Παρουσιαστής ζητάει από την πρώτη βραβευμένη γυναίκα ποδοσφαιριστή να κάνει twerking. Σεξισμός-Χιούμορ:1-0
- 4 ΔΕΚ 2018
Αυτός ο αγώνας δεν ήταν σαν τους άλλους. Ποδοσφαιρικός μεν, αλλά όχι σε τυπικό γήπεδο. Ήταν καμουφλαρισμένος, κανείς δεν περίμενε αυτή τη επίθεση. Τα δίχτυα ήταν απροστάτευτα. Στήθηκε αυτοσχέδια, στη λαμπερή σκηνή του Grand Palais στο Παρίσι. Στις «κερκίδες», αντί για απλούς φιλάθλους, οι πιο διάσημοι ποδοσφαιριστές του πλανήτη. Υποτίθεται ότι θα ήταν μία φιλική και πάνω απ' όλα πολιτισμένη διοργάνωση, μια γιορτή του ποδοσφαίρου. Κανείς δε φορούσε τα παπούτσια του, κανείς δεν είχε κάνει προπόνηση. Αλλά έγινε ματς. Βασικοί αντίπαλοι ένας επιθετικός παρουσιαστής και μία παίκτρια σε θέση άμυνας. Οι διαιτητές μέτρησαν ένα γκολ κι ένα φάουλ.
Ο θεσμός της Χρυσής Μπάλας είναι μία ποδοσφαιρική διάκριση που απονέμεται κάθε χρόνο στους καλύτερους ποδοσφαιριστές της σεζόν, μετά από ψηφοφορία του γαλλικού περιοδικού France Football, στην οποία παίρνουν μέρος εκατοντάδες δημοσιογράφοι απ’ όλο τον κόσμο. Από το 1956, που δημιουργήθηκε, μέχρι και χθες, ήταν αυστηρά αντρική υπόθεση. Οι γυναίκες που παρευρίσκονταν στην τελετή και την ομόρφαιναν με την παρουσία τους ήταν κυρίως WAGS, δηλαδή σύζυγοι και σύντροφοι των αθλητών πρωταγωνιστών, επίτιμων καλεσμένων και διεκδικητών του τίτλου.
Ώσπου η Ada Hegerberg, η 23χρονη striker της γυναικείας ομάδας της Lyon, περνάει στην ιστορία ως η πρώτη γυναίκα που κατακτά Χρυσή Μπάλα.
Μία βράβευση σπουδαία, συγκινητική για ένα κορίτσι από τη Νορβηγία. Να καταφέρνεις αυτό που καμία άλλη δεν μπόρεσε, όχι γιατί δεν ήταν ικανή, αλλά γιατί οι εποχές και οι συνθήκες δεν ήταν ευνοϊκές για κάτι τέτοιο. Θα μου πεις «παρακολουθείς γυναικείο ποδόσφαιρο και είσαι τόσο σίγουρη γι’ αυτό;». Θα σου απαντήσω πως όχι, δεν παρακολουθώ, αλλά ναι, είμαι απόλυτα σίγουρη γι’ αυτό, όπως και για το ότι δεν είναι καθόλου τυχαίο πως αυτή η βράβευση γίνεται το 2018, τη χρονιά που αναδύθηκε το κίνημα #MeToo κι όλη αυτή η πρωτόγνωρη δημόσια συζήτηση περί ισότητας των φύλων.
AP Photo/Christophe Ena
Η Ada Hegerberg σηκώνει στα χέρια της τη Χρυσή Μπάλα.
Εκείνη είναι απόλυτα ευτυχισμένη, χαλαρή, έχει βάλει το πιο σημαντικό γκολ της καριέρας της και πανηγυρίζει χωρίς δεύτερη σκέψη. Νιώθει ότι κανείς και τίποτα δεν μπορεί να χαλάσει τη στιγμή. Αν ήταν μέσα στο γήπεδο, ιδρωμένη, λαχανιασμένη, με τριμμένα γόνατα και μυς πρησμένους από το τρέξιμο, θα ήξερε πως ο πιο επιθετικός της αντίπαλος, η πιο σκληρή παίκτρια της απέναντι ομάδας θα σεβόταν τη στιγμή της. Θα την άφηνε να χαρεί αυτό που πέτυχε. Θα σεβόταν.
Κι όμως, έρχεται από ‘κει που δεν το περιμένεις. Ο οικοδεσπότης της τελετής, πραγματοποιεί την πιο άβολη φάση της βραδιάς. Τον λένε Martin Solveig και αφού συνεχάρη την Hegerberg για τη νίκη της, τη ρωτάει αν μπορεί να κάνει twerking*, ώστε να πανηγυρίσει στ’ αλήθεια, «σα γυναίκα» την επιτυχία της. Αναίτιο. Η Hegerberg απαντάει «όχι» και αποχωρεί ενοχλημένη, απαξιωμένη. Το ύφος της τα λέει όλα. Μόλις βίωσε την απόλυτη απρέπεια ως επαγγελματίας και ως γυναίκα.
*Twerking (σύμφωνα με το λεξικό της Οξφόρδης): Χορός με σεξουαλικό και προκλητικό τρόπο και την παράλληλη ενθουσιώδη κίνηση των οπισθίων σε χαμηλή στάση.
Ξαφνικά η σκηνή μετατρέπεται σε πεδίο μάχης. Freeze στη φάση. Ήταν ένα ανόητο φάουλ μόνο; Ήταν απλά ατυχές; έλα τώρα, κράτα την επιείκειά σου για εκεί που αξίζει, για τα αστεία και τ’ ανούσια, τα επιφανειακά. Αυτό ήταν σεξιστικό και ύπουλο. Βγαλμένο από τη βαθιά αντίληψη αυτού του ανθρώπου. Ριζωμένο στο υποσυνείδητό του, έχει μπροστά του μία νεαρή γυναίκα, στην οποία νομίζει ότι μπορεί να κάνει πλακίτσα. Γιατί τον παίρνει.
Αλήθεια, ποιος θα είχε το θράσος να ζητήσει ποτέ απ’ τον Ρονάλντο, να κάνει στριπτίζ για να πανηγυρίσει μια τόσο σημαντική κατάκτηση;
Και μετά, τα γνωστά. Εμφανώς σκασμένος ο Martin Solveig, κάνει την απαραίτητη απολογητική δήλωση. Παρεξήγηση παιδιά. Ήταν ένα κακό αστείο, είπε για να σώσει ό,τι έχασε κάνοντας το λάθος να αποκαλυφθεί, να είναι ο εαυτός του. «Θέλω να ζητήσω ειλικρινή συγγνώμη σε όσους αισθάνθηκαν προσβεβλημένοι. Το θέμα μου είναι πως δεν της ζήτησα να κάνει twerk, αλλά να χορέψει ένα τραγούδι του Σινάτρα. Ο κόσμος που με γνωρίζει εδώ και 20 χρόνια, ξέρει πόσο σέβομαι τις γυναίκες. Ήταν ένα αστείο, αλλά μπορώ να κατανοήσω πως ήταν κακό αστείο».
Έλα τώρα Martin, μεταξύ μας, το ποδόσφαιρο είναι αντρική υπόθεση. Ν’ est- ce pas? Τις σέβεσαι, ναι, αλλά μέχρι εκεί που θες. Γιατί στο κάτω κάτω, τι θέλουν κι ανακατεύονται κορίτσια πράμα με αγορίστικα πράγματα; ξέρω κάτι φίλους σου που συμφωνούν. «Δεν πάνε να πλύνουν κανά πιάτο;» λένε. Χιούμορ κάνουν κι αυτοί.
Αυτός ο αγώνας δεν είναι σαν τους άλλους. Είναι η μάχη μιας γυναίκας για την κατάκτηση μιας θέσης μέσα σ’ ένα αντρικό, κι όπως αποδεικνύεται για ακόμα μια φορά, εχθρικό κόσμο. Ένας αγώνας δύσκολος, ύπουλος, που ποτέ δεν ξέρεις ποια θα είναι η επόμενη κίνηση του αντιπάλου. Είναι το ματς ανάμεσα σε μία γυναίκα, την όποια γυναίκα, και τον σεξισμό. Το θέμα, υποτίθεται, θεωρείται λήξαν. «Όπως και να ‘χει, πήρα τη Χρυσή Μπάλα» δήλωσε η αθλήτρια, θέλοντας να βάλει ένα τέλος σ’ όλο αυτό το άβολο σκηνικό. Καλή μου Ada αυτή τη μάχη την κέρδισες, τον πόλεμο σίγουρα όχι.
Κεντρική Φωτογραφία: AP Photo/Christophe Ena
