Πώς είναι να έχεις αδερφή ηθοποιό

Σε αντίθεση με τον Χορν που έλεγε ότι ηθοποιός σημαίνει φως, εγώ υποστήριζα ότι σημαίνει στρόμπο – ξέρεις από αυτά που προκαλούν επιληψία και κάνουν τα νεύρα τσίτα και στα μάτια του άλλου φαίνεσαι σαν να έχουν χτυπήσει τρία απανωτά εγκεφαλικά.

Δεν ξέρω βρε παιδί μου αλλά αυτό που μου έβγαζαν πάντα οι θεατρίνοι, που λέει και ο λαός, ήταν α) ότι άλλα θέλουν να πουν, άλλα λένε και άλλα τελικά εννοούν, β) ότι δεν ξέρεις πότε είναι ο ρόλος τους και πότε οι πραγματικοί και γ) πολλή κουλτούρα ρε παιδάκι μου.

Οπότε δεν χρειάζεται και να σου πω πώς ένιωσα όταν πριν από κάποια χρόνια η μικρή μου αδερφή, η Μαιρούλα, μου ανακοίνωσε πως θέλει να γίνει ηθοποιός και πως θα πάει να σπουδάσει υποκριτική. Έπεσα από τα σύννεφα. Η αδερφή μου ρε; Το χαμογελαστό κορίτσι της οικογένειας Χάγια που όταν ήταν μικρή φόραγε ροζ μαγιό με τον Μίκυ, άκουγε Spice Girls και η αγαπημένη της ήταν η Posh Spice, θα αρχίσει τώρα να φοράει μαύρα, να διαβάζει Ντοστογιέφσκι, να έχει μάτια με μαύρους κύκλους όχι από το ξενύχτι, αλλά επείδη δεν ξέβαψε καλά τη μάσκαρα και το μολύβι από τη χθεσινή παράσταση, και εννοείται θα ακούει Νατάσσα Μποφίλιου;

 Η Μαιρούλα

Για καιρό αρνιόμουν να το δεχτώ και κάθε φορά που με ρωτούσαν “σε ποια σχολή σπουδάζει η αδερφή σου”, εγώ απαντούσα “σε μία που έχει ένα όνομα γυναικείο και μάλλον είναι από τον Πόντο”. Η σχολή ήταν η σχολή Θεοδοσιάδη. Του Γιώργου Θεοδοσιάδη.

Να πω κιόλας ότι εκτός από τους ηθοποιούς δεν μου αρέσει και το θέατρο. Τολμώ να παραδεχτώ πως με την ίδια ευκολία που με παίρνει ο ύπνος στον καναπέ όταν βλέπω ταινία, μπορεί και να με πάρει όταν βλέπω θέατρο. Έχω ρίξει έναν ύπνο παρακολουθώντας το Σεσουάρ για Δολοφόνους, άλλο πράγμα. Παρόλα αυτά έχω στηρίξει τη Μαίρη σχεδόν σε κάθε της επιλογή. Την έχω δει σε ρόλο που άπλωνε μια μπουγάδα για ώρα σε ένα θέατρο, όπου η σκηνή του ήταν σε έναν μισογκρεμιζμένο ακάλυπτο ανάμεσα σε πολυκατοικές, με έχει προβληματίσει βλέποντάς την να υποδύεται μία γυναίκα που επειδή έφτυσε τον εραστή της αυτός μεταμορφώθηκε σε δέντρο, την έχω καμαρώσει σε αρχαία τραγωδία, της έχω κάνει support και τότε που έπαιζε σε ένα bar theater και το μόνο που θυμάμαι από την παράσταση ήταν ότι ΦΩΝΑΖΑΝ ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΑ και τα πατατακια στο τραπέζι μας ήταν πολύ ωραία.

Εννοείται ότι όταν δεν παίζει σε παραστάσεις και δεν κάνει πρόβες ποστάρει στο facebook Γιάννη Ρίτσο, δίνει συνεντεύξεις σε sites για θεατρόφιλους ευχαριστώντας τους δασκάλους της που την έκαναν να αγαπήσει την τέχνη και βλέπει ταινίες που δεν πρόκειται να γίνουν blockbuster ούτε αν η γη αρχίζει και γυρνά ανάποδα και η Caitlyn Jenner αποφασίζει πως θέλει να γίνει Bruce και πάλι.

Ευτυχώς ΔΕΝ ακούει Νατάσσα Μποφίλιου (ή τουλάχιστον δεν έχει πάρει κάτι τέτοιο το αυτί μου).

Πρόσφατα και στα πλαίσια της προσωπικής μου καμπάνιας: “Στηρίζω τη Μικρή μου Αδερφή στις Επιλογές της Διαφορετικά Έχει Τσιριχτή Φωνή και Ποιος την Ακούει”, πήγα και είδα την παράσταση στην οποία παίζει αυτή την εποχή (τώρα που μιλάμε), στο Αγγέλων Βήμα (Σατωβριάνδου 36, Ομόνοια). Το όνομά της “Είναι Τρελοί Αυτοί οι Γαλάτες“. Και τώρα θα σου πω κάτι που ίσως δεν περίμενες.

Αυτή η παράσταση μου άρεσε πολύ.

Πρόκειται για πέντε αναγεννησιακές γαλλικές φάρσες, παρουσιασμένες με μουσικοχορευτική διάθεση και με ευρηματικές σκηνικές λεπτομέρειες. Μην περιμένεις να σου πω παραπάνω πράγματα, καθότι τη θεατρική ορολογία δεν την κατέχω, αλλά ας αρκεστούμε στο ότι είδα τα ευτράπελα μιας κοινωνίας του τότε, που όμως θα μπορούσε να είναι και του σήμερα, η οποία βρίσκεται σε μία φθίνουσα πολιτισμική πορεία.

Συζυγικοί τσακωμοί, ψέματα, θρησκεία και απιστία όλα δοσμένα με τέτοιο ύφος που υπήρχαν σημεία που γελούσα τόσο δυνατά που νόμιζα ότι θα μου πουν να βγω έξω από την αίθουσα και την επομένη να έρθω με τον κηδεμόνα μου.

Να τους έχεις καλά ο Άγιος Πορφύριος, ο “από μίμων”, τον σκηνοθέτη Μιχάλη Καλαμπόκη και τους ηθοποιούς για την διάθεση που μου έφτιαξαν εκείνη τη βραδιά, όπου στα πρακτικά να γραφτεί παρακαλώ ότι είχα και φαρυγγίτιδα και είχα μία ελαφριά παραμόρφωση στο πρόσωπό μου από τον πόνο, που έφερνε κάτι σε Μιμή Ντενίση.

 

 

 

Χθες, καθώς μου ήρθε η ιδέα να γράψω για το πώς είναι να έχεις αδερφή ηθοποιό, ρώτησα την Αλεξία, τη μεσαία αδερφή Χάγια, για το πώς αισθάνεται που η μικρή μας παντρεύτηκε την τέχνη. Μου απάντησε πως είναι ιδιαιτέρως περήφανη. “Γιατί η μικρή μου αδερφή έχει πραγματοποιησει το όνειρο της και είναι δοσμένη σε αυτό και όταν βλέπω ανθρώπους ευτυχισμένους με αυτό που κάνουν στη ζωή τους με κάνει να πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα το κάνω κ εγώ. Οπότε ίσως καθρευτίζεται ο εαυτός μου πάνω της”.

 

Κοίτα να δεις που έχω αρχίσει και πιστεύω ότι ηθοποιός σημαίνει φως τελικά. Κοίτα να δεις.

 

Φωτογραφίες από την παράσταση: Gertrude Gary Milk