Πασχαλινό παραδοσιακό τραπέζι, αυτό το μαρτύριο

Θα τονίσω το χωριό. Γιατί αυτό το κείμενο δε θα μιλήσει και δε θα καταγγείλει τα τραπεζάκια που μαζεύονται δύο-τρεις φίλοι σε Παγκράτι, Χαλάνδρι και Πασαλιμάνι. Θα ασχοληθούμε με τις καλτ φιέστες που λαμβάνουν χώρα σε κάθε χωριό της Ελλάδας με καστ διαλεχτό και traditional. Σε αυτό το πλαίσιο θα κινηθούμε και ξέρετε πολύ καλά περί τίνος πρόκειται. Αυτό το τραπέζι είναι κάτι σαν την Ακρόπολη. Αποκλείεται να είσαι Έλληνας και να μην έχεις πάει έστω μία φορά, μετράει ακόμη κι αυτή που πήγες τότε με το σχολείο.

Παραδοσιακά πράγματα και αρκούντως ντροπιαστικά αν δεν το ‘χεις βρε αδερφέ. Σε κάποιους αρέσει και το κατανοώ. Σε κάποιους άλλους όμως; Εγώ πάντα βρισκόμουν στην κατηγορία ‘’σε κάποιους άλλους όμως’’. Μου έχει μείνει τραύμα. Έχει στιγματιστεί το εγώ μου με αυτά τα εξαιρετικής γοητείας τραπέζια. Μη σου τύχει αγαπητή μου.

Μουσική στη διαπασών που κυμαίνεται μεταξύ νησιώτικου, καλαματιανού, χορευτικού dance hip-hop, Μητροπάνου και Ελευθερίας Αρβανιτάκη. Και αυτό είναι το καλό σενάριο γιατί αν οι ιθύνοντες δεν έχουν φροντίσει για την playlist θα ακούσετε ραδιόφωνο τοπικής εμβέλειας. Κάθε τραγούδι και καημός και καημός και διαφήμιση για πλακάκια και είδη κιγκαλερίας. Εκτίμησες ξαφνικά τον Μάκη το Χριστοδουλόπουλο ή ιδέα μου είναι;

Στο κεντρικότερο σημείο θα βρεις το ψοφίμι. Δεν ξέρω τι είναι, μη με ρωτάς, δεν πρόκειται να σου απαντήσω. Φέρε στο μυαλό τη διαφήμιση της Κατερινούλας της Στανίση. «Την πετσούλα, την πετσούλα». Αυτό είναι το πιο γλυκό και το πιο τρυφερό που μπορεί να ακούσουν τα αυτάκια σου με το κολλητό σκουλαρίκι. Το αρνί-κατσίκι-οτιναναι (μία λέξη) σε συνεχή στροβιλισμό, η νοικοκυρά ή και κάποιο παιδάκι να λούζει με λάδι το δόλιο ζώο και οι κουτσομπόλες γειτόνισσες να παρακολουθούν από το απέναντι μπαλκόνι αν πήγες μόνη σου ή με τον γκόμενο. Πόσα μέτωπα ανοιχτά; Όταν το κεντρικό ζώο ψηθεί σφάζεται από τον έμπειρο. Δεν αναλαμβάνει όποιος κι όποιος αυτή την εργασία. Είναι κάτι σαν την πίτα της Πρωτοχρονιάς. Ο άνδρας του σπιτιού κόβει και όχι ο κάθε τυχάρπαστος. Αφού δημιουργηθούν οι μερίδες σε μορφή Jenga ξεκινάμε το φαγοπότι για να το διακόψουμε κλάσματα δευτερολέπτου μετά από το παραλήρημα ενδιαφέροντος της μάνας. «Η Μαρία δεν τρώει. Ο Θανάσης δεν έχει σαλάτα. Βάλε κάτι πιο μαλακό στο Θωμά» κτλ, κτλ, κτλ.

Αν μπορώ να τα αντέξω όλα. Ένα πράγμα δε θα το ξεπεράσω ποτέ. Ποτέ σας λέω. Θα με στοιχειώνει, θα με ακολουθεί, θα με τυραννά. Έτοιμοι; Απεχθάνομαι τα γυμνά λαδωμένα χέρια που πιάνουν το κρέας για να σου το προσφέρουν με αγάπη. Jesus Christ Superstar ή απλά σώσε με δως μου να πιω το δηλητήριο, θα ΄ναι η ζωή μου ένα μαρτύριο τώρα που πια το ακουμπάς (ποιητική αδεία).

Το κέφι φουντώνει, τα κρασάκια πάνε κι έρχονται και φτάνει η ώρα και η στιγμή του χορού. Ας άνοιγε η γη να με καταπιεί και θα τα βρίσκαμε μετά στο λογαριασμό. Ο συμπέθερος και πάλι είναι πρωταγωνιστής. Αφού ρίξει μπόλικες στροφές θα καθίσει εκ νέου στην κεφαλή για το δεύτερο γύρο μάσας. Οι υπόλοιποι συνδαιτυμόνες δεν έχουν διακόψει επουδενί την κατάποση του κρέατος. Με κατανυκτική διάθεση θα μπορούσαμε να πούμε έχουν σκύψει πάνω από το ψητό ψοφίμι και το ψέλνουν. Εντωμεταξύ εσύ κι εγώ είμαστε νηστικές. Έχουμε τσιμπήσει λίγες πατατούλες και μία φέτα ψωμί. Ααα και μία μπουκιά κρέας που εισχώρησε απειλητικά στην στοματική κοιλότητα όταν η συμπεθέρα έκανε κίνηση ματ.

Κοιτάς το ρολόι και τα πιάτα που αδειάζουν. ‘’Έλα και τελειώνουμε. Τώρα θα φύγουμε δεν γίνεται διαφορετικά’’. Πόσες φορές το είπα και πόσες διαψεύσθηκα πανηγυρικά. Σειρά έχουν οι οικογενειακές ιστορίες που κάποιες φορές μπορεί και να σε εξευτελίσουν μέχρι αηδίας. Παρωδία σας λέω αλλά κάπου στον ορίζοντα βλέπω την όαση. Μετά την καταιγίδα ακολουθεί η γαλήνη και μετά την ξεφτίλα σε πατζανάκηδες, ξαδέρφια, αδέρφια, κουμπάρους, τριτοξάδερφους, συνυφάδες και τη θεία μου τη χίπισσα έρχεται η σωτήρια αποχώρηση, νομοτελειακά μιλώντας πάντα.

Κι εκεί που έχεις γραπώσει την τσάντα σου, έχεις σηκωθεί από την πλαστική καρέκλα, έχεις επαναφέρει την κυκλοφορία στα κάτω σου άκρα και χαιρετάς από μακριά, ακούγεται η φωνή του συμπέθερου. ‘’Μια φωτογραφία δε βγάλαμε ρε παιδιά, για το καλό;’’ Το καλό ποιανού αναρωτιέμαι και ποζάρω με τσάντα στον ώμο, ξινίλα στη μούρη και κόκκινο αυγό ‘Ανατολή’ ανά χείρας. Ευτυχώς θα έχουμε και φωτογραφικό υλικό για να θυμάμαι τη στιγμή. Δόξα τω Συμπέθερω.

Άντε και του χρόνου σπίτια μας.

Χρόνια σας πολλά.

ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΕΝΔΥΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ