι; Τη δουλειά μου κάνω».

Ένας «ιπτάμενος» αθλητής απόλυτα προσγειωμένος, που με διδάσκει ότι σημασία έχει να χαίρεσαι. Αν δεν χαίρεσαι, αν δεν γελάς, αν δεν απολαμβάνεις κάθε στιγμή της επιτυχίας σου, τότε τι αξία έχει;

Η ψυχική σου υγεία είναι αυτή που πρέπει να είναι προτεραιότητα. Ο Εμμανουήλ Καραλής μπορεί να μην πήρε κάποιο μετάλλιο σε αυτό το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου, αλλά τα λόγια του στα social media, μέσα από τα οποία εξήγησε γιατί σταματά για λίγο καιρό τους αγώνες, ήταν ένα ακόμα δίδαγμα του «χρυσού» αυτού καλοκαιριού.

Ο Εμμανουήλ Καραλής, ο άνθρωπος που στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο ζέστανε με το χαμόγελό του τις καρδιές μας, ψάχνει να βρει αυτό το χαμόγελο ξανά.

Και κάνει αυτό που όλοι μας πρέπει να κάνουμε όταν νιώθουμε ότι έχουμε χάσει τον εαυτό μας. Μία παύση. Κι αυτό είναι ένα μάθημα που δεν πρέπει κανείς μας να ξεχάσει.

«Μετά από έναν τραυματισμό που υπέστη κατά τη διάρκεια της σεζόν στον κλειστό στίβο, ακολούθησαν μια σειρά από περιστατικά που κατάφεραν να μειώσουν εντελώς το ηθικό μου.

Για πρώτη φορά φέτος έπαθα μια πλήρη κρίση πανικού που κατά συνέπεια με έκανε να βυθιστώ στο άγχος και την κατάθλιψη για αρκετό καιρό. Πίεσα τον εαυτό μου πολύ σκληρά για να ανατρέψω αυτήν την κατάσταση, αλλά αυτό έκανε τα πράγματα χειρότερα και ατυχή, ο κακός Manolo κυριάρχησε και ανέλαβε.

Ανάγκασα τον εαυτό μου να συνεχίσει τη σεζόν και προσπάθησα να είμαι θετικός και να απολαμβάνω τους αγώνες όπως κάνω, αλλά πάντα ένιωθα χαμένος και χωρίς κίνητρο.

Είμαι κουρασμένος και νιώθω εντελώς εξαντλημένος. Τελειώνω τη σεζόν μου εδώ. Χρειάζομαι λίγη ξεκούραση και πρέπει να επικεντρωθώ στην ψυχική μου υγεία για λίγο. Πρέπει να κάνω ένα διάλειμμα για να ανακτήσω το χαμόγελό μου», έγραψε ο Εμμανουήλ Καραλής.

Οι αθλητές του σήμερα δεν είναι κάποια μακρινά πρότυπα, που κάθε κάποια χρόνια βγαίνουν στον αγωνιστικό χώρο και κάνουν κάτι που μοιάζει ακατόρθωτο να φαίνεται απλό.

Είναι άνθρωποι που πονάνε, που κουράζονται σωματικά και ψυχολογικά και που πλέον μιλάνε γι’ αυτή την κούραση απενοχοποιημένα. Είναι πρότυπα πιο ανθρώπινα από ποτέ.

Αυτά με τα οποία μπορείς να ταυτιστείς, αυτά τα οποία δεν γίνονται κάποιοι εθνικοί ήρωες, με υποκρισία, αλλά προσωπικοί ήρωες δικοί σου και δικοί μου όταν νιώθεις κουρασμένος, όταν νιώθεις ότι απλά αυτό που θες είναι να μην πονάς, όπως είπε και η Κατερίνα Στεφανίδη, όπως λένε πολλοί αθλητές τα τελευταία χρόνια.

Κι ύστερα ήρθε η Ελίνα Τζένγκο, που στα 19 της χρόνια κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο ακόντιο, να μάς θυμίσει με τη δική της κατάκτηση, την αρχή αυτού του κειμένου. Τα τεράστια εμπόδια που οι παραπάνω, μία χούφτα άνθρωποι, πρέπει να ξεπεράσουν για να βρεθούν στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου. Εμπόδια που τους θέτει η ίδια τους η χώρα, που μετά γίνεται εθνικά υπερήφανη για εκείνους. Εμπόδια που δείχνουν ότι στην Ελλάδα, ο αθλητισμός συνεχίζει να αντιμετωπίζεται ως χόμπι, όταν τα σπορ με τα οποία καταπιάνεσαι, δεν είναι τα πιο δημοφιλή.

«Όποιος ασχολείται με τον πρωταθλητισμό έχει αντιμετωπίσει δυσκολίες. Προπονούμαστε σε άθλια γήπεδα και μέχρι να φθάσουμε σε αυτό το σημείο δεν μας βοηθάει κανείς, οπότε μας στηρίζουν οικονομικά οι γονείς μας. Σίγουρα αντιμετωπίσαμε δυσκολίες, αλλά είμαστε εδώ και έχουμε ανταμειφθεί με το χρυσό μετάλλιο», είπε η Ελίνα Τζένγκο στον Alpha λίγο μετά την κατάκτηση του χρυσού στο ακόντιο.

Η αθλήτρια όμως είχε να αντιμετωπίσει κι άλλα εμπόδια. Η νεαρή αθλήτρια γεννήθηκε στην Ελλάδα από Αλβανούς γονείς και τις τελευταίες μέρες έχει γίνει viral μία εξομολόγησή της για τις δυσκολίες που είχε αντιμετωπίσει για να πάρει την ελληνική υπηκοότητα.

«Το 2018, έφτασα κι εγώ στα όρια μου! Δυο χρόνια πριν είχα κάνει πανελλήνιο ρεκόρ, όμως, στη συνέχεια έμεινα “κολλημένη” στην ίδια κατάσταση. Δεν μπορούσα να αγωνιστώ σε καμία διοργάνωση εκτός Ελλάδας γιατί δεν είχα την υπηκοότητα. Κάθε μέρα έκλαιγα και στεναχωριόμουν. Ξεσπούσα στους γονείς μου και εκείνοι με άκουγαν υπομονετικά. Ήταν δύσκολο γι’ αυτούς να το αντιμετωπίσουν. Σήμερα που το σκέφτομαι, μετανιώνω που τους δυσκόλεψα τόσο τη ζωή. Τους ευχαριστώ πολύ για την υπομονή και την στήριξή τους εκείνη την περίοδο», είχε πει η Ελίνα Τζένγκο.

«Τότε, δεν υπήρχε χειρότερο συναίσθημα από αυτό που ένιωθα. Να γεννιέσαι στην Ελλάδα, να μεγαλώνεις σ’ αυτήν και να αισθάνεσαι ξένος. Ναι, οι γονείς μου είναι από την Αλβανία. Δεν θα το αρνηθώ, ούτε θα νιώσω ντροπή να το πω. Ούτε θα κρύψω ότι νιώθω και Αλβανίδα. Γεννήθηκα, όμως, στην Ελλάδα. Και την Ελλάδα την αγαπώ!», πρόσθετε η ίδια.

Η Ελίνα Τζένγκο φορώντας τη στολή της Ελλάδας μάς ανοίγει ένα ακόμα παράθυρο στη ζωή ανθρώπων που χρειάστηκε να παλέψουν περισσότερο για να αποδείξουν ότι αξίζουν, κόντρα στα στερεότυπα και τον ρατσισμό που υπάρχει ακόμα στην κοινωνία μας και που μεταφράζεται σε κάτι hashtags του αίσχους #notmynationalteam και τα συναφή.

«Δεν μας βοηθάει κανείς» είπε η Ελίνα Τζένγκο κι αυτή είναι μία αλήθεια με την οποία ερχόμαστε όλο και πιο συχνά αντιμέτωποι τα τελευταία χρόνια κάθε φορά που οι αθλητές μας μιλάνε μπροστά στις κάμερες. Δεν μας βοηθάει κανείς, αλλά μας βοηθάμε εμείς, θα μπορούσαν να πουν. Αν κάτι κάνει περισσότερο από ποτέ πρότυπα τους αθλητές μας, αν κάτι μπορεί να μας γεμίσει υπερηφάνεια για έναν αγώνα που δεν είναι δικός μας, ούτε θα γίνει ποτέ, είναι το γεγονός ότι μας δείχνουν με κάθε τρόπο ότι κανένα όνειρο δεν είναι μάταιο.

Ό,τι αν το θες και αν το προσπαθείς κι αν δεν το βάζεις κάτω, μπορείς να δώσεις τους αγώνες σου για σένα, μπορείς να παλέψεις τα εμπόδια για σένα, μπορείς να τα προσπεράσεις για σένα και μπορείς να τα καταφέρεις για σένα και τελικά για όλους όσοι χρειάζονται αυτή τη μικρή ενθάρρυνση.

Και γι’ αυτό, επειδή μας κάνουν να πιστέψουμε ξανά στα όνειρά μας, τους ευχαριστούμε από καρδιάς.