Πώς έζησα την εξωσωματική της γυναίκας μου

Ένα σύντομο timeline των 10 μηνών που μου άλλαξαν τον κόσμο

Αγωνία. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που θυμάμαι να νιώθω, γυρνώντας τον χρόνο πίσω. Η αγωνία και ο φόβος για το άγνωστο. Για να το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή, δεν πάω σαν λευκός στρέιτ άντρας να κάνω hijack κάποια καθαρά γυναικεία υπόθεση, απλά προσπαθώ να θυμηθώ, τρίμηνο με τρίμηνο, τι συνέβη και εκεί που ήμασταν δυο, γίναμε τρεις. Από τη δική μου πλευρά.

Μήνας 0. Δεν έχουμε κανένα σπουδαίο πρόβλημα. Ούτε εκείνη ούτε εγώ. Εκείνη ίσως πρέπει να δει τη φορά των σαλπίγγων της, εγώ μέτριος προς ΟΚ, γόνιμος. Ωραία, αφού δεν υπάρχει πρόβλημα, τι συμβαίνει τα τελευταία 2μιση χρόνια και κάθε φορά που είναι στις γόνιμες μέρες της στο σπίτι βαρά συναγερμός; Και όταν λήγει ο συναγερμός γιατί βρισκόμαστε ξανά στο 0;

Ας το κοιτάξουμε. Εξετάσεις, ξανά εξετάσεις και για τους δύο, τίποτα ανησυχητικό – αν θέλετε μπορείτε να προσπαθήσετε ένα ακόμα εξάμηνο, αν όχι, είστε σε πολύ καλή φάση για να πετύχει η εξωσωματική, μας λέει ο γιατρός. Πάμε να το κάνουμε, δεν γαμιέται; Τι έχουμε να χάσουμε;

Ο σύντροφος, το παιδί για τις δουλειές

Σε όλη τη διαδικασία ο ρόλος μου ήταν περισσότερο υποστηρικτικός. Το παιδί για τις δουλειές. Δεν τρυπιόμουν εγώ στο πρώτο στάδιο της διέγερσης. Απλά ήμουν εκεί και της έκανα τις ενέσεις μέχρι να νιώσει άνετη, να γίνει δεύτερη φύση της και να τις βαράει χωρίς να σκέφτεται τίποτα στο τέλος. Δεν ξέρω (δηλαδή ξέρω) τι σκεφτόταν κάθε φορά που τρυπιόταν. Όλα ήταν μέρος ενός μεγαλύτερου σκοπού. Το είχαμε δει σαν πρότζεκτ που έπρεπε να το πάμε μέχρι το τέλος. Όποιο κι αν θα ήταν στο φινάλε το αποτέλεσμα. Δεν συζητήσαμε ποτέ τι θα κάνουμε σε περίπτωση αποτυχίας, ίσως επειδή βαθιά μέσα μας και οι δύο, είχαμε πίστη ότι όλα θα πάνε καλά. Αν δεν πάνε, είμαστε μεταξύ μας καλά, δεν είμαστε δύο, είμαστε ένα. Νέοι είμαστε, θα ξαναπροσπαθήσουμε.

Αγωνία λοιπόν. Αγωνία στα πρώτα στάδια του πρωτοκόλλου. Πρέπει να κάνουμε τα πάντα όπως μας τα έχει πει ο γιατρός. Δεν μπορείς να ξεφύγεις με τίποτα από ό,τι έχει προστάξει. Εκείνος ο μήνας είχε ενθουσιασμό αφού το project είχε ξεκινήσει. Αγωνία για την εμβρυομεταφορά. Ωραία, πάει κι αυτό. Αγωνία για τις δύο εβδομάδες που δεν γνωρίζαμε αν αυτό που μπήκε μέσα της θα γονιμοποιηθεί. Ούτε που μπορώ να θυμηθώ πώς πέρασαν αυτές οι εβδομάδες. Πόσες φορές έψαχνα για σημάδια ότι θα τα καταφέρουμε. «Αν περάσει από μπροστά μου ένα μπλε αυτοκίνητο στα επόμενα τρία, σίγουρα είμαστε καλά».

Είμαι στην κουζίνα και μαγειρεύω. Κάτι με μακαρόνια.Τη θυμάμαι στη γωνία με ένα χαμόγελο. «Είμαι έγκυος».

Και τώρα; Τώρα τίποτα. Χαιρόμαστε για αυτή την ημέρα και κάνουμε υπομονή για την επόμενη. Και την επόμενη. Και την επόμενη. Αγωνία και στεναχώρια στο πίσω μέρος ενός ταξί όταν πήρε τηλέφωνο η μαία για να μας πει ότι η χοριακή της ήταν μεν σε υψηλά επίπεδα αλλά όχι τόσο όσο θα θέλαμε. Αν ήταν όσο θα θέλαμε θα είχαμε δίδυμα. ΟΚ, έχουμε ένα. Αυτό θέλουμε. Πρώτο τρίμηνο. Ακούμε καρδιά. Ντουπ, ντουπ, ντουπ σαν κάποιος να χτυπά σίδερα σε ένα άδειο κτίριο που η ηχητική του κάνει τον ήχο τόσο δυνατό σαν να είσαι σε γήπεδο με 100.000 κόσμο. Η πιο ωραία μουσική που άκουσα ποτέ στη ζωή μου. Πάλι ενέσεις, αντιπηκτικές αυτή τη φορά. «Πρόσεχε τι θα φας, μην σηκώσεις κάτι ρε παιδί μου, άσ’ το αυτό, θα το κάνω εγώ».

Δεν είσαι ποτέ έτοιμος για αυτόν τον σίφουνα που ετοιμάζεται να μπει στο σπίτι σου. Κανείς δεν μπορεί να σε προετοιμάσει γι’ αυτό που έρχεται όσα projections κι αν κάνεις καθημερινά και όλη την ώρα στο κεφάλι σου. Δεύτερο εξάμηνο, πέφτουμε πάνω στο λοκντάουν. Εξετάσεις και επισκέψεις σε μαιευτήρα και εμβρυολόγο. Εμβρυολόγος, έπος. Έχουμε έμβρυο. Κάθε φορά, πλέον, μόνη της. Εγώ κάτω με τσιγάρα. Το παιδί είναι κορίτσι! Α τι ωραία, θα της δώσουμε το όνομα της μάνας σου! Β’ επιπέδου. Μήνυμα στο WhatsApp, «Κορίτσι ε; Ναι, ναι. Έλα πάνω να με κατεβάσεις. Είναι αγόρι, μου το ‘πε ο γιατρός! Είδαμε και το πουλάκι του!».

Προχωράμε, η αγωνία γίνεται λαχτάρα. Καμπύλη ζαχάρου τσεκ, ντόπλερ τσεκ. Μεγάλο ξενέρωμα που δεν τον βλέπω σε 4D. Τον βγάζει φωτογραφίες, εγώ από κάτω, σε κάτι σκαλιά, να περιμένω. Γαμημένο λοκντάουν, μου στερείς την καλύτερη φωτογραφία της ζωής μου. Τώρα που έχει περάσει καιρός, δεν γνωρίζω τι μπορεί να περνούσε σε εκείνες τις άβολες καρέκλες που άνοιγε τα πόδια της για να την εξετάσει ο γιατρός. Πονούσε. Πόσο πονούσε; Τι μπορούσα να κάνω που δεν το έκανα; Ήμουν εκεί, της κρατούσα το χέρι αφού φεύγαμε, της έλεγα αστεία για να μην σκέφτεται πράγματα που μπορεί να της δημιουργήσουν άγχος. Πολλές βόλτες, πολλά μηνύματα 6 στο 13033, πολύ περπάτημα.

Η κοιλιά φουσκώνει. «Κάνει μπουρμπουλήθρες ρε μέσα μου, νομίζω τον ακούω». Ζηλεύω που δεν τον ακούω κι εγώ. Λίγη υπομονή και θα τον δω σε λίγους μήνες. Όλα καλά με την τρισωμία, όλα τέλεια με την κυστική ίνωση. Αρχίζουν τα πρώτα σχέδια για την υποδοχή του σπιτιού για το νέο και καλύτερο μέλος. Στο τέλος του δεύτερου τριμήνου αρχίζω και αγωνιώ για το πώς θα είναι αυτός ο τύπος. Σε ποιον θα μοιάζει; Τι θα νιώσω όταν τον δω; Έχω αγοράσει 2 apps στο κινητό, έχω ξεφυλλίσει βιβλία, προσπαθώ να είμαι όσο πιο έτοιμος γίνεται. Τα διαβάζω, ειδικά αυτό του μαιευτηρίου που σου εξηγεί τι συμβαίνει κάθε βδομάδα και στους δυο τους, είναι πολύ χρήσιμο. Ήταν φασολάκι, τώρα το παιδί μου έχει γίνει αγγούρι (το παιδί μου αγγούρι;), εκείνη είναι λαμπερή!

«Ρε κοίτα τα μαλλιά μου! Τα νύχια μου!»

Τρίτο τρίμηνο. Καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε το εξής. Το παιδί βγαίνει πριν κλείσει τον δέκατο μήνα μέσα στο φουρνάκι. Οπότε όταν φτάνεις στους 9, έχεις ακόμα τουλάχιστον 3 εβδομάδες., Παραγγελία επίπλων τσεκ, κρεβατιού τσεκ, λίκνο θα μας δώσουν οι τάδε. Το παιδί έχει το μέγεθος ενός ανανά. Εκείνη κατουριέται 16 ώρες την ημέρα. Οι εξετάσεις όλες ΟΚ, οι ενέσεις να πω σε αυτό το σημείο ότι δεν έχουν σταματήσει και όχι μόνο αυτό αλλά πριν τη γέννα θα πρέπει να κάνει κι άλλες αφού έχει διαβήτη εγκυμοσύνης.

Εξακολουθώ να μην το βλέπω σε 4D. Φτάνουμε όμως. Δεν τρέχει τίποτα που περνάμε το καλοκαίρι στην Αθήνα. Είμαστε δυο, περιμένουμε τον τρίτο. Πλέον έχω επαφή μαζί του, αφού η κοιλιά της έχει φτάσει απέναντι. Όλοι της δίνουν προτεραιότητα σε σούπερμάρκετ. Πολλές φορές, τη βάζω μπροστά για να τελειώνουμε πιο γρήγορα.

Αυτός εκεί. Να κλωτσάει την κοιλιά της, εγώ βλέπω τα πέλματά του. Άντε ρε άλιεν, βγες.

Γέννησε με καισαρική. Δευτέρα. Το ΣΚ κάναμε βόλτες, είχαμε την αγωνία του να πάνε όλα καλά, γιατί όσο να ‘ναι μιλάμε για μία επέμβαση. Μπήκαμε μαζί, έκατσα μαζί της μέχρι να μπει στο χειρουργείο. Τα 25 λεπτά από την ώρα του χειρουργείου μέχρι να με φωνάξουν ήταν αιώνας. Όταν με φώναξε η μαία, το όνομά μου νομίζω άλλαξε από αυτό που γράφει η ταυτότητα σε μπαμπάς. Για το μόνο, όμως, που μπορώ να είμαι σίγουρος είναι πως το πλάσμα που κλαίει μπροστά μου είναι το πιο τέλειο βατραχάκι που έχει δημιουργηθεί ποτέ.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

H Έλενα έμεινε έγκυος με δανεικά ωάρια και θέλει να ξέρεις την πάσα λεπτομέρεια για την επιλογή της