Survivor: 11 λόγοι που το λατρεύουμε
- 24 ΦΕΒ 2017
Το Survivor, ή αλλιώς η reality εκδοχή του στόρι επιβίωσης ενός ναυαγού σε ένα νησί, υπήρξε, όπου προβλήθηκε, μια massive τηλεοπτική επιτυχία– δεν είναι τυχαίο το ότι στην Αμερική, προβάλλεται από το 2000 χωρίς διακοπή, χειμώνα καλοκαίρι (σ.σ. φέτος θα είναι η 34η σεζόν), σε όλες τις πιθανές και απίθανες βερσιόν και ''μείξεις'' παικτών (νέοι vs μεγαλυτέρων, brain ως beauty κ.λπ) και, πως τα περισσότερα χρόνια ήταν μες στην εικοσάδα των προγραμμάτων με την μεγαλύτερη τηλεθέαση.
Ναι, εντάξει, το ξέρω, είναι reality τηλεόραση. Άρα, εξ’ορισμού κακή τηλεόραση. Και από την άλλη, γι’αυτό ακριβώς είναι εθιστική τηλεόραση. Χωρίς κεντρικό plot-line, με σενάριο που γράφεται τη στιγμή που το βλέπεις (ή σχεδόν), με αιφνιδιαστικές ανατροπές από τους ανθρώπους- ρόλους που υποδύονται μόνο τον εαυτό τους. Ή μάλλον όχι, διόρθωση: τον κακό εαυτό τους, που έχει εξωθηθεί σε ακραίες συνθήκες διαβίωσης (κόπωσης, στέρησης τροφής, κ.λπ), καθώς διαγωνίζεται για ένα έπαθλο. Για λεφτά. Και σε κάνει να αναρωτιέσαι: εσύ, ως πού θα έφτανες; Εσύ τι θα έκανες για να κερδίσεις 100.000 ευρώ; Κι ακόμα: πώς θα ζούσες, αν δεν είχες απολύτως τίποτα;
Τελικά, γιατί λατρεύουμε να βλέπουμε τους παίκτες του ελληνικού Survivor να κοπανάνε καρύδες ;
1. Διότι αυτοί είναι εκεί και εσύ είσαι εδώ. Όπου ”εκεί”, ίσον μια άσπρη, ”ζαχαρένια”, εξωτική ακρογιαλιά, σε ένα τροπικό νησί, μια φύση που μοιάζει να ξεπήδησε από κάποιο γυαλιστερό ταξιδιωτικό οδηγό ή από μαζική ονείρωξη διακοπών. Με δυό λόγια το scenery είναι υπέροχο.
2. Διότι αυτοί είναι εκεί και εσύ είσαι εδώ. Όπου ”δώ”, ίσον διαμέρισμα, δρόμος, σπίτι, δουλειά, κίνηση, εξατμίσεις, συν το γενικότερο μανούριασμα με το ΕΦΚΑ, την Εφορία, την απληρωσιά και τον πρώην σου που δεν σηκώνει τα τηλέφωνα. Μωρέ, ας ήσουν εκεί και ας έτρωγες καρύδες.
3. Για κείνη την μυστική, ηδονοβλεπτική ευχαρίστηση που νιώθεις όταν χαζεύεις γνωστούς (και άγνωστους) ανθρώπους στις πιο κρυφές, ιδιωτικές τους στιγμές, που είναι η βάση της επιτυχίας των realities, από καταβολής format.
4. Κι ακόμα περισσότερο: για τη χαρά να βλέπεις ”διάσημους” (λέμε τώρα) ανθρώπους σε λίγο, πολύ ή υπερβολικά εξευτελιστικές στιγμές π.χ. να ταλαιπωρούνται από τα κοιλιακά τους, να πεινάνε, να κρυώνουν, να τσακώνονται για μια πατάτα και εν γένει να νοσταλγούν τις απλές χαρές του πολιτισμού. Αυτό από μόνο του σε κάνει να νιώθεις καλύτερα και ασφαλέστερα– μπορεί να μην έχεις φράγκο στην τσέπη, αλλά τουλάχιστον δεν έχεις διάρροια.
5. Για τον ανταγωνισμό – το θες δεν το θες, μετά από την πρώτη φορά που θα το δεις, θα ζητωκραυγάζεις ή για τον Μάριο τον Κύπριο που είναι ”αίλουρος” ή για την ”μπουλντόζα” την Παπαδοπούλου.
6. Για τη χαρά του ομαδικού trolling, (αλλιώς ”λυντσαρίσματος” στα social media) που μαζεύει, πολλούς, φαινομενικά άσχετους μεταξύ τους ανθρώπους, μπροστά σε μια τηλεόραση και ένα κινητό, την ίδια στιγμή. Και γιατί έχεις κάτι να ”μοιραστείς” την άλλη μέρα στο γραφείο.
7. Διότι, εντάξει παρ΄όλα αυτά, το θέαμα ενός τσούρμου νεαρών αντρών και γυναικών με μαγιό, μες στο καταχείμωνο, είναι κάπως σέξι. Τουλάχιστον, σου θυμίζει ότι το καλοκαίρι έρχεται.
8. Διότι, ο Σπαλιάρας. Και ο Βασάλος. Μάτια έχουμε και βλέπουμε.
9. Διότι έχει πλάκα το ότι ο Σπαλιάρας –μύθος των 4.000 γυναικών, ”καταρρέει” καθημερινά piece by piece : δεν παλεύει σαν άντρας, μαλώνει σαν κορίτσι, μουτρώνει σαν πιτσιρίκι και κατουράει όπου βρει. Και το χειρότερο: ΔΕΝ κάνει σεξ!
10. Γιατί είναι σχεδόν απολαυστικό να μισείς ΚΑΙ ΕΣΥ τον Πάνο Αργιανίδη. Ο πιο εξοργιστικός τηλεοπτικός ”κακός” που έχει να δει το γυαλί από εποχής Άσπας Τσίνα, δικαιώνει καθημερινά το ”ρόλο” του, γκρινιάζοντας, κουτσομπολεύοντας, βυσσοδομώντας και στήνοντας ίντριγκες σε βάρος των συμπαικτών του. Συνολικά, αντιπροσωπεύει ό,τι μισεί ο μέσος άνθρωπος, οπότε – με μια ανάποδη, διεστραμμένη οπτική – είναι σχεδόν ωραίο που υπάρχει, διότι α) ανεβάζει την τηλεθέαση και β) δεν σε αφήνει ποτέ να πλήξεις, γιατί, κάθε φορά δεν ξέρεις τι θα σκαρφιστεί (αυτό το ”manager ράγκμπι”, τι φάση…). Άσε που το βρισίδι είναι απελευθερωτικό.
11. Και διότι ο Σάκης Τανιμανίδης είναι πιο κακή-χειρότερη –τραγελαφική περίπτωση παρουσιαστή ever. Αδυνατεί να συνδεθεί με τους παίκτες, ποζάρει με ψεύτικη σοβαρότητα, δεν μπορεί να στήσει μια ίντριγκα της προκοπής, κάνει απανωτά γλωσσικά λάθη (σε γενικές γραμμές το λεξιλόγιό του, δεν υπερβαίνει τις 500, άντε 501 λέξεις, αλλά το ”αφετερία” ήταν η καλύτερη), και περιγράφει τα αγωνίσματα ουρλιάζοντας, λες και είμαστε όλοι κουφοί και κείνος πρέπει να καλύψει το ντέρμπι του Παναιτωλικού με τον ΠΑΣ Γιάννενα, από τις κερκίδες. Γλυκούλης.