Όχι άλλα τηλεοπτικά απολιθώματα
- 28 ΜΑΡ 2016
Κάτι σίγουρα δεν πάει καλά με την Ελληνική Τηλεόραση. Όπου και να γυρίσεις το μάτι σου (ή το τηλεκοντρολ για να είμαστε ακριβείς) πέφτεις πάνω σε απολιθώματα του παρελθόντος. Ο Γρηγόρης Αρναούτογλου κάνει talk show αλά Αμερικάνα, η Ράνια Θρασκιά παρουσιάζει το Joy (ότι νά'ναι), η Ελένη Μενεγάκη κάνει ακόμα τον ίδιο 'καφέ', ακόμη κι αυτός ο ταλαίπωρος ο Πέτρος Κωστόπουλος κάνει την ίδια εκπομπή που ξεκίνησε το 1993, απλά με άλλο τίτλο κάθε φορά (αλήθεια, υπάρχει βίντεο στο you tube που το επιβεβαιώνει!) Θα πεις, ε δεν είναι και τόσο μεγάλοι οι άνθρωποι να τους πεις απολιθώματα. Σαφώς, ηλικιακά δεν είναι, σε τηλεοπτικό χρόνο όμως, αυτό το επαναλαμβανόμενο μοτίβο, από το ίδιο πρόσωπο, αενάως εμφανιζούμενο στους τηλεοπτικούς δέκτες, έχει τη φρεσκάδα του T-Rex στο Μητροπολιτικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας.
Είναι τόσο κενοί και άχρηστοι τηλεοπτικά οι “Αρναούτογλου” της βαλτωμένης τηλεοπτικής πραγματικότητας που ανακυκλώνουν τις ίδιες συνταγές, με τους ίδιους ανθρώπους και τις ίδιες απαρχαιωμένες αντιλήψεις, αγνοώντας το reality της υπόθεσης.
Δεν γίνεται ρε παιδί μου να αλλάζουν γύρω μας τα πάντα, το ίδιο το σύμπαν κι εμείς, εν έτει 2016, να βλέπουμε τον Σφακιανάκη να λέει ακόμα τις ίδιες ακατάληπτες ανοησίες με δόσεις ψευτοφιλοσοφημένου μαθήματος ζωής, πασπαλισμένες με λίγο ρατσισμό ετσι για το ‘εκσυχρονισμένο’ της υπόθεσης. Δεν είναι ο Σφακιανάκης το πρόβλημα, τις ίδιες βλακείες έλεγε πάντα, προσαρμοσμένες ανάλογα την επικαιρότητα που θα τον έκανε… “επίκαιρο”. Κάποτε ήταν οι εθνικιστικές κορώνες περί Ημίων, τώρα είναι οι πρόσφυγες, αύριο θα είναι κάτι άλλο. Το πρόβλημα είναι ο τηλε-άνθρωπος που του δίνει το βήμα. Είναι τόσο κενοί και άχρηστοι τηλεοπτικά οι “Αρναούτογλου” της βαλτωμένης τηλεοπτικής πραγματικότητας που ανακυκλώνουν τις ίδιες συνταγές, με τους ίδιους ανθρώπους και τις ίδιες απαρχαιωμένες αντιλήψεις, αγνοώντας το reality της υπόθεσης. Reality είναι το εδώ και το τώρα κι όχι το προβληματικό φορμά σελεμπριτοπαρακολούθησης που τείνει να εξαφανιστεί από τις τηλεοπτικές οθόνες παγκοσμίως(ευτυχώς). Με αυτό το ‘εδώ’ και κυρίως με το ‘τώρα’ είναι που έχει χάσει επαφή η τηλεόραση ειδικά στην Ελλάδα.
H Ρούλα σωστή επαγγελματίας, έχει υπάρξει πρωτοπόρος για τα ελληνικά τηλεοπτικά δεδομένα και κάποια στιγμή όταν το πράγμα έγινε σούπα, αποσύρθηκε πίσω από τις κάμερες, προς τιμήν της.
Κι εκεί που νόμιζες οτι τα είχες δεί κι ακούσει όλα, σκάει σα βόμβα η τηλεοπτική είδηση της χρονιάς: Η Ρούλα επιστρέφει στην τηλεόραση με το Bravo Ρούλα. Δύο Ρούλες δηλαδή μέσα στην ίδια πρόταση. Έτσι είναι όμως, όταν έχεις κάνει υπερβολικά επιτυχημένη τηλεόραση για πάνω από 15 χρόνια, θες να κάνεις comeback ακόμη κι αν στην ουσία δεν έφυγες ποτέ. Ποιά είναι η αυτή η ανάγκη του τηλεοπτικού τοπίου που επιτάσει την αναβίωση ενος μπουρλεσκ -ο θεός να το κάνει- νεοτσιρκολέ μπαρόκ αισθητικής βραδυνού σόου; Ας μην κοροϊδευόμαστε, αυτό ήταν το Bravo της Ρούλας πριν 20 χρόνια, στα σκαλιά του δημαρχείου της Σύρου με μοντέλα να παρελαύνουν , τη Ρούλα με την Ελένη Μενεγάκη guest star να τραγουδούν παράφωνα και τον Ricky Martin για κερασάκι στην τούρτα. Οι κοινωνιολόγοι πάντα υποστήριζαν ότι η μάζα, ο λαός, το πολύπαθο τηλεοπτικό κοινό θα πω εγώ, επιζητά αντίδοτο στα προβλήματα και στην καθημερινότητα μέσα από φαντασμαγορία και σόου και στυλ αντί ουσίας. Η Ρούλα Κορομηλά όμως θα έπρεπε να ξέρει καλύτερα.
Σαν ξεχασμένο μεγαλείο που διηγώντας το να κλαις, είναι πλέον πιθανότερο ο κόσμος μας να μην έχει ανάγκη ένα Bravo πια, γιατί πολύ απλά πέρασε η εποχή του.
Σωστή επαγγελματίας, έχει υπάρξει πρωτοπόρος για τα ελληνικά τηλεοπτικά δεδομένα και κάποια στιγμή όταν το πράγμα έγινε σούπα, αποσύρθηκε πίσω από τις κάμερες, προς τιμήν της. Έχει κάνει τα πάντα, τα πάντα που της επέτρεπε η μικρή ‘αγορά’ της ψαροκώσταινας και τα έκανε με επιτυχία. Γιατί να ακυρώσει τώρα, την ωριμότητα με την οποία αντιμετώπισε τη ζωή και την καριέρα της; Σαν ξεχασμένο μεγαλείο που διηγώντας το να κλαις, είναι πλέον πιθανότερο ο κόσμος μας να μην έχει ανάγκη ένα Bravo πια, γιατί πολύ απλά πέρασε η εποχή του. Είναι πολλά τα 20 χρόνια και δεν γίνεται να πιστεύει η Ρούλα ή οι ιθύνοντες-αστροπελέκια του ‘Έψιλον’ ότι θα προσφέρει κάτι καινούριο μια συνταγή μπαγιάτικη και ξεπερασμένη. Όταν στην Αμερικάνικη τηλεόραση -που πάντα δείχνει τον δρόμο και τις πραγματικές τάσεις- άλλαξαν ακόμη και τα πανίσχυρα “τσιμεντένια” φορμά των βραδυνών talk show με rotation παρουσιαστών και lip sync battles να αντικαθιστούν τα παλιά musical guests κομμάτια της σκαλέτας. Ο David Letterman, ο Jay Leno κι άλλοι κορυφαίοι αποχωρούν όντας στην κορυφή και δίνουν χώρο στους νεώτερους ταλαντούχους διαδόχους. Το ίδιο έκανε και η Ρούλα κάποτε. Ας μην καταλήξει σαν τη Madonna, βιονική κλόουν με κορμί τριαντάρας σκιά του ένδοξου “προχώ” εαυτού της, να τραγουδάει μισομεθυσμένη στα live της για τον γιο που προτίμησε να ζήσει με τον πατέρα του, σα να ήταν κακομοίρα καλεσμένη στο Πάμε Πακέτο. Κρίμα είναι, αν με ρωτάτε.
