Πείραμα: Πήγα για τρεις μέρες στο γραφείο ντυμένη αποκριάτικα

Καταβάθος μου άρεσε η ιδέα να γυρνάω κάθε μέρα με διαφορετική στολή στο γραφείο, αλλά όπως και να ‘χει ντρεπόμουν. Ένιωθα λίγο άβολα. Γι’ αυτό και δίσταζα στην αρχή. Δεν πρόλαβα να το σκεφτώ και πολύ αφού την επόμενη μέρα, βρέθηκα στο Seasons στην Καλλιθέα. Ε, στα καλύτερα θα πηγαίναμε να διαλέξουμε στολές, τι νομίζεις. Έχει ό,τι χρειάζεσαι για το καρναβάλι, το προσωπικό είναι πολύ εξυπηρετικό και διαθέτει τρία διαφορετικά καταστήματα. Στον Γέρακα, στην Νέα Ερυθραία και στην Καλλιθέα.

Καλά το φαντάστηκες, δεν μπορούσα να εκφέρω γνώμη στην επιλογή των κοστουμιών παρά μόνο να γκρινιάζω με καθετί που μου έδειχναν οι άλλες κοπελούες του Ladylike. Και όσο γκρίνιαζα για την κάθε στολή, κατέληγα να την δοκιμάζω. Δοκίμασα κι άλλες τακτικές. Έκανα πως μου αρέσει το ανδρικό κουστούμι του Spiderman (ακούγοντας τον υπεύθυνο να λέει πως είναι πολύ μεγάλη στολή για τις γυναίκες) για να την γλιτώσω. Μπορεί  τελικά να μην φόρεσα τον Spiderman επειδή θα χανόμουν μέσα στην στολή, αλλά τα κορίτσια  είχαν φροντίσει να κάνουν άλλες, ακόμη πιο γελοίες επιλογές. Φυσικά λένε πως θα μπορούσαμε να βρούμε καλύτερα κουστούμια αν ψάχναμε όλες τις στολές, αλλά ήταν πάρα πολλές. Κρίμα, πολύ κρίμα που δεν είχαμε.

Μέρα 1η, Κομάντο– Παραλίγο Κομάντο

Ήταν η πρώτη (και η τελευταία) στολή που φόρεσα από το σπίτι. Ξύπνησα στις 7μιση για να ετοιμαστώ. Δεν ήθελα με τίποτα να φορέσω στο κεφάλι μου περούκα, με πιάνει  φαγούρα. Γκρίνιαζα. Τελοσπάντων έβαλα τον κοιλιακό, όπως βλέπεις στην φωτογραφία, έκανα το μαλλί μου πλεξούδα και φόρεσα την γελοία περούκα. Η οποία δεν μου έκανε καθόλου, ήτανε πολύ μικρή, γιατί ως γνωστόν έχω μεγάλο κεφάλι.

Και πήρα την απόφαση να το τραβήξω στα άκρα, χωρίς δισταγμό είχα βάλει το μακρύ, στρατιωτικό πιστόλι μου στην τσάντα και το άφησα να ξεπροβάλλει στο πλάι. Ήθελα να το ζήσω.

Στο δρόμο ένας κύριος με κοίταξε απαξιωτικά. Ώπα λέω, δεν γίνεται να περνάω απαρατήρητη. Τελικά ο επόμενος μου επιβεβαίωσε για το πόσο γελοία μοιάζω στις 8 το πρωί, αποφεύγοντας να περάσει από δίπλα μου και αλλάζοντας πορεία. Τόσο scary; ”Στη διάβαση πεζών δεν με άφησαν να περάσω”. Ποτέ δεν πρέπει να φέρονται έτσι σε ένα κορίτσι. Ωχ, ξέχασα δεν έμοιαζα με κορίτσι αλλά με κάποια που δεν ήταν στα καλά της.

Σταμάτησα το λεωφορείο, ευτυχώς δεν με αγνόησε. Σε όλη την διαδρομή, που κράτησε ένα εικοσάλεπτο, κανείς δεν κάθισε στις 3 κενές θέσεις που ήταν δίπλα μου. Τα βλέμματα ήταν γυρισμένα πάνω μου, κάνοντας νοήματα του τύπου ”είναι τρελή”. Βρέθηκα στην είσοδο της εταιρείας και ο security που κάθε μέρα μου λέει καλημέρα και μου σκάει ένα χαμόγελο, ζήτησε το όνομα μου(λέω μέσα μου εδώ θα μείνουμε σήμερα). Βγάζοντας το γυαλί ηλίου, του λέω εγώ είμαι η Σάββια που δουλεύω στο Ladylike.gr.”Έσβησε” για λίγα δευτερόλεπτα και μου λέει δεν σε κατάλαβα. Ανέβηκα γρήγορα πάνω και ο αγαπημένος μου συνεργάτης στο τραγούδι, Γιώργος Μυλωνάς έσκασε στα γέλια μόλις πέρασα από δίπλα του. Δεν είχε ιδέα για όλο αυτό και με ρωτούσε αν υπάρχει κάποιος λόγος που ντύθηκα έτσι. Του εξήγησα και δεν μπορούσε να σταματήσει να γελά. Μετά μπήκε η Μαριέτα η οποία πίστεψε πως είχα κάνει το μαλλί μου όπως το είχα κάνει στα  Όσκαρ.

Μεγάλη ομοιότητα. Και φαντάσου ήξερε πως θα ντυνόμουν. Την δικαιολογώ, δεν είχε πιει καφέ. Γελάσαμε αρκετά. Το θέμα είναι πως κανείς δεν είχε καταλάβει τι είχα ντυθεί και μου έλεγαν σίγουρα δεν μοιάζεις με κομάντο αλλά με κυνηγό από χωριό. Ο διευθυντής του News247, Μάνος δεν μπορούσε να σταματήσει να γελά όπως και η Δέσποινα και η Μάριον. Ένιωθα η μασκότ της 24media, που το πρωί της Παρασκευής ήρθε για να τους διασκεδάσει.

Μέρα 2η- Νεκρή νύφη

Τη Δευτέρα, ντύθηκα νυφούλα. Καλά όχι αυτήν που ονειρεύονται οι περισσότερες γυναίκες λίγο πιο creepy. 

Στην αρχή δεν κατάλαβα γιατί ονομάζεται νεκρή νύφη αλλά μου άρεσε η ονομασία(γι’ αυτό στην ερώτηση ”τι έχεις ντυθεί σήμερα” απαντούσα ”νεκρή νύφη”, τρελαινόμουν να βλέπω τα έκπληκτα πρόσωπα τους). Προφανώς και η στολή ήταν εμπνευσμένη από την ταινία του Τιμ Μπάρτον, ”Νεκρή νύφη”, το ήξερα hello!!

Οι αντιδράσεις των συναδέλφων μου δεν ήταν οι ίδιες με αυτές της κομάντο αμφίεσης. Υπήρχαν γέλια αλλά όχι τόσο έντονα. Περισσότερο τους άρεσε αυτή η στολή, μου ταίριαζε το look  της μικρή κυρίας των forties, το ένιωθα. Απογοητεύτηκα λιγάκι που δεν τράβηξα τόσο την προσοχή τους. Αλλά μην ξεχνάμε πως δεν περπάτησα στο δρόμο ως νεκρή νύφη. Ίσως να φταίει αυτό.

Μέρα 3η- Γουρουνίτσα

Η μακράν καλύτερη και η πιο πετυχημένη στολή. Περιμέναμε να την φορέσω πως και πως. Ήταν η πρώτη μας επιλογή στο κατάστημα Seasons που μας έκανε να τρελαθούμε. Γελούσαμε μόνο στην σκέψη πως δεν θα χωρούσα στην καρέκλα του γραφείου.

Την Τρίτη λοιπόν, έστειλα μήνυμα στην Μάριον να έρθει με την στολή στις τουαλέτες για να ντυθώ και να μπω έτσι στο γραφείο. Καλά, μόλις μπήκα έσκασαν όλοι στα γέλια. Μπορεί να μην χωρούσα να περάσω, να έσκασα από την ζέστη, να μην μπορούσα να καθίσω άνετα αλλά καταβάθος το ξέρω ότι μου πήγαινε αυτή η στολή. Είχε πλάκα και αυτό μου άρεσε. Είχα ουρίτσα, μύτη και αυτάκια, εκτός από την χοντρή στολή. Ολοκληρωμένη γουρουνίτσα τι να λέμε. Υπερπαραγωγή. Ευτυχώς η ουρά μπορούσε να αφαιρεθεί για να μπορείς να κάθεσαι πιο εύκολα. Όχι πως την νιώθεις μέσα σε όλο αυτό το πράγμα.

Η μέρα κύλησε πολύ φυσιολογικά. Τόσο φυσιολογικά.

Εκείνη την ημέρα εκτός από μασκότ, ένιωθα μοντέλο αφού όλοι ήθελαν να με φωτογραφίσουν. Αν ντυνόμουν κάτι το φετινό καρναβάλι θα ήταν σίγουρα γουρουνίτσα, αλλά θα απαιτούσα να υπάρχει κλιματιστικό γιατί μπορεί και να ”πεθάνεις” με τόση ζέστη.

Σήμερα είναι Τετάρτη και δεν έχω ντυθεί. Το πάρτι τελείωσε. Όλοι περίμεναν να εμφανιστώ με το επόμενο μου κουστούμι. Μας έχει λείψει ήδη αυτή η κατάσταση.

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson