Πώς είναι να παραιτείσαι από τη δουλειά στην πανδημία: Το δοκίμασα για να το κάνεις κι εσύ

Αφήνοντας στην άκρη τους συναισθηματισμούς και ό,τι μπορεί να σε κρατάει σε μια δουλειά (όπως μια φανταστική διευθύντρια), αν στο άθροισμα των παραγόντων που σε κάνουν να συνεχίζεις να δουλεύεις εκεί, βγαίνεις ζημιωμένη, τότε έχει έρθει η ώρα να πάρεις μια απόφαση. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή για το πώς το έκανα εγώ. 

Η συνειδητοποίηση

Ο οργανισμός μας έχει δημιουργηθεί έτσι ώστε να «κλωτσάει» με διάφορους μηχανισμούς (ή και ψυχοσωματικά) καθετί που δεν του αρέσει και κάπως του χαλάει το PH της ύπαρξής του. Όλα ξεκινούν με μια ανεξήγητη κούραση που αρνείται να σε εγκαταλείψει όσο κι αν κοιμάσαι ή ξεκουράζεσαι. Κάθε πρωί, ξυπνάς όλο και πιο κουρασμένη, μέχρι που έρχεται εκείνη η Τετάρτη που παίζει στο ραδιόφωνο το “It’s my life” κι εσύ ξεσπάς σε κλάματα στο αυτοκίνητο, χωρίς προφανή λόγο. Μετά έρχεται Παρασκευή απόγευμα και βρίσκεσαι σε έναν κύκλο που τον ορίζει ένα ξύλινο τραπέζι στην Ηπίτου, με ένα μπουκάλι ροζέ κρασί και τις 3 κολλητές σου: η μία θέλει να παραιτηθεί γιατί δουλεύει εξ αποστάσεως από την Ελλάδα στο Λονδίνο και δεν ξέρει πότε και αν θα επιστρέψει στο άδειο – αλλά ακόμα νοικιασμένο – της σπίτι, η άλλη δουλεύει 12ωρα και δεν προλαβαίνει (ούτε έχει αρκετά χρήματα για) να ζήσει και η τρίτη παλεύει 3 χρόνια για μια αύξηση.

Τσούγκρισμα ποτηριών για τη δεκαετία των 30 που αχνοφαίνεται υπέροχη 

Στη συνέχεια το σύμπαν φέρνει συνεχώς στο feed σου στο instagram, posts σαν αυτό:

κι αυτό:

Στην πραγματικότητα ξέρεις τι φταίει: ο προορισμός που έχεις κάθε μέρα που ακούς ραδιόφωνο στο αμάξι, η τοποθεσία που βρισκόσουν και ανυπομονούσες να σχολάσεις για να βρεθείς στην Ηπίτου να ανακατέψεις τη γκρίνια σου με λίγο ροζέ και το αντικείμενο από το οποίο θέλεις να ξεφύγεις όταν χαζεύεις στο instagram: Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΟΥ.

Εξαιτίας της πανδημίας, η εξάντληση από τη δουλειά, έχει υποτιμηθεί αρκετά και πλέον συγχέεται με την κατάθλιψη. Βλέπω όλο και περισσότερους ανθρώπους να χαμογελούν σπάνια, να κυκλοφορούν σκυθρωποί και να νιώθουν πιο άνετα «φορώντας» το λυπημένο τους πρόσωπο. Μόλις χτες ήμουν στο γυμναστήριο με δυο κορίτσια, με ακριβώς αυτά τα «συμπτώματα»: γύρω στα 25 τους, έδειχναν βαθιά προβληματισμένα με την ζωή τους. – «Παραιτηθείτε! Αλλάξτε δουλειά! Αυτό έκανα κι εγώ», τους είπα ξεφυσώντας, ενώ προσπαθούσα να κάνω λίγο ποδήλατο.

Σύμφωνα με το Forbes, το 1/3 των millennials σκέφτονται να παραιτηθούν μετά την πανδημία. Αυτό συμβαίνει γιατί από τότε που τα όρια ανάμεσα στη δουλειά και τη ζωή μας θόλωσαν ανεπιστρεπτί, η εξάντληση – στην πραγματική της έννοια – έχει κορυφωθεί. Σύμφωνα με την έρευνα του Prudential’s Pulse of the American Worker, μάλιστα, το 26% του συνόλου των εργαζομένων σκέφτεται να παραιτηθεί. Με κάποια γρήγορα μαθηματικά, μιλάμε για 1 στους 4 ανθρώπους, ασχέτως ηλικιακού γκρουπ.

Η κυρίαρχη συνέπεια της πανδημίας στην ψυχολογία μας, είναι αυτό το συνονθύλευμα «χαριτωμένων» συναισθημάτων που επικρατούν στα στομάχια μας: άγχος, θλίψη, βαρεμάρα, μοναξιά και εξουθένωση (πάσης φύσεως). Όπως όλα δείχνουν, υπάρχει θεραπεία και δεν χρειάζεται να επισκεφθείς κανένα εμβολιαστικό κέντρο, ούτε πάει πακέτο με κάποιο τάδε μαγνητικό πεδίο ή μια δείνα τεχνολογία ασύρματου δικτύου: μπορείς απλά ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΔΟΥΛΕΙΑ.

και να το κάνεις σαν την Πέγκυ από το MadMen:

Κάπου διάβασα για έναν Γερμανοκορεάτη φιλόσοφο, τον Byung-Chul Han, ο οποίος στο βιβλίο του (The Burnout Society) υποστηρίζει ότι «Η εξάντληση προκύπτει όταν το εγώ υπερθερμαίνεται, πράγμα το οποίο συμβαίνει όταν ζούμε πολύ από το ίδιο (πράγμα)». Τη χρονιά που πέρασε, εκατομμύρια άνθρωποι πέθαιναν, ενώ παράλληλα η τεχνολογία εξελίχθηκε προκειμένου να προσαρμοστούν όλες οι εταιρείες και εμείς να μην επηρεαστούμε από το παγκόσμιο σοκ, αλλά να συνεχίσουμε να δουλεύουμε. Ο πλανήτης θρηνούσε κι εμείς – ενώ ουσιαστικά δεν ζούσαμε – συνεχίζαμε να «πηγαίνουμε» στις δουλειές μας. Τι μάθαμε, λοιπόν; Ότι αν ένα πράγμα παραμένει ακλόνητο, ακόμα και σε μια παγκόσμια κρίση σαν αυτή που βιώνουμε, αυτό είναι η υποχρέωσή μας να παραμένουμε παραγωγικοί. Απομονωμένοι, φοβισμένοι, απηυδησμένοι, αλλά παραγωγικοί.

Οραματίσου τη νέα σου δουλειά

Με αυτά τα δεδομένα της πανδημίας, κάθε τι – ενδεχομένως μικρό – που σε έκανε να ξενερώνεις με τη δουλειά σου, κάπως διογκώνεται και πρώτα σε πνίγει, μετά σε στραγγίζει, και στο τέλος σε εξαντλεί. Κάπως έτσι ένιωθα όταν πήρα κι εγώ την απόφαση ότι δε με χωρούσε άλλο ο τόπος. Θυμάμαι μία μέρα, σε ένα meeting που άκουγα για επερχόμενες ενέργειες και brainstorming ιδεών για τον Σεπτέμβρη, επαναλάμβανα από μέσα μου «Δε θα είσαι εδώ τότε» και η σκέψη ζωντάνεψε και ξάφνου δε νοιαζόμουν το ίδιο πια. Ήμουν ήδη πιο καλά, μόνο και μόνο με την απόφαση που είχα πάρει σιωπηλά με τον εαυτό μου.

Αν ανήκεις στους προνομιούχους που μπορούν να παραιτηθούν χωρίς να έχουν ήδη βρει άλλη δουλειά, πρώτον ζηλεύω και δεύτερον, μην το σκέφτεσαι. Πρέπει να είναι υπέροχα απελευθερωτικό να μην νιώθεις αναγκασμένος να εξελιχθείς προσωπικά μέσα από τη δουλειά σου και να μπορείς απλά να ζήσεις. Αν πάλι δεν το αντέχεις οικονομικά ή νιώθεις στο πετσί σου άρρηκτη τη σύνδεση του ποια είσαι με τη δουλειά που κάνεις, ένα πρώτο βήμα είναι να ανανεώσεις το βιογραφικό σου, κι ένα δεύτερο να αρχίσεις να το στέλνεις. Στη συνέχεια, μίλα με κόσμο, πες τους ότι ψάχνεσαι.

Κάπως έτσι, να ‘μαι εδώ στο νέο μου γραφείο, στη νέα/παλιά δουλειά μου, να κάνω αυτό που πάντα μου άρεσε – να γράφω. Τα πάντα άλλαξαν εξαιτίας του Covid-19, ας τον χρησιμοποιήσουμε τουλάχιστον για να αποτινάξουμε ό,τι δε μας ταιριάζει. Να πάρουμε κάτι καλό, να κάνουμε μια νέα αρχή για τον εαυτό μας, να γίνουμε αυτό που πάντα ήμασταν. Δεν είναι ντροπή να μην θες να ασχολείσαι με κάτι που δεν σε γεμίζει ή δεν σε πληρώνει ή τέλος πάντων δεν σε ικανοποιεί πια. Δες το σαν ένα δώρο στον εαυτό σου. 

Αν έψαχνες ένα σημάδι για να παραιτηθείς, είναι αυτό το άρθρο. Το μόνο που μένει, είναι να το κάνεις – ή μπορείς, πολύ απλά, να στείλεις αυτό το κείμενο στο αφεντικό σου. Θα το πάρει το μήνυμα.