Πήγα σε 2 συναυλίες μέσα σε 2 μέρες. Ένα «τι μας βρήκε» πλανάται ακόμα στον αέρα
- 3 ΣΕΠ 2020
Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Σωκράτης Μάλαμας, Παύλος Παυλίδης, Γιάννης Αγγελάκας. Με αυτή τη σειρά κάθε φορά. Και να δείχνω με τα χέρια μου πόσο περίπου απέχει ο ένας από τον άλλον στην κλίμακα με τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες. Λες και θα υπήρχε παρεξήγηση μεταξύ τους για τη θέση που έχουν στην καρδιά μου και έπρεπε να δείξω πόσο πιο λίγο είναι ο Θανάσης πάνω από τον Σωκράτη. Εισαγωγή για να συστηθούμε. Πάμε τώρα στο σήμερα.
Για εμένα καλοκαίρι χωρίς συναυλία δεν νοείται. Πριν κλείσω καν διακοπές κάθε χρόνο τσεκάρω τις ημερομηνίες. 2-3 τον Ιούνιο σε Θέατρο Βράχων και 2-3 τον Σεπτέμβριο συνήθως στην Τεχνόπολη. Όλα τα εισιτήρια κλεισμένα από την πρώτη μέρα. Καθώς τα χρόνια περνούν τα εισιτήρια δεν είναι απλά εντός λεκανοπεδίου.
Νησιά και φεστιβάλ όλα μελετημένα στην παραμικρή λεπτομέρεια για να κλειστούν άδειες και προορισμοί. Ένα αίσθημα ευτυχίας κάθε φορά που περιμένω μπροστά- μπροστά στη σκηνή. Ξέφρενα γλέντια, χοροί, μεθύσια, γέλια. Παρέα. Αναμνήσεις. Καλοκαίρι. Συναυλίες. Αυτό. Και πάλι από την αρχή. Ξανά και ξανά. Όχι φέτος.
Στα τέλη του περασμένου Φεβρουαρίου, φάνηκε ότι με τον κορονοϊό δεν θα ξεμπερδέψουμε εύκολα. Ο Φεβρουάριος έγινε Μάρτιος ως συνήθως και σιγά σιγά με την καραντίνα υποδεχτήκαμε το καλοκαίρι. Διακοπές; Συναυλίες; Αμηχανία. Συναυλίες προγραμματίζονται, συναυλίες ακυρώνονται. Το παίρνω απόφαση. Τέλος οι συναυλίες φέτος. Όλα καλά. Προχωράμε.
Μέχρι την ημέρα που είδα την είδηση για τη συναυλία του Παύλου Παυλίδη μαζί με τον Φώτη Σιώτα στην Τεχνόπολη. Acoustic. Καθήμενοι. Δεκτό. Έτσι κι αλλιώς ο Παυλίδης είναι ένας καλλιτέχνης που έχει δώσει μερικά από τα πιο αξέχαστα acoustic lives ανά περιόδους. Πήγα. Αμηχανία. Μάσκες στο μπες και στο βγες. Όλα υπό έλεγχο. Κάτι ήταν κι αυτό. Ο Παυλίδης και ο Σιώτας εξαιρετικοί όπως πάντα. Αν και εκείνοι αμήχανοι. Είναι το ίδιο να βλέπουν την Τεχνόπολη με καρέκλες ανά 2; Φαντάζομαι πως όχι.
Το καλοκαίρι προχωράει και η χαρά γίνεται 3πλη. Η Ματούλα Ζαμάνη στο Θέατρο Βράχων. Ο Σωκράτης Μάλαμας στην Τεχνόπολη. Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου σε Live Streaming (το Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2020). Δεν φιλτράρεις την πληροφορία. Μπαίνεις και κλείνεις όπως πάντα. Για όλη την παρέα. Και πας.
Φτάνω στην Τεχνόπολη 9 και 5. Το σκεπτικό ήταν να μην πάω νωρίς για να αποφύγω τον συνωστισμό. 9 και 7 έχω πλησιάσει. Και ακούω ήδη τον Σωκράτη Μάλαμα να τραγουδάει. «Ώπα, αρχίσαμε». Μάσκα κατά την είσοδο, την έξοδο αλλά και όλη τη διάρκεια της συναυλίας, άνθρωποι που σε πάνε στη θέση σου. Κάθεσαι. Ανοίγεις μπίρα. Υγείες χωρίς παρέα. Δεν έβρισκες να κλείσεις σε διπλανή θέση. Πώς θα πιεις την μπίρα με μάσκα; «Ώπα, αρχίσαμε» λες ξανά.
Κάνεις νοήματα με τους φίλους σου που κάθεστε σε απόσταση. Πεχλιβάνης, Άσε τα Ψέμματα, Ηλιόπετρα. Προσπαθείς να μη σηκωθείς από τη θέση σου γιατί τι σου φταίνε κι οι άνθρωποι που τρέχουν να σε επαναφέρουν στην τάξη. Είναι και ο κορονοϊός. Γυρίζεις ανήσυχα στη θέση σου τραγουδώντας. Τα πράγματα άλλαξαν. Κάτσε κάτω. Βάλε και λίγο αντισηπτικό. Ο Σωκράτης να προσπαθεί κι αυτός να συντονιστεί με την «νέα» Τεχνόπολη. Αγαπημένος και υπέροχος όπως πάντα. Ένα τσικ πιο «ήσυχος», για να μην μας προκαλέσει να ξεσηκωθούμε. Μιλάμε για αλληλεπίδραση εδώ. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Ή να περιμένεις κάτι άλλο. Μάσκα, απόσταση, κορονοϊός. Αμηχανία.
Μία μέρα πριν, το ίδιο σκηνικό σε άλλη τοποθεσία. Ματούλα Ζαμάνη, Θέατρο Βράχων. Της είχαμε λείψει, μας είχε λείψει. Τραγουδήσαμε, χορέψαμε όλα τα αγαπημένα μας. Ήπιαμε μπίρες. Όλα αυτά στη θέση μας. Με αποστάσεις. Το ευχαριστηθήκαμε; Αμηχανία.
Η Ματούλα Ζαμάνη το περιέγραψε υπέροχα. «Θα είναι σαν να ποθούμε ο ένας τον άλλον, αλλά αυτή την περίοδο να είμαστε σε σχέση» ή κάπως έτσι. Θες να πας κοντά, θες να αγκαλιαστείς, αλλά πρέπει να μείνεις στη θέση σου. Διαφορετικό. Τίμιο. Αναγκαίο.
Αν είσαι σαν κι εμένα ξέρεις τι σου λέω. Η χαρά σου να δεις τον Θανάση Παπακωνσταντίνου το Σάββατο είναι μεγάλη. Ακόμα κι αν ξέρεις ότι όλα θα είναι και πάλι διαφορετικά. Ανυπομονείς όχι γιατί θα χοροπηδήξεις σαν να μην υπάρχει αύριο, όχι γιατί θα βγάλεις με τη φωνή σου όλη την ένταση που σου έχουν φορτώσει όλα γύρω σου. Όχι γιατί θα τραγουδήσεις μαζί με τους «δικούς» σου τους αγαπημένους σας στίχους.
Αλλά γιατί οι φίλοι φαίνονται στα δύσκολα. Και μέχρι να ξεμπερδέψουμε με τον κορονοϊό οφείλουμε να δώσουμε το «παρών» και να ενώσουμε τις φωνές μας με αυτούς τους ανθρώπους που μας έχουν χαρίσει μερικές από τις πιο γνήσιες αναμνήσεις μας. Και τους χρωστάμε να παραμείνουμε ασφαλείς, υγιείς και καθήμενοι. Και γιατί όντως, καλοκαίρι χωρίς συναυλία είναι λιγότερο καλοκαίρι. Μέχρι την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε χωρίς να φοβόμαστε να αγγιχτούμε.
