Πώς τολμάτε να θέλετε να ζήσετε (ως ίσες), fucking bitches;

Disclaimer: Αυτό το κείμενο μπορεί να θεωρηθεί φεμινιστικό.

Αυτά τα κεφάλια είναι των γυναικών τις οποίες παρενόχλησε/βίασε/επιτέθηκε σεξουαλικά ο Weinstein, ο Γιώργος, ο John, ο Κώστας, ο τάδε στο δρόμο, στη δουλειά, στο σπίτι. Στις πλάτες τους γράφτηκαν και ειπώθηκαν τόσες μέρες τα χίλια μύρια, ενώ αρκετές χιλιάδες ή και εκατομμύρια(;) χρηστών του διαδικτύου είχαν την ευκαιρία να διαβάσουν παραληρήματα επιφανών ανδρών με πτυχία στον σεξισμό, που παρουσίαζαν τον Weinstein (και σε μια μεγαλύτερη κλίμακα κάθε πετυχημένο επιχειρηματία), ως το εξιλαστηριο θύμα των διαβολικών γυναικών που με τα νάζια τους και τη δίψα τους για επιτυχία τον τύλιξαν γυμνό στο μπουρνούζι της καλοσύνης τους και τον έριξαν σε πολλές τρύπες στις οποίες μπαινόβγαινε για αρκετά χρόνια χωρίς τη θέλησή του. Ο κακομοίρης – ήθελε απλά να τις κάνει διάσημες.

Μαζί του συμφώνησε και η Donna Karan, μια γυναίκα(!) που ντύνει εδώ και χρόνια γυναίκες, η οποία δήλωσε πως δεν φταίει μωρέ ο Harvey Weinstein, “βλέπεις όλες τις γυναίκες στον κόσμο σήμερα και το πώς ντύνονται και το τι θέλουν με τον τρόπο που εμφανίζονται. Και τι ζητούν τελικά; Μπελάδες“. Βέβαια, λίγο αργότερα τα πήρε όλα πίσω λέγοντας “Ήμουν στο Παρίσι και ήμουν εξαντλημένη. Είχα μέρες να κοιμηθώ, έφτιαχνα την collection μου και δούλευα σαν τρελή. Ήμουν πολύ πολύ κουρασμένη.”

Αν αναρωτήθηκε κάποια στιγμή ο οποιοσδήποτε γιατί μπορεί μια γυναίκα να διστάζει να μιλήσει για έναν βιασμό από τον οποίο τελικά “ευεργετήθηκε”, όπως διάβασα, αυτός ακριβώς είναι ο λόγος. Για να πειστεί κανείς ότι η βιασθείσα είναι πραγματικό θύμα, θα πρέπει να τη δει να φωνάζει “όχι”, να σπρώχνει και να αντιστέκεται, ενώ ο Χ Weinstein χώνει την πατριαρχική υπεροχή του ανάμεσα στα πόδια της. Και πάλι το “όχι” είναι σχετικό γιατι μπορεί να φοράει ρούχα που δείχνουν οτι “τα ‘θελε”. Μέχρι να αποδείξει ότι δεν είχε καμία συμμετοχή (έστω και ακούσια) στην επίθεση που δέχτηκε, θα ειναι υποχρεωμένη να σέρνει τον σταυρό της “ευθύνης του θύματος” και του να διαβάζει ό,τι κατεβάσει το κεφάλι κάθε χρήστη των social media και δήθεν “σκεπτόμενου” για το πόσο δήθεν είναι που “τώρα το θυμήθηκαν όλες”. Και είναι βαρύς αυτός ο σταυρός.

Για να πειστεί κανείς ότι ασκείται βία σε μια γυναίκα, θα πρέπει να τη λένε Marie Trintignant και να έχει δολοφονηθεί το 2003 από τον σύντροφό της. Ο Bertrand Cantat εκνευρίστηκε πολύ επειδή ανακάλυψε στο κινητό της Marie μηνύματα από τον πρώην άντρα της και την χτύπησε επανειλημμένως στο κεφάλι. Έπειτα περίμενε πολλές ώρες μέχρι να καλέσει ασθενοφόρο, κι έτσι η Trintignant είχε ήδη πέσει σε κώμα από το οποίο δεν ξύπνησε ποτέ και πέθανε στο νοσοκομείο. “Ήταν σχεδόν ατύχημα”, είπε ο γλυκούλης Bertrant. Έφαγε οκτώ χρόνια φυλάκιση, βγήκε στα τέσσερα(!), δηλαδή το 2007, και σήμερα προωθεί το νέο του άλμπουμ. Σαν ένας άλλος καταραμένος ποιητής, παρουσιάζεται ώριμος και συνειδητοποιημένος, ενώ το περιοδικό “Inrockuptibles” τον βάζει στο εξώφυλλό του. Το γαλλικό “Εlle” απαντά με τη Marie Trintignant στο δικό του εξώφυλλο και ένα τεύχος αφιερωμένο στις γυναίκες – θύματα της βίας που τους ασκούν οι άντρες.

Tην ίδια στιγμή, στην ελληνική τηλεόραση ακούγεται πως ο φεμινισμός είναι “παρωχημένος”, ειδησεογραφικές ιστοσελίδες της Ελλάδας δημοσιεύουν παρόλες σεξιστών που παίρνουν πάρα πολύ σοβαρά τους εαυτούς τους και δυστυχώς δεν είναι οι μόνοι, ενώ ταυτόχρονα είμαστε και η τελευταία χώρα στην κατάταξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης στα θέματα ισότητας φύλου. Παράλληλα, κυβερνά τον πλανήτη το πιο έκδηλα μισογύνικο γουρούνι (συγγνώμη στα γουρούνια) που έχει δει η παγκόσμια πολιτική σκηνή τα τελευταία χρόνια.

Εξοργιστικό.

Αν αναρωτήθηκε ποτέ κανείς, εννοείται πως όταν φορέσουμε ντεκολτέ και είναι νύχτα, φοβόμαστε. Όχι, η λύση δεν είναι να μην το βάλουμε. Πρέπει κάποτε (και ιδανικά όχι σε 70 χρόνια όπως προβλέπει η ΕΕ), να καταλάβει κανείς τη γραμμή των ορίων που θέτουμε εμείς και που θα έπρεπε ο ίδιος να θέσει στον εαυτό του. Δεν υπάρχει καμία ανοχή και κανενός ειδους άλλοθι για τη βία, είτε αυτή μεταφραστεί σε σεξουαλική παρενόχληση, βιασμό ή ξυλοδαρμό. Κι ας μην ανοίξει αντίλογος για το “δεν είναι το ίδιο να σου πιάσουν τον κώλο με το να σε πλακώσουν στο ξύλο”. Ας πάψουν να συμβαίνουν και τα δύο για να μη χρειαστεί να συζητήσουμε τι είναι χειρότερο.

Τη στιγμή που νιώθεις ότι δε σέβονται τα όρια που έχεις θέσει, μίλα. Άλλωστε και στερεοτυπικά αν το δεις, η φωνή μιας γυναίκας είναι η μόνη αντίδραση που μπορεί να έχει ισχύ στην όποια βίαιη δράση του άντρα. Είπαμε, το λέει και η φυσική: κάθε δράση, (πρέπει να) έχει μια αντίδραση. Μην πας κόντρα στη φύση.

Κεντρική φωτογραφία:(AP Photo/str)