Πώς είναι να δουλεύεις στο GNTM: Μια συναισθηματική ιστορία

Μόδα, ομορφιά, μοντέλα που κυνηγούν το όνειρό τους, μαργαριτάρια με τα οποία θα γελούσα ακόμα και χρόνια μετά, αλλά και – δεν κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου – ομηρικοί καυγάδες και ίντριγκες για το ποια έπλυνε τελευταία τα πιάτα και ποια θα μαγειρέψει το βράδυ. Όλα αυτά ένωναν στο μυαλό μου το παζλ ενός πολύ δελεαστικού τηλεοπτικού προϊόντος όταν ήμουν 18. Τότε που παρακολουθούσα το GNTM φανατικά.

Στα 27 μου, η εικόνα μου για την τηλεόραση παρέμενε πάνω κάτω η ίδια. Βλέπεις, δεν θεωρώ ότι τα ριάλιτι σαν genre μπορούν να κάνουν πράγματι κακό στον τηλεθεατή ή ότι πρόκειται για «πολύ χαμηλού επιπέδου θεάματα». Αντίθετα, με διασκεδάζουν. Και θεωρώ ότι ένας τηλεθεατής με ανεπτυγμένη κριτική ικανότητα, επιλέγει να δει αυτού του είδους την τηλεόραση, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι θα αδειάσει το μυαλό του και θα σταματήσει πάσης φύσεως νοητική διεργασία για 120 με 180 λεπτά. Το βρίσκω ανακουφιστικό και σχεδόν απαραίτητο για τη δική μου ψυχική υγεία. Παράλληλα, θεωρώ λίγο υποκριτικές και αστείες τις καταγγελίες για να κοπεί οποιοδήποτε τηλεοπτικό προϊόν, τη στιγμή που μαζί με τη συσκευή της τηλεόρασης, παραλαμβάνουμε και ένα τηλεκοντρόλ. Και μπορεί η άποψή μου αυτή να μην είναι τόσο δημοφιλής, αλλά τα περισσότερα από τα ριάλιτι είναι. Και ποια είμαι εγώ (που έβλεπα και Power of Love, ας πούμε) να σας κρίνω για το τι βλέπετε.

Αντιθέτως, αποφάσισα να δημιουργήσω – τρόπον τινά – αυτό που θα βλέπατε.

Συνεχίζουμε τη ροή του προγράμματός μας για να σου μιλήσω για το πώς είναι να δουλεύει μία δημοσιογράφος σε ένα ριάλιτι show, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Τηλεόρασης. Η δουλειά που είχα εγώ, έφερε τον τίτλο της δημιουργού περιεχομένου, στη συντακτική ομάδα του GNTM. «Πώς τα πας με τον ύπνο;», ήταν μια από τις πρώτες ερωτήσεις που μου έκανε γελώντας η αρχισυντάκτριά μου, στο interview για τη δουλειά. «Αντέχω», ή κάτι τέτοιο θαρραλέο θυμάμαι είχα απαντήσει, καθώς τα πολύωρα γυρίσματα είναι a priori συνώνυμο της δουλειάς στην τηλεόραση. Ο χρόνος, είναι εντελώς σχετικός και αυτή η φράση βρίσκει απόλυτη εφαρμογή στην τηλεόραση. Το μαγικό ραβδάκι του μοντάζ έχει αυτή τη σπουδαία ικανότητα να μετατρέπει τις τρεις μέρες γυρισμάτων, σε τρεις ώρες ενός τηλεοπτικού επεισοδίου. Αυτός είναι ένας ακόμα λόγος που εγώ μπορώ να λέω ότι είμαι 24 και να ενίσταμαι αν τύχει να μην με πιστέψουν.

Όταν, λοιπόν, ξεκίνησα να δουλεύω στη συντακτική ομάδα αυτού του πρότζεκτ ως παραγωγός περιεχομένου, δεν είχα καμία απολύτως ιδέα για το πώς θα με επηρέαζε η εμπειρία αυτή και πόσα θα μάθαινα για το ποια είμαι εγώ η ίδια.

Για να απαντήσω αμέσως στην απορία η οποία σάς ώθησε ενδεχομένως να κάνετε το κλικ, το GNTM δεν ήταν στημένο. Και με αυτό εννοώ, ότι τουλάχιστον στις 2 πρώτες σεζόν στο Star (είμαι σίγουρη και στις 2 επόμενες, απλώς τότε δεν δούλευα πια εκεί) το reality ήταν αυτό που λέει και το όνομά του: αληθινό.

Ο εγκλεισμός

Στη διάρκεια των γυρισμάτων, περνάμε τόσες ώρες όλοι μαζί που από ένα σημείο και μετά, λειτουργούμε σαν μια «κανονική», πολύτεκνη οικογένεια. Πίναμε καφέ, τρώγαμε μαζί και εννοείται μοιραζόμασταν τα εσώψυχά μας. Έχει τύχει να χωρίσω, ενώ κάναμε γύρισμα. Έχει τύχει να δω post στο instagram του πρώην μου με την καινούργια του κοπέλα. Όλα αυτά, ενώ κάποια μπορεί να αποχωρούσε και να έβλεπε το όνειρό της να γκρεμίζεται.

Αγκαλιαζόμασταν, λοιπόν, και κλαίγαμε – η κάθε μια για τους δικούς της λόγους.

Φυσικά, όπως και στην κανονική ζωή, έτσι και σε αυτή την ιδιόμορφη καθημερινότητα του reality, με κάποιους δενόμασταν περισσότερο και με κάποιους λιγότερο. Αυτό που εγώ θεωρούσα πως είναι η μεγαλύτερη πρόκληση σε αυτή τη συνθήκη, ήταν το να κρατήσω το συναίσθημά μου, έξω από τη δουλειά.  

Spoiler Alert: δεν τα κατάφερα

Έχοντας ζήσει πια την εμπειρία της καραντίνας, ενδεχομένως να είμαστε όλοι κάπως πιο κοντά στο τι θα πει εγκλεισμός. Αλλά και πάλι όχι. Το να συμμετέχεις σε ένα τέτοιο πρότζεκτ, σημαίνει περίπου ότι ξεχνάς τη ζωή που ήξερες και πλέον μπαίνεις σε έναν μικρόκοσμο στον οποίο όλα γυρίζουν γύρω από τον στόχο των άλλων. Να γίνουν το επόμενο top model. Στις ώρες που περνούσα με τα κορίτσια, εκείνες βάφονταν, φωτογραφίζονταν, ντύνονταν, περπατούσαν πάνω – κάτω, αρωματίζονταν, διάβαζαν άρλεκιν και περιοδικά μόδας, ενώ διψούσαν για τη νίκη. Εγώ έπρεπε να τους κάνω pampering και να γίνω η φίλη τους. Ήταν σαν να με είχαν κλειδώσει σε ένα χόντος σέντερ με τις πελάτισσες μέσα.

Μιλούσαμε για τα πάντα on και off camera. Αυτό, θες δεν θες, και με την ευαισθησία και την απειρία που κουβαλούσα εγώ στην πλάτη, σε δένει πολύ συναισθηματικά με τους ανθρώπους, οι οποίοι ταυτόχρονα, τυχαίνει να είναι και η δουλειά σου.

Το συναίσθημα του ότι «έπρεπε να γίνω φίλη τους» είχε γίνει πια «θέλω να γίνω φίλη τους».

Το να αγαπάς ένα κορίτσι που παλεύει για τη νίκη σε ένα ριάλιτι, σε κάνει να παθιάζεσαι μαζί της. Να στεναχωριέσαι όταν κλαίει και να αντιπαθείς εκείνη που την πολεμά. Να βρίσκεις άδικο που βρέθηκε στις χειρότερες φωτογραφίες ενώ ήταν πράγματι καλή. Όλα αυτά μου συνέβαιναν σε καθημερινή βάση στο GNTM και με διαφορετικά κορίτσια.

Όσο πιο ανθρώπινα προσεγγίζεις αυτή τη δουλειά, τόσο πιο εύκολο είναι να μπει μέσα σου και – φυσικά – να έρθει μαζί σου κι όταν πας σπίτι σου.

Στον αντίποδα, εννοείται πως υπήρχαν και κορίτσια που εντόπιζαν αυτή την καλοκαρδοσύνη μου, και με προσέγγιζαν πατώντας αυτό μου το κουμπί. Όχι όμως επειδή όντως με συμπαθούσαν, αλλά κάποιες φορές προσπαθώντας να αντλήσουν πληροφορίες για τις εξελίξεις του παιχνιδιού. Ευτυχώς αυτό μπορούσα να το διακρίνω, παρά το γεγονός ότι η ενσυναίσθησή μου είχε αποπροσανατολιστεί εντελώς. Ένιωθα αληθινή θλίψη αν το τάδε ή το δείνα «κορίτσι μου» δεν τα πήγαινε καλά.

Η πιθανότητα να αποχωρήσει από το ριάλιτι κάποια που συμπαθούσα, δεν σήμαινε μόνο ότι θα τελείωνε το δικό της όνειρο, αλλά και ότι η δική μου καθημερινότητα για το υπόλοιπο πρότζεκτ δεν θα την περιλάμβανε πια. Και αυτό δεν ήταν κάτι που με χαροποιούσε. Θα είχε ίσως την πιθανότητα να ξαναέρθει στις επιστροφές(;)

Μοιραστήκαμε, μεταξύ άλλων, και τρομερές στιγμές γυναικείας αλληλεγγύης και υποστήριξης. Ανταλλάσσαμε καθημερινά κομπλιμέντα και ήμασταν πάντα εκεί για αγκαλιές και πιο βαθιές στιγμές ψυχανάλυσης όταν το σήκωνε η περίσταση. Τα γυρίσματα ήταν πολύωρα και για εκείνες αρκετά στρεσογόνα, καθώς κρινόταν η παραμονή τους στο σπίτι. Θυμάμαι να κάνω ερωτήσεις και στο τέλος να κλαίμε μαζί επειδή ένιωσα ότι ζορίστηκε. Δεν κρατούσε καμία μούτρα στην άλλη. Ακόμα κι αν τσακωνόμασταν, λίγες ώρες μετά λέγαμε συγγνώμη. Εγώ ζούσα ένα δεύτερο ριάλιτι μέσα στο ορίτζιναλ GNTM – μια παραλλαγή του εγκιβωτισμού, αν θες.

Οι τσακωμοί στο GNTM

Οι καυγάδες ξεπηδούσαν από κάθε γωνιά του σπιτιού και για χίλιους δυο λόγους. Ήταν το αστάρι στην μπογιά του, το top coat στο μανικιούρ του και οι στίχοι στη μουσική του. Όταν το σύμπαν σου, είναι αυτό και μόνο αυτό, πραγματικά γίνεται τρομερά σπουδαίο και σημαντικό το ποιος μπορεί να σου πήρε το αφρόλουτρο ή ποιος δεν έπλυνε την κούπα του. Είχα βρει ένα πέτρινο τοστ στο σαλόνι και είχα γίνει έξαλλη με το ποια μπορεί να το είχε αφήσει σ’ εκείνο το ράφι τόσες μέρες. Τα φυτίλια δεν περιμένουν να τα ανάψεις, αλλά έχουν πάρει φωτιά και θέλουν απλά να προσέξεις ότι καίγονται.

Ο ανταγωνισμός και ο εγκλεισμός σπέρνουν μια μοναδικής μορφής διχόνοια που ευδοκιμεί σε όλα τα αντίστοιχα ριάλιτι. Δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος να προσπαθήσουμε εμείς να δημιουργήσουμε ίντριγκα. Η ίντριγκα ερχόταν και μας χτυπούσε την πόρτα σχεδόν κάθε μέρα. Σχεδόν δεν πίστευα πόσο τυχερή ήμουν όταν με ένα απλό «συγγνώμη» on camera, ξέσπασε καυγάς. Ή όταν ένα απλό παιχνίδι με τον αναπτήρα έβγαλε τόση ένταση. Εκεί είναι που ένιωθα ότι από τη μία είχα καταλάβει τη δουλειά και μπορούσα να την κάνω καλά. Από την άλλη, δεν έκανα πρακτικά και τίποτα από το να ρίξω μια ιδέα στο τραπέζι.

H ζωή στο γραφείο

Όσο όλοι εσείς καθόσασταν στα γραφεία σας και απαντούσατε σε μέιλ που ελπίζουν να σας βρίσκουν καλά, εγώ βίωνα μια αλλοπρόσαλλη συνθήκη στο GNTM. Τη μία μέρα δούλευα σε ανάκτορα και πολυτελή μέγαρα και την επόμενη έτρεχα σε κοτέτσια και μετρούσα πόσες κότες κυνηγούσε η κάθε διαγωνιζόμενη. Το ένα πρωί γυρνούσα όλη την Αθήνα σε μια καμπριολέ νταλίκα και την επόμενη ήμουν σε κάποιο στούντιο και αγκάλιαζα φίδια (σε μια απόπειρα recreation της iconic Britney Spears στο I’m a slave for you), ή σε ένα βουνό να βλέπω ποια κάνει πιο γρήγορα έρπινγκ στις λάσπες. Από τη μία να βολεύομαι σε ανάκλιντρα και από την άλλη να κρύβομαι πίσω από δέντρα και θάμνους – καθώς δεν έπρεπε να φανούμε στο πλάνο. Να νιώσω πριγκίπισσα ή παρακατιανή; Ο Δίδυμος μέσα μου έκανε πάρτι, το ίδιο και η κρίση ταυτότητάς μου.

Ένα τεράστιο ζήτημα για μένα, το οποίο δεν κατάφερα να ελέγξω σε καμία από τις δύο σεζόν, ήταν το φαγητό. Συναισθηματικά, μπορεί να ταυτιζόμουν με τα κορίτσια, αλλά από θέμα όρεξης, κάπως πάντα ερχόμουν κοντά με εκείνες που στο τέλος της παραμονής τους στο ριάλιτι, είχαν πάρει κιλά. Πήρα 5 στην πρώτη σεζόν και 5 στη δεύτερη, ενώ και στις δύο υποτίθεται πως έκανα δίαιτα. Τι πήγε λάθος, ενώ εγώ κουβαλούσα τα ωραιότατα ταπεράκια μου με τις φανταστικές, μίζερες τροφές μου; Κάποιες πίτσες μετά από πολλή κούραση, κάποια ποτά στα ρεπό, λίγα γλυκά που έφτιαχναν τα κορίτσια στο σπίτι.

Πίστευα, βέβαια, πως όλα αυτά δεν θα με άγγιζαν, δεδομένου ότι όλη την ημέρα ήμασταν στο τρέξιμο. Κι εκεί έρχεται κι ανοίγει μια άλλη θεματική που πονάει: η σχέση με τον εαυτό σου και την εικόνα σου.

Είναι δυνατόν να παρελαύνουν μπροστά σου, μια σειρά από γονίδια της καλύτερης πάστας κι εσύ να παραμένεις ατάραχη;

Σκέψου πώς θα ήταν αν όλα αυτά τα «πρότυπα» του Instagram που στο καθημερινό scroll μάς σπρώχνουν ένα βήμα πιο κοντά στον γκρεμό της αυτοπεποίθησης, έκαναν συνεχή πασαρέλα μπροστά στα μάτια σου. Χωρίς κανένα φίλτρο να παρεμβάλλεται μεταξύ σας και ΜΕ ΜΑΓΙΟ.

Πώς να μην φας ένα ακόμα κομμάτι πίτσα μετά;

Το φινάλε του GNTM

Στο τέλος κάποια φεύγει με τα λεφτά και τον τίτλο και κάποια άλλη με την κρυάδα και κάποια δώρα από τους χορηγούς. Εγώ έμεινα πίσω να συνειδητοποιώ τι ακριβώς έχει συμβεί, κάπου ανάμεσα σε κρασί και κομφετί (και με κάποια δωράκια από τους χορηγούς, ok). Η μαγεία του να δουλεύεις στην τηλεόραση είναι τελικά ακριβώς αυτή: να τη ζεις στο έπακρο όσο διαρκεί – ο καθείς από το δικό του πόστο – και όταν τα φώτα σβήνουν και πέφτουν οι τίτλοι τέλους, να προσγειώνεσαι απότομα.

Αν έγινα φίλη με τα μοντέλα του ριάλιτι; Ναι, όσο διαρκούσε αυτό. Τώρα θα κάνουμε απλά μερικά reactions στο Instagram και θα εκφράσουμε εκατέρωθεν ανάγκες για καφέ και reunion. Αυτό για κάποιο περίεργο λόγο, δεν μοιάζει παράλογο στα αυτιά μου. Άλλωστε, το μόνο πράγμα που μας ένωσε ποτέ με αυτά τα κορίτσια ήταν το GNTM. Βουτήξαμε όλες στην ίδια πραγματικότητα για λίγο καιρό. Τώρα που τελείωσε το παιχνίδι, όλα τα πιόνια επιστρέφουν στο κουτί τους. Εκείνες συνεχίζουν να είναι μοντέλα, να δοκιμάζουν διεθνείς καριέρες, να γίνονται youtubers και να πηγαίνουν στη Μύκονο. Εγώ επιστρέφω πίσω στην παλιά μου ζωή, να πίνω ροζέ κάπου στη Λέκκα ή την Ηπίτου και να περιμένω την επόμενη φορά που θα σκοντάψω σε κάποιο πασαλάκι στην Πραξιτέλους, επειδή χάζευα στο κινητό.