Savoir Vivre για το θέατρο και τον κινηματογράφο

Ναι, υπάρχουμε κι εμείς οι ενθουσιώδεις τύποι, που μαγευόμαστε πριν καλά καλά ξεκινήσει η παράσταση. Το ίδιο, σε ίσως μια στάλα μικρότερο βαθμό, παθαίνουμε και πριν την έναρξη της ταινίας στο σινεμά.

Ο μπαμπούλας της υπόθεσης που σου παίρνει το ζαχαρωτό και μαζί και τον ενθουσιασμό από το χέρι, είναι όλοι εκείνοι οι θεατές που είχαν τη φαεινή ιδέα να παρακολουθήσουν την ίδια παράσταση – προβολή με σένα, αλλά στην πραγματικότητα δε μπορούν.

Δεν το γνωρίζουν, αλλά πραγματικά ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΝ να συνυπάρξουν με όλους τους υπόλοιπους σε μια κινηματογραφική ή θεατρική αίθουσα.

Δε γνωρίζω αν τους λείπει κάποιο χρωμόσωμα ή αν πρόκειται για μεταδοτική ασθένεια (ελπίζω πως όχι, αν και τα ποσοστά των βλαμένων που πάνε σινεμά ή/και θέατρο μάλλον με απογοητεύουν), το μόνο σίγουρο είναι πως ο νόμος του Μέρφι θα έπρεπε να έχει και ένα κεφάλαιο επ’ αυτού του θέματος – αν δεν έχει ήδη δηλαδή.

Δεν ξέρω αν είμαι μόνο εγώ, αλλά ΚΑΘΕ φορά που θα αποφασίσω να παρακολουθήσω ένα θέαμα στο οποίο το πόσο ευχάριστα θα περάσω εξαρτάται και από το κοινό γύρω μου, κάποιος (όχι απαραίτητα ένας) ενοχλητικός τύπος ανθρώπου, θα κάθεται πίσω – δίπλα – εμπρός μου.

Στις περισσότερες των περιπτώσεων η εμπειρία μου έχει δείξει πως το λιγότερο τακτ φέρουν οι γριές και τα παιδαρέλια του λυκείου.

Ειδικά η κατηγορία “ΓΡΙΕΣ” μπορεί αν τους κάνεις παρατήρηση, να σε βγάλει νοκ άουτ στο “άψε σβήσε”, για να μην μιλήσω για την περίπτωση που προσποιούνται με οσκαρική επιτυχία, τις κουφές και δεν ακούν καν, όσα τους λες. Όχι, ούτε το συριστικό “Σσσσσσσσς”.

Σε μια προσπάθεια λοιπόν να κάνω τον κόσμο καλύτερο και με την ελπίδα ότι όλο και κάποιος θα φιλοτιμηθεί να ακολουθήσει τις συμβουλές μου, σας παρακαλώ θερμά δείξτε έλεος σε όλους εμάς που θέλουμε να παρακολουθήσουμε ανενόχλητοι το ίδιο έργο για το οποίο και εσείς πληρώσατε, αλλά δυστυχώς ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΑΣ.

Η μεταδοτική αρρώστια

Πρόκειται για το φαινόμενο εκείνο κατα το οποίο ξεκινάει ένας θεατής να βήχει, να φτερνίζεται, να φυσάει τη μύτη του και με κάποιο μαγικό τρόπο το μεταδίδει σε ολόκληρη την πλατεία και στον εξώστη. Κι ακούς πλέον τους υπέροχους, μελωδικούς ήχους όλων αυτών των διαδικασιών, στερεοφωνικά. Όχι δεν είναι πολύ καλή επιλογή να πας άρρωστος σινεμά, ναι δε θα θέλαμε να κολλήσουμε επειδή πήραμε την θαρραλέα απόφαση να δούμε θέατρο. Περαστικά σου, αλλά δε θέλω να το περάσουμε μαζί. Μείνε σπίτι σου κι όταν βρεθείς σε κατάσταση ευεξίας και πάλι θα χαρώ να τύχει να κάτσουμε δίπλα.

ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ

Η σκηνή που ένα νόκια με τον κλασικό ήχο κλήσης ακούγεται δυνατά σε όλη την αίθουσα και βλέπεις περί τα 200 κεφάλια να γυρίζουν προς μία κατεύθυνση και να κοιτάζουν δολοφονικά έναν/μία που ξέχασε στο δυνατό την τηλεφωνική της συσκευή, δεν είναι από ταινία. Το γεγονός ότι μου τυχαίνει κάθε φορά σημαίνει ότι χιλιάδες άνθρωποι “ξεχνούν” ανοιχτό το κινητό σε κάθε παράσταση, με τη σκέψη “έλα μωρέ ποιος θα με πάρει”. Μάντεψε, όλοι θα σε θυμηθούν όταν δεν πρέπει και είσαι πολύ τυχερός που ο φωτιστής δε μπορεί να σε εντοπίσει, αλλιώς εκτός από όλα τα βλέμματα, θα είχες στραμμένο πάνω σου και έναν προβολέα. Δεν τράβηξες τσάμπα την προσοχή από τον πρωταγωνιστή. Σου αξίζει η απόλυτη ξεφτίλα και να είσαι δακτυλοδεικτούμενος τουλάχιστον για το υπόλοιπο βράδυ. Απλά βάλτε το κινητό στο αθόρυβο, είναι ΤΟΣΟ απλό.

Τα σούξου – μούξου

Οι γριές θα προσπαθούν να εξηγήσουν μεταξύ τους το έργο σαν να είναι σπίτι και βλέπουν “Βέρα στο δεξί”, μόνο που δεν είναι στο σπίτι τους. Τα λυκειόπαιδα θα γειώνουν κάθε σκηνή με τη γνωστή εφηβική βλακεία που τα διακρίνει μέχρι να ξεσπάσουν κάνοντας για πρώτη φορά σεξ. Οι χαζοβιόλες θα αηδιάζουν δυνατά κάθε που βλέπουν αίμα, θα νιαουρίζουν εξίσου δυνατά κάθε που γίνεται κάτι ρομαντικό ή δείχνει ένα μωρό, ή ένα σκυλάκι και θα γελούν σαν την Τζάνις από τα “Φιλαράκια” σε κάθε αστείο του πρωταγωνιστή. Οι άντρες θα τρώνε νάτσος με ανοιχτό στόμα, θα ροχαλίζουν δυνατά, ή θα λένε σε εξίσου υψηλή ένταση πόσο απαίσιο είναι αυτό που βλέπουν επειδή “εγώ φταίω που σε άκουσα και δεν πήγαμε να δούμε το Fast and Furious και ήρθαμε στο μεταμοντέρνο, αντεποτεθατελειωσειδεμπορωαλλο!”. Γενικά η σωτηρία είναι δύσκολη εδώ, καθώς δε μπορείς να ξεφύγεις από πουθενά, κυρίως επειδή δεν είναι πάντα εύκολο να αναγνωρίσεις τους θύτες. Βλέπεις δεν έχουν στάνταρ φάτσα να μπορούμε κι εμείς να αλλάξουμε θέση. Αρκεί την επόμενη φορά που θα πας σινεμά/θέατρο να φροντισεις να περιμένεις μέχρι το διάλειμμα ή το τέλος ώστε να πεις τη γνώμη σου. Κανείς δε νοιάζεται γι’ αυτήν ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη το έργο. Επίσης τρώμε με κλειστό στόμα, από μικρά μας το μαθαίνουν οι γονείς μας, ντροπή δηλαδή.

Το κάθισμα με τα σκουλήκια

Επειδή – ευτυχώς – δεν υπάρχει όριο ύψους και μπορούμε και οι κοντοί άνθρωποι να πάμε θέατρο και σινεμά ζητάμε θερμά το σεβασμό των μπροστινών μας. Δε βολεύει να κάθεστε σταυροπόδι πάνω στα πόδια σας. Δε βλέπουμε αν κουνιέστε συνέχεια, βρείτε τη θέση που θέλετε ώστε να βρούμε κι εμείς το spot εκείνο που διευκολύνει το να δούμε κι οι δύο την παράσταση. Επίσης, το σινεμά και το θέατρο δεν προσφέρονται για τις ψηλές κοτσίδες, κορίτσια. Ούτε είναι το κατάλληλο μέρος για να ισιώσετε την πλάτη σας. Όλοι ρίχνουμε νερό στο κρασί μας και καθόμαστε όσο πιο χαμηλά μπορούμε, εφόσον χρειάζεται, και αν υπάρχει πιο χαμηλά.

Σε οποιαδήποτε περίπτωση να ξέρετε πως σε συνθήκες κινηματογράφου ή θεάτρου, πρέπει να επιστρατεύετε τον πιο διακριτικό εαυτό σας. Τα attentionwhorilίκια, δε χωρούν εκεί όπου ο καθένας δίνει τα λεφτά του για να παρακολουθήσει ένα άλλο δρώμενο κι όχι τον αγενέστατο διπλανό του να κάνει τα χίλια μύρια. Αν παρόλα αυτά νιώθεις μισή/ός, να μη σου δίνουν σημασία, ίσως θα έπρεπε να δοκιμάσεις μια στροφή στην καριέρα σου, κι εμείς ευχαρίστως να έρθουμε να σε παρακολουθήσουμε να παίζεις και πάνω στη σκηνή.

Οι απόψεις μας στο Ladylike:

Γυναίκα στο τιμόνι, η αδικία την πληγώνει

Μήπως πιστεύεις κι εσύ ότι υγιές σώμα σημαίνει αδύνατο σώμα;