Περί έρωτος

Πριν από αρκετό καιρό είδα να περνά από την οθόνη μου ”Η Θάλασσα” του Ντίνου Χριστιανόπουλου. Το διάβασα. Το άφησα. Άλλαξα σελίδα. Δύο ημέρες και ακόμα το θυμόμουν. Επεξεργαζόμουν νοητά τις λέξεις του. Το άφησα. Εβδομάδες αργότερα καθόμουν σε τραπέζι με θέα θάλασσα. Με τα κορίτσια. Με μαθηματική ακρίβεια θα βουτούσαμε βαθιά σε ακόμα μία κουβέντα περί έρωτος. Η θάλασσα του Χριστιανόπουλου ήταν το πρώτο που είχα να τους πω. Έψαξα βιαστικά στο κινητό μου και έπειτα από μερικά κλικ βρέθηκα και πάλι μπροστά του.

Ἡ θάλασσα εἶναι σὰν τὸν ἔρωτα:

μπαίνεις καὶ δὲν ξέρεις ἂν θὰ βγεῖς.

Πόσοι δὲν ἔφαγαν τὰ νιάτα τους –

μοιραῖες βουτιές, θανατερὲς καταδύσεις,

γράμπες, πηγάδια, βράχια ἀθέατα,

ρουφῆχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.

Ἀλίμονο ἂν κόψουμε τὰ μπάνια

Μόνο καὶ μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.

Ἀλίμονο ἂν προδώσουμε τὴ θάλασσα

Γιατὶ ἔχει τρόπους νὰ μᾶς καταπίνει.

Ἡ θάλασσα εἶναι σὰν τὸν ἔρωτα:

χίλιοι τὴ χαίρονται – ἕνας τὴν πληρώνει.

Με κοιτούσαν και οι τρεις χωρίς να μιλούν. Τα μάτια της Μαρίας σχολίασαν. Την κοίταξα. Άκουσα τα μάτια της να μου μιλούν δυνατά. Άλλωστε τόσα χρόνια μετά δε χρειάζονται λόγια για καταλάβω όσα έχει να μου πει. Εκείνη κοιτάει, εγώ ακούω. Πότε καταλαβαίνω πολλά και πότε λίγα. Πότε δείχνω πολλά, πότε τίποτα. Περί φιλίας η κουβέντα. Ίσως κάποια άλλη στιγμή.

Της δίνω το κινητό. Ξαναδιαβάζει το ποίημα. Μπορώ να τους πω; Μπορώ να το γράψω; Δε χρειάστηκε καμία παραπάνω εξήγηση. Κούνησε καταφατικά το κεφάλι.

Θα σας πω λοιπόν μία ιστορία. Μία ιστορία με πολύ έρωτα, πολύ πάθος, πολύ κλάμα, πολλά νεύρα, πολλή θλίψη. Όλα τα είχε στον υπερθετικό βαθμό. Γιατί ο έρωτας τα έχει όλα στο πολύ. Δε μιλάμε για το ήρθε κι έφυγε εν μία νυκτί. Αυτό είναι στο λίγο. Ο έρωτας σου ρίχνει χαστούκι και σε αφήνει ζαλισμένη να αναρωτιέσαι αν είναι φρονιμίτης ή αν ανέβηκε η μυωπία σου.

Γνωρίστηκαν, αντάλλαξαν ονόματα και έκαναν χειραψία. Τυπικότητες. Στα πρώτα δέκα λεπτά της κουβέντας τους ήταν σίγουρη πως θα έπεφτε στα πατώματα. Καμία ντροπή δεν εμπεριέχει το πάτωμα. Ο έρωτας δεν έχει ντροπή και καθωσπρεπισμούς. Αν έχει τότε δεν είναι έρωτας.

Αφέθηκε.

Δίνη: περιστροφική κίνηση του νερού ή του ανέμου, η οποία συμβαίνει συνήθως όταν συναντώνται αντίθετα ρεύματα.

Τα αντίθετα ρεύματα συναντήθηκαν.

Αφέθηκε.

12:10 στα σύννεφα. 12:15 βουτιά στο κενό. 12:20 παθιασμένα φιλιά συγγνώμης. 12:30 χωρίς αλεξίπτωτο.

Αλλεπάλληλες εναλλαγές με διάρκεια ζωής ελάχιστα λεπτά. Τα κουτάκια που έβαζε μία ζωή για να τακτοποιήσει από παπούτσια μέχρι συναισθήματα έγιναν χαρτόκουτες από εκείνες που χρησιμοποιείς σε μετακόμιση. Όλα μέσα. Χωρίς σειρά, χωρίς τάξη, χωρίς κατηγοριοποίηση, χωρίς πρέπει. Μία κούτα γεμάτη θέλω.

Ερωτεύτηκε. Ξαφνικά και ολοκληρωτικά.

Το κλάμα ήρθε. Τότε ήταν μία επίπονη διαδικασία που φάνταζε χωρίς τέλος. Τώρα πια είναι κάτι που ανήκει στο παρελθόν και κουβεντιάζεται χαλαρά. Της πήρε καιρό να το ξεπεράσει και να μπορέσει να μιλήσει για αυτό χωρίς συναισθηματικές παρεμβολές που θολώνουν την κρίση.

Αν το μετάνιωσε; Κατηγορηματικό το όχι. Θα μπορούσα να γράψω μελό ατάκες αλλά θα πω κι εγώ ένα ακόμα κατηγορηματικό όχι.

Βρήκε τον εαυτό της χάνοντάς τον. Το έζησε πηγαίνοντας από το ένα άκρο στο άλλο. Κι έκανε πολύ καλά. Είχε τα κότσια να το βιώσει. Το είδε να ‘ρχεται κατά πάνω της και δεν οπισθοχώρησε για να μην πληγωθεί, για να μην κάνει λάθος, για να μη χάσει την ηρεμία της, για να μην ξεβολευτεί από τη ρουτίνα της.

Ἀλίμονο ἂν κόψουμε τὰ μπάνια

Μόνο καὶ μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.

Καλές βουτιές…