Πόσες μπογιές χρειάζονται τα μπαλκόνια ενός δημοτικού για να καλύψουν την ασχήμια των ανθρώπων;

Το ουράνιο τόξο είναι μία από τις πρώτες ζωγραφιές που θυμάμαι να μαθαίνω να κάνω. Στο δημοτικό, πήγαινα σε αυτό το δημοτικό που θα δεις στις φωτογραφίες. Το ζωγραφίζαμε όλοι, αγόρια κορίτσια και κάπως έτσι μαθαίναμε το φάσμα των χρωμάτων. Το αναζητούσαμε στον ουρανό όποτε έβρεχε και κάναμε σαν παλαβά από χαρά κάθε φορά που εμφανιζόταν. Τα παιδάκια που θα τρέχουν στο προαύλιο θα το κοιτούν κάθε φορά που θα κοιτούν ψηλά κι αυτό μόνο ζεστασιά μου φέρνει σαν ιδέα. Κι άλλα παιδιά θα το κοιτούν και θα νιώθουν ότι η κοινωνία μας προχώρησε λίγο και δεν τα αποκλείει έτσι απλά, χωρίς λόγο, επειδή είναι αυτά που είναι.

Δεν θεωρώ ότι μία ζωγραφιά έχει τόση δύναμη για να επηρεάσει το σεξουαλικό προσανατολισμό των παιδιών. Αν είχαν τόση δύναμη οι ζωγραφιές γιατί δεν έχουμε γίνει όλοι ενήλικες που κυκλοφορούν μόνο με τη μπλούζα και το καπέλο τους όπως ο Ντόναλντ Ντακ; Θεωρώ όμως ότι μια ζωγραφιά έχει τη δύναμη να τα κάνει να νιώσουν καλύτερα με τον εαυτό τους

«Πάρτε μια μπογιά ρε μ@@@@@@@ και βάφτε το το μπ@@@@@@@ να ξαναγίνει πάλι σχολείο», «Σε άλλα νέα στην Κόρινθο βάφουν δημοτικό με χρώματα του ανωμαλισμού. Και οι γονείς δεν αντιδρούν. Δυστυχώς για τα παιδάκια σας που θα εκμαυλιστούν σεξουαλικά από παιδεραστές, αλλά τι σας λέω τώρα», «Η σημαία του ουράνιου τόξου έγινε γνωστή ως σύμβολο της διαφορετικότητας και της υπερηφάνιας των ομοφυλοφίλων, δεν έχω κανένα θέμα με τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, ίσα – ίσα έχω και φίλους… Αλλά γιατί δεν ζωγράφισαν μία ελληνική σημαία ή κάτι που να σχετίζεται με την χώρα μας;», «Αφού παραπέμπει στο ουράνιο τόξο ας βάψουμε ένα σχολείο με σβάστικες… Δεν πιστεύω να πάει το μυαλό σας αλλού ε;», ήταν κάποια από τα σχόλεια που διάβασα στο Χ, πρώην Twitter, ψάχνοντας το hashtag #Κόρινθος.

Το μυαλό μου απέφυγε την έκρηξη τελευταία στιγμή, υποβοηθούμενο από άλλα θετικά και χιουμοριστικά σχόλια για το ίδιο θέμα. Εγώ κοιτάζω τις φωτογραφίες κι ακόμα απλά πιστεύω ότι θα ήθελα το δημοτικό μου να έμοιαζε το ίδιο χαρούμενο στα 90s. Και νομίζω ότι πρέπει να αποφασίσουμε πια ότι οι φόβοι των ενηλίκων είναι αυτοί που επηρεάζουν περισσότερο τα παιδιά παρά τα ουράνια τόξα που ζωγραφίζονται στα μπαλκόνια των σχολείων τους. Ότι μάλλον είναι μεγαλύτερο πρόβλημα το να ακούν τους γονείς τους να κάνουν σχόλια σαν τα παραπάνω, αντί το να πηγαίνουν σε ένα σχολείο λίγο πιο φωτεινό.

Σχόλια δέχτηκε και ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του 2ου Δημοτικού Σχολείου Κορίνθου. Αρκετοί γονείς μαθητών του σχολείου αντέδρασαν καταγγέλοντας το γεγονός ότι το κάτω μέρος των μπαλκονιών του σχολείου βάφτηκε στα χρώματα του ουράνιου τόξου. Μέχρι τις 11 Αυγούστου τα ταβάνια φαίνονταν βαμμένα σε χρώματα κίτρινο και πορτοκαλί, ωστόσο, ξαναβάφτηκαν και απέκτησαν τα χρώματα του ουράνιου τόξου, χρώματα που βρίσκονται στη σημαία της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, στον ουρανό μετά τη βροχή, αλλά και στη σημαία της Ειρήνης.

Οι γονείς έστειλαν επιστολές στον δήμο, στη Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Ν. Κορινθίας, στη Μητρόπολη, τη διεύθυνση του σχολείου και στο Σύλλογο Γονέων που προχώρησε σε μία διευκρινιστική ανάρτηση.

«Τις τελευταίες εβδομάδες, όντας σε προεκλογική περίοδο για την αυτοδιοίκηση και λίγο πριν λήξει η θητεία του νυν ΔΣ του Συλλόγου μας, γίναμε αποδέκτες μεμονωμένων ερωτημάτων και διαμαρτυριών από μέλη του Συλλόγου, γονείς παιδιών που φοιτούν στο σχολείο μας. Οι διαμαρτυρίες και τα ερωτήματά τους αφορούσαν την επιλογή των χρωμάτων που κοσμούν τα ταβάνια των εξωτερικών χώρων του σχολείου μας και απευθύνονταν στον Δήμο, την Διευθύντρια του Συλλόγου και το ΔΣ του Συλλόγου.

Εξαρχής, το ΔΣ του Συλλόγου, όπως επικοινωνήθηκε και σε προσωπικό επίπεδο από την Πρόεδρο, ουδεμία ανάμειξη είχε στην επιλογή των χρωματισμών, αντιθέτως είχε προτείνει άλλη προσέγγιση στον χρωματισμό και ενημερώθηκε άτυπα για την συγκεκριμένη επιλογή. Το γεγονός αυτό έγινε σαφές μεταγενέστερα και από τις ανακοινώσεις του αρμόδιου Αντιδημάρχου. Πάραυτα μεμονωμένοι γονείς μαθητών, μέλη του Συλλόγου, στράφηκαν εναντίον του Προεδρείου και του ΔΣ ως συνυπεύθυνων μαζί με την Διευθύντρια και τον Δήμο για την επιλογή των χρωμάτων στα πλαίσια οργανωμένου σχεδίου με αλλότριους σκοπούς.

Οι αντιρρήσεις και οι διαμαρτυρίες διατυπώθηκαν, τόσο σε προσωπικό επίπεδο προς την Πρόεδρο του Συλλόγου,όσο και δημοσίως. Μέσω κοινωνικών δικτύων τέθηκαν ερωτήματα προς τον Σύλλογο Γονέων, τα οποία υπονοούσαν την εμπλοκή του ΔΣ καθώς και της Διευθύντριας και του Συλλόγου Διδασκόντων σε σχέδιο που αποσκοπεί στην ηθική διαφθορά και στον εκφυλισμό των συνειδήσεων των μαθητών του σχολείου, το οποίο σχέδιο μάλιστα προερχόταν από το Υπουργείο Παιδείας μέσω συγκεκριμένης ΜΚΟ.

Ως ΔΣ αποφύγαμε εσκεμμένα να εμπλακούμε σε δημόσιες αντιπαραθέσεις αν και προκληθήκαμε δημοσίως με χυδαίες αναφορές και με τη χρήση ρητορικής μίσους μέσω σχολιασμών στα κοινωνικά δίκτυα τόσο στο προφίλ του Συλλόγου αλλά και σε προφίλ γονέα του σχολείου μας. Προτιμήσαμε να δώσουμε μια λιτή απάντηση και να μπλοκάρουμε τα υβριστικά σχόλια από το προφίλ του Συλλόγου», αναφέρει μεταξύ άλλων στην ανακοίνωσή του ο Σύλλογος Γονέων του 2ου δημοτικού σχολείου Κορίνθου.

Στη συνέχεια, η ανακοίνωση αναφέρει συγκεκριμένες τοποθετήσεις εκ μέρους του Συλλόγου Γονέων κι από αυτές θα σου παραθέσω τις πρώτες δύο. Αναλυτικά μπορείς να διαβάσεις όλη την ανακοίνωση πατώντας την ανάρτηση.

«Η επιλογή των συγκεκριμένων χρωμάτων, αν και ατυχής λόγω των συνειρμών που μπορεί να επιφέρει, δεν προκαλεί κανένα πρόβλημα στην λειτουργία του σχολείου αντιθέτως δημιουργεί ένα ευχάριστο περιβάλλον για τα παιδιά. Οποιοσδήποτε συνειρμός προκαλείται και οποιαδήποτε προσέγγιση επί του συγκεκριμένου χρωματισμού βασίζονται σε υποκειμενικά κριτήρια και σε προσωπικές αντιλήψεις.

Επιδιώκουμε την λειτουργία ενός σχολείου που θα αποδέχεται το δικαίωμα στην διαφορετικότητα και θα ενισχύει τον σεβασμό στις ιδιαιτερότητες του κάθε παιδιού», έγραψαν στην ανακοίνωσή τους τα μέλη του Δ.Σ. του συλλόγου γονέων.

Εγώ δεν θα σου πω ότι το ουράνιο τόξο είναι απλά το ουράνιο τόξο πια, δεν θα υποκριθώ ότι είναι μόνο αυτό, έχει χρησιμοποιηθεί ως σημαία της υπερηφάνειας της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, είναι δεδομένο. Αλλά θα σου πω ότι έστω κι ένα παιδί να μπορέσει να κοιτάξει το μπαλκόνι του σχολείο του και να νιώθει ότι κάπου εκπροσωπείται κι αυτό, κάπου έχει χώρο να υπάρξει, κάπου του λένε ότι είναι εντάξει να νιώθει όσα νιώθει, είναι σημαντικό. Τα υπόλοιπα παιδιά το πολύ πολύ να μάθουν ότι όλοι είναι αποδεκτοί και ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν πρέπει να είναι αιτία διακρίσεων.

Φοβερό; Απίστευτο, ότι η εκπαίδευση μπορεί να παίξει ρόλο στην καλλιέργεια της ενσυναίσθησης;

Κι αν το πρώτο βήμα για έναν κόσμο ενηλίκων που αποδέχεται πιο εύκολα τους ενήλικες με τις διαφορετικές ζωές από τη δική τους είναι κάποιες μπογιές, τότε τις στηρίζω.

Αν και διατηρώ τις επιφυλάξεις μου, για τους μελλοντικούς ενήλικους όταν γυρίζουν από το πολύχρωμο σχολείο τους σε γκρίζα σπίτια όπου κάθε προσπάθεια συμπεριληπτικότητας βαφτίζεται προσπάθεια για εκμαυλισμό.

Τι σχολείο επιδιώκουμε, δηλαδή, αυτό είναι το θέμα. Ένα σχολείο όπου η μοναδικότητα κάθε παιδιού γίνεται αποδεκτή ή ένα σχολείο όπου τα παιδιά απομονώνονται λόγω αυτής; Αν το ουράνιο τόξο, για τα περισσότερα παιδιά παραμένει ένα φάσμα χρωμάτων κι ένα σύμβολο ελπίδας για το φως που έρχεται μετά τη βροχή και για κάποια άλλα αποτελεί ένα σύμβολο ελπίδας ότι θα γίνουν αποδεκτά όποιος κι αν είναι ο σεξουαλικός προσανατολισμός τους, τι μας νοιάζει; Γιατί πρέπει να τσακωθούμε για κάτι που είτε από τη μία όψη το δεις, είτε από την άλλη, μόνο θετικό είναι;

Αν ψάχνουμε για κάτι αρνητικό που αφορά στον ψυχισμό των παιδιών ας κοιτάξουμε λίγο περισσότερο το πόσο εύκολα μιλάμε βγάζοντας τη χολή μας για την επιλογή απλά κάποιων χρωμάτων. Ας κοιτάξουμε πώς μπορεί να συνδέουμε στην ίδια πρόταση ένα σύμβολο που αφορά την αποδοχή με ένα που αφορά τα μεγαλύτερα εγκλήματα ανθρώπου προς άνθρωπο. Ας κοιτάξουμε πόσο συνωμοσιολογικά μιλάμε φορτώνοντας τα παιδιά μας με καχυποψία προς κάθε τι όμορφο γιατί στόχο έχει να τα «εκμαυλίσει».

Ας κοιτάξουμε τη μιζέρια μας αν προτιμάμε τα παιδιά μας να φοιτούν σε σχολεία με χρώματα μουντά, που δεν διεγείρουν τη φαντασία τους. Ας την κοιτάξουμε κι ας μην προσπαθούμε να τη μεταδώσουμε σε αυτά τα παιδάκια.

Γιατί τα παιδιά μας είναι σφουγγάρια κι αυτά είναι που απορροφούν, τις δικές μας συμπεριφορές και στάσεις απέναντι στον κόσμο, όχι τις μπογιές του σχολείου τους.