Όταν πήρα την απόφαση να νηστέψω
- 10 ΑΠΡ 2015
Πριν από αρκετά χρόνια και με αφορμή έναν προσωπικό μου λόγο και αρκετότερα ενδιαφερόμενη πάνω στη θρησκεία, πήρα τη μεγάλη απόφαση να νηστέψω. 40 μέρες. Χωρίς κρέας.
Όταν ανακοίνωσα την απόφασή μου, κανείς δεν πίστευε ότι θα τα κατάφερνα, για τον βασικότερο λόγο ότι έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στα κρέατα. Μάλιστα, όσοι με γνωρίζουν καλά ξέρουν πως όσες κουζίνες και αν δοκιμάσω, για πάντα στην καρδιά μου βρίσκονται τα σουβλάκια.
Την απόφαση την πήρα αμέσως και συνήθως όταν είμαι τόσο αποφασιστική το αποτέλεσμα είναι σχεδόν πάντα το επιθυμητό.
Η πρώτη μέρα της νηστείας ήταν η Καθαρά Δευτέρα, όπου δεν αποτέλεσε κανένα δείγμα για το αν θα τα καταφέρω στη συνέχεια αφού κάθε χρόνια οι περισσότεροι επιλέγουμε να τηρούμε την παράδοση και να τρώμε σαρακοστιανά εδέσματα.
Οι πειρασμοί
Οι μέρες περνούσαν και όταν ζεις σε μια κοινωνία όπου όλοι οι πειρασμοί είναι μπροστά σου, έτσι κι εγώ ήρθα αντιμέτωπη με αυτούς. Πρώτη και αέναη πρόκληση ήταν οι παραγγελίες στη δουλειά. Όταν δουλεύεις σε μια περιοχή όπως το Παγκράτι, όπου έχεις πολύ καλές ψησταριές σε κοντινή ακτίνα, είναι πολύ εύκολο να πεις ”αντίο” στο σπιτικό φαί και να ”αφιερωθείς” σε ο,τιδήποτε ψητό κρέας στα κάρβουνα.
Οι συνάδελφοι, λοιπόν, παρήγγειλαν και επειδή ήξεραν ότι πάντα ήθελα κάτι κι εγώ με ρωτούσαν τι θέλω να παραγγείλω. ”Εμ, ξέρετε, νηστεύω”, τους έλεγα και μετά το αρχικό ”σοκ” ακολουθούσαν οι κλασσικές ερωτήσεις.
Κάθε μεσημέρι φίλη μου, έβλεπα τους άλλους να τρώνε το σουβλάκι τους και να έχει μοσχομυρίσει όλη η κουζίνα. Εγώ, ωστόσο, δεν μπήκα καν στον πειρασμό να φάω λίγο. Να πω ”πόσο δύσκολη είναι η νηστεία” ή να μετανιώσω για την απόφασή μου. Ήξερα ότι μετά από ένα διάστημα, θα επανερχόμουν στις διατροφικές μου συνήθειες.
Κάπως έτσι και με πολύ χιούμορ από την πλευρά μου, αφού πήγαινα και μύριζα τα κρέατα των άλλων, πέρασαν οι εβδομάδες. Για να είμαι ειλικρινής, πέρασαν τόσο γρήγορα που ελάχιστα θυμάμαι από εκείνη την περίοδο.
Τα ”δύσκολα” ξεκίνησαν τη Μεγάλη Εβδομάδα. Λόγω έλλειψης σιδήρου και επειδή η νηστεία εκείνη την εβδομάδα ήταν αυστηρότερη άρχισα να νιώθω έντονη κόπωση και ζαλάδες. Αν σήμερα το ζούσα αυτό, μάλλον θα ”έσπαγα” τη νηστεία. Το Μεγάλο Σάββατο ήρθε και μετά την πρώτη Ανάσταση έφαγα την αγαπημένη μου λιχουδιά. Kinder έκπληξη!
Αργότερα άρχισα να δοκιμάζω την μαγειρίτσα και το ψητό κρέας. Μου είχε λείψει δε λέω, αλλά ουσιαστικά το θέμα δεν ήταν το κρέας. Αλλά να καταφέρω να μείνω σταθερή σε μια απόφασή μου και να την κρατήσω μέχρι τέλους.
Μέσα από αυτήν τη διαδικασία, κατάλαβα μεταξύ των άλλων ότι πρώτα από όλα πρέπει να συγχωρήσουμε εμείς τον εαυτό μας και να μη ζητάμε άφεση αμαρτιών από τον θεό. Ότι δεν έχει σημασία αν τη Μεγάλη Παρασκευή θα φάμε κρέας αλλά πώς συμπεριφερόμαστε σε εμάς και στους άλλους.
