Survivor τέλος: έτυχε ή πέτυχε;

Από πολλές απόψεις, ο φετινός ΣΚΑΪ μου θυμίζει τον Frane Selak – είναι ο μεγαλύτερος τυχερός-άτυχος της τηλεοπτικής χρονιάς. Ξεκίνησε, «τζογάροντας» για τις άδειες, μη γνωρίζοντας αν θα παραμείνει ανοιχτός ή έστω λειτουργικός μέχρι το καλοκαίρι, και κάνει φινάλε, έχοντας στο τσεπάκι του το «λαχείο» της σεζόν: το Survivor. Ένα πρόγραμμα που – ακόμα και αν αφαιρέσεις
το ποσό που πληρώθηκε για τα δικαιώματα και για περίφημες «ρήτρες» τηλεθέασης (σ.σ.
τα χρήματα/ποσοστά που κατέβαλλε ο σταθμός στον Acun Ilicali, λόγω της επιτυχίας του παιχνιδιού!)– μπορεί να θεωρείται
κερδοφόρο. Πολύ κερδοφόρο. 

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, πρέπει να πούμε πως η παραγωγή του Survivor,  έκανε ό,τι μπορούσε για να «πεθάνει»

Tι ήταν, αλήθεια το Survivor, πριν το πάρει στα χέρια του ο ΣΚΑΪ από τον δαιμόνιο Tούρκο παραγωγό του; (Και μάλιστα – αν αληθεύουν τα κουτσομπολιά, – με το «ζόρι», σαν στανικό bonus plus, για το επιτυχημένο «The Voice;»)  Ένα, εν πολλοίς απαξιωμένο reality – αν όχι για την Αμερική όπου παίζεται καμιά 30αριά σεζόν, τουλάχιστον για την Ελλάδα, όπου με εξαίρεση την πρώτη χρονιά , και ίσως εκείνη όπου αναμετρήθηκαν οι ομάδες Ελλάδας – Τουρκίας,  οι άλλες είχαν να επιδείξουν μέτρια ως κακά νούμερα τηλεθέασης; (Ποιος θυμάται το Survivor -Παταγονία, με το υπέρογκο κόστος, το οποίο όπως λέγεται ήταν ένα από τα «βαρίδια» που τράβηξαν στο βυθό το ήδη υπερχρεωμένο MEGA;)

 

Παρ’όλα αυτά, το φετινό Survivor κέρδισε το στοίχημα. Τερμάτισε πρώτο, έκοψε το νήμα, «τίναξε την μπάνκα στον αέρα» . Θέλετε γιατί ήταν ένα ηλιόλουστο, τηλεοπτικό υπερθέαμα σε ζοφερούς  και πληκτικούς καιρούς; Για τα αγωνίσματα ; (Τα οποία, στην τούρκικη εκδοχή τους, ήταν μάλλον light και ενίοτε βαρετά – καμιά σχέση με το αρχικό, σκληρό αμερικάνικο concept του παιχνιδιού, να τα λέμε κι αυτά..)  Για το reality; Για την ηδονοβλεπτική μυστική χαρά της κλειδαρότρυπας Για το εξαιρετικό του casting και τη δημιουργία ηρώων και μιας πινακοθήκης χαρακτήρων που το κοινό αγάπησε, μίσησε ή ταυτίστηκε; Για το «οπαδικό» τρολάρισμα της Πασχάλη και του Χανταμπάκη ; Όποιος και αν ήταν ο λόγος, το «Survivor», από την αρχή σχεδόν της προβολής του, έπαψε να είναι «ακόμα ένα παιχνίδι – reality επιβίωσης». Έγινε «φαινόμενο» . Στις κριτικές των  media, όποτε γινόταν λόγος για τα θηριώδη τηλεοπτικά ποσοστά τηλεθέασης (σ.σ. που στις χειρότερές του μέρες δεν έπεφταν κάτω από το 45% και τις καλύτερες ξεπερνούσαν 60-65%), το παρομοίαζαν με «τυφώνα».

Ο φετινός ΣΚΑΪ μου θυμίζει τον Frane Selak – είναι ο μεγαλύτερος τυχερός-άτυχος της τηλεοπτικής χρονιάς. Ξεκίνησε, «τζογάροντας» για τις άδειες, μη γνωρίζοντας αν θα παραμείνει ανοιχτός ή έστω λειτουργικός μέχρι το καλοκαίρι, και κάνει φινάλε, έχοντας στο τσεπάκι του το «λαχείο» της σεζόν: το Survivor.

Κι εκεί μπαίνει στη μέση ο Frane Selak. Διότι αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, πρέπει να πούμε πως η παραγωγή του Survivor,  έκανε ό,τι μπορούσε για να «πεθάνει». Φάνηκε τραγικά ανήμπορη να διαχειριστεί και να περιφρουρήσει την επιτυχία της – ξεκινώντας με την ανικανότητά της να περιφρουρήσει τους ίδιους της παίκτες, σε μια, θεωρητικά, «προφυλαγμένη» παραλία, (ένα φάουλ, που παραλίγο να τινάξει το παιχνίδι στον αέρα, αφού, αν τηρούνταν οι κανονισμοί έπρεπε να αποβληθεί ο πιο δημοφιλής παίκτης) αλλά και  – στοιχειώδες αγαπητέ Γουότσον ! –  να φροντίσει για την ασφάλειά της. (Να μιλήσουμε για το περίφημο τροχαίο, με τους παίκτες που ήταν στοιβαγμένοι, φύρδην μύγδην σε μια καρότσα φορτηγού, όπου από τύχη, μάλλον, δεν υπήρξαν θύματα;) Κι έπειτα ήταν η αδυναμία της διαχείρισης της πληροφορίας –  να μιλήσουμε για το «κύμα» διαρροών, στον ηλεκτρονικό Τύπο και τα social media, που «γέννησαν» το επάγγελμα-ιδιότητα του «σποϊλερά»; Να μιλήσουμε για τις μυστικές ψηφοφορίες. το hashtag #skaixeftiles, τις καταγγελίες πως το κανάλι «έστηνε» τις αποχωρήσεις παικτών ή πόνταρε στην παραμονή των «ευνοουμένων» του; Για την εντύπωση – ιδίως προς το φινάλε – πως οι κανόνες επινοούνταν μέρα με την ημέρα;  Ή για το τραγικό θέαμα των live τελικού και ημιτελικού, με τα αμέτρητα λάθη; Λάθη στις ερωτήσεις, λάθη στο στήσιμο της εκπομπής, λάθη στους υπότιτλους (!!!), λάθη στο feedback του παρουσιαστή. Τερατώδη λάθη, που σε έκαναν να αναρωτιέσαι αν υπήρχε, έστω κάποιος στο κοντρόλ για να θυμίσει στον χαρωπό Σάκη Τανιμανίδη πως το επίθετο του «Μάριος» δεν είναι «Πρίαμος» και πως η μητέρα του Γιώργου Αγγελόπουλου δεν ήταν π.χ. κρυωμένη, αλλά – πράγμα που γνωρίζει το πανελλήνιο – έχει κάνει μια λεπτή επέμβαση στις φωνητικές της χορδές. Αμηχανία, χειροκροτήματα άνευ λόγου, πλήξη και μηδέν θέαμα – εκτός αν θέαμα θεωρούνται κρύα αστεία με καρύδες και οι κοτσίδες της Λάουρας. Ακόμα και στο γκραν
φινάλε δεν έλειψαν τα παράπονα και οι διαμαρτυρίες για την καταμέτρηση των
ψήφων από την Κύπρο.

Σε
απάντηση, λέγεται πως για πολλά από τα παραπάνω «ευθύνεται» η τούρκικη
παραγωγή, η οποία είχε «το πεπόνι και το μαχαίρι» στη διαχείριση του συγκεκριμένου
προγράμματος. Δυσάρεστο, αλλά αδιάφορο.  Αν
και «νέος» στην ψυχαγωγία, ο ΣΚΑΪ είναι αρκετά χρόνια την τηλεοπτική «πιάτσα»
για να ξέρει πως δυό από τα σημαντικότερα  «κεφάλαια» κάθε «μαγαζιού» είναι το κύρος και
η αξιοπιστία του.  Αυτά, δεν μπορείς να
τα εκχωρείς. Με ρήτρα ή χωρίς..

 

Θα μου
πείτε : και γιατί όχι ; Παρά τις ενστάσεις και το σοσιαλμιντιακό τρολάρισμα, το πρόγραμμα ολοκληρώθηκε, ο νικητής βγήκε πανηγυρικά, μέσα από απανωτές «χρυσές» – για το κανάλι –  ψηφοφορίες και η ζωή τραβάει την ανηφόρα. Απ’ότι ακούγεται, για το Survivor 2, οι αιτήσεις αναμένεται να ξεπεράσουν τις 10.000. Το πρόβλημα είναι ένα: ο Frane Selak δεν υπάρχει. Δεν υπήρξε ποτέ, είναι ένα μεγαλειώδες ιντερνετικό hoax. Eπτά φορές «αθάνατος» κι από πάνω ένα τζακ ποτ; Μα για αναρωτηθείτε λίγο: ποιος στα κομμάτια, ποιος πραγματικά μπορεί να ευνοηθεί, τόσο σκανδαλωδώς από τη μοίρα ή το Θεό ή τη συγκυρία; Κανείς.  Ποτέ. Και δυστυχώς κανείς δεν ξέρει πότε η τύχη του θα τελειώσει…