Τα Καλλιστεία 2019 πραγματοποιήθηκαν. 2019 είπα; Σαν 1989 μου φαίνεται

Διάβασε επίσης: Ο Άγγελος Μπράτης με μία ατάκα γκρέμισε το οικοδόμημα του Greece’s Next Top Model

Από τότε τα καλλιστεία χρησίμευαν για να θυμίζουν στις νέες γυναίκες τον ρόλο τους ως τρόπαια στην πατριαρχική κοινωνία. Η ιστορική αναδρομή είναι απαραίτητη καθώς παρόλο που έχουμε πια δικαίωμα ψήφου και ίση πρόσβαση στην παιδεία, στην Ελλάδα εξακολουθούμε να συντηρούμε έναν θεσμό που συνεχίζει να μας αντιμετωπίζει σαν όμορφες κούκλες. Κι αν κάποτε, τουλάχιστον επί εποχής μεταδόσεων του ΑΝΤ1, υπόσχονταν τουλάχιστον μια τηλεοπτική υπερπαραγωγή -και μια ευκαιρία για τα κορίτσια που συμμετείχαν να γίνουν ορατές στους εκδότες και τα στελέχη τηλεοπτικών σταθμών της χώρας-, ένα show το οποίο ακόμα κι αν δεν ψυχαγωγούσε, είχε τουλάχιστον ένα τηλεοπτικό ενδιαφέρον. Φέτος τα καλλιστεία διοργανώθηκαν στο θέατρο Alhambra, με παρουσιάστρια τη Μαρία Κορινθίου, που βρέθηκε στη σκηνή με «οσκαρικές» εμφανίσεις, ένα λευκό σεντόνι στο φόντο και άρωμα Αρχαίας Ελλάδας. Αίγλη μην ψάχνεις, βρισκόταν πίσω από το σεντόνι.

Οι υποψήφιες συμμετείχαν σε ένα βγαλμένο από σχολική γιορτή δρώμενο στο οποίο παρουσιάστηκε η πρώτη επιλογή της «κάλλιστης» θεάς από τον Πάρη με τρόπαιο το χρυσό μήλο της Έριδας. Όλα καλά και όλα ωραία θα ήταν αν όλο αυτό ήταν δρώμενο για την ελληνική μυθολογία, αλλά ήταν η «δικαιολόγηση» της παράδοσης του διαγωνισμού ομορφιάς που συνεχίζεται ως σήμερα, ο οποίος ωθεί τις γυναίκες να στέκονται μπροστά σε μία επιτροπή με μάτι μεζούρα και τον υποκειμενισμό που συνεπάγεται η ανθρώπινη επιλογή, που αποφασίζει ποια είναι η ομορφότερη μεταξύ τους.

Σε μία εποχή στην οποία δε σταματάμε να τονίζουμε πόσο σημαντικό είναι να αποδεχτεί κανείς τον εαυτό του όπως είναι, να μην πέφτει στην παγίδα των συγκρίσεων για εξωτερικά χαρακτηριστικά που τυχαία του δόθηκαν για να πορευτεί σε αυτό τον κόσμο, να μην αφήνεται έρμαιο συναισθηματικά στην άποψη των άλλων για εκείνον, τα καλλιστεία κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Και γι’ αυτό το θέαμα είναι λυπηρό. Νέες γυναίκες με μαλλιά και make up στην εντέλεια, φορώντας nude κορμάκια και τουαλέτες περιφέρουν το κορμί τους για να κριθούν από αυτό, όχι από όσα καταφέρνουν, όχι από τα επιτεύγματά τους, ούτε καν από τη σκληρή δουλειά τους στον χώρο της μόδας αν αυτός είναι ο στόχος τους, αλλά απλά από αυτό από το οποίο πάσχιζαν από το 1920 να ξεφύγουν, από τον διακοσμητικό ρόλο στον χώρο που τους επέβαλε πάντα η κοινωνία.

«Από 6 χρονών έλεγα ότι μια μέρα θα γίνω Σταρ Ελλάς. Ήταν το όνειρό μου από πάντα» είπε η Ραφαέλα Πλαστήρα, που κατέκτησε τον κορυφαίο τίτλο της βραδιάς. «Κυνηγάω τα όνειρά μου, παλεύω πάντα στη ζωή μου και προσπαθώ πάρα πολύ για να πετύχω τον στόχο μου. Κατά βάθος το πίστευα αλλά φέτος ήταν πολύ σκληρός ο ανταγωνισμός. Πιστεύω ότι η προσωπικότητά μου τους κέρδισε όλους και η απάντησή μου. Πέρα από την ομορφιά μου, είμαι πάρα πολύ ευαίσθητη, μου αρέσει να φροντίζω τους άλλους και είμαι πολύ κοινωνική» συμπλήρωσε η ίδια, ενώ και η Μις Ελληνίδα 2019, Σάρα, που αποχώρησε από το GNTM, δήλωσε πως νιώθει υπέροχα για τον τίτλο που κατέκτησε, παρόλο που ήθελε να λάβει έναν καλύτερο. Η Μις Ελλάς, Έρρικα Κολάνη δήλωσε: «Είναι όνειρο για εμένα να κατακτήσω έναν τίτλο και μάλιστα έναν τόσο σημαντικό τίτλο όπως της Μις Ελλάς», και μοιράστηκε τα όνειρά της για τους σπουδαιότερους τίτλους που θα διεκδικήσει στο εξωτερικό.

Τα όνειρα τίποτα δεν κοστίζουν και καλό είναι να γίνονται, δεν φέρνει κανείς αντίρρηση σε αυτό. Είναι όμως στενάχωρο να διαπιστώνει κανείς πως οι γυναίκες κάποτε μάχονταν για να κατακτήσουν τίτλους σπουδών και αντί οι αγώνες τους να μεγαλώνουν ακόμα περισσότερο προς την κατεύθυνση της εξέλιξης, δεν έχουν πάψει ακόμα να μάχονται για να κατακτήσουν τον τίτλο της ομορφότερης σαν την κακιά βασίλισσα στο παραμύθι της Χιονάτης. Θα υπενθυμίσω μόνο έναν όρο που αρεσκόμαστε να χρησιμοποιούμε όλες μας με κάθε ευκαιρία: «Woman Power». Ο όρος που αφορά στη γυναικεία ενδυνάμωση θέλει τις γυναίκες να σπάνε το στερεοτυπικό καλούπι που τις θέλει να ανταγωνίζονται μεταξύ τους, τις θέλει να θαυμάζουν η μία την άλλη, να στηρίζουν η μία την άλλη, να αναγνωρίζουν και να αγκαλιάζουν τη μοναδικότητά τους αλλά και τη δύναμη που κρύβεται στην ένωσή τους. Κι όσο συνεχίζουν να υπάρχουν διαγωνισμοί που εμπνέουν στα μικρά κορίτσια το όνειρο της καλύτερης, της ομορφότερης ανάμεσα στις άλλες εκπροσώπους του φύλου τους, όσο υπάρχουν διαγωνισμοί που προάγουν αυτόν τον ανταγωνισμό υποσχόμενοι καριέρες και ευκαιρίες που θα τους αλλάξουν τη ζωή (γκουχ, γκουχ GNTM), τόσο πιο μακριά θα βρισκόμαστε από την ουσία του, τόσο πιο πίσω στον χρόνο θα πηγαίνουμε, τόσο θα βρίσκουν χώρο στη ζωή μας θεσμοί που μας θυμίζουν ότι αξίζουμε μόνο και μόνο γιατί υπήρξαμε όμορφες, αψεγάδιαστες κούκλες για ένα βράδυ στα μάτια των άλλων.

Κεντρική φωτογραφία: NDP Photo Agency