Σκέιτμπορντ, εργάτες, νότες και κάπες. Οι γυναίκες στα Oscars μάχονται ακόμα για τα αυτονόητα
- 10 ΦΕΒ 2020
Είναι μια παράξενη εποχή αυτή που ζούμε. Είναι η εποχή που τουλάχιστον σε ότι αφορά την ποπ κουλτούρα μας και τον κινηματογράφο κινούμαστε προς την αλλαγή. Φάνηκε αυτό στην 92η απονομή των βραβείων Όσκαρ όταν τα «Παράσιτα» έγιναν η πρώτη μη αγγλόφωνη ταινία που κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Αλλά η αλλαγή δεν είναι ακόμα αρκετή. Δεν είναι ακόμα ειλικρινής.
Κέρδισαν Βραβεία; Κέρδισαν μία θέση στη Nova.
Απόλαυσε βραβευμένες ταινίες της χρονιάς με Nova Cinema pack μόνο με 19,90€ το μήνα.
Η πλήρης απουσία γυναικών σκηνοθετών από την λίστα των υποψηφίων για Όσκαρ ήταν ένα μεγάλο αγκάθι στη χθεσινή βραδιά. Ένα αγκάθι για το οποίο δεν θέλουμε να σταματήσουμε να μιλάμε. 92 χρόνια μετρά ο θεσμός μόλις 5 γυναίκες σκηνοθέτιδες υποψήφιες. Τι άλλο θες να πούμε γι’ αυτό;
Εξάλλου τα είπε όλα η Natalie Portman με την κάπα της στο κόκκινο χαλί των Όσκαρ, στην οποία ήταν κεντημένα όλα τα Oscar snubs προς τις γυναίκες σκηνοθέτιδες. H Natalie υποστηρίζει αυτό που πρέπει να κάνουμε όλες μας. Να μη σταματάμε να διεκδικούμε οι ιστορίες μας να ακούγονται.
Η Natalie Portman είπε ότι αυτός ήταν ο δικός της διακριτικός τρόπος να τιμήσει τις γυναίκες που δεν τιμήθηκαν για την εξαιρετική τους δουλειά. / Invision/AP / Jordan Strauss
Οι νικήτριες των Όσκαρ
Η βραδιά είχε και τις νίκες της για τις γυναίκες. Πέρα από τα κοστούμια (Jacqueline Durran – Little Women) το make up (Anne Morgan και Vivian Baker μαζί με τον Kazu Hiro για το Bombshell) και το production design (Barbara Ling και Nancy Haigh για το Κάποτε στο Hollywood) υπήρξε και μια μεγάλη νίκη στο κομμάτι της μουσικής.
Η Hildur Guðnadóttir, που κέρδισε το Όσκαρ Μουσικής για τη δουλειά της στον Joker, έγραψε ιστορία όχι μόνο ως πρώτη Ισλανδή που κέρδισε βραβείο Όσκαρ, αλλά και ως η πρώτη γυναίκα εδώ και 20 χρόνια που πήρε το πολυπόθητο αγαλματίδιο στη συγκεκριμένη κατηγορία. Κι εκείνη αναφέρθηκε στην ανάγκη να μιλάμε. «Στα κορίτσια, στις γυναίκες που ακούνε τη μουσική να μουρμουράει μέσα τους, παρακαλώ μιλήστε», είπε η Hildur κι ελπίζουμε ο δρόμος που άνοιξε να ακολουθηθεί από όλα αυτά τα κορίτσια τα οποία προσκάλεσε να μιλήσουν.
H Hildur Guðnadóttir, και ο Sam Slater κατά την άφιξή τους στα Όσκαρ. / Invision/AP / Jordan Strauss
Τα Όσκαρ τίμησαν μία γυναίκα σκηνοθέτιδα, την Julia Reichert που μαζί με τον Steven Bognar υπέγραψαν το ντοκιμαντέρ “American Factory” το οποίο αναφερόταν σε ένα κινέζικο εργοστάσιο που άνοιξε στο μετα- βιομηχανικό Ohio. Η τεχνολογία της Κίνας σε συνδυασμό και αντιδιαστολή με την εργατική τάξη της Αμερικής. Θέμα επίκαιρο και διαφορετικό (και επίσης η πρώτη παραγωγή στη συμφωνία των Obama με το Netflix) το ντοκιμαντέρ κέρδισε για τις δύσκολες οικονομικές αλήθειες που μοιράστηκε με το κοινό του.
Η Julia Reicher t ανάμεσα στον ανηψιό της και συμπαραγωγό του ντοκιμαντέρ, Jeff Reichert και τον Steven Bognar. / Invision/AP / Jordan Strauss
Επίσης τιμήθηκε και μία γυναικεία ιστορία όπως και πέρσι. Πέρσι το ντοκιμαντέρ μικρού μήκους “Period.End Of Sentence” μιλούσε για τον τρόπο που η περίοδος εμποδίζει τα κορίτσια ενός χωριού στο Χαιπούρ της Ινδίας στην ίση πρόσβαση στην εκπαίδευση. Αυτή τη φορά τα τιμώμενα κορίτσια ήταν τα κορίτσια του Αφγανιστάν. Το ντοκιμαντέρ παρακολουθεί το έργο του Skateistan School House στην Καμπούλ, το οποίο μαθαίνει στα κορίτσια του Αφγανιστάν να διαβάζουν, να γράφουν και να κάνουν skateboard. Την ταινία έχει σκηνοθετήσει η Carol Dysinger
Οι αλήθειες μακριά μας που βλέπουμε και οι αλήθειες δίπλα μας που αγνοούμε
Συμπερασματικά οι γυναικείες ιστορίες συγκινούν την Ακαδημία όταν αναφέρονται σε μια δύσκολη αλήθεια, όταν προσφέρονται με την μορφή του ντοκιμαντέρ. Αυτού του είδους την αλήθεια που μπορούμε να βλέπουμε και να παρηγορούμαστε πώς στον δυτικό κόσμο οι γυναίκες βρίσκονται σε καλύτερη μοίρα. Οι ιστορίες όμως των γυναικών, τα καλλιτεχνικά τους οράματα, παραμένουν στα «αζήτητα» της Ακαδημίας Κινηματογράφου. Για τη μυθοπλασία είναι καλύτερο να εμπιστευόμαστε ακόμα και σήμερα τους ειδήμονες των Όσκαρ, τους άνδρες.
Οι Nancy Haigh και Barbara Ling κέρδισαν το Όσκα για το production design της ταινίας "Κάποτε στο Hollywood". / Invision/AP / Jordan Strauss
Μη βιαστείς να με χαρακτηρίσεις υπερβολική. Η βιομηχανία του θεάματος παραμένει ακόμα ανδροκρατούμενη και το γεγονός ότι οι μεγάλες κατηγορίες των Όσκαρ είναι ακόμα άπιαστο στοίχημα για τις γυναίκες δεν είναι η μόνη απόδειξη γι’ αυτό στην χθεσινή βραδιά. Το ίδιο ισχυρό μήνυμα ότι οι γυναίκες δεν ακούγονται πραγματικά, είναι η απόρριψη από το ABC μίας διαφήμισης για τη βραδιά των Όσκαρ από την εταιρεία Frida Mom.
Η διαφήμιση δείχνει μία λεχώνα που προσπαθεί, εξαντλημένη και υποφέροντας να πάει στην τουαλέτα. Το ABC επικαλέστηκε τις οδηγίες της Ακαδημίας και δικαιολόγησε την απόρριψη ως εξής: «Η διαφήμιση είναι πολύ αληθοφανής και έχει μερικό γυμνό και τοποθέτηση προϊόντος». Η σωστή απεικόνιση μιας γυναίκας που έχει μόλις γεννήσει, είναι πολύ αληθοφανής λοιπόν. Η αλήθεια των γυναικών μπορεί να ακούγεται την ώρα των Όσκαρ, μόνο μέσα από ντοκιμαντέρ που διαδραματίζονται στον πολύ μακρινό από τον δικό μας χαμογελαστό και λαμπερό κόσμο. Τον κόσμο δηλαδή όπου οι γυναίκες οφείλουν να είναι χαμογελαστές και λαμπερές και όχι να εκφράζονται.
Η ενδυματολόγος της ταινίας "Little Women", Jacqueline Durran. / Invision/AP / Jordan Strauss
Η δύσκολη ισορροπία
Είναι μια δύσκολη ισορροπία αυτή που προσπαθεί να κρατήσει η εποχή μας ανάμεσα στο παλιό και το καινούργιο. Ανάμεσα στην θέση στην οποία πρέπει να βρεθούμε αυτή την απελευθερωμένη από όλες τις κοινωνικές προσδοκίες και στερεότυπα, αυτή στην οποία απλά θα μπορούμε να μιλάμε και να αντιμετωπιζόμαστε ισότιμα και σε αυτή που πασχίζει ακόμα να κρατηθεί ζωντανή και ισχυρή. Ανάμεσα στην γυναικεία δύναμη του αύριο που δεν θα χρειάζεται να εκπροσωπείται μόνον για χάρη της ποσόστωσης αλλά επειδή πραγματικά κάποιος ακούει αυτά που έχει να προσφέρει και στο υποκριτικό συχνά πατ πατ στις γυναικείες πλάτες των καλλιτεχνών του σήμερα.
Ελπίζουμε τα απαραίτητα βήματα μπροστά να γίνουν πιο ουσιαστικά μέχρι τα 93α Όσκαρ. Στις κάπες του κόκκινου χαλιού του χρόνου να μην χρειάζεται να κεντηθεί κανένα όνομα που απλά δεν βρέθηκε στις υποψηφιότητες λόγω φύλου, ή λόγω απλά της αδυναμίας της Ακαδημίας να ρισκάρει και να ακούσει λίγο καλύτερα τις γυναίκες. Ελπίζουμε στις κάπες αυτές, να υπάρχουν ραμμένα μόνο κουμπιά.
