Ρωσία- Ουκρανία: Ο πόλεμος κι οι μαύρες εικόνες του επέστρεψαν στην Ευρώπη

Η Ρωσία κήρυξε πόλεμο στην Ουκρανία. «Αποφάσισα να διεξαχθεί στρατιωτική επιχείρηση», δήλωσε σε έκτακτο τηλεοπτικό διάγγελμά του ο Vladimir Putin, λίγο πριν από τις 05:00 (ώρα Ελλάδας). Ο ίδιος είπε ότι σκοπός δεν είναι η επιβολή κατοχής αλλά η «αποναζιστικοποίηση» της Ουκρανίας. Για όποια αιματοχυσία ακολουθήσει, έριξε τις ευθύνες στο «ουκρανικό καθεστώς».

Ήμουν ανάμεσα σε εκείνους που ήλπιζαν οτι όλη αυτή η κρίση θα «λυθεί» στα γρήγορα με την αυτονόμηση κάποιων περιοχών, ότι θα γινόταν κάτι αντίστοιχο με την αυτονομηση μίας περιοχής στην Κριμαία το 2014. Διαψεύστηκα, αλλά δεν μου έκανε εντύπωση. Δεν είμαι βαθιά γνώστρια των γεωπολιτικών και στρατιωτικών επιχειρήσεων στην Ευρώπη, δεν είμαι βαθιά γνώστρια προσωπικότητων όπως αυτή του Putin. Αυτό που ξέρω είναι πώς από τα ξημερώματα ζούμε κάτι που δεν περιμέναμε να ζήσουμε εν έτει 2022.

Οι εικόνες που φτάνουν από το Κίεβο, οι κάτοικοι του οποίου το εγκατελείπουν είναι εικόνες που θα μείνουν στο μυαλό μας ίσως περισσότερο από άλλες φορές, κι αυτό γιατί τις αισθανόμαστε περισσότερο «δίπλα» μας. Είναι στην ήπειρο στην οποία ζούμε. Δεν είναι οι μακρινες εξεγέρσεις της Αφρικής, δεν είναι άλλη μία μέρα στη Μέση Ανατολή. Έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ να ακούμε για μακρινούς πολέμους, αλλά αυτός είναι σαν να έχει συμβεί στην πίσω αυλή μας.

Παιδιά αποχαιρετούν τους γονείς τους με δάκρυα στα μάτια, παιδιά παίζουν μέσα σε καταφύγια, υπάρχοντα στιβάζονται σε αυτοκίνητα και οικογένειες εγκαταλείπουν τα σπίτια τους για ένα άγνωστο αύριο. Άλλα παιδιά δεν είναι τόσο «τυχερά».

Ένα αγόρι σκοτώθηκε όταν βομβαρδίστηκε συγκρότημα κατοικιών στο Χάρκοβο στην ανατολική Ουκρανία, ανακοίνωσαν οι υπηρεσίες αντιμετώπισης εκτάκτων καταστάσεων.

Τελικά σωθήκαμε από έναν υγειονομικό πόλεμο για να σκοτωθούμε σε έναν κανονικό.

Λες και δεν έχουν ζήσει αρκετά δυσάρεστα. Λες και δεν έχουμε ζήσει αρκετές έχθρες. Λες και θέλουμε να στρεφόμαστε επίμονα ο ένας ενάντια στον άλλο μέχρι να μείνει κάποιος μόνος του στη γη. Κι αυτό είναι μία πραγματική αιτία βαθιάς θλίψης. Νεκροί, κι άλλοι νεκροί, αποχωρισμοί, αντίο, άγνωστο, αγωνία, πόλεμος. Ο παραλογισμός της ανθρωπότητας, που μόλις εξέρχεται από έναν άλλο παραλογισμό που δεν πίστευε ότι θα ζήσει.

Ο Μαγιακόφσκι για να μείνω στο κλίμα, έγραφε στο ποίημά του Ο Πόλεμος και η Ειρήνη για τους ανθρώπους που μετά τις αιματοχυσίες θα αναδυθούν αγαπημένοι κι ελεύθεροι, θα ενωθούν σε μία παγκόσμια αδελφοσύνη και θα προσφέρει ο καθένας ό,τι καλύτερο έχει στην παγκόσμια κοινωνία μας. Αντίθετα με όσα πίστευε η ανθρωπότητα δεν έζησε ποτέ παρά ψύγματα αδελφοσύνης μετά από δύο παγκόσμιους πολέμους κι έναν ψυχρό πόλεμο που απειλεί να μπει και πάλι σε μία νέα μορφή στις ζωές μας.

«Mπορεί
απ΄τους καπνούς και τους πολέμους φλομωμένη η γης
να μην ξανασηκώσει το κεφάλι της;
Μπορεί..
Όχι, αυτό δε μπορεί!», σημείωνε.

Όχι, δεν μπορεί. Ελπίζουμε πως δεν μπορεί. Ελπίζουμε ακόμα και σήμερα σε αυτή την αδελφοσύνη κι ας μην ήρθε μετά τους παγκόσμιους πολέμους.

Οι Ουκρανοί γίνονται πρόσφυγες πολέμου. Κι ανάμεσά μας τόσοι που με ευκολία λένε τόσα χρόνια για άλλους πρόσφυγες από άλλες χώρες «να γυρίσουν σπίτια τους», θα το λένε άραγε και γι’ αυτούς; Θα το λένε καθώς βλέπουν τα ερείπια των βομβαρδισμών; Θα το λένε βλέποντας τα αυτοκίνητα κονβόι να βγαίνουν από τις πόλεις της Ουκρανίας; Όλα τα μάτια είναι στραμμένα εκεί. Ελπίζουμε και οι καρδιές.