Πέθαναν 3 φίλοι μου στο Facebook και δε ξέρω πως να το διαχειριστώ

Στην πρώτη περίπτωση ήταν κάποιος που ήξερα από το Πανεπιστήμιο αλλά είχα “χαθεί” που λέμε. Έβλεπα τι κάνει μέσα από αυτά που ανέβαζε και φαντάζομαι το ίδιο έκανε και εκείνος. Μέχρι που ένα τηλέφωνο από κάποιον κοινό γνωστό χτύπησε και το έμαθα: Ο Λάμπρος πέθανε. Μπήκα στο προφίλ του, δεν υπήρχε τίποτα που να το επιβεβαιώνει αλλά δε μπορούσα να μην το πιστέψω. Ήταν σίγουρο. Γαμώτο.

Στην δεύτερη περίπτωση, ήταν ο μεσίτης που ήξερα από το προηγούμενο σπίτι μου. Ένας άνθρωπος μέσα στο χαμόγελο, με οικογένεια και απαιτητική δουλειά. Ένα απόγευμα, εκεί που έκανα scroll down χαζεύοντας ανάμεσα σε εκατοντάδες posts, ξαφνικά είδα ότι πολύς κόσμος ανέβαζε στον τοίχο του μηνύματα. Το περιεχόμενο με έκανε να υποψιαστώ ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Πράγματι δεν πήγαινε. Ο Κωνσταντίνος πέθανε. Νέος και αυτός, από καρκίνο.

Σύμφωνα με όσα έχει δείξει η πορεία, αν συνεχίσουν τα πράγματα ως έχουν, είναι πάρα πολύ πιθανό όλες τις απώλειες να τις πληροφορούμαι κάνοντας scroll down.

Στην τρίτη περίπτωση και την πιο πρόσφατη, ο Facebook φίλος ήταν ένας αναγνώστης του Ladylike. Με είχε κάνει φίλη πριν αρκετούς μήνες, είχαμε ανταλλάξει και μερικές κουβέντες. Κάποιες φορές μου έστελνε κάτι κατεβατά τα οποία άφηνα αναπάντητα και τώρα αισθάνομαι κάπως περίεργα. Τελοσπάντων, την προηγούμενη εβδομάδα, πριν κοιμηθώ ξαφνικά βλέπω το προφίλ του Νίκου να ανεβάζει ένα μήνυμα στο οποίο αναφερόταν πότε θα γίνει το μνημόσυνο του. Ούτε καν κηδεία. Μνημόσυνο. Είχαν περάσει τόσες μέρες και εγώ δεν είχα πάρει  είδηση.

Μετά από όλα αυτά, κάθισα στον καναπέ του σαλονιού μου και άρχισα να αναρωτιέμαι αρχικά τι είναι η ζωή. Μιλάμε και στις 3 περιπτώσεις για ανθρώπους που ήταν νέοι. Ο ένας δε, δεν είχε καν κλείσει τα 30. Στη συνέχεια, αφού με έπιασαν πάλι τα φιλοσοφικά μου σχετικά με το ότι δεν πρέπει να αφήνω μέρα να πηγαίνει χαμένη κλπ κλπ η σκέψη μου στράφηκε σε ποιο πρακτικά πράγματα.

Το πρώτο που αναρωτήθηκα και με έκανε να πάθω σοκ, είναι αν τα κηδειόχαρτα πια μεταφέρονται σε αυτούς τους ψηφιακούς τοίχους. Σύμφωνα με όσα έχει δείξει η πορεία, αν συνεχίσουν τα πράγματα ως έχουν, είναι πάρα πολύ πιθανό όλες τις απώλειες να τις πληροφορούμαι κάνοντας scroll down. Όπου κι αν είμαι, ό,τι κι αν κάνω δε θα έχει καμία σημασία. Παλιά φοβόμασταν να χτυπήσει το τηλέφωνο μέσα στη νύχτα, τώρα δεν είναι παράλογο να φοβόμαστε κάθε δευτερόλεπτο και να είμαστε στην πρίζα μήπως κάτι κακό αντικρίσουμε όπως χαϊδεύουμε με το δάχτυλο την οθόνη.

Το δεύτερο που με προβλημάτισε, είναι το τι πρέπει να κάνω εγώ με τα προφίλ των ανθρώπων που πέθαναν.  Έχοντας περίπου 8 χρόνια λογαριασμό στο συγκεκριμένο κοινωνικό δίκτυο, μπορώ να θυμηθώ το λιγότερο άλλα 3 άτομα που είναι στη λίστα των 2 χιλιάδων και βάλε φίλων μου αλλά δεν βρίσκονται στη ζωή. Κάποιοι συγγενείς έχουν φροντίσει να κλείσουν τα προφίλ των ανθρώπων τους. Άλλοι όχι. Με αυτά τα δεύτερα τι να κάνω; Να αφήσω απλά να υπάρχουν ή να κάνω ένα unfriend;

Φυσικά και δε με ενοχλούν αλλά πoιό είναι το νόημα να έχω φίλους μου σε ένα κοινωνικό δίκτυο, ανθρώπους που έχουν πάει στον άλλο κόσμο; Πραγματικά δε ξέρω πως να το διαχειριστώ γιατί ακόμα και την ώρα που το γράφω, αισθάνομαι λίγες τύψεις λες και οι νεκροί θα παρεξηγηθούν που επέλεξα να τους βγάλω από τη λίστα των φίλων μου.

Ακόμα δεν έχω πάρει τις αποφάσεις μου αλλά είναι πολύ πιθανό ένα πρωί να βρω τη δύναμη να κάνω μερικά unfriend. Με ένα μικρό γκάλοπ που έκανα υπάρχουν άνθρωποι που το έχουν κάνει, γιατί ναι, πολύ απλά δεν έχει νόημα να είσαι δικτυωμένος με τον άλλο κόσμο. Ότι μπορούν να σε κράξουν κάποιοι καλοθελητές, φυσικά και μπορούν αλλά μπροστά στο spookiness του να βλέπεις ότι ο νεκρός φίλος “έχει γενέθλια σήμερα” μάλλον φαίνεται λίγο.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η νέα εποχή μας φέρνει αντιμέτωπους με νέα προβλήματα και καλό είναι να είμαστε προετοιμασμένοι.