Συγγνώμη που άργησα τόσο πολύ βρε μαμά
- 17 ΜΑΡ 2017
Δεν είμαι και ο πιο εκδηλωτικός άνθρωπος στον πλανήτη βρε μαμά. Μικρή έτρεχα και σου έδινα φιλιά και αγκαλιές όλη την ώρα, το ξέρω. Μεγαλώνοντας πού χρόνος για εκδηλώσεις αγάπης και τρυφερότητες. Με έχει φάει το στρες και οι τρελοί ρυθμοί της καθημερινότητας. Με έχει φάει και το χαζό μου κεφάλι που δε με αφήνει να εκφράσω στους ανθρώπους μου αυτά που νιώθω. Γιατί; Ξέρω κι εγώ, αν ήξερα γιατί θα σου απαντούσα κάθε φορά που μου γκρινιάζεις πως έχω αλλάξει.
Σ’αγαπώ όμως βρε μαμά κι ας μη στο λέω συχνά.
Σ’αγαπώ κι ας σου φωνάζω όταν έχω νεύρα και δεν ξέρω σε ποιον άλλο να ξεσπάσω.
Σ’αγαπώ κι ας είμαι πολλές φορές άδικη μαζί σου και έχω αλλόκοτη συμπεριφορά.
Αχ και να ήξερες πόσες φορές σε έχω αναζητήσει τώρα που μένουμε χωριστά, πόσο διαφορετικά βλέπω πια τα πράγματα και πόσο έχω εκτιμήσει όσα έκανες για εμένα όλα αυτά τα χρόνια.
Άθελά μου τα θεωρούσα όλα δεδομένα. Πλέον όλα έχουν σημασία για εμένα. Από το τηλέφωνο που θα πάρεις για να δεις αν είμαι καλά, μέχρι το τάπερ που θα ξεκινήσεις να μου φέρεις για να μη χρειαστεί να μαγειρέψω μέσα στη μαύρη νυχτιά.
Συγγνώμη βρε μαμά που τα συνειδητοποίησα όλα αυτά τώρα που δε σε βλέπω καθημερινά. Συγγνώμη που έπρεπε να φτάσω σε αυτήν την ηλικία για να ακούσεις αυτά τα λόγια. Συγγνώμη που ακόμη και τώρα προτιμώ να στα γράψω παρά να στα πω face to face…
p.s: Εσύ που φέρεσαι περίεργα στη μητέρα σου και το μετανιώνεις, που δε βρίσκεις τον τρόπο να εκφράσεις αυτά που νιώθεις, που δεν της αφιερώνεις πολύ χρόνο και στο τέλος νιώθεις μαλάκας, φρόντισε να το κάνεις πριν είναι αργά. Κάν’το έτσι απλά, μια οποιαδήποτε ημέρα και μην περιμένεις τα γενέθλιά της, τη γιορτή της, τη γιορτή της μητέρας. Σε εσένα μιλάω ναι και σε εμένα ταυτόχρονα.