Πότε επιτέλους θα εξαφανιστούν οι Τερλέγκες από την ελληνική τηλεόραση;

Φυσικά το φιλτράρισμα των ειδήσεων που φτάνουν στον πάντα διψασμένο αμφιβληστροειδή του ματιού μου, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ώρες ώρες νομίζω ότι το μάτι λειτουργεί σαν αυτόνομη προσωπικότητα, αλλιώς για ποιο λόγο να ρίξω δεύτερη ματιά σε ποστ με τίτλο “Βασίλης Τερλέγκας: Δεν γουστάρω να τον παίρνει ο γιος μου”; Αυτό που συνέβη όταν κλίκαρα να δω τι ακριβώς έγινε, ήταν να δω τον Βασίλη Τερλέγκα (“κι όπως θα παίρνω τις στροφές, εσύ αν θέλεις κοίταζέ με;”), καλεσμένος στον Γρηγόρη Αρναούτογλου, να γίνεται έξαλλος και να καταπιέζεται που δε μπορεί να πει ελεύθερα ότι δε θέλει να γίνει κανένας από τους γιους του gay. Για την ακρίβεια, ο διάλογος είχε ως εξής:

Το πρόβλημα θεωρώ πως έχει δύο ρίζες τις οποίες πρέπει να χτυπήσουμε:

α) την αντίληψη της κοινωνίας ότι πρέπει να ενδιαφέρεται για το τι γίνεται στο κρεβάτι κάθε σπιτιού

β) την λαχτάρα της τηλεόρασης για αναπαραγωγή αναχρονιστικών και ρατσιστικών δηλώσεων που θα προκαλέσουν χαμό την επομένη της προβολής τους.

Η παρελθοντολαγνεία καλά κρατεί, παρόλο που δε βρίσκω καμία λογική εξήγηση στο γιατί μας ενδιαφέρει τι έχουν να πουν οι περσόνες των περασμένων δεκαετιών που κουβαλούν ακόμα τα βαρετά και ξεπερασμένα μυαλά της εποχής τους.

Ας ξεκινήσουμε απ’ το ότι – απομακρύνετε τους γονείς σας από τις οθόνες – κανείς δεν οφείλει καμία εξήγηση στη μαμά και τον μπαμπά του, για την παρέα που έχει στο κρεβάτι του τα βράδια. Δηλαδή ειλικρινά, αν κάποιος γονιός επιλέγει να έχει παράπονο για το πώς επιλέγει το παιδί του να απολαύσει το σεξ και το ποιον άνθρωπο θέλει να έχει δίπλα του, νιώθω πώς πρέπει να σας μιλήσω για τον ρόλο της οικογένειας, παρόλο που δεν έχω δημιουργήσει τη δική μου ακόμα: Το να φέρει κάποιος ένα παιδί στον κόσμο, δε σημαίνει ότι βρήκε τη νέα του κούκλα, ούτε ότι έχει λόγο στις επιλογές του. Παρόλο που πολλοί γονείς στέκονται εμπόδιο ή διαλέγουν να “ξεγράψουν” τα παιδιά τους λόγω των δρόμων που επέλεξαν να πάρουν, δεν σημαίνει πως αυτός είναι ο κανόνας. Οι πιο ισορροπημένοι και ευτυχισμένοι άνθρωποι, είναι εκείνοι που έχουν δίπλα τους την οικογένειά τους να τους στηρίζει, ναι ακόμα κι αν είναι γκέι(!).

Κάπως έτσι, το ότι είσαι ο λόγος που υπάρχει ένας άνθρωπος, ευτυχώς δεν σε κάνει και δερβέναγα στο βρακί του. Ας κοιτάξουμε λίγο τα πραγματικά σημαντικά αυτής της ζωής, όπως η υγεία, κι ας είναι αυτή η αρχή για την αναζήτηση θεραπείας για τη στενομυαλιά.

Το πόσο συμφέρει δε την τηλεόραση και τον κάθε παρουσιαστή, να χρησιμοποιεί την έλλειψη παιδείας και τακτ του κάθε καλεσμένου, αποτελεί τον βασικό παρονομαστή που κρατάει το κλάσμα του “τερλεγκισμού” ακόμα ζωντανό. Η παρελθοντολαγνεία καλά κρατεί, παρόλο που δε βρίσκω καμία λογική εξήγηση στο γιατί μας ενδιαφέρει τι έχουν να πουν οι περσόνες των περασμένων δεκαετιών που κουβαλούν ακόμα τα βαρετά και ξεπερασμένα μυαλά της εποχής τους. Το μόνο που σκέφτηκα βλέποντας το βίντεο, είναι έναν φίλο ενός θείου μου να κουνάει συγκαταβατικά το κεφάλι συμφωνώντας με τον Τερλέγκα, επειδή όπως είχε πει σ’ ένα οικογενειακό τραπέζι “θα προτιμούσε ο γιος του να ήταν βαριά άρρωστος παρά αδερφή”. Το τελευταίο πράγμα που έχουμε ανάγκη, είναι να βρίσκουν αυτοί οι άνθρωποι το δίκιο τους σε ένα τόσο μαζικό μέσο όπως η τηλεόραση.

Αν θες λοιπόν, να λέγεσαι σύγχρονο μέσο μαζικής ενημέρωσης/επικοινωνίας, δείξε τι κάνει σήμερα ο κόσμος γύρω σου κι όχι τι πιστεύουν οι παλιοί για τα όσα συμβαίνουν. Αντί να μας λέει ο κάθε Τερλέγκας πώς θα του φαινόταν αν ο γιος του ήταν γκέι, γιατί να μη μας πει πώς νιώθει η τρανς που βλέπω κάθε μέρα να περνάει τη στοά στη Συγγρού και τι σχέση έχει με τους γονείς της; Δεν είναι ότι δεν γνώριζα πόσο βλαμμένα μυαλά κυκλοφορούν ανάμεσά μας, απλά βρίσκω εξοργιστικό να χρησιμοποιούν αυτό τους το “προσόν” για να ξαναβγούν έστω και για λίγο στη δημοσιότητα, πόσο μάλλον όταν τους ανοίγουν και διάπλατα τις πόρτες.