Όταν ψάχνεις τον νονό στο Silver Alert και στην Αγγελική Νικολούλη

Αν ανήκεις στην άλλη κατηγορία των ξεχασμένων βαφτιστηριών join the club. Ήρθε η στιγμή να μιλήσουμε για αυτό το θέμα που σε αρκετούς από εμάς μας έχει φέρει μεγάλη απογοήτευση.

Ας ξεκινήσουμε από την επιλογή που έκαναν οι γονείς μας στο θέμα της νονάς/ου. Πολλές φορές, όπως και στη δική μου περίπτωση, ο νονός ήταν και εκείνος που είχε παντρέψει το ζευγάρι. Άρα θέλοντας και μη, τον ”φορτωνόσουν” με την πολύ μεγάλη πιθανότητα μετά τη βάφτιση να μην μπει καν στη διαδικασία να σε επισκεφτεί ξανά. Άλλωστε, πολλές φορές αυτού του είδους οι κουμπαριές προέκυπταν από ένα είδος ”υποχρέωσης”.

Σήμερα ευτυχώς αυτό το έθιμο έχει αρχίσει να εκλείπει με αποτέλεσμα η επιλογή των νονών να είναι ορθότερη.

Γονείς, θα σας συμβούλευα να εφαρμόσετε την τεχνική του κάστινγκ και όχι πάνω στον ενθουσιασμό σας να λέτε αμέσως ”ναι” στην πρόταση για κουμπαριά. Γιατί πρόκειται για μια επιλογή που αφορά έναν άλλον άνθρωπο. Το αγγελούδι σας

Το ξεκίνημα της ζωής μου δεν ήταν και το καλύτερο που θα μπορούσε να έχει ένα παιδί. Η απώλεια ενός γονιού αφήνει δυσαναπλήρωτο κενό και αναζητάς την αγάπη από τους γύρω σου. Όσο μεγάλωνα σκεφτόμουν ότι αφού δεν είναι στη ζωή ο πατέρας μου, τότε γιατί είναι απών και ο ”πνευματικός” μου πατέρας; Το ηλικιακό κενό ανάμεσά μας είναι μικρό και ειδικά από έναν νέο άνθρωπο περίμενα να αφενός να είναι παρών στη ζωή μου και αφετέρου να με καταλάβει. Κάτι που ποτέ δεν έκανε.

Αρκετές φορές έπιανα τον εαυτό μου να αναρωτιέται τι θα του έλεγα αν τον έβρισκα μπροστά μου. Πολλές φορές θέλησα να τον βρίσω και να του δείξω πόσο πολύ πληγώθηκα από τη στάση του.

Όταν ήρθε εκείνη η στιγμή, όμως. δεν έβρισα. Είχα απορία τι θα μου έλεγε. Πώς θα αντιδρούσε. Αν θα δικαιολογούσε τον εαυτό του. Αν θα ζητούσε έστω συγγνώμη. Το μόνο που έκανε ήταν να μου πει ότι είχα δίκιο. Λες και δεν το ήξερα. Η συγγνώμη, φυσικά, έλειπε από το λεξιλόγιό του. Μου είπε ότι θα τα ξαναπούμε αλλά ήξερα μέσα μου ότι ήταν καθαρά για τυπικούς λόγους. Προαίσθημα το οποίο επιβεβαιώθηκε στην πορεία. Έχουν περάσει 10 χρόνια από τότε που τον είδα.

Στα τηλέφωνά μου ποτέ δεν απάντησε, ποτέ δεν με έψαξε στα social media αν και είναι φανατικός χρήστης τους. Κάποτε μια συγγενής του, είπε πως εγώ έπρεπε να κάνω πάντα κινήσεις να μιλάμε. Η αντίδρασή μου, ήταν απλά να γελάσω.

Ας είμαστε ειλικρινείς. Η αδιαφορία είναι ένα είδος απόρριψης και πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται να τη διαχειριστούν. Ειδικότερα όταν είναι σε μικρή ηλικία. Μετά απλά συνηθίζεις. Την έλλειψη συναισθημάτων, την αδιαφορία ή με πολύ απλά λόγια το ”γράψιμο”. Κάποτε με ένοιαζε, γιατί μου έλειπε η παρουσία του, μια ευχή στη γιορτή μου ή στα γενέθλιά μου. Δεν ήταν το δώρο, ούτε κάποιο χρηματικό ποσό. Αυτά τα κάλυπτε η μητέρα μου.

Τώρα δε με νοιάζει. Ούτε εκείνος, ούτε τι κάνει, τίποτα. Γιατί μέσα από όλο αυτό έμαθα ότι κάποιους ανθρώπους δεν τους επιλέγουμε

Απλά τυχαίνει να τους ”κληρονομούμε” είτε λόγω συγγένειας, είτε από επιλογές άλλων. Από ένα σημείο και έπειτα, τους ανθρώπους που μας πλαισιώνουν τους επιλέγουμε εμείς. Και αυτό είναι ένα δείγμα εξέλιξης και ωριμότητας.

Σε αυτό στέκομαι και είναι κάτι που συμβουλεύω να κάνεις κι εσύ αν βρέθηκες στη δική μου θέση. Αν τυχόν είσαι μια αμελής νονά, απλά πάρε ένα τηλέφωνο. Αυτό και μόνο είναι υπεραρκετό.