Πώς μπήκα στο αεροπλάνο μετά από 30 χρόνια φοβίας
- 24 ΙΑΝ 2025
Τα φετινά Χριστούγεννα σημαδεύτηκαν από το πέρασμά μου στην άλλη όχθη της φοβίας. Την πάτησα. Τη νίκησα. «Ελα μωρέ… Ούτε εγώ μπαίνω στο αεροπλάνο. Παίρνω ένα χαπάκι και ταξιδεύω».
Αυτό άκουγα τις περισσότερες φορές τόσα χρόνια – πολλά είναι η αλήθεια – όποτε ξεστόμιζα ότι δεν μπαίνω στο αεροπλάνο. Ευχαριστώ πολύ για τη συμβουλή: σαν να μην ήξερα ότι υπάρχουν χάπια που μπορεί να σε βοηθήσουν να μπεις.
Τι δεν καταλαβαίνεις; «Δεν μπαίνω», λέμε.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το αεροπλάνο δεν το φοβόμουν καθόλου. Ταξίδευα, άνετα και ήσυχα. Δεν έτυχε κάτι που να με αναστατώσει και παρότι σε μια πτήση με jumbo, Γενεύη-Ζυρίχη είχε κακό καιρό και πολύ κούνημα, πάλι δεν με είχε πτοήσει.
Είχα όμως μια πολύ κακή προσωπική σχέση για πολλά χρόνια. Και όταν ξεκίνησαν οι κρίσεις πανικού, κάποια στιγμή, μέσα σε όλα, αποφάσισα πως φοβάμαι το αεροπλάνο και πως δεν θα ξαναμπώ. Τόση ήταν η αποφασιστικότητά μου που ακόμη και σε δωρεάν ταξίδια για συνεντεύξεις και προσκλήσεις για όλον τον κόσμο, εγώ αρνιόμουν με χίλιες δυο δικαιολογίες και τα «έδινα» σε συναδέλφους.
«Τι τις έμαθες 4 ξένες γλώσσες; Για να πηγαίνεις στη Θήβα;», μου είχε πει μια μέρα ο πατέρας μου.
Όταν πια σε δυο ταξίδια έπρεπε να πάω οπωσδήποτε για συνεντεύξεις, πήρα το αυτοκίνητο και πήγα στο Κάπρι. Και στην Αυστρία. Και με πλοίο τρένο έφτασα και στο Παρίσι. Μιλάμε για τέτοια εμμονή.
Στην ψυχοθεραπεία ετών, είχα ακούσει διάφορα. Ότι το αεροπλάνο συμβολίζει την πατρική φιγούρα και αν εκείνη δεν με κάνει να νιώθω ασφάλεια, τότε φυσικό είναι να μην μπαίνω. Άλλη εκδοχή: βρίσκω έναν τρόπο να μην επιτρέπω στον εαυτό μου την ultimate απόλαυση – σωστό (δεν έχω καλύτερο από τα ταξίδια και την πάρλα με αγνώστους στις γλώσσες που μιλάω). Μου έχουν πει ότι είμαι ελεγκτική και εκεί δεν έχω τον έλεγχο. Και πολλά άλλα.
Μπορεί να ισχύουν όλα μαζί.
Η φοβία όμως είναι φοβία. Και οι γύρω τριγύρω, πλην των πολύ δικών σου, θα σε κοροϊδέψουν με έναν τρόπο. Θα δεις πάντα την ειρωνεία στα μάτια τους, θα ντραπείς, θα κατεβάσεις το κεφάλι, θα αρθρώσεις πολλές δικαιολογίες. Και φυσικά, θα γιγαντωθεί το πρόβλημά σου. Γιατί νιώθεις πως υπολείπεσαι, πως είσαι μικρή και λίγη, είσαι δειλή και αστεία. Διαφορετική και αδύναμη.
Σκηνή άλλη: βάφω τα μαλλιά μου μετά το Λονδίνο. Ομολογώ στον Χάρη Κασάπογλου, συνιδιοκτήτη του Cut my Hair όπου πηγαίνω, ότι τα κατάφερα μετά από τόσο χρόνια και ακούω τον πρώτο άνθρωπο που μου λέει «Μπράβο σου! Μπράβο που τα κατάφερες. Δύσκολο πράγμα οι φοβίες». Και ξεκινάμε μία κουβέντα, με έναν άνδρα που δεν γνώριζα καλά, αλλά ανακάλυψα την ενσυναίσθησή του σε μισή ώρα, μια κουβέντα για φοβίες. Και εκείνος φοβάται, λέει, τα σκυλιά, και κανένας δεν τον καταλαβαίνει. Γιατί, καταλήγουμε, όλοι έχουν κάποια φοβία ή κάποια αδυναμία, αλλά δεν τολμούν να την ομολογήσουν, δεν θέλουν να την αποδεχτούν και να την αντιμετωπίσουν, και έτσι η μόνη λύση είναι να την πουν στους άλλους.
Δεν ξέρω αν όλοι όλοι έχουν μια φοβία, αλλά σίγουρα δεν έχουμε μόνο ο Χάρης και εγώ. Οπότε, καλό είναι να ακούμε. Και να σκύβουμε με συμπόνοια εμείς το κεφάλι όταν κάποιος μας ομολογεί έναν φόβο του από το να τον κάνουμε εκείνον να το σκύβει από ντροπή και αμηχανία.
Αντίο φοβία, απογειωνόμαστε
Mε χαπάκι, με αυτή την ντροπή και αμηχανία, σιωπηλή με ένα δάκρυ ανέβηκα τη σκάλα μετά από 30 χρόνια. Κοίταξα στα μάτια την αεροσυνοδό, χωρίς να πω κουβέντα. Μου λέει «Είστε σε θέση να ταξιδέψετε;». Τι να της πω; «Ναι», λέω. «Εχω πολλά χρόνια να μπω, αλλά θα ταξιδέψω. Καλά είμαι». «Θα σας φέρουμε ένα ποτήρι νερό».
Και αυτό ήταν. Μετά από μισή ώρα, έπιασε το χάπι, έγειρα στον ώμο του Δημήτρη και κοιμήθηκα. Στις αναταράξεις, λίγο ξύπνησα αλλά δεν μου φάνηκαν τρομακτικές. Στο Gatwick ένιωσα πως πάτησα στο φεγγάρι.
Αν δεν υπήρχε ο γιος μας, δεν θα το είχα πάρει απόφαση. Το ξέρω. Είναι πια κοντά 6 και θέλω να δούμε μαζί τον κόσμο. Μπορεί να έχασα συνεντεύξεις στη Νέα Υόρκη και τη Σουηδία, αλλά τη χαρά της ανακάλυψης με τον Αρούλη δεν θέλω να τη χάσω.
Επίσης, αν δεν υπήρχε ο Δημήτρης, δεν θα το είχα βιώσει τόσο εύκολα. Τόση περιποίηση και «τι θέλεις εσύ», δεν είχα ξαναζήσει. Είχε σκεφτεί και φροντίσει για όλα από τα Α ως το Ω.
Αποφάσισα να ακούσω, λοιπόν, πως το αεροπλάνο είναι το πιο ασφαλές μέσον. Αποφάσισα να μην στερώ πια στον εαυτό μου το ωραιότερο πράγμα που μπορείς να ζήσεις με την οικογένειά σου. Αποφάσισα, δηλαδή, να με συγχωρήσω που φοβόμουν.
ΥΓ1. Δεν θα μπω και για να πάω και Θεσσαλονίκη. Τόσο άνετη δεν είμαι, αλλά για το εξωτερικό θα μπαίνω. Με τον Δημήτρη και τον Αρη. Ελπίζω σύντομα και με τη Σόφη.
ΥΓ2. Αγκάλιασε όποιον σού ομολογεί ότι φοβάται κάτι. Οι φοβίες συνδέονται με χίλια δυο – και όλοι μας έχουμε χίλια δυο. Μπορεί να το χρειαστείς κι εσύ κάποτε.
