Στέλιο Κυμπουρόπουλε, από πού κι ως πού έχεις άποψη για τη δική μου μήτρα;
- 16 ΜΑΡ 2021
Στην Ελλάδα οι αμβλώσεις νομιμοποιήθηκαν με τον νόμο 1609/86. Το 1986 ήταν μια καλή χρονιά για τις γυναίκες στη χώρα μας, καθώς στις 3 Ιουλίου του 1986 εκδόθηκε το ΦΕΚ που περιείχε τον νόμο 1609 περί «τεχνητής διακοπής της εγκυμοσύνης και προστασίας της υγείας της γυναίκας και άλλων διατάξεων» και κάπως έτσι μία μικρή αναγνώριση για την αυτοδιάθεση του σώματός μας και του δικαιώματος μας να αποφασίζουμε γι’ αυτό ήρθε στη ζωή μας. Κάπως έτσι, νομίζω, τα παιδιά που γεννηθήκαμε περίπου την ίδια εποχή , μεγαλώσαμε θεωρώντας αυτό το δικαίωμα όχι μόνο υπαρκτό, αλλά αυτονόητο. Γι’ αυτό ίσως μου έκανε αλγεινή εντύπωση που ο ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Στέλιος Κυμπουρόπουλος, γεννημένος το 1985 ψήφισε κατά του δικαιώματος των γυναικών στην άμβλωση σε ψήφισμα της Ε.Ε.
Στην αρχή αναρωτήθηκα πώς είναι δυνατόν εν έτει 2021 στη μοντέρνα και προοδευτική Ενωμένη Ευρώπη, να συζητάμε ακόμα για το δικαίωμα των γυναικών στις αμβλώσεις. Το ψήφισμα βλέπεις, το οποίο υπερψήφισε ένας νέος άνθρωπος, όπως ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος και καταψήφισαν οι υπόλοιποι ευρωβουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, που είναι αρκετά μεγαλύτεροί του σε ηλικία (Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου, Μιχάλης Κεφαλογιάννης, Γιώργος Κύρτσος, Μαρία Σπυράκη, Ελίζα Βόζεμπεργκ και Θοδωρής Ζαγοράκης», ανέφερε ότι η ανθρώπινη ζωή ενός παιδιού «Πρέπει πάντα να προστατεύεται ξεκινώντας από τη στιγμή της σύλληψης». Πράγμα που σημαίνει ότι αν αυτό το ψήφισμα μεταφραζόταν ποτέ σε νόμο ένα έμβρυο από τη σύλληψή του, ακόμα κι αν η κύηση ήταν ανεπιθύμητη, η ζωή του θα προστατευόταν. Κάπως έτσι, οι αμβλώσεις θα κρίνονταν και πάλι παράνομες, σε ένα υποθετικό, δυστοπικό σενάριο.
Μετά θυμήθηκα ότι στην Ευρώπη του 2021 ανήκουν και χώρες όπως η Πολωνία όπου οι αμβλώσεις ακόμα και σήμερα σχεδόν απαγορεύονται. Στην Πολωνία εκτιμάται ότι περίπου 100 χιλιάδες γυναίκες, ταξιδεύουν σε γειτονικές χώρες με ευνοϊκότερο νομοθετικό πλαίσιο για τις αμβλώσεις προκειμένου να εξασκήσουν αυτό το δικαίωμα που εμείς θεωρούμε αυτονόητο. Στη Μάλτα, στην Ανδόρα, στο Σαν Μαρίνο σύμφωνα με το euractiv.com, η άμβλωση ακόμα είναι παράνομη, με τη γυναίκα που κάνει άμβλωση στη Μάλτα να αντιμετωπίζει ως και φυλάκιση τριών ετών.
Στο Λιχτενστάιν οι αμβλώσεις επιτρέπονται μόνο αν η ζωή της μητέρας είναι σε κίνδυνο, ενώ το Μονακό προσθέτει στους παράγοντες και την περίπτωση βιασμού ή τη σοβαρή δυσπλασία του εμβρύου. Στην Ιρλανδία οι αμβλώσεις εντός των πρώτων 12 εβδομάδων της κύησης νομιμοποιήθηκαν μετά από δημοψήφισμα το 2018, ενώ την ίδια χρονιά νομιμοποιήθηκαν πλήρως και στην Κύπρο. Ας μην με εντυπωσιάζει, λοιπόν, ότι στην Ευρώπη του 2021 ακόμα συζητάμε για τις αμβλώσεις.
Το εμπόδιο για κάποιους (υποπτεύομαι αυθαίρετα, κυρίως άνδρες) πολιτικούς, όπως ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος, να κατανοήσουν πόσο σημαντικό είναι να παραμένει αυτό το δικαίωμα των γυναικών στην άμβλωση αυτονόητο, είναι ότι δεν αφορά το δικό τους σώμα.
Μιλάνε από θέση ισχύος (εξ’ ορισμού) και αδιαφορίας (εκ συνθηκών) για το αποτέλεσμα. Δεν είναι μια απόφαση που αφορά το δικό τους σώμα, οπότε το να εκφράσουν την άποψή τους γι’ αυτό είναι μάλλον ανώδυνη.
Σε ό,τι αφορά το πολιτικό σκέλος της υπόθεσης, η Νέα Δημοκρατία εξέδωσε ανακοίνωση μέσω της οποίας ο Ευρωβουλευτής της, Στέλιος Κυμπουρόπουλος, μένει «ξεκρέμαστος». «Η ΝΔ έχει ξεκάθαρη θέση, σταθερά και διαχρονικά για το δικαίωμα των γυναικών στην άμβλωση. Το θέμα αυτό έχει λυθεί για την ελληνική κοινωνία εδώ και δεκαετίες. Είναι προφανές ότι η ψήφος του ευρωβουλευτή κ. Στέλιου Κυμπουρόπουλου δεν εκφράζει το κόμμα και τον Πρόεδρό του», ανέφερε η ανακοίνωση κι ας πούμε όλοι μαζί ένα ανακουφισμένο, ευτυχώς.
Το ζήτημα με τις αμβλώσεις θα παραμείνει αμφιλεγόμενο, όσο επιμένουν να το συζητούν άνθρωποι τους οποίους δεν αφορά. Ακριβώς επειδή δεν τους αφορά άμεσα, καθώς η αυτοδιάθεση του δικού τους σώματος, όταν μιλάμε για άντρες, δεν αμφισβητήθηκε ποτέ. Δεν ακολουθεί δεκάδες άτυπους κανόνες, ακόμα, παρά τον εκσυγχρονισμό της κοινωνίας, παρά την ατέρμονη συζήτηση περί των δικαιωμάτων των γυναικών, περί ισονομίας και ισότητας. Για παράδειγμα στην περίπτωση βιασμού δεν θα τον ρωτήσουν ποτέ τι φορούσε, αν είχε πιει και αν είχε δώσει «δικαιώματα» στον θύτη, αλλά ούτε θα κληθεί να αποφασίσει αν θέλει να κρατήσει το παιδί που ίσως προέκυψε από αυτόν.
Επιπλέον, τα νομοθετικά σώματα, που έχουν συζητήσει κατά καιρούς το θέμα του δικαιώματος των γυναικών στην άμβλωση, δείχνουν να μην συγκρατούν καμία γνώση για τα πρότερα καθεστώτα παρανομίας των αμβλώσεων. Το δικαίωμα στην άμβλωση βλέπετε, δεν δίνεται ακόμα και στα πιο συντηρητικά κράτη ως αποτέλεσμα επιφοίτησης και προθυμίας να ακούσουν επιτέλους τις φωνές των γυναικών, αλλά επειδή όσο οι αμβλώσεις ήταν παράνομες, οι γυναίκες τις έκαναν παράνομα, σε πολλές περιπτώσεις με τη βοήθεια «γιατρών» που με έναν πολύ διακριτικό τρόπο θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς αγύρτες.
Ο λόγος που αυτό το αναφαίρετο δικαίωμά μας στην άμβλωση δεν χρειάζεται να συζητιέται περαιτέρω, ούτε καν από Ευρωβουλευτές, όπως ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος, παρά μόνο για να εξασφαλιστεί σε χώρες με αυστηρό νομοθετικό πλαίσιο, είναι πως οι παράνομες αμβλώσεις, σύμφωνα με τον Π.Ο.Υ. είναι επίσης μια πανδημία. Αυτή σε αντίθεση με τον Covid -19 που μας έχει αλλάξει τα φώτα, μπορεί πολύ εύκολα να προληφθεί.
Ο Π.Ο.Υ. σε έκθεση του το 2006 είχε χαρακτηρίσει τις παράνομες αμβλώσεις ως επίμονη πανδημία. Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να γυρίσουμε πίσω σε αυτή την εποχή όπου οι εκτιμήσεις των ειδικών μιλούσαν για 20 εκατομμύρια παράνομες αμβλώσεις παγκοσμίως κάθε χρόνο.
Το πιο ωραίο σχόλιο για την περίπτωση του Στέλιου Κυμπουρόπουλου και της υπερψήφισης του ψηφίσματος της Ευρωβουλής κατά του δικαιώματος των γυναικών στην άμβλωση, το έκανε κάποιος που σε αντίθεση με εμάς δεν έχει μήτρα. Αλλά έχει ενσυναίσθηση κι αυτό είναι πραγματικά πολύτιμο.
Ο συγγραφέας Αύγουστος Κορτώ έγραψε σε ανάρτησή του στο Facebook τα εξής: «Κάθε φορά που ένας άντρας αντιτίθεται (πολλώ δε μάλλον με την ψήφο του, πολλώ δε μάλλον στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο) στο δικαίωμα της γυναίκας στην έκτρωση – και άρα στο θεμελιώδες κι αναφαίρετο δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του σώματος – απαντιέται (με χαστούκια) η ερώτηση: “Σε τι χρειάζεται σήμερα ο φεμινισμός”;». Προσυπογράφουμε.
Οι αγώνες μας για τα δικαιώματά μας, δεν πρόκειται να σταματήσουν, όσο οι κοινωνίες στις οποίες ζούμε, από την πιο μικρή κοινωνία της οικογένειάς μας, όσο και η μεγάλη ευρωπαϊκή αγκαλιά γύρω μας, αντιστέκονται στο να αναγνωρίσουν την αυτοδιάθεσή μας, υπηρετώντας δήθεν κάποιον μεγαλύτερο σκοπό.
Δεν υπάρχει σκοπός, υπάρχει μόνο περιορισμός των επιλογών των γυναικών και της πρόσβασής τους σε υπηρεσίες υγείας, τόσο μα τόσο απαραίτητες.
Όσο αυτό είναι το σώμα που κατοικούμε, τόσο το δικαίωμα να το διαθέτουμε όπως θέλουμε, θα παραμένει δικό μας. Και δεν θα κουραζόμαστε να το λέμε και να το γράφουμε. Κι ευτυχώς, κάθε φορά που κάποιος όπως ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος, θα εκφράζει χωρίς να το πολυσκεφτεί τη γνώμη του γι’ αυτό, θα έχουμε κοντά μας η μία την άλλη και υποστηρικτές όπως ο Αύγουστος Κορτώ.