Πώς είναι να τρέχεις πρώτη φορά 20 χιλιόμετρα. Σε βουνό

Τον έκανες εικόνα; Κάνε τώρα εμένα εικόνα, που τον τελευταίο καιρό – γιατί έπιασαν και οι ζέστες (ναι ναι δικαιολογίες) – τα μοναδικά χιλιόμετρα που έχω κάνει είναι γύρω στα δύο (πήγαινε-έλα) για να φάω κάτι εξαιρετικές τάρτες με φρέσκες φράουλες από ένα υπέροχο αρτοποιείο κοντά στο σταθμό Πανεπιστήμιο (κάποια στιγμή θα σου μιλήσω και γι αυτό). Οπότε μπορείς να νιώσεις σε πόσους κόμπους δέθηκε το στομάχι μου, όταν μερικές μέρες μετά το χαλαρό “ναι, βεβαίως, γιατί όχι;” στην ερώτηση αν θέλω να τρέξω στον αγώνα, που γίνεται κάθε χρόνο στο Μέτσοβο και λέγεται “Στα Χνάρια της Αρκούδας”  ακολούθησε google search για να δω πόσα χιλιόμετρα πρέπει να τρέξω.

Σιωπή. Λίγος αέρας από τη Δημά. Παγωμένο νερό στα μάγουλα. Νευρικό γέλιο. Θα έτρεχα 20 χιλιόμετρα. Όχι όχι. Θα έτρεχα 20 χιλιόμετρα στα βουνά γύρω από το Μέτσοβο. Για την ακρίβεια η εκκίνηση του αγώνα θα γινόταν σε υψόμετρο 1150μ. Και όχι αυτό δεν θα ήταν το μέγιστο υψόμετρο. Το μέγιστο θα ήταν 1600 μέτρα και αυτό αφού θα είχα στην πλάτη μου ήδη 10 χιλιόμετρα. Χαχαχαχα (γέλιο του τρελού). ΜΕ ΝΙΩΘΕΙΣ;

Επειδή όμως λόγος που δίνεται δεν παίρνεται και πίσω και το νερό αίμα δεν γίνεται (δεν κολλάει αυτό, αλλά είναι αρκετά macho έκφραση που δίνει έμφαση στην αποφασιστικότητά μου) θα το έκανα. Προετοιμάστηκα όσο μπορούσα τρέχοντας στο εξωτικό άλσος στο πεδίον του Άρεως. Η διαδρομή της προετοιμασίας μου είχε ως εξής: έβγαινα από το σπίτι μου, χαιρετούσα τα παιδιά στην πλατεία Εξαρχείων τα οποία και προφανέστατα με κοιτούσαν σαν εξωγήινη μιας και ήμουν ντυμένη με κολάν, μπουστάκι, armband με το κινητό και ροζ ακουστικά, έτρεχα μέχρι το πάρκο, έμπαινα μέσα στο πάρκο και έτρεχα ακόμα περισσότερο για να γλιτώσω από τα χιλιάδες μυγάκια που πετούν εκεί, έκανα μερικούς γύρους και ξανά πίσω στο σπίτι μου. Έκανα και training με την trainer μας Σοφία Περδίκη, η οποία πίστευε ότι “αν έχεις γερά πόδια και δυνατό κορμό θα τα καταφέρεις” και γεμάτη αποφασιστικότητα πήρα το αεροπλάνο και πέταξα για τα Ιωάννινα και από εκεί βαν με πήρε για να με πάει σε ένα από τα πιο όμορφα ξενοδοχεία, που έχω μείνει ποτέ μου, το Grand Forest Metsovo, το οποίο ήταν και ένας εκ των χορηγών του ορεινού αγώνα που έμελλε να μείνει για πάντα στη μνήμη μου.

Ας ανοίξω μία μικρή παρένθεση για να πω πως το Grand Forest έχει την πιο μαγευτική θέα που έχω δει. Κάθεσαι στην βεράντα του και νομίζεις ότι βρίσκεσαι στις Άλπεις. Τα επιβλητικά βουνά, που αυτή την εποχή είναι καταπράσινα και η θέα του Μετσόβου απέναντι, θα έκαναν ακόμα και τον πιο αλύγιστο και σκληρό άνθρωπο της πόλης να δακρύσει. Δεν με πιστεύεις; Δες τη φωτογραφία.

Να μη μιλήσω για το design του, που είχε αυτό το κάτι το ελβετικό αλλά με πινελιές από την παράδοση του Μετσόβου, για το lobby του που βλέποντάς το θέλεις να γίνεις σαν το emoticon ουάου του Facebook ή για το εστιατόριο του “Metsovo 1350m” όπου έφαγα το πιο συγκλονιστικό (επικολυρικό όπως λέει και ένας φίλος) ριζότο τη ζωής μου με μανιτάρια εποχής και από πάνω φρέσκια τριμμένη τρούφα (που ναι στην τρίβουν εκείνη την ώρα – θέλω να κλάψω από συγκίνηση).

Και τώρα ας κλείσω την παρένθεση για να μπω στο ζουμί.

Ο αγώνας έγινε Κυριακή πρωί. Οπότε όπως καταλαβαίνεις όλο το Σάββατο έκανα οικονομία δυνάμεων. Ακόμα και στον ενθουσιασμό μου. Τι θέλω να πω; Τι κάνει ένας άνθρωπος που βρίσκεται για πρώτη φορά στο Κατώγι Αβέρωφ και του δίνεται η ευκαιρία να δοκιμάσει όλα τα κρασιά; Κανονικά τα πίνει όλα. Εγώ όμως κυρία. Αρκέστηκα σε ένα δυο ποτηράκια και μετά έπεσα σχεδόν με τα μούτρα στις πιατέλες με τα 210 κιλά (!) ζυμαρικά του Pasta Party που είχε στηθεί έξω ακριβώς από το Κατώγι.

Από τις 1470 μερίδες ζυμαρικών, τις 600 μερίδες τραχανά και τους 3500 λουκουμάδες, εγώ έφαγα ένα πιάτο μακαρόνια. Και εντάξει ήπια ακόμα λίγο κρασί. Και αφού ήρθα στο τσακίρ κέφι έβγαλα και μία φωτογραφία με τον καλεσμένο (και ωραίο) Ισπανό ultra μαραθωνοδρόμο Jessed Hernandez, ο οποίος και θα κέρδιζε την επόμενη μέρα στον αγώνα των 40 χιλιομέτρων.

Και μετά “ύπνος από νωρίς, γιατί αύριο θα ξυπνήσεις στις 6 να φας πρωινό και στις 9 να μπεις πίσω από την γραμμή της εκκίνησης”, αυτή ήταν η συμβουλή ενός εκ των διοργανωτών του Metsovo Race, Λευτέρη Φάφαλη. Εννοείται και τον άκουσα.

Η ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

Ξύπνημα στις 6. Yoga για μισή ώρα να ξυπνήσει το σώμα και να χωνέψει το πνεύμα ότι “ναι χρυσό μου θα τρέξεις 20 χιλιόμετρα πάνω στα βουνά σε έναν αγώνα που τον λένε στα Χνάρια της Αρκούδας και έχει πάρει το όνομά του από τις καφέ αρκούδες που κυκλοφορούν στην περιοχή και ουπς για φαντάσου δεν έχεις ξανατρέξει ποτέ στη ζωή σου σε ορεινό αγώνα χαχαχαχα”. Power πρωινό στο Grand Forest (“να φας ελαφριά και όχι πολλά γαλακτοκομικά”, μου πρότεινε ο Λευτέρης, άρα έμεινα στο ένα βραστό αυγό και σε λίγο ριζόγαλο που ανακάτεψα μέσα και ωμούς ξηρούς καρπούς και γκότζι μπέρι). Και στις 9 βρισκόμουν πίσω από τη γραμμή εκκίνησης.

Το σήμα δόθηκε, στα ακουστικά μου ακουγόταν ήδη ο Justin Bieber (ναι γιατί τέτοια είμαι) και τα πόδια μου άρχισαν να τρέχουν αρχικά μέσα στο πλακόστρωτο Μέτσοβο για να εξαφανιστούν (τρόπος του λέγειν) μέσα σε παλιά μονοπάτια, πλούσια φύση, δραματικές ανηφόρες που με έκαναν να μνημονεύσω την Παναγία (μεγάλη χάρη της) και καμιά εξηνταριά φορές, αλλά και κατηφόρες που πόσο πολύ θα ήθελα να γίνω ένα κουτσουράκι τόσο δα μικρόυτσικο και να τις κουτρουβαλήσω. 

Ακολουθεί σοφία:

Χίλιες φορές να ανεβαίνεις ανηφόρες, γιατί όταν φτάσεις στην κορυφή υπάρχει και μία ανταμοιβή και μπορείς να συνεχίσεις. Μη ξεγελαστείς από την ευκολία της κατηφόρας. Σου κόβονται τα γόνατα. Στην κυριολεξία.

Τέλος η σοφία.

Για να μην τα πολυλογώ, στον αγώνα τα πέρασα υπέροχα. Έτρεξα ανάμεσα σε πεταλούδες, ένιωθα τον αέρα του βουνού μέσα στα πνευμόνια μου, τα μάτια μου γέμισαν με όλες τις αποχρώσεις του πράσινου. Ήταν μια μαγεία. Η εμπειρία του ορεινού αγώνα δεν είχε καθόλου σχέση με τους ημιμαραθώνιους που έχω τρέξει μέχρι σήμερα μέσα στην πόλη. Ακόμα και η αλληλεγγύη μεταξύ των δρομέων είναι διαφορετική. Το “εγώ” δεν χωράει μέσα στο βουνό.

Και ω ναι το Metsovo Race είναι πραγματικά ένας φουλ οργανωμένος αγώνας, που μπορεί να ικανοποιήσει και τον πιο απαιτητικό δρομέα. Φουλ οργανωμένη σχεδίαση, σταθμοί ανεφοδιασμού με όλα τα κομφόρ και ένα κοινό ένθερμο που σε κάνει να πιστέψεις ότι αν θες μπορείς να πας τρέχοντας και στο φεγγάρι. “Για τον αγώνα προετοιμαζόμαστε όλο το χρόνο”, μου είχε πει ο Λευτέρης και το είδα με τα ίδια μου τα μάτια.

Αν είδα αρκούδα; Εγώ όχι, αλλά αυτοί που έτρεξαν τα 40 χιλιόμετρα και ακολούθησαν διαφορετική διαδρομή είδαν! “Η αρκούδα αν δεν νιώσει απειλή δεν ορμά. Απλά τυχαίνει να σου εμφανιστεί αν χάσει το δρόμο της. Εκείνη τη στιγμή οφείλεις να είσαι ήσυχος”, μου είπε ένας ντόπιος. Ευτυχώς δηλαδή που δεν την είδα, τώρα που το σκέφτομαι. Κοιταξέ με…εγώ και η ψυχραιμία καμία σχέση.

THE DAY AFTER

Ολόκληρη η οικογένεια Χάγια ενημερώθηκε με πως τερμάτισα με αυτή τη φωτογραφία, που δείχνει τη χαρά μου και κρύβει τα γόνατα που έτρεμαν.

Την επόμενη μέρα την πέρασα τρώγοντας, πηγαίνοντας για κυνήγι τρούφας (μία δραστηριότητα που μπορείς να κλείσεις μέσω του Grand Forest με “κυνηγό” την κυρία Κατερίνα – τον θηλυκό Indiana Jones), τρώγοντας, απολαμβάνοντας το pampering στο spa του ξενοδοχείου με μασάζ και αργότερα κολύμπι στην εσωτερική αυτή πισίνα, που είμαι σίγουρη πως σε κάποιο όνειρό μου την έχω δει.  

Πώς είναι, λοιπόν, να τρέχεις πρώτη φορά 20 χιλιόμετρα σε βουνό; Σαν να ξαναγεννιέσαι φίλη μου. Σαν να ξαναγεννιέσαι.  Ας πιούμε σε αυτό. Τώρα που δεν τρέχω μπορώ, σωστά;